| เหอะ ๑ | (ปาก) ว. เถอะ. |
| เหอะน่า (ปาก) เถอะน่า, คําประกอบท้ายกริยาแสดงความหมายเป็นเชิง |
| ชักชวนหรือวิงวอนเป็นต้น, เฮอะน่า ก็ว่า. |
|
|
| เหอะ ๒ | ว. เปรอะ เช่น ราขึ้นเหอะ; ขรุขระ เช่น หน้าเป็นสิวเหอะ. |
|
|
| เหะ | ว. เละ ใช้แก่กริยาเมา ในคำว่า เมาเหะ. |
|
|
| เหะหะ | ว. มีเสียงอึกทึกอย่างคนเมาเหล้า. |
|
|
| เหา ๑ | น. ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายชนิดในหลายวงศ์ ส่วนใหญ่ตัวยาวไม่เกิน |
| ๕ มิลลิเมตร ตัวแบน หัวแคบกว่าอกและยื่นไปข้างหน้าเห็นได้ชัด |
| ตาเล็กมาก แต่บางชนิดไม่มีตา อกไม่แยกเป็นปล้องให้เห็นชัด ขามี |
| หนามตรงข้ามกับเล็บช่วยในการยึดขนหรือผม ปากเป็นชนิดดูดกิน |
| อาศัยอยู่ตามบริเวณที่มีขนหรือผม ดูดเลือดคนและสัตว์ ที่อยู่บนศีรษะ |
| ของคนได้แก่ ชนิด Pediculus humanus ในวงศ์ Pediculidae. |
| เหาจะกินหัว, เหาจะขึ้นหัว (สำ) ทำตัวอาจเอื้อมหรือเอาอย่างเจ้านายหรือ |
| ผู้สูงศักดิ์ ถือว่าเป็นอัปมงคล เช่น ทำตัวเทียมเจ้าระวังเหาจะขึ้นหัวนะ. |
|
|
| เหา ๒, เหาฉลาม, เหาทะเล | ดู ติด ๓. |
|
|
| เห่า ๑ | ก. อาการส่งเสียงสั้น ๆ ของหมา. |
|
|
| เห่า ๒ | น. ชื่องูพิษในสกุล Naja วงศ์ Elapidae ขนาดยาวประมาณ ๑.๓ เมตร |
| พบหลายสีต่างกันไปในแต่ละตัว เช่น ดํา นํ้าตาล เขียวอมเทา เหลืองหม่น |
| บางตัวมีลายสีขาวและบางตัวไม่มีลาย สามารถยกตัวท่อนหัวตั้งขึ้นและ |
| แผ่บริเวณคอกว้างออกได้ เรียกว่า แผ่แม่เบี้ย มีหลายชนิด เช่น เห่าไทย |
| (N. kaouthia) ซึ่งตัวที่มีสีคลํ้า เรียก เห่าหม้อ, เห่าด่างพ่นพิษ (N. atra) |
| ซึ่งสามารถพ่นฉีดพิษออกจากเขี้ยวพิษได้. |
|
|
| เหาน้ำ | น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในอันดับ Isopoda เป็นปรสิต ที่พบในนํ้าจืด |
| เช่น สกุล Alitropus ในวงศ์ Aegidae, ในนํ้าเค็ม เช่น สกุล Livoneca ในวงศ์ |
| Cymothoidae. |
|
|
| เหาไม้ | ดู เรือดไม้. |
|
|
| เหาะ | ก. เคลื่อนที่ไปในอากาศด้วยฤทธิ์. |
|
|
| เหิน | ก. บินอยู่ในระยะสูง เช่น หงส์เหิน นกเขาเหิน, ร่อนอยู่ในระยะสูง เช่น |
| นกนางแอ่นเหินลม. |
| เหินห่าง ก. ไม่สนิทสนมดังเก่า, ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่หรือติดต่อกันเหมือน |
| เดิม, จืดจาง, ห่างเหิน ก็ว่า. |
| เหินหาว ก. บินหรือเหาะไปในอากาศในระยะสูง. |
| เหินเห่อ ก. ค้างเติ่ง. |
|
|
| เหิม | ว. กําเริบ, ลําพองใจ, มักใช้เข้าคู่กับคำอื่น เช่น เหิมเกริม เหิมหาญ เหิมห้าว |
