Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές.Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 23/07/2018.
Η Βικτωρία ήταν η πρώτη μονάρχης της Βρετανίας που είδε το όνομά της να δίνεται στη χρονική περίοδο της βασιλείας της ενόσω βρισκόταν ακόμη στη ζωή. Μέσα στο διάστημα, που χαρακτηρίζεται ως Βικτωριανή εποχή, μετην έκρηξη της βιομηχανικής επανάστασηςκαιτη σημαντική εδαφική επέκταση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας άλλαξαν ριζικά οιοικονομικέςκαικοινωνικές δομές του Ηνωμένου Βασιλείου.
Μεταξύ των μεγάλων επιτευγμάτων της μοναρχίας της συγκαταλέγονται η θεσμική μεταρρύθμιση προς μιασυνταγματικότερη μορφή πολιτεύματοςκαιη επέκταση της Αυτοκρατορίας, η οποία έφτασε στο απόγειο της δύναμής της, διπλασιαζόμενη σε μέγεθος μετην προσάρτηση των Ινδιών, της Αυστραλίας, τουΚαναδάκαι εδαφών της ΑφρικήςκαιτουΝότιου Ειρηνικού.
Η βάπτισή της τελέστηκε από τον Τσαρλς Μάννερς-Σάττον, Αρχιεπίσκοπο του Κάντερμπερυ, στις 24 Ιουνίου 1819 στην Αίθουσα του Θόλου στο Κένσινγκτον. Παρά την αρχική επιθυμία των γονιών της να ονομαστεί Γεωργιάνα Καρλόττα Αυγούστα Αλεξανδρινή Βικτωρία, μετά από την παρέμβαση του διαδόχου Γεωργίου, ο οποίος δεν επιθυμούσε να λάβει το δικό του όνομα, αυτό της νεκρής κόρης του ή κάποιο από τη βασιλική οικογένεια- καθώς καιτο βασιλικό "Αυγούστα"-, κατέληξαν στα ονόματα Αλεξανδρινή Βικτωρία, προκειμένου να τιμήσουν, μετο πρώτο, τονΑλέξανδρο Α΄ της Ρωσίας, ο οποίος ήταν ένας από τους αναδόχους, καιτον οποίο εκπροσώπησε οεκ πατρός θείος της, Φρειδερίκος, Δούκας της Υόρκης καιτου Ώλμπανυ. Νονοί της ήταν επίσης ο Γεώργιος, Πρίγκηπας της Ουαλίας, ηεκ πατρός θεία της Καρλόττα, Βασίλισσα της Βυρτεμβέργης (την οποία εκπροσώπησε η αδελφή της, Αυγούστα Σοφία), καιεκ μητρός η γιαγιά της, Αυγούστα Ρόυς του Έμπερσντορφ (την οποία εκπροσώπησε ηΜαρία, Δούκισσα του Εδιμβούργου).
Πορτραίτο της πριγκίπισσας Βικτωρίας σε ηλικία τεσσάρων ετών (1823).
Η μητέρα της, Βικτωρία, Δούκισσα τουΚεντ.
Ο πατέρας της πέθανε το 1820 σε ηλικία πενήντα δύο ετών από πνευμονία, οκτώ μήνες μετά τη γέννησή της, και έξι μέρες αργότερα κατέληξε καιο παππούς της, Γεώργιος Γ΄, τον οποίο διαδέχθηκε οΠρίγκιπας της Ουαλίας ως Γεώργιος Δ΄. Ύστερα από αυτούς τους δύο θανάτους η Βικτωρία βρέθηκε δεύτερη στη σειρά διαδοχής του θρόνου έπειτα από τον θείο της Γουλιέλμο Δ΄, καθώς ο Γουλιέλμος δεν είχε επιζήσαντες απογόνους. Μετά τον θάνατο του συζύγου της η μητέρα της Βικτωρίας, Δούκισσα τουΚεντ, ανέπτυξε σχέσεις μετονΙρλανδό αξιωματικό ΣερΤζον Κόνροϋ. Η συμπεριφορά του Κόνροϋ προς τη νεαρή πριγκίπισσα ήταν ιδιαίτερη τρυφερή αναπληρώνοντας έτσι την πατρική απουσία.
Η Βικτωρία το 1842.
Ο συγγραφέας Α. Ν. Ουίλσον, μάλιστα, υποστηρίζει στο βιβλίο του"The Victorians" ότι η σχέση του Κόνροϋ μετη Βικτωρία ήταν πολύ προγενέστερη και πως αυτός ήταν ο πραγματικός πατέρας της Βικτωρίας. Η άποψη αυτή στηρίχθηκε στην εξέταση των οικογενειακών ιατρικών αρχείων καιτη διαπίστωση πως η ασθένεια πορφυρία (μια κληρονομική δυσλειτουργία στην ικανότητα μεταβολισμούτου οργανισμού) απασχολούσε παλαιότερα τη βασιλική οικογένεια αλλά σύμφωνα μετα υπάρχοντα στοιχεία η βασίλισσα Βικτωρία δεν έπασχε από κάτι παρόμοιο καιη δυσλειτουργία αυτή δεν πέρασε στους απογόνους της. Ο Ουίλσον γράφει ακόμα στο βιβλίο του ότι η βασίλισσα Βικτωρία ήταν φορέας της νόσου της αιμορροφιλίας, ασθένεια η οποία δεν καταγράφεται στα ιατρικά αρχεία της μητέρας της ούτε στα ιατρικά στοιχεία δεκαεπτά προγενεστέρων γενεών. Το γεγονός αυτό οδηγεί τον συγγραφέα στο συμπέρασμα ότι κληρονόμησε την αιμορροφιλία από τον Κόνροϋ. Η ασθένεια αυτή πέρασε σε απογόνους της και προκάλεσε το θάνατο στογιο της, Λεοπόλδο, σε τρία εγγόνια καισε έξι δισέγγονά της, με αποτέλεσμα να μείνει γνωστή ως η "βασιλική ασθένεια".
Τα πρώτα της χρόνια η Βικτωρία μιλούσε μόνο γερμανικάεξ αιτίας της καταγωγής της μητέρας της. Στην ηλικία των τριών άρχισε να διδάσκεται αγγλικάκαιεν συνεχεία έμαθε ιταλικά, αρχαία ελληνικά, λατινικάκαιγαλλικά. Επίσημος δάσκαλός της ήταν ο Αιδεσιμότατος Τζορτζ Ντέηβις. Ο φόβος της μητέρας της για πιθανή δολοφονία της Βικτωρίας από τους αδελφούς του πατέρα της, με σκοπό να ανέβουν στη σειρά διαδοχής, οδήγησε σε αυξημένα μέτρα προστασίας της. Ακόμη καιστην αίθουσα διδασκαλίας συνοδευόταν πάντα από φρουρό.
Στις 26 Ιουνίου 1830 πέθανε ο Γεώργιος Δ΄ καιτον διαδέχτηκε ο αδελφός του, Γουλιέλμος, ενώ η Βικτωρία ονομάστηκε Πριγκίπισσα – Διάδοχος. Η εύθραυστη υγεία του νέου μονάρχη τον έκανε να ανησυχεί γιατην περίπτωση πουη ανιψιά του ανελάμβανε βασιλικά καθήκοντα πριντην ενηλικίωσή της, φοβούμενος την επιρροή του Κόνροϋ επάνω της. Ο ίδιος, μετά τον θάνατο των παιδιών του, δεν είχε νόμιμους διαδόχους, ανκαι απέκτησε άλλα δέκα νόθα παιδιά μετην ερωμένη του Ντοροθία Μπλαντ. Γιατην αποφυγή του φαινομένου της ακυβερνησίας, τοΚοινοβούλιο ψήφισε την"Πράξη περί Αντιβασιλείας του 1831", δια της οποίας θα οριζόταν αντιβασίλισσα η μητέρα της Βικτωρίας, εάν κατά την ανάληψη των καθηκόντων της η δεύτερη δεν είχε συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος.
Πορτραίτο της Βικτωρίας την ημέρα της στέψης της, από τον Τζορτζ Χέυτερ (1838).
Στις 20 Ιουνίου 1837, είκοσι επτά ημέρες μετά την ενηλικίωση της Βικτωρίας, ο θείος της Γουλιέλμος Δ΄ πέθανε. Το γεγονός της ανήγγειλαν ο Αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπερυ καιο αυλάρχης Μαρκήσιος του Κόνυγχαμ, καλώντας τηνα αναλάβει την ανώτατη αρχή της Αυτοκρατορίας. Η ίδια σημείωνε στο ημερολόγιό της την ημέρα εκείνη: "Είμαι πολύ νέα καισε πολλά, αν όχι σε όλα, άπειρη αλλά είμαι σίγουρη πως πολύ λίγοι έχουν πιθανότερη αληθινή καλή πρόθεση και περισσότερο αληθινό πόθο να πράξουν ό,τι είναι καλό και δίκαιο, απ’ ότι έχω εγώ".
Η στέψη της βασίλισσας Βικτωρίας (28 Ιουνίου 1838). Πίνακας τουΤζον Μάρτιν (1839).
Η απόδοση του βρετανικού στέμματος στη Βικτωρία έσπασε τη μακροχρόνια παράδοση, που ήθελε τον Βρετανό μονάρχη να αναλαμβάνει καιτη διακυβέρνηση τουΒασιλείου του Αννόβερου. Αυτή η μικρή μοναρχία κυβερνιόταν βάσει του παλαιού φραγκικούΣαλικού Νόμου, ο οποίος προέβλεπε την ανάρρηση μόνο ανδρών ηγεμόνων. Έτσι, τη διακυβέρνηση ανέλαβε ο θείος της Βικτωρίας, Ερνέστος Αύγουστος Α΄ του Αννόβερου, Δούκας του Κάμπερλαντ.
Η νεαρή Βασίλισσα μετην άνοδό της στον θρόνο θέλησε να αποκοπεί από την επιρροή της μητέρας τη
ς καιτου Κόνροϋ. Οι αρχικά τρυφερές της σχέσεις μετον άτυπο πατριό της είχαν ψυχρανθεί, επειδή αντιλήφθηκε την προσπάθειά τουνα εκμεταλλευτεί τα προνόμια του αξιώματός της. Το μένος της εναντίον του οδήγησε καισε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της βασιλείας της, όταν κατηγόρησε κάποια κυρία επί των τιμών, που παρουσίαζε συμπτώματα εγκυμοσύνης, ότι είναι παλλακίδα του. Εν τέλει αποδείχθηκε πως η νεαρή κοπέλα έπασχε από θανατηφόρο νόσημα καιη Βικτωρία μετάνιωσε γιατην άκριτη επίθεσή της. Έπειτα από αυτό το γεγονός ο Κόνροϋ διέκοψε τον δεσμό τουμετη Βικτωρία και εγκατέλειψε τη χώρα. Αποκλεισμένη από το στενό βασιλικό περιβάλλον παρέμεινε καιη μητέρα της Βικτωρίας μέχρι καιτη γέννηση της πρώτης εγγονής της. Τότε μόνο, μετην κατευναστική παρέμβαση του πρίγκηπα Αλβέρτου, έγινε δυνατό να αποκατασταθούν οι σχέσεις των δύο γυναικών.
Η Βικτωρία φορώντας τα ενδύματα του αξιώματός της. Πορτραίτο του Βίντερχαλτερ (1854).
Κυρίαρχο πολιτικό κόμμα την περίοδο εκείνη στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν οι Ουίγοι (μετέπειτα Φιλελεύθεροι) καιο πρωθυπουργός Ουίλλιαμ Λαμπ, 2ος Υποκόμης του Μέλμπορν. Έδειξε στη Βασίλισσα πατρική αγάπη, οφειλόμενη εν μέρει στον πρόσφατο χαμό τουγιουτου, και αυτή τον περιέβαλε από την πρώτη στιγμή με σεβασμό και αφοσίωση. Η συνεργασία τους, όμως, στην κορυφή της εξουσίας δε διήρκεσε για πολύ αδιατάρακτη. Η αδυναμία του Μέλμπορν να αντιμετωπίσει τις ανταρσίες στονΚαναδάκαιτηνΤζαμάικα οδήγησαν σε παραίτηση την κυβέρνησή τουτον Μάιο του 1839 και ο Ρόμπερτ Πηλ, επικεφαλής του κόμματος τωνΤόρυ (από το 1834 Συντηρητικοί), κλήθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση. Τότε ξέσπασε η"Κρίση του Ευναστηρίου", κατόπιν της άρνησης της Βασίλισσας να αποδεχθεί την πρόταση τουΠηλνα αποπέμψει όσες βασιλικές ακολούθους ανήκαν πολιτικά στους Ουίγους, αντικαθιστώντας τες με προσκείμενες στους Τόρυ. Η πρόταση έγινε επειδή οΠηλ έβλεπε πως η κυβέρνηση, πουθα σχημάτιζε, θα στηριζόταν σε μειοψηφία στηΒουλή των Κοινοτήτωνκαι χρειαζόταν ένα σημείο εμπιστοσύνης από τη Βικτωρία. Η κρίση κατέληξε στην ανάκληση της παραίτησης του Μέλμπορν καιτην παραμονή τουστην κεφαλή της κυβέρνησης μέχρι το 1841.
Ο γάμος της Βικτωρίας ήταν ένα θέμα που απασχολούσε την Αυλή καιτην οικογένειά της από τη στιγμή της γέννησής της. Ο θείος της, Ερνέστος Αύγουστος του Αννοβέρου, ήλπιζε να παντρευτεί το γιό του, Γεώργιο, όμως ο νεαρός συνομήλικός της Πρίγκηπας τυφλώθηκε σε ηλικία δεκατριών ετών και αυτή η ένωση έμοιαζε απίθανη.
Ήδη από το 1836 ο θείος της Βικτωρίας, Λεοπόλδος Α΄ του Βελγίου, σχεδίαζε το γάμο της μετον επίσης συνομήλικο εξάδελφό της, Αλβέρτο, γιοτουΔούκα της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα. Ο Λεοπόλδος καιη αδελφή του κανόνισαν μια επίσκεψη του αδελφού τους, Ερνέστου, με τους δυο γιους του, Ερνέστοκαι Αλβέρτο, στη Βρετανία. Όμως, ο βασιλιάς Γουλιέλμος Δ΄ αντιπαθούσε τονοίκο του Κοβούργουκαι προτιμούσε τονΑλέξανδρο των Κάτω Χωρών, δευτερότοκο γιοτουΓουλιέλμου, Πρίγκηπα της Οράγγης. Η ίδια η Βικτωρία γνώριζε τα σχέδιά τους και κατέκρινε αυτήν τη περιφορά μνηστήρων. Σύμφωνα μετο ημερολόγιό της συμπάθησε πολύ τον Αλβέρτο από την πρώτη στιγμή, ενώ βρήκε τον Αλέξανδρο "πολύ απλό". Μάλιστα, έγραψε στον Λεοπόλδο γιανατον ευχαριστήσει που έφερε τον Αλβέρτο κοντά της, αλλά ήταν μόλις δεκαεπτά ετών καιτο θέμα του γάμου τέθηκε σε αναμονή.
Μετά την άνοδό της στο θρόνο, αναγκάστηκε να μένει στο Μπάκιγχαμ μαζί μετη μητέρα της, όπως όριζαν τα ήθη της εποχής, καθώς οι ανύπαντρες γυναίκες δεν μπορούσαν να μένουν μόνες τους. Παρόλα αυτά της παραχώρησε διαμερίσματα μακριά της γιατί, όπως εκμυστηρεύτηκε στο λόρδο Μέλμπορν, η παρουσία της καταπιεστικής μητέρας της προκαλούσε μια ασφυκτική κατάσταση. Ο Μέλμπορν τη συμπόνεσε αλλά την πληροφόρησε ότι αυτό θα άλλαζε μόνο εάν η Βικτωρία παντρευόταν.
Το 1839 οι δύο πρίγκηπες της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα επισκέφθηκαν ξανά τοΛονδίνο. Εκεί ο Αλβέρτος συναντήθηκε για δεύτερη φορά μετη Βικτωρία και μεταξύ τους δημιουργήθηκε ειδύλλιο, το οποίο μέσα σε πέντε ημέρες από την άφιξή τουστοΚάστρο του Ουίνδσορ κατέληξε σε πρόταση της Βασίλισσας να γίνει σύζυγός της. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1840 στο Βασιλικό Παρεκκλήσι τωνΑνακτόρων του Αγίου Ιακώβου, ενώ τέσσερις μέρες πρινη Βικτωρία είχε παραχωρήσει στον μέλλοντα σύζυγό της το προνόμιο να προσφωνείται ως η"Αυτού Βασιλική Υψηλότης". Μετά τον γάμο της η βασίλισσα Βικτωρία ενδιαφέρθηκε γιατην εξακρίβωση του ιδιαιτέρου επωνύμου του συζύγου της μέσα στον ευρύτερο Οίκο τουΔουκάτου της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα. Εκείνη την εποχή το Δουκάτο κυβερνούσε η Δυναστεία των Βέττιν του κλάδου των Ερνεστίνων καιη γραμματεία της την πληροφόρησε ότι το επινύμφιο επώνυμό της ήταν Βέττιν.
Το βασιλικό ζεύγος σε φωτογραφία του Ρότζερ Φέντον (1854).
Ο Αλβέρτος δεν έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στον βρετανικό λαό και αυτός ήταν ο κύριος λόγος πουδεντου παραχωρήθηκε ο τίτλος τουΠρίγκηπα Βασιλικού Συζύγου παρά το 1857. Η επιρροή του, όμως, στη Βασίλισσα ήταν τεράστια και παραμέρισε οποιαδήποτε άλλη, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Μέλμπορν, ο οποίος και εγκατέλειψε οριστικά την πρωθυπουργία, κατόπιν της εκλογικής ήττας των Ουίγων το 1841.
Το ζευγάρι απέκτησε εννέα παιδιά, οι γάμοι των οποίων με άλλα μέλη ευρωπαϊκών βασιλικών οίκων υπήρξαν η αιτία να αποδοθεί στη Βικτωρία το προσωνύμιο 'η Γιαγιά της Ευρώπης', καθώς απέκτησε σαράντα δύο εγγόνια και ογδόντα επτά δισέγγονα.
Στις 10 Ιουνίου 1840, ευρισκόμενη μέσα σε ανοιχτή άμαξα μαζί μετον Αλβέρτο και ενώ διένυε την πρώτη εγκυμοσύνη της, δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τον δεκαοκτάχρονο Έντουαρντ Όξφορντ στον Λόφο του Συντάγματος (Constitution Hill). Ο νεαρός καταδικάστηκε γιαεσχάτη προδοσίασε θάνατο, αλλά η ποινή τουδεν εκτελέστηκε λόγω παραφροσύνης. Η Βικτωρία δεν τραυματίστηκε από την επίθεση, καθώς οι βολές του επίδοξου δολοφόνου ήταν άστοχες. Το 1842 όμως έγιναν σε βάρος της άλλες τρεις, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές απόπειρες, που οδήγησαν τον Αλβέρτο να προτείνει στα μέλη του Κοινοβουλίου την ψήφιση της "Πράξης περί Εσχάτης Προδοσίας", βάσει της οποίας οιοσδήποτε στόχευε με όπλο τη Βασίλισσα, της επετίθετο, πετούσε εναντίον της οποιοδήποτε αντικείμενο ή εμφάνιζε όπλο παρουσία της με σκοπό νατην τρομάξει, καταδικαζόταν σε επτάχρονη φυλάκιση και μαστίγωση.
Το χρονικό διάστημα της κοινής ζωής της Βικτωρίας μετον Αλβέρτο μέχρι καιτον θάνατό τουτο 1861, υπήρξε αυτό όπου η Βασίλισσα έδειξε το πλέον έντονο ενδιαφέρον γιατα ζητήματα της Αυτοκρατορίας. Μετά την ήττα του Μέλμπορν ακολούθησαν οι κυβερνήσεις των Ρόμπερτ Πηλκαιτου λόρδου Τζον Ράσσελ, μετέπειτα 1ου Κόμη Ράσσελ. Καιμε τους δύο η Βικτωρία είχε αγαστές σχέσεις. Το 1842 τοΧονγκΚονγκ παραχωρήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο μετη Συνθήκη του Νανκίν κατόπιν της ήττας της ΚίναςστονΠρώτο Πόλεμο του Όπιου. Η Βασίλισσα, που είχε υποστηρίξει την πραγματοποίηση του πολέμου, κατανοώντας την εμπορική αξία τουοπίου, σχολίαζε σε μία επιστολή της προς τον θείο της, Λεοπόλδο Α΄ του Βελγίου: "Ο Αλβέρτος διασκέδασε τρομερά μετο ότι πήρα το νησί (sic) τουΧονγκΚονγκ."
Το 1845 οΠηλ εναντιώθηκε στους γαιοκτήμονες ανακαλώντας τους "Νόμους περί Δημητριακών", οι οποίοι προστάτευαν τα αγροτικά εισοδήματα μετον περιορισμό των εισαγωγών σιτηρών. Η κίνηση αυτή προκάλεσε τις αντιδράσεις του κόμματος των Ουίγων και μερίδας των Τόρυ και συνέβαλε στον ιρλανδικό λιμό των ετών 1845–1849. Εξαιτίας αυτών των γεγονότων οΠηλ αναγκάστηκε να παραιτηθεί καιτον σχηματισμό κυβέρνησης ανέλαβε οΤζον Ράσσελ.
Στην πρώτη κυβέρνηση Ράσσελ (1846–1852) συμμετείχε μετο χαρτοφυλάκιο του Υπουργού των Εξωτερικών οΧένρυ Τεμπλ, 3ος Υποκόμης Πάλμερστον, ο οποίος ήρθε σε έντονη αντίθεση μετο βασιλικό ζεύγος. Αιτία ήταν η διαφορετική αντίληψη γιατην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής του Υπουργού καιτων Ανακτόρων. Ο Πάλμερστον υποστήριζε ότι κύριος στόχος της κυβερνητικής εξωτερικής πολιτικής έπρεπε να είναι η αύξηση της ισχύος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας με κάθε μέσο. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής υιοθετούσε, ορισμένες φορές, πρακτικές που έφερναν σε δύσκολη θέση και αποδυνάμωναν τις ξένες κυβερνήσεις. Η βασίλισσα Βικτωρία καιο πρίγκιπας Αλβέρτος, αφετέρου, θεωρούσαν ότι η βρετανική κυβέρνηση όφειλε να κάνει ό,τι μπορούσε προκειμένου να βοηθήσει τις ευρωπαϊκές βασιλικές οικογένειες έναντι τωνεπαναστατικών ομάδων που υποστήριζαν τον εκδημοκρατισμό.
Η Βασίλισσα σε συνεδρίαση του Συμβουλίου του Στέμματος (1838).
Αποκορύφωμα της σύγκρουσης των δύο αντιλήψεων άσκησης πολιτικής στάθηκαν δύο περιστατικά. Το πρώτο ήταν η περίπτωση τουδον Δαυίδ Πατσίφικο, Εβραιο-Πορτογάλουπου είχε λάβει τη βρετανική υπηκοότητα. Ηελληνική κυβέρνηση είχε αρνηθεί νατου καταβάλει αποζημίωση γιατην καταστροφή από τον όχλο του σπιτιού τουστηνΑθήνατοΠάσχατου 1850 και αυτός απευθύνθηκε για προστασία στη βρετανική κυβέρνηση. Η Βρετανία επιθυμούσε το νησάκι της Σαπιέντζαςγιαναυτική βάση, θεωρώντας το εξάρτημα της αγγλοκρατούμενηςΖακύνθου, αλλά η Ελλάδα αρνούνταν αυτή την παραχώρηση. Έτσι με αφορμή την υπόθεση Πατσίφικο ο Πάλμερστον διέταξε τον ναύαρχο Παρκνα αποκλείσει το λιμάνι τουΠειραιά. Ο αποκλεισμός αυτός κόστισε ιδιαίτερα στο ελληνικό κράτος και λύθηκε στις 15 Απριλίου 1850 με παρέμβαση της Ρωσίαςκαι της Γαλλίας, των οποίων τα συμφέροντα απειλούνταν. Έπειτα από αυτό το περιστατικό η Βικτωρία απέστειλε ένα σημείωμα στον Πρωθυπουργό εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά της γιατον τρόπο μετον οποίο ο Υπουργός των Εξωτερικών απέφυγε την υποχρέωση να υποβάλει προς έγκριση σε αυτήν τα μέτρα που λάμβανε. Ο Πρωθυπουργός ενεχείρισε στον Πάλμερστον το σημείωμα, όμως αυτός αρνήθηκε να υποβάλει την παραίτησή του, θεωρώντας ως πηγή εξουσίας τουτη συνταγματική έγκριση και όχι τη βασιλική δύναμη.
Το δεύτερο περιστατικό αφορούσε τοπραξικόπηματουΛουδοβίκου Ναπολέοντα Βοναπάρτη (μετέπειτα αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ΄). Μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος ο Πάλμερστον, χωρίς προηγούμενη κυβερνητική έγκριση, κάλεσε τον Πρεσβευτή της Γαλλίας και δήλωσε την προσωπική του έγκριση στο γεγονός. Όταν πληροφορήθηκε την ενέργειά τουο Πρωθυπουργός του ζήτησε να παραιτηθεί. Ο Πάλμερστον το έπραξε αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα συνέβαλε στην πτώση της κυβέρνησης του Ράσσελ καιτην αντικατάστασή της από τη σύντομη κυβέρνηση του Λόρδου (μετέπειτα Κόμη) Ντέρμπυ.
Το 1851 ο Αλβέρτος διοργάνωσε τη Μεγάλη Έκθεση στο Παλάτι Κρύσταλ (Crystal Palace). Σε αυτήν το κοινό μπορούσε να παρακολουθήσει τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας και επιστήμης. Η έκθεση είχε μεγάλη επιτυχία καιμετα χρήματα, που συγκεντρώθηκαν, αγοράστηκε έκταση γης στο Κένσινγκτον, όπου χτίστηκαν ιδρύματα και κέντρα γιατην προαγωγή του πολιτισμού και της τεχνολογίας όπως το Μουσείο Επιστημών, το Αυτοκρατορικό Κολλέγιο Επιστήμης και Τεχνολογίας, τοRoyal Albert Hall, κ.α. Η κίνηση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα την ενδυνάμωση του γοήτρου της μοναρχίας στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Ένα χρόνο αργότερα η Βικτωρία ενθάρρυνε τη δημιουργία κυβέρνησης συνασπισμού υπό τον Τζορτζ Γκόρντον Χάμιλτον, 4ο Κόμη του Αμπερντήν. Παρά την επιτυχία της κυβέρνησης στα εσωτερικά θέματα ο Αμπερντήν δεν κατάφερε να συγκρατήσει το, καθοδηγούμενο από τον Πάλμερστον, πολιτικό ρεύμα, που ήθελε την ανάμιξη της χώρας στονΚριμαϊκό Πόλεμοστο πλευρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η αντιδημοφιλία αυτού του πολέμου καιη κακή διαχείριση των εκστρατευτικών επιχειρήσεων οδήγησαν τον Αμπερντήν στην υποβολή της παραίτησης της κυβέρνησής του. Τον Φεβρουάριο του 1855 ο Πάλμερστον ανέλαβε την πρωθυπουργία. Η αρχικά προβληματική του σχέση μετη Βασίλισσα βελτιώθηκε σταδιακά και μεταξύ τους μπόρεσε να αναπτυχθεί καλή συνεργασία παρά τη μέχρι τέλους συγκεκαλυμμένη προσωπική της αποστροφή προς το πρόσωπό του.
Το διάσημο μαύρο γραμματόσημο της μίας πέννας μετη μορφή της Βικτωρίας (1840). Η Μεγάλη Βρετανία, κατά τη βασιλεία της, ήταν η πρώτη χώρα που εξέδωσε επίσημα γραμματόσημα.
Το 1857 έλαβε χώρα ηΙνδική Ανταρσία. Η Ινδία διοικούνταν από τηνΕταιρία Ανατολικών Ινδιώνμετη συνεργασία της βρετανικής κυβέρνησης. Αφορμή γιατην ανταρσία δόθηκε μετην εισαγωγή νέας παρτίδας φυσιγγίων από τον βρετανικό στρατό, που φημολογήθηκε ότι έχουν λιπανθεί μελαρδί. Οποιοσδήποτε Ινδουιστής δάγκωνε την άκρη του φυσιγγίου, όπως επέβαλλε η πρακτική της όπλισης τωνπυροβόλων, υπέπιπτε σε ιεροσυλία ερχόμενος σε επαφή μετο χοιρινό λίπος. Το στράτευμα επαναστάτησε και κατέσφαξε πολλούς Βρετανούς ανώτερους αξιωματικούς και τις οικογένειές τους. Μετά την παύση της ανταρσίας η διοίκηση των Ινδιών υπήχθη απευθείας στην κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου.
Το 1859 ο πρίγκηπας Αλβέρτος έπασχε από έντονους πόνους στοστομάχι, ενώ μια σοβαρή πτώση από άμαξα ένα χρόνο μετά του έφερε μεγάλη ψυχική αναστάτωση. Τον Μάρτιο του 1861 η μητέρα της Βικτωρίας, Δούκισσα τουΚεντ, πέθανε έχοντας την κόρη της στο πλευρό της (είχαν ήδη συμφιλιωθεί από τη γέννηση της πριγκίπισσας Βικτωρίας). Τον Νοέμβριο του 1861 ο πρίγκηπας Αλβέρτος ταξίδεψε στοΚαίμπριτζγιανα μιλήσει στο μεγαλύτερο γιό τους, Αλβέρτο Εδουάρδο, που είχε συνάψει σχέση μεμια Ιρλανδή ηθοποιό. Όταν επέστρεψε η υγεία του είχε επιβαρυνθεί σημαντικά. Η αρχική διάγνωση των γιατρών μιλούσε γιαγρίπη, αλλά σύντομα η εξέλιξη της ασθένειας μετέβαλε τη διάγνωση και στις 9 Δεκεμβρίου τους οδήγησε στοντυφοειδή πυρετό. Στις 14 Δεκεμβρίου 1861 ο Αλβέρτος πέθανε σε ηλικία σαράντα δύο ετών, βυθίζοντας τη Βικτωρία σε μία μακρά περίοδο πένθους.
Από εκείνη τη στιγμή η Βασίλισσα υιοθέτησε τη, χαρακτηριστική μέχρι το τέλος της ζωής της, μαύρη ενδυμασία και απομονώθηκε από τον δημόσιο βίο. Συνέχισε να ασχολείται τυπικά με τις υποθέσεις της Αυτοκρατορίας, αλλά αρνούνταν κάθε δημόσια εμφάνιση στο Λονδίνο, ακόμη καιγιατο άνοιγμα των συνεδριάσεων του Κοινοβουλίου. Τον περισσότερο χρόνο της, πλέον, τον περνούσε στηΣκωτία, στοΚάστρο Μπαλμόραλ. Εκεί συνδέθηκε με πολύ στενή φιλία με έναν από τους αγαπημένους υπηρέτες του Αλβέρτου, τον Σκωτσέζο Τζον Μπράουν. Αυτή η σχέση προκάλεσε σχόλια στη βρετανική κοινωνία, κάνοντας ορισμένους να μιλούν για κρυφό γάμο του Μπράουν και της Βασίλισσας καινα αναφέρονται σκωπτικά σε αυτήν ως Κυρία Μπράουν. Μολονότι ένας τέτοιος γάμος δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, η Βικτωρία έδειξε τη μεγάλη αγάπη που έτρεφε γιατον Μπράουν, μετην επιθυμία της να τοποθετηθεί στο φέρετρό της εκτός από μία τήβεννο του πρίγκηπα Αλβέρτου και μία τούφα από τα μαλλιά του Μπράουν.
Η αποχή της Βασίλισσας για μεγάλο διάστημα από τα κοινά προκάλεσε την πτώση της δημοτικότητας του μοναρχικού θεσμού και προώθησε την ιδέα της αντικατάστασής τουμε αβασίλευτη δημοκρατία.
Το 1864 η Βικτωρία παραχώρησε στην Ελλάδα ταΕπτάνησα ως δώρο γιατην ανάδειξη στον ελληνικό θρόνο του ανιψιού της, Γουλιέλμου Γεωργίου της Δανίας. Πίσω από αυτή την κίνηση κρύβονταν, βέβαια, οι λεπτοί χειρισμοί της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής καιοι συμφωνίες για εξασφάλιση των συμφερόντων του Ηνωμένου Βασιλείου στηΒαλκανικήκαιτηνανατολική Μεσόγειο, τις οποίες είχε αποδεχθεί ο νεαρός μονάρχης.
Το 1867, μετην ψήφιση της "Δεύτερης Μεταρρυθμιστικής Πράξης", συντελέστηκε μία από τις μεγαλύτερες μετατροπές του βρετανικού εκλογικού συστήματος με εισήγηση του πρωθυπουργού Έντουαρντ Σμιθ Στάνλεϋ, 14ου Κόμη του Ντέρμπυ.
ΟΡάντγιαρντ Κίπλινγκ έγραψε το 1892 για τη Βικτωρία το ποίημα "Η χήρα στο Ουίνσδορ" (The Widow at Windsor) εξυμνώντας την ευγένεια καιτην καλοσύνη της.
Το ιρλανδικό πρόβλημα και ύστερες πολιτικές εξελίξεις
Η διάθεση ανεξαρτητοποίησης τωνΙρλανδών από το Ηνωμένο Βασίλειο αποτελούσε ένα χρονίζον πρόβλημα της αγγλικής πολιτικής. Η κατάσταση οξύνθηκε κατά τονΜεγάλο Λιμότων ετών 1845 - 1849 όταν τα ανεπαρκή μέτρα γιατην αντιμετώπισή του από τον πρωθυπουργό Τζον Ράσσελ κόστισαν σε δημοφιλία στη Βασίλισσα. Τότε της αποδόθηκε καιο χαρακτηρισμός η"Βασίλισσα του Λιμού".
Οι σχέσεις μεταξύ της Βικτωρίας καιτων Ιρλανδών υπηκόων της παρέμειναν κακές σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας της. Η άρνησή της να επισκεφθεί την Ιρλανδία για ολόκληρη τη δεκαετία του 1870, ως απάντηση στην απόφαση της Δημοτικής αρχής του Δουβλίνου ναμη συγχαρεί τονΠρίγκηπα της Ουαλίαςγιατον γάμο τουκαιτην απόκτηση διαδόχου, βάθυνε περισσότερο το χάσμα. Ακόμη η Βικτωρία αρνείτο κατηγορηματικά την εγκαθίδρυση αντιβασιλείας στο νησί παρά τις εκκλήσεις Βρετανών και Ιρλανδών πολιτικών παραγόντων. Η τελευταία φορά που επισκέφθηκε την Ιρλανδία ήταν ένα χρόνο πριντον θάνατό της, προκειμένου να καλέσει τους Ιρλανδούς να στρατευθούν στις Βρετανικές ένοπλες δυνάμεις κατά τονΔεύτερο Πόλεμο των Μπόερς. Η επίσκεψή της προκάλεσε εθνικιστικές αντιδράσεις, που καθοδηγούσε ο Άρθουρ Γκρίφιθ, μελλοντικός ιδρυτής της πατριωτικής ιρλανδικής οργάνωσης Σιν Φέιν (Sinn Féin).
Η Βικτωρία απονέμει στον Ντισραέλι τοΠαράσημο της Περικνημίδοςσε αναγνώριση των υπηρεσιών του προς την Αυτοκρατορία.
Τον Δεκέμβριο του 1868, έπειτα από μία σύντομη πρωθυπουργική θητεία τουΜπέντζαμιν Ντισραέλι, Κόμη του Μπήκονσφιλντ, τη διακυβέρνηση ανέλαβε ο ηγέτης των Φιλελευθέρων στη Βουλή των Κοινοτήτων, Ουίλλιαμ Γκλάντστοουν. Η κυβέρνηση του Γκλάντστοουν σχεδίαζε σημαντικές πολιτικές μεταρρυθμίσεις με απαρχές τη διεύρυνση του εκλογικού δικαιώματος, την εισαγωγή της μυστικής ψηφοφορίας καιτον περιορισμό της δύναμης του κυρίαρχου σώματος ευγενών, της Βουλής των Λόρδων. Μολονότι αντίθετη στις μεταρρυθμίσεις, η Βικτωρία δεν κατάφερε να εμποδίσει τον δυναμικό Πρωθυπουργό να τις πραγματοποιήσει.
Το 1874 ο Γκλάντστοουν ηττήθηκε στις εκλογές καιστην πρωθυπουργία επανήλθε ο Ντισραέλι. Η Βικτωρία έτρεφε μεγάλη συμπάθεια γιατον Ντισραέλι καιη στήριξή της προς τις πολιτικές του ήταν δεδομένη. Η δυναμική εξωτερική πολιτική καιη αύξηση της παρεμβατικότητας της Μεγάλης Βρετανίας χαρακτήρισαν τη δεύτερη θητεία του ως επικεφαλής της κυβέρνησης. Μετην εξαγορά της πλειοψηφίας των μετοχών της Διώρυγας του Σουέζ κατάφερε να αποκτήσει τον έλεγχο της πλέον σημαντικής θαλάσσιας διόδου της Μεσογείου ενώ το 1876 μετην"Πράξη περί Βασιλικών Τίτλων" προσέφερε στη Βικτωρία τον τίτλο της Αυτοκράτειρας των Ινδιών.
Η παραδοσιακή πολιτική της Αυτοκρατορίας για θαλάσσια κυριαρχία οδήγησε στη στήριξη το 1878 της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έναντι της Ρωσικής στοΣυνέδριο του Βερολίνου. Το αντάλλαγμα γιατη διάσωση, ουσιαστικά, μετά την ήττα της στονΡωσο-Τουρκικό πόλεμο, του"μεγάλου ασθενούς των Βαλκανίων", όπως ονομαζόταν τότε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήταν η παραχώρηση στη Μεγάλη Βρετανία της Κύπρου.
Οι εκλογές του 1880 επανέφεραν τον Γκλάντστοουν στην εξουσία και σήμαναν την οριστική αποχώρηση από τον πολιτικό στίβο του Ντισραέλι. Και αυτή τη φορά η συνεργασία Γκλάντστοουν και Βικτωρίας υπήρξε προβληματική. Η επιμονή του Πρωθυπουργού στην πολιτική δράση βάσει των ηθικών αξιών καιτου φιλελευθερισμού δεν μπορούσε να προσαρμοστεί με τις νέες ιμπεριαλιστικές βλέψεις της αυτοκράτειρας, πλέον, Βικτωρίας. Η σχέση τους διερράγη οριστικά όταν ο Γκλάντστοουν πληροφορήθηκε τη μυστική παράδοση εμπιστευτικών εγγράφων από τη Βασίλισσα στον αρχηγό των Συντηρητικών, Μαρκήσιο του Σώλσμπερυ).
Κάρτα του 1887 για τον εορτασμό του Χρυσού Ιωβηλαίου.
Το 1885 σχημάτισε κυβέρνηση ο Μαρκήσιος του Σώλσμπερυ, ο οποίος μοιραζόταν τις επεκτατικές βλέψεις της Βασίλισσας. Η εναλλαγή στην πρωθυπουργία Γκλάντστοουν και Σώλσμπερυ διήρκεσε μέχρι το 1894 οπότε ο πρώτος αποσύρθηκε, παραμένοντας απλό μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων, καιτον δεύτερο διαδέχθηκε ο Κόμης του Ρόουζμπερυ. Από το 1895 μέχρι καιτο τέλος της ζωής της Βικτωρίας κυβερνούσε ξανά ο Σώλσμπερυ μετην πλήρη στήριξή της.
Το 1887 και το 1897 γιόρτασε το Χρυσό καιτο Αδαμάντινο, αντίστοιχα, Ιωβηλαίο της ηγεμονίας της. Οι συχνές δημόσιες παρουσίες της καιοι συνεχείς επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων του Στέμματος είχαν αυξήσει το κύρος του μοναρχικού θεσμού στη χώρα. Το 1898 το Ηνωμένο Βασίλειο ενεπλάκη στον Δεύτερο Πόλεμο των Μπόερς, του οποίου θερμή θιασώτης ήταν η Βασίλισσα. Στην προσωπική της ζωή αντιμετώπισε μία σειρά θανάτων και ασθενειών παιδιών και εγγονών της, καθώς βίωσε τους θανάτους τριών παιδιών της (Αλίκης, Λεοπόλδου, Αλφρέδου) και έντεκα εγγονιών της (Σιγισμόνδου, Αλεξάνδρου Ιωάννη, Φρειδερίκου, Χαράλδου, Μαρίας, Βλαδίμηρου, Αλβέρτου Βίκτωρα, Αλφρέδου, Χριστιανού Βίκτωρακαι δύο θνησιγενών εγγονών).
Φωτογραφία της Βικτωρίας (1890) μετη χαρακτηριστική μαύρη αμφίεση που υιοθέτησε μετά τον θάνατο του συζύγου της.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της υπέφερε από ρευματισμούς καικαταρράκτη. Απεβίωσε στις 22 Ιανουαρίου 1901 στο Μέγαρο Όσμπορν σε ηλικία ογδόντα ενός ετών, παρουσία του μεγαλύτερου γιού της, Αλβέρτου Εδουάρδου, καιτου μεγαλύτερου εγγονού της, Γουλιέλμου Β΄ της Γερμανίας. Η κηδεία της έγινε στις 2 Φεβρουαρίου 1901 στοΠαρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίουστο Κάστρο του Ουίνδσορ. Σύμφωνα με τις επιθυμίες της, η κηδεία άρμοζε σε μονάρχη και κόρη στρατιωτικού· κηδεύτηκε με λευκό φόρεμα μετο γαμήλιο πέπλο της μαζί με αντικείμενα του Αλβέρτου καιτουΤζον Μπράουν (μια τούφα από τα μαλλιά του, μια φωτογραφία τουκαιτη βέρα της μητέρας τουπου της είχε χαρίσει το 1883). Τάφηκε στοΒασιλικό Μαυσωλείο του Φρόγκμορ, δίπλα στον Αλβέρτο, αφήνοντας πίσω της μία αυτοκρατορία, στην οποία ο"Ήλιος ποτέ δεν δύει"και έχοντας ταυτίσει το όνομά της με μία ολόκληρη εποχή (Βικτωριανή εποχή).
24 Μαΐου 1819 - 20 Ιουνίου 1837: Η Αυτής Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Αλεξανδρινή Βικτωρία τουΚεντ[3]
20 Ιουνίου 1837 - 22 Ιανουαρίου 1901: Η Μεγαλειότητά τηςΗ Βασίλισσα[3]
1 Μαΐου 1876 - 22 Ιανουαρίου 1901: Η Αυτοκρατορική της ΜεγαλειότηταΗ Βασίλισσα-Αυτοκράτειρα[3]
Ως ηεξ ανδρών εγγονή ενός Βασιλιά του Αννόβερου, η Βικτωρία επίσης δημιούργησε τους τίτλους της Πριγκίπισσας του Αννόβερουκαι της Δούκισσας του Μπράουνσβιγκ-Λύννεμπουργκ. Επίσης κράτησε τους τίτλους της Πριγκίπισσας της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότακαι της Δούκισσας της Σαξονίαςκ.ά. ως σύζυγος του πρίγκηπα Αλβέρτου.[3]
Η βασιλική κρυπτογραφία της Βικτωρίας (Victoria Regina).
Σχετικά πολυμέσα
Πορτραίτο της πριγκίπισσας Βικτωρίας
.jpg)
