Οι σφαγές στις φυλακές Σατλέ και Μπισέτρ. Ακουαρέλα Ανώνυμου, 1792
Οισφαγές του Σεπτεμβρίου (Γαλλικά: Les massacres de Septembre) είναι μια σειρά από συνοπτικές εκτελέσεις που πραγματοποιήθηκαν από τις 2 έως τις 6 ή 7 Σεπτεμβρίου 1792 στοΠαρίσι, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. [1]
Παρόμοιες σφαγές έλαβαν χώρα καιστην υπόλοιπη Γαλλία (στηνΟρλεάνη, στοΜω, στηΡενς, τηΛυών, στις Βερσαλλίες ...), αλλά με λιγότερα θύματα καιγια μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Μετά τηνεπίθεση στο παλάτι του Κεραμεικού στις 10 Αυγούστου καιτη φυλάκιση του βασιλιά, ηΓαλλική επανάσταση ριζοσπαστικοποιήθηκε και πέρασε στη Δεύτερη φάση της. Γιανα κυβερνηθεί η χώρα, σχηματίστηκε προσωρινό Εκτελεστικό συμβούλιο έξι μελών με ουσιαστικό ηγέτη τονΔαντών, ηδε αναξιόπιστη πλέον Νομοθετική Συνέλευση ήταν υπό τον έλεγχο της επαναστατικής Κομμούνας του Παρισιού, η οποία, υπό τονΡοβεσπιέρο, επέβλεπε τις άλλες αρχές. Είχαν προκηρυχθεί εκλογές, που στις 20 Σεπτεμβρίου ανέδειξαν τηΣυμβατική Εθνοσυνέλευση.
Οι σφαγές του Σεπτεμβρίου στη φυλακή Αμπαί. Ακουαρέλα τουΖυλ-Αντόλφ-Σωβέ, μουσείο Καρναβαλέ, 19ος αιώνας.
Αυτές οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια του πανικού των επαναστατών, που προκλήθηκε από την προέλαση τωναυστρο-πρωσικών στρατευμάτων προς το Παρίσι μετά την κατάληψη γαλλικών πόλεων και τις απειλές τους μετοΜανιφέστο του Μπράουνσβαϊγκγια καταστροφή του Παρισιού, από φήμες για εσωτερικές εξεγέρσεις και βασιλική συνωμοσία, καθώς και από την πιθανότητα σφαγών πουθα διαπράττονταν στην περίπτωση πουθα επικρατούσαν στο Παρίσι οι μοναρχικοί καιοι σύμμαχοί τους και απελευθέρωναν τους κρατούμενους.
Καθώς τα εχθρικά στρατεύματα πλησίαζαν το Παρίσι, η Νομοθετική συνέλευση αποφάσισε τη στρατολόγηση 30.000 εθελοντών πουθα μετακινούνταν στα βόρεια και ανατολικά σύνορα. Επίσης, η επαναστατική Κομμούνα το βράδυ της 29 έως τις 30 Αυγούστου πραγματοποίησε κατ' οίκον έρευνα γιανα κατάσχει όπλα και συνέλαβε γύρω στους 3.000 υπόπτους. [2]
Επικράτησε ο φόβος ότι καθώς οι εθελοντές θα έφευγαν γιατο μέτωπο, στην ερημωμένη πρωτεύουσα οι κρατούμενοι αντεπαναστάτες θα κατόρθωναν να διαφύγουν καιθα ελευθέρωναν τονΛουδοβίκο ΙΣΤ', γιατη συνεργασία του οποίου μετον εχθρό δεν αμφέβαλαν. [3]
Από τις 17 Αυγούστου, είχε δημιουργηθεί τοΕπαναστατικό Δικαστήριο αλλά λειτουργούσε με μεγάλη βραδύτητα καιο λαός του Παρισιού «βρέθηκε στην ανάγκη να αποδώσει ο ίδιος δικαιοσύνη», σύμφωνα μετονΔαντών.
Το απόγευμα της 2ας Σεπτεμβρίου, ή επίθεση άρχισε από μια ομάδα ανυπότακτων κληρικών που μεταφέρονταν στη φυλακή της Αμπαί και σφαγιάσθηκαν 116 από τους 160 από τους φρουρούς τους. Στη συνέχεια οι σφαγιαστές («Σεπτεμβριστές») πήγαν στις φυλακές του Παρισιού, δίκασαν με συνοπτικές διαδικασίες και εκτέλεσαν με εθελοντές δήμιους[4] μέσα σε σκηνές φρίκης και ασέλγειας μεγάλο αριθμό κρατουμένων, ευγενείς, ανυπότακτους κληρικούς και κατάδικους του κοινού ποινικού δικαίου, σκοτώνοντας αδιάκριτα άνδρες, γυναίκες, μεταξύ των οποίων ηπριγκίπισσα του Λαμπάλ, φίλη της βασίλισσας, και παιδιά.[5]
Στα βίαια γεγονότα πρωταγωνίστησαν οι επαρχιακοί Ομόσπονδοι εθελοντές, που παρέμειναν στην πόλη από την άφιξή τους τον Ιούλιο, οιΕθνοφρουροίκαιοιΑβράκωτοι, μετην υποστήριξη αστυνομικών, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι γιατη φύλαξη των δικαστηρίων καιτων φυλακών, οιΚορδελιέροι, η επαναστατική Κομμούνα καιτα επαναστατικά τμήματα του Παρισιού.
Οι υποκινητές των γεγονότων ήταν οΖαν-Πωλ Μαρά, ο οποίος από ταγεγονότα της 10ης Αυγούστου, με δημοσιεύματα και αφίσες καλούσε το λαό στη σφαγή των ευγενών καιτων ανυπότακτων κληρικών. [6]Και κυρίως οΔαντών, που ως υπουργός Δικαιοσύνης και ουσιαστικά επί κεφαλής του προσωρινού Εκτελεστικού συμβουλίου θα μπορούσε να σταματήσει τις σφαγές, αλλά δεν έκανε τίποτα, μιλούσε για «αναγκαία δικαιοσύνη». Η Κομμούνα αποζημίωσε τους σφαγιαστές για τις ημέρες εργασίας που έχασαν.[7]
Ο πληθυσμός παρακολουθούσε αδιάφορος ή ικανοποιημένος. Το Παρίσι, παραδομένο σ' έναν πολεμικό και πατριωτικό πυρετό, έβρισκε ελαφρυντικά στοιχεία.
Αυτό το επεισόδιο της Γαλλικής Επανάστασης άφησε 1.100-1.600 νεκρούς στο Παρίσι και 150 νεκρούς στην υπόλοιπη Γαλλία. Αυτές οι σφαγές είναι μια από τις κορυφαίες της επαναστατικής βίας, τουλάχιστον στην πρωτεύουσα (σε άλλες εποχές, θα υπάρξουν, για παράδειγμα, οι πνιγμοί της Νάντης κ.λ.).
Στο Παρίσι κυριάρχησε ένα κλίμα φόβου, το οποίο βάρυνε στις εκλογές των βουλευτών γιατηΣυμβατική Εθνοσυνέλευση, που ήταν σε εξέλιξη ταυτόχρονα, με περιορισμένη συμμετοχή των βουλευτών που είχαν τρομοκρατηθεί (το 90% των ψηφοφόρων απείχε από την ψηφοφορία). [2]Δημιουργήθηκε μια ισχυρή άνοδος των υποψηφίων τωνΟρεινώνστην πρωτεύουσα, κυρίως λόγω της πίεσης που ασκήθηκε από την επαναστατική Κομμούνα στους υποψηφίους πουδεν ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της.
Η κατάσταση στο Παρίσι ομαλοποιήθηκε από τις 20 Σεπτεμβρίου, ημέρα της πρώτης νίκης των γαλλικών στρατευμάτων κατά τημάχη του Βαλμί.