| เหิมฮึก. |
| เหิมเกริม ก. กำเริบเสิบสาน. |
| เหิมหาญ ว. ลำพองใจด้วยความกล้าหาญ. |
| เหิมห้าว ว. ลำพองใจด้วยความมุทะลุดุดัน, ลำพองใจด้วยความแข็งกร้าว. |
| เหิมเห่อ ว. มีใจกำเริบทะเยอทะยาน, เห่อเหิม ก็ว่า. |
| เหิมฮึก ว. ลำพองใจด้วยความคะนอง, ฮึกเหิม ก็ว่า. |
|
|
| เหี้ย | น. ชื่อสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ชนิด Varanus salvator ในวงศ์ Varanidae |
| เป็นสัตว์สกุลเดียวกับตะกวด โตเต็มวัยยาวได้ถึง ๒.๕ เมตร ตัวอ้วนใหญ่ |
| สีดํา มีลายดอกสีเหลืองพาดขวาง หางยาว อาศัยและหากินบริเวณใกล้นํ้า, |
| ภาษาปากว่า ตัวเงินตัวทอง. |
|
|
| เหียง | น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Dipterocarpus obtusifolius Teijsm. ex Miq. |
| ในวงศ์ Dipterocarpaceae เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้าง. |
| เหียงกราด ดู กราด ๔. |
|
|
| เหียน ๑ | ก. หัน เช่น เหียนใบเรือ. |
| เหียนหัน ก. เปลี่ยนท่าทาง, พลิกแพลง, หันเหียน ก็ว่า. |
|
|
| เหียน ๒, เหียน ๆ | ก. มีอาการพะอืดพะอมคล้ายจะคลื่นไส้ เช่น รู้สึกเหียน ๆ, |
| มักใช้เข้าคู่กับคำ คลื่น เป็น คลื่นเหียน. |
| เหียนราก ก. มีอาการจะอาเจียน. |
|
|
| เหี้ยน | ก. กร่อนไปเกือบหมดหรือหมด, ตัดหมด. |
|
|
| เหี้ยม | ว. แข็งกระด้างปราศจากเมตตากรุณา, ไม่ปรานี; ดุร้ายหมดความกลัว. |
| (แบบ) น. เหตุ เช่น เหี้ยมนั้นจึงหากให้ ฉัตรหัก เหนแฮ. (ตะเลงพ่าย). |
| เหี้ยมเกรียม ว. ใจดํา, ปราศจากใจกรุณา; ดุร้าย เช่น หน้าตาเหี้ยมเกรียม. |
| เหี้ยมหาญ ว. เข้มแข็งกล้าหาญเด็ดขาด, ห้าวหาญปราศจากความปรานี. |
| เหี้ยมโหด ว. ดุร้ายทารุณ, โหดเหี้ยม ก็ว่า. |
|
|
| เหี่ยว | ว. ไม่สดชื่นเพราะขาดน้ำ เช่น ดอกไม้เหี่ยว, ค่อยแห้งไป เช่น ส้มโอเหี่ยว, |
| ไม่เต่งตึง เช่น หนังเหี่ยว; สลด เช่น ใจเหี่ยว. |
| เหี่ยวแห้ง ว. เหี่ยวแล้วค่อย ๆ แห้งไป เช่น ใบไม้เหี่ยวแห้ง. ก. ขาดความ |
| สดชื่นเพราะหดหู่ใจ เช่น จิตใจเหี่ยวแห้ง, แห้งเหี่ยว ก็ว่า. |
|
|
| เหื่อ | (ปาก) น. เหงื่อ. |
|
|
| เหือด ๑ | น. โรคติดต่อที่เกิดจากเชื้อไวรัส มีอาการไข้ ต่อมนํ้าเหลืองที่คอโต |
| ออกผื่นแดงทั่วตัวคล้ายโรคหัด แต่อาการไม่รุนแรงเท่า มีผลรุนแรง |
| ต่อทารกในครรภ์ระยะ ๓ เดือนแรก, หัดเยอรมัน ก็เรียก. |
|
|
| เหือด ๒ | ก. ซาลง เช่น ไข้เหือดแล้ว, ค่อยแห้งหายไปในคำว่า เหือดหาย เหือดแห้ง |
| แห้งเหือด. |
| เหือดหาย ก. แห้งหายไป, หมดไป. |
| เหือดแห้ง ก. ค่อยแห้งหายไป, แห้งเหือด ก็ว่า. |
|
|
| แห ๑ | น. ชื่อเครื่องจับปลาชนิดหนึ่ง ถักเป็นตาข่าย ใช้ทอดแผ่ลงในนํ้าแล้วค่อย ๆ |
| ดึงขึ้นมา. |
|
|
| แห ๒ | (ถิ่น-ปักษ์ใต้, อีสาน) ว. เปรียว, ไม่เชื่อง. |
|
|
| แห ๓ | (วรรณ) ว. ใช้เข้าคู่กับคำ ห่าง เป็น ห่างแห หรือแหห่าง เช่น กระแหแห |
| ห่างชาย ดั่งสายสวาทคลาดจากสม. (เห่เรือ). |
|
|
| แห่ | น. ขบวนที่ไปพร้อมกันด้วยวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่ง อาจมีการ |
| ตกแต่งหรือมีดนตรีประกอบเป็นต้น เช่น แห่นาค แห่ขันหมาก แห่ศพ. |
| ก. ไปกันเป็นพวกเป็นหมู่มาก ๆ. |
| แห่ห้อม ก. แวดล้อมไป. |
| แห่แหน [-แหนฺ] ก. ห้อมล้อมระวังกันไปเป็นขบวน เช่น ประชาชนแห่แหน |
| พระพุทธสิหิงค์ไปตามถนน; ยกพวกกันมามาก ๆ เพื่อวัตถุประสงค์อย่างใด |
| อย่างหนึ่ง เช่น เพื่อนฝูงแห่แหนกันมาเต็มบ้าน. |
|
|
| แห้ | ว. เสียงอย่างเสียงหมาคําราม, เขียนเป็น แฮ่ ก็มี. |
|
|
| แหก | ก. แยกออก, ถ่างออก, ทําให้อ้าออก, เช่น แหกขา, ใช้กําลังฟันฝ่าออกไป |
| เช่น แหกคุก กองทหารตีแหกวงล้อมข้าศึกออกไป. |
| แหกขี้ตา (ปาก) ก. รีบร้อน เช่น แหกขี้ตามาแต่เช้า. |
| แหกคอก ก. ประพฤติตัวผิดเหล่าผิดกอหรือผิดขนบธรรมเนียมประเพณี |
| ที่เคยประพฤติปฏิบัติกันมา (มักใช้ในเชิงตำหนิ). |
| แหกตา ก. ใช้มือถ่างเปลือกตาออก, โดยปริยายหมายความว่า ลืมตา |
| (ใช้ในเชิงประชด) เช่น แหกตาดูเสียบ้างซิ, หลอก เช่น ถูกแม่ค้าแหกตา. |
| แหกปาก (ปาก) ก. ตะเบ็งเสียง. |
|
|
| แหง ๑ | [แหฺง] ว. อาการของหน้าที่แสดงความเก้อหรือจนปัญญา ในคำว่า หน้าแหง; |
| ค้างอยู่ เช่น ยิงฟันแหง คอยแหง. |
|
|
| แหง ๒, แหง ๆ | [แหฺง, แหฺงแหฺง] (ปาก) ว. แน่, แน่นอน, เช่น ชนะแหง ตายแหง ๆ. |
|
|
| แหง่ | [แหฺง่] น. เรียกลูกควายตัวเล็ก ๆ ตามเสียงที่มันร้องว่า ลูกแหง่, ลูกกะแอ |
| ก็ว่า; เรียกเด็กตัวเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่, (ปาก) เรียกเหรียญกระษาปณ์อันเล็ก ๆ |
| ว่า ลูกแหง่, โดยปริยายเรียกคนที่โตแล้วแต่ยังติดพ่อติดแม่เป็นต้นหรือยัง |
| ทําอ้อนเหมือนเด็กเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่. |
|
|
| แห่ง | น. ที่, มักใช้ซ้อนกับคำอื่น ในคำว่า แห่งหนตำบลใด ตำแหน่งแห่งที่, |
| ลักษณนาม เช่น มีที่ดินอยู่หลายแห่ง. บ. ของ เช่น หอสมุดแห่งชาติ. |
|
|
| แห้ง | ว. ไม่มีนํ้า, หมดนํ้า, เช่น คลองแห้ง โอ่งแห้ง, ไม่เปียก เช่น ผ้าแห้ง, ที่ไม่ใส่ |
| น้ำ เช่น ก๋วยเตี๋ยวแห้ง บะหมี่แห้ง, ไม่สด เช่น ใบไม้แห้ง; ที่อาจเก็บไว้บริโภค |
| ได้นาน เช่น ของแห้ง หอมแห้ง พริกแห้ง; ไม่แจ่มใส เช่น หน้าแห้ง ยิ้มแห้ง; |
| ขาดความชุ่มชื้น เช่น ผิวแห้ง ปากแห้ง จมูกแห้ง; โดยปริยายหมายความว่า |
| ฝืดเคือง, อดอยาก, ในคำว่า ไส้แห้ง กระเป๋าแห้ง. |
| แห้งผาก ว. แห้งอย่างไม่มีความชื้นปนอยู่, แห้งสนิท. |
| แห้งแล้ง ว. ปราศจากความสดชื่น, ปราศจากความชุ่มชื้น. |
| แห้งเหี่ยว ก. ขาดความสดชื่น, เหี่ยวแห้ง ก็ว่า. |
| แห้งเหือด ก. ค่อยแห้งหายไปเพราะหดหู่ใจ เช่น จิตใจแห้งเหี่ยว, เหือดแห้ง |
| ก็ว่า. |
|
|
| แหงแก๋ | [แหฺง-] (ปาก) ว. แน่, แน่นอน, สิ้นสงสัย, เช่น ตายแหงแก๋ แพ้แหงแก๋. |
|
|
| แหงน | [แหฺงน] ก. หงายหน้าขึ้น, เงยขึ้น. |
| แหงนคอตั้งบ่า (สำ) ก. เงยเต็มที่. |
| แหงนเต่อ, แหงนเถ่อ ว. ค้างอยู่; โดยปริยายหมายความว่า เก้อ, ไม่สม |
| ปรารถนา. |
|
|
| แหน ๑ | [แหนฺ] ก. ใช้เข้าคู่กับคำอื่น ในคำว่า หวงแหน แห่แหน เฝ้าแหน. |
|
|
| แหน ๒ | [แหนฺ] (ถิ่น-อีสาน) น. ชื่อไม้ต้นหลายชนิดในสกุล Terminalia วงศ์ |
| Combretaceae เช่น แหนนา (T. glaucifolia Craib). |
|
|
| แหน ๓ | [แหฺน] น. ชื่อไม้นํ้าหลายชนิดในวงศ์ Lemnaceae ใบกลมเล็ก ๆ ลอยอยู่ |
| ตามนํ้านิ่ง เช่น แหนเล็ก (Lemna minor L., L. perpusilla Torr.) แหนใหญ่ |
| [Spirodela oligorrhiza (Kurz) Hegelm. และ S. polyrrhiza (L.) Schleid.]. |
|
|
| แห้น | ก. แทะ, กัดด้วยฟันหน้า. |
|
|
| แหนง ๑ | [แหฺนง] (โบ) ก. หมาง, ระแวง, เช่น แหนงกัน คือ หมางใจกัน แหนงความ |
| คือ ระแวงความ. |
| แหนงใจ ก. หมางใจ, ระแวงแคลงใจ. |
| แหนงหน่าย [แหฺนงหฺน่าย] ก. ระอาเพราะหมางใจหรือแคลงใจเป็นต้น, |
| หน่ายแหนง ก็ว่า. |
|
|
| แหนง ๒ | [แหฺนง] (ถิ่น-ปักษ์ใต้) น. พิธีทางไสยศาสตร์อย่างหนึ่งที่ทำให้ผู้หญิงไม่ได้ |
| แต่งงานตลอดไป. |
|
|
| แหนบ | [แหฺนบ] น. เครื่องสําหรับถอนหนวดถอนคิ้วเป็นต้น รูปคล้ายคีมเล็ก ๆ; |
| แผ่นเหล็กขนาดยาวต่าง ๆ กันซ้อนกัน หรือชิ้นเหล็กที่ขดเวียนเป็นวง |
| สําหรับรับความสะเทือนหรือบังคับความเร็วเป็นต้น เช่น แหนบรถยนต์; |
| เครื่องระลึกที่ใช้เสียบปากกระเป๋าบนของเสื้อนอก; ซองบรรจุกระสุนปืน |
| เป็นตับ; ลักษณนามเรียกของบางอย่างเช่นซองธูปหรือใบตองที่พับ เช่น |
| ธูปแหนบหนึ่ง ใบตอง ๒ แหนบ. ก. กิริยาที่เอาของ ๒ สิ่งหนีบอย่าง |
| แหนบ, เอานิ้วมือบีบทํานองหยิกแต่ไม่ใช้เล็บ; กิริยาที่สัตว์บางชนิดกัด |
| ไม่ถนัดหรือกัดหยอก ๆ เช่น หมาแหนบ แมวแหนบ; โดยปริยายหมาย |
| ความว่า เม้มเอาไว้; เหน็บแนม, กระแหนะกระแหน, (ใช้แก่กริยาพูด). |
|
|
| แหนม | [แหฺนม] น. อาหารอย่างหนึ่ง ทําด้วยหมู หมักให้เปรี้ยว. |
|
|
| แหบ | ว. ลักษณะของเสียงที่แห้งไม่แจ่มใส, เรียกชื่อของกลุ่มเสียงที่บีบให้สูง |
| เป็นพิเศษของเครื่องดนตรีประเภทเครื่องเป่า โดยเฉพาะปี่ในว่า เสียงแหบ. |
|
|
| แหม ๑ | [แหฺม] น. ปลอกรัดสิ่งของบางอย่าง เช่นลํากล้องปืนยาวแบบโบราณให้ติด |
| กับราง ด้ามมีด ด้ามสิ่ว ไม้กวาดทางมะพร้าว. |
|
|
| แหม ๒ | [แหฺม] ว. เสียงที่เปล่งออกมาให้รู้สึกว่าเป็นการแปลกเป็นต้น. |
|
|
| แหม่ | [แหฺม่] ว. เสียงขู่เด็กเล็ก ๆ ให้กลัว. |
|
|
| แหม่ม | [แหฺม่ม] น. คําเรียกหญิงฝรั่ง. |
|
|
| แหมะ ๑ | [แหฺมะ] ก. นั่งหรือวางของทิ้งไว้ชั่วคราว เช่น เดินมาจนเหนื่อยเลยแหมะ |
| อยู่ที่โคนต้นไม้ก่อน เอาของแหมะไว้ตรงนี้อีกแล้ว. ว. อาการที่นั่งหรือ |
| วางของทิ้งไว้ชั่วคราว เช่น นั่งแหมะ วางของแหมะ. |
|
|
| แหมะ ๒, แหมะ ๆ | [แหฺมะ] ว. เสียงดังอย่างเสียงน้ำหยด. |
|
|
| แหย | [แหฺย] ว. อาการที่ไม่สู้ใครหรือเก้ออาย. |
|
|
| แหย่ | [แหฺย่] ก. เอานิ้วมือหรือปลายไม้เป็นต้นแยงเข้าไป; เย้า, ทําให้เกิดความ |
| รําคาญหรือไม่สงบอยู่ได้; ลองดูชั้นเชิง. |
|
|
| แหยง | [แหฺยง] ก. ขยาด, ย่อท้อ, ไม่คิดสู้, เช่น พอเห็นหน้าก็แหยงเสียแล้ว. |
| ว. อาการที่รู้สึกขยาด ย่อท้อหรือไม่คิดสู้, แหยง ๆ ก็ว่า, เช่น รู้สึกแหยง ๆ. |
|
|
| แหย่ง | [แหฺย่ง] น. สัปคับ, ที่สำหรับนั่งผูกติดบนหลังช้าง, แหย่งช้าง ก็เรียก. |
|
|
| แหยม | [แหฺยม] น. ปอยผมที่เอาไว้เป็นกระจุก, ส่วนของจุกที่แยกออกเป็นปอย ๆ |
| ก่อนประกอบพิธีโกนจุก, เรียกหนวดที่เอาไว้แต่ ๒ ข้างริมฝีปากว่า |
| หนวดแหยม. |
|
|
| แหย็ม | (ปาก) ก. เข้าไปยุ่งด้วยโดยไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้อง เช่น เรื่องของผู้ใหญ่ |
| เด็กอย่างเราอย่าไปแหย็ม. |
|
|
| แหยะ, แหยะ ๆ | [แหฺยะ] ว. ไม่น่ากินไม่น่าแตะต้องเพราะแฉะ; อาการที่เคี้ยวข้าวเคี้ยวหมาก |
| เป็นต้นอย่างเนิบ ๆ. |
|
|
| แหล่ ๑ | [แหฺล่] ว. มาก เช่น เหลือแหล่ หลายแหล่. |
|
|
| แหล่ ๒ | [แหฺล่] น. ตอนหนึ่งหรือบทหนึ่งในเทศน์มหาชาติซึ่งลงท้ายด้วยคำว่า แล |
| เช่น นั้นแล นั่นแล. ก. เทศน์มหาชาติเป็นทำนองตามแบบในแต่ละกัณฑ์. |
| แหล่นอก [แหฺล่-] น. แหล่เรื่องที่อยู่นอกคัมภีร์เทศน์มหาชาติ. |
| แหล่ใน น. แหล่ตามคัมภีร์เทศน์มหาชาติ. |
|
|
| แหลก | [แหฺลก] ว. เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เช่น ข้าวแหลก, ละเอียดเป็นผง เช่น บดยา |
| ให้แหลก, ป่นปี้ เช่น ตีกันแหลก. |
| แหลกลาญ [-ลาน] ว. ย่อยยับ, แตกทลาย, พังทลาย. |
| แหลกเหลว ว. ป่นปี้, ไม่มีชิ้นดี, ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน. |
|
|
| แหล่ง | [แหฺล่ง] น. ถิ่น, ที่อยู่, บริเวณ, ศูนย์รวม, บ่อเกิด, แห่ง, ที่. |
| แหล่งเสื่อมโทรม น. บริเวณที่คนอาศัยอยู่อย่างแออัด ประกอบด้วยบ้านเรือน |
| ที่ทรุดโทรมไม่ถูกสุขลักษณะ. |
| แหล่งหล้า น. พื้นแผ่นดิน. |
|
|
| แหลน | [แหฺลน] น. เครื่องมือใช้แทงปลาเป็นต้น ทําด้วยเหล็กกลมยาว ปลายแหลม |
| มีด้ามยาว; ชื่อเครื่องกีฬาชนิดหนึ่ง มีลักษณะกลมยาว ปลายแหลม ใช้พุ่ง |
| ในการแข่งขันกรีฑาประเภทลาน. |
|
|
| แหลม | [แหฺลม] ว. มีปลายเสี้ยมคม เช่น มีดปลายแหลม; ไว, ฉลาด, เช่น ปัญญา |
| แหลม; ชํานาญจนรู้ได้ทันทีว่าอะไรจริงอะไรไม่จริง เป็นต้น เช่น |
| ตาแหลม; มีระดับสูง เช่น เสียงแหลม; จัด เช่น รสหวานแหลม. น. แผ่นดิน |
| หรือภูเขาที่ยื่นลํ้าออกไปในทะเลหรือมหาสมุทร. ก. ล่วงลํ้า. |
| แหลมหลัก ว. คมคาย เช่น วาจาแหลมหลัก, เฉียบแหลม เช่น ความคิด |
| แหลมหลัก, หลักแหลม ก็ว่า. |
|
|
| แหละ | [แหฺละ] ว. คําประกอบเพื่อเน้นความ เช่น คนนี้แหละ. |
|
|
| แหว | [แหฺว] ว. ลักษณะของเสียงดังที่แสดงอาการดุ. ก. แผดเสียงดุ. |
|
|
| แห้ว | [แห้วฺ] น. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Cyperaceae ขึ้น |
| ตามที่ชื้นแฉะ หัวกินได้ เช่น แห้วจีน [Eleocharis tuberosa (Roxb.) |
| Schult.], แห้วกระดาน (Scirpus grossus L.f. var. kysoor C.B. Clarke), |
| แห้วไทย (Cyperus esculentus L.). |
| แห้วหมู น. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Cyperus rotundus L. ในวงศ์ Cyperaceae |
| หัวมีกลิ่นฉุน ใช้ทํายาได้, หญ้าแห้วหมู ก็เรียก. |
|
|
| แหวก | [แหฺวก] ก. แยกให้เป็นช่อง, แยกสิ่งที่ปิดบังหรือกีดขวางให้เป็นช่องทาง |
| เช่น แหวกม่าน แหวกหญ้า แหวกผม; ฝ่าสิ่งที่กีดขวางเข้ามาหรือออกไป |
| เช่น แหวกวงล้อมข้าศึก. |
| แหวกแนว ก. ทําไม่ซํ้าแบบใคร เช่น เขาชอบแหวกแนว. ว. ที่ชอบทำใน |
| สิ่งที่ไม่ซ้ำแบบใคร เช่น เขาเป็นคนแหวกแนว. |
| แหวกประเพณี ก. ทำผิดประเพณีที่เคยกระทำกันมา. |
| แหวกว่าย ก. เคลื่อนไปโดยอาศัยกำลังแขน ขาหรือครีