Przyjemność
Przyjemność – podstawowa wartość hedonistyczna o charakterze pozytywnym, będąca doświadczeniem zmysłowym o charakterze indywidualnym[1]; przeciwieństwo nieprzyjemności[2].
Odczuwanie przyjemności przypisuje się zarówno ludziom, jak i zwierzętom[3][4].
Zdaniem Maxa Schelera źródłami przyjemności mogą być:
- rzeczy (np. pokarm[5])
- funkcje (rozumiane jako intencjonalne działanie, np. zabawa, obdarowywanie[4])
- stany zmysłowe[2]
Według Sokratesa przyjemność jako taka jest neutralna moralnie, a jej wartość zależy od sposobu korzystania z niej[6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pacewicz 2016 ↓.
- ↑ a b Wędzińska 2013 ↓.
- ↑ Nowak 2015 ↓.
- ↑ a b Elżanowski 2011 ↓, s. 185.
- ↑ Elżanowski 2011 ↓, s. 186.
- ↑ Łażewska 2011 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Elżanowski: O wartościach i ich ewolucyjnym pochodzeniu. W: Filozofia przyrody – dziś. Philosophy of Nature Today. Włodzimierz Ługowski, Igor K. Lisiejew (red.). Warszawa: IFiS, 2011. ISBN 978-83-934143-0-7.
- Dorota Łażewska: Filozofia dla pracujących. Podręcznik dla studentów. Józefów: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Gospodarki Euroregionalnej im. Alcide De Gasperi, 2011, s. 39. ISBN 978-83-62753-10-9.
- Piotr Nowak: Zwierzęce rozkosze mięsożerców. [w:] Filozofia w Praktyce [on-line]. Interdyscyplinarne Centrum Etyki UJ, 2015-12-22. [dostęp 2017-07-09].
- Artur Pacewicz: Hedone: Koncepcja przyjemności w filozofii Platona. Wrocław: Oficyna Naukowa PFF, 2016, s. 189. ISBN 978-83-64208-13-3.
- Magdalena Wędzińska. Człowiek na drodze do wartości. Myśl etyczna Maxa Schelera – implikacje pedagogiczne. „Przegląd Pedagogiczny”. 1, s. 39, 2013. Wydawnictwo Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. ISSN 1897-6557.