Στο πλαίσιο της θρησκείας, ηαμαρτία είναι η παράβαση τουθείου νόμου[1]. Η αμαρτία μπορεί επίσης να ειδωθεί ως κάθε σκέψη ή πράξη η οποία θέτει σε κίνδυνο την ιδανική σχέση μεταξύ ενός ατόμου καιτουΘεού, ή ως κάθε απόκλιση από την αντιλαμβανόμενη ιδανική τάξη της ζωής του ανθρώπου.
ΟΒουδισμός πιστεύει στην αρχή τουκάρμα, όπου τονα υποφέρει κανείς είναι η αναπόφευκτη συνέπεια της απληστίας, του θυμού και της πλάνης (γνωστά ως τα τρία δηλητήρια)[2]. Ανκαιδεν υπάρχει καθαρή αντιστοίχηση της Αβρααμικής έννοιας της αμαρτίας στον βουδισμό, τονα κάνει κάποιος κακές πράξεις αναγνωρίζεται στον βουδισμό. Η βουδιστική ηθικολογία είναι στην φύση της συνεπειοκρατική καιδεν βασίζεται σε καθήκον απέναντι σε οποιαδήποτε θεότητα.
Το κάρμα σημαίνει δράση, καιστο Βουδιστικό πλαίσιο αναφοράς, το κίνητρο είναι ηπιο σημαντική πλευρά της δράσης. Αντο κάρμα που γίνεται μετο μυαλό, σώμα και / ή λόγο μπορεί να χαρακτηριστεί καλό ή καλό, εξαρτάται από ανθα επιφέρει ευχάριστα ή δυσάρεστα αποτελέσματα στο άτομο που κάνει την πράξη.
Πρέπει κάποιος να εξαγνίσει το αρνητικό κάρμα γιανα απελευθερωθεί από τα εμπόδια γιατην απελευθέρωση από το φαύλο κύκλο της αναγέννησης. Ο εξαγνισμός μειώνει αυτό που υποφέρει κανείς καιστο τέλος φτάνει στηνιρβάνα, την ανώτερη κατάσταση εξαγνισμού.
ΣτονΙνδουισμό, ο όρος αμαρτία (pāpaστασανσκριτικά) χρησιμοποιείται συχνά για πράξεις που δημιουργούν αρνητικό κάρμα, παραβαίνοντας ηθικούς κανόνες, κάτι το οποίο επιφέρει αυτόματα αρνητικές συνέπειες. Αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο παρόμοιο μετην Αβρααμική έννοια της αμαρτίας, μετην έννοια ότι η pāpa θεωρείται έγκλημα κατά των νόμων του Θεού, που είναι γνωστοί ως Ντάρμα , ή ηθική τάξη, και εναντίον του ίδιου του εαυτού. Για βαρύτερα παραπτώματα χρησιμοποιείται ο όρος aparadha. Μετην κυριολεκτική έννοια της λέξης, ο όρος papa δεν ισοδυναμεί μετο αμαρτία. Αυτό συμβαίνει γιατί στον Ινδουισμό δεν υπάρχει ομοφωνία γιατην φύση της τελικής πραγματικότητας του Θεού.
Το κύριο ρεύμα τουΙουδαϊσμού θεωρεί την παράβαση οποιασδήποτε από τις 613 εντολές τουΜωσαϊκού νόμουγια τους Εβραίους, ή τωνΕπτά νόμων του Νώεγια τους Εθνικούς ως αμαρτία[3] Judaism teaches that all humans are inclined to sin from birth.[4]. Η αμαρτία έχει πολλές κατηγοριοποιήσεις και βαθμούς. Κάποιες αμαρτίες τιμωρούνται με θάνατο από δικαστήριο, άλλες με θάνατο από τα ουράνια, άλλες με μαστίγωμα, και άλλες χωρίς τέτοιες ποινές, αλλά καμία αμαρτία η οποία γίνεται από πρόθεση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς συνέπειες. Μη ηθελημένες παραβιάσεις των 613 εντολών δεν λογίζονται ως αμαρτίες. Οι "κατά λάθος αμαρτίες" θεωρούνται λιγότερο σοβαρές αμαρτίες. Όταν ακόμα υπήρχε οΝαός της Ιερουσαλήμ, οι άνθρωποι προσφέρανε θυσίεςγιατα παραπτώματά τους. Η άφεση μέσω της θυσίας περιγράφεται πολύ συγκεκριμένα. Κατά κύριο λόγο, η θυσία παρέχει άφεση μόνο για τις "κατά λάθος αμαρτίες", δηλαδή αμαρτίες οι διαπράχθηκαν επειδή το άτομο ξέχασε ή δεν γνώριζε ότι συγκεκριμένη πράξη είναι αμαρτία. Σε κάποιες περιστάσεις όμως, η έλλειψη γνώσης θεωρείται κοντά στην ηθελημένη πρόθεση. Δεν απαιτείται εξιλέωση για παραβιάσεις που έγιναν υπό απειλή, και κατά κύριο λόγο, η θυσία δεν μπορεί να εξιλεώσει ηθελημένη αμαρτία. Παραπέρα, η θυσία δεν έχει κανένα αποτέλεσμα άφεσης αντο άτομο που κάνει την προσφορά δεν μετανοήσει ειλικρινώς για τις πράξεις τουπριν κάνει την προσφορά, και αποκαταστήσει τη βλάβη σε όποιο πρόσωπο πιθανόν υπέστη βλάβη από αυτές τις πράξεις[5][6].
Ο Ιουδαϊσμός διδάσκει ότι κάθε ηθελημένη αμαρτία έχει συνέπειες. Οι εντελώς δίκαιοι υποφέρουν για τις αμαρτίες του (εξαθλίωση, φτώχια, και δεινά που στέλνει σε αυτούς ο Θεός) σε αυτόν τον κόσμο και λαμβάνουν την ανταμοιβή τους στον άλλο κόσμο. Αυτοί σε ενδιάμεση κατάσταση (όχι εντελώς δίκαιοι αλλά και όχι εντελώς κακοί), υποφέρουν και μετανοούν για τις αμαρτίες τους μετά θάνατον και τότε μόνο ενώνονται με τους δίκαιους. Οι εντελώς κακοί δεν μετανοούν ούτε στις πύλες της κολάσεως. Τέτοιοι άνθρωποι ευημερούν σε αυτόν τον κόσμο και λαμβάνουν την ανταμοιβή τους για κάθε καλή πράξη, αλλά δεν μπορούν να εξαγνιστούν και έτσι δεν μπορούν να αποφύγουν τηνΓέεννα, γιατί δεν μετανοούν ή δεν μπορούν να μετανοήσουν. Αυτός ο κόσμος συνεπώς μπορεί να φαίνεται άδικος, όπου οι δίκαιοι υποφέρουν καιη κακοί ευημερούν[6][7].
Στην Ισλαμική ηθικολογία, οιΜουσουλμάνοι βλέπουν ως αμαρτία καθετί εναντιώνεται στις εντολές τουΑλλάχ, παραβίαση των νόμων και κανονισμών που έχουν τεθεί από τη θρησκεία}}[8][9]. Οι ισλαμικοί όροι γιατην αμαρτία περιλαμβάνουν ταdhanbκαιkhaṭīʾa, οι οποίοι είναι συνώνυμοι και αναφέρονται στις εκούσιες αμαρτίες. Ο όροςkhiṭʾ, που απλά σημαίνει αμαρτία, καιithm, που αναφέρεται σε βαρύτερες αμαρτίες[10]. Υπάρχει διάκριση μεταξύ «θανάσιμων» αμαρτιών, και μικρότερων, με τις πρώτες να οδηγούν στην αιώνια καταδίκη καιτην Κόλαση, και τις δεύτερες σε συγχώρεση μετά από μεταμέλεια και επιστροφή στον δρόμο του Αλλάχ, ειδικά αν έγινε απερίσκεπτα[8].
ΣτηνΜπαχάι Πίστη, οι άνθρωποι θεωρούνται καλή (τέλειοι) από τη δύση τους, κατά βάση πνευματικά όντα. Οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν εξαιτίας της αμέτρητης αγάπης του Θεού. Όμως, η διδασκαλίες της Πίστης Μπαχάι συγκρίνουν την ανθρώπινη καρδιά με καθρέπτη, ο οποίος αν στραφεί μακριά από το φως του ήλιου (δηλαδή του Θεού), δεν είναι ικανή να δεχτεί την αγάπη του Θεού.
Η έννοια του Θεού σύμφωνα μετην Μπαχάι Πίστη είναι αυτή του δίκαιου καιτου ελεήμονα. Ο Θεός θεωρείται ότι είναι "Αυτός που συγχωρεί ακόμα και τις πιο βαριές αμαρτίες."[11]. Η πιστοί της Μπαχάι πρέπει ναμην επικεντρώνονται στις αμαρτίες των άλλων[12]. Επίσης, δεν επιτρέπεται να εξομολογούνται τις αμαρτίες τους σε άλλους με σκοπό τη συγχώρεση τους. Η άφεση είναι μεταξύ του ατόμου καιτου Θεού μόνο, και έτσι είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα.
Αν κάποιος πληγεί από αμαρτία, πρέπει να μετανοήσει καινα επιστρέψει στον Κύριό του. Εκείνος, πραγματικά, παρέχει συγχώρεση σε όποιος Εκείνος θέλει, και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει εκείνο που βούλεται Εκείνος να υποδείξει. Είναι, αλήθεια, ο Φιλεύσπλαχνος, ο Παντοδύναμος, ο Πολυδόξαστος. — Μπαχαολλά[13]
Η κακές πράξεις στονΣιντοϊσμό κατηγοριοποιούνται σε δύο κατηγορίες, amatsu tsumi, "ταπιο ολέθρια εγκλήματα από όλα", και and kunitsu tsumi, "κοινώς αποκαλούμενα παραπτώμα"[14].
ΣτονΤζαϊνισμό, η λέξη γιατην αμαρτία είναι η σανσκριτική पाप (paap), η οποία είναι το αντίθετο της पुण्य (punya) που σημαίνει καλό. Ένα ον αποκτάει αμαρτία με βάση το κάρμα του, αν βλάψει κάποιον, γίνει η αιτία να βλαπτεί κάποιος, ή επιδοκιμάζει με σκέψη, λόγο ή πράξη τονα βλαπτεί κάποιος.
Αν ένα ονδεν εγκαταλείψει την αμαρτία, το κάρμα τουθα συνεχίζει να συσσωρεύεται και καμία αμαρτία δεν μπορεί να συγχωρεθεί χωρίς να δεχτεί κάποιος τις συνέπειές της καινα μετανοήσει. Έτσι, ένα τέτοιο ον είναι δεσμευμένο να παραμείνει στο επίγειο κόσμο της μετενσάρκωσης.
Γιατην απόλυτη απελευθέρωση, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η Τζαϊνιστές πιστεύουν ότι δεν πρέπει να αποδιωχτεί μόνο το "αμαρτωλό κάρμα αλλά ακόμα καιτο "αξιέπαινο κάρμα". Αυτό σημαίνει ότι ένα ον μπορεί να επιτύχει πραγματικά το moksha (πλήρη απελευθέρωση της ψυχής από τον επίγειο κόσμο), μόνο ανη ψυχή είναι εντελώς και απολύτως αγνή και άδεια από κάθε είδους συσσώρευση κάρμα.
ΣτηνΠαλαιά Διαθήκη, κάποιες αμαρτίες τιμωρούνταν με θάνατο, ενώ οι περισσότερες συγχωρούνταν με προσφορά θυσίας.
ΣτηνΚαινή Διαθήκη, η συγχώρεση των αμαρτιών γίνεται μέσω της πίστης και της μετάνοιας. Η αμαρτία συγχωρείται όταν ο αμαρτωλός αναγνωρίζει, εξομολογείται, και μετανοεί για τις αμαρτίες του ως μέρος της πίστης τουστονΧριστό[15]. Ο αμαρτωλός πρέπει να εξομολογηθεί τις αμαρτίες τουστον Θεό στα πλαίσια μιας διαρκούς σχέσης μαζί του, το οποίο επίσης περιλαμβάνει καιτην ευχαριστία προς τον Θεό. Το αμαρτωλό άτομο δεν είχε ποτέ ευάρεστη σχέση μετον Θεό. Όταν, ως μέρος της πορείας προς τη σωτηρία, ένα άτομο συγχωρείται, έρχεται σε σχέση μετον Χριστό η οποία διαρκεί για πάντα.[16]ΣτηνΠρος Ρωμαίους Επιστολή αναφέρεται ότι αν κάποιος μετανοήσει για τις αμαρτίες του, θα κληρονομήσει τησωτηρία[17]
ΣτονΚαθολικό Χριστιανισμό οι αμαρτίες ταξινομούνται σε σοβαρές αμαρτίες που ονομάζονται θανάσιμες αμαρτίες, και λιγότερο σοβαρές αμαρτίες που ονομάζονται συγχωρητέες αμαρτίες. Οι πρώτες έχουν σαν αποτέλεσμα να χαθεί η σωτηρία, εκτός ανο αμαρτωλός μετανοήσει, καιοι δεύτερες χρειάζονται κάποιου είδους πράξη ποινής (κανόνας) στηΓη ή στοΚαθαρτήριο.[19]
Σύμφωνα μετον Χριστιανισμό, ο Ιησούς εξαγόρασε μετη θυσία του τις αμαρτίες του κόσμου. Επίσης, είναι οΑμνός του Θεού, ο μόνος αναμάρτητος.
↑Soka Gakkai Dictionary of Buddhism, Soka Gakkai, "Three Poisons": "Greed, anger, and foolishness. The fundamental evils inherent in life that give rise to human suffering."
Hein, David. "Regrets Only: A Theology of Remorse." The Anglican 33, no. 4 (October 2004): 5–6.
Lewis, C.S. "Miserable Offenders": an Interpretation of [sinfulness and] Prayer Book Language [about it], in series, The Advent Papers. Cincinnati, Ohio: Forward Movement Publications, [196-].
Pieper, Josef. The Concept of Sin. Edward T. Oakes SJ (translation from German). South Bend, Indiana: St. Augustine's Press, 2001. (ISBN1-890318-08-6)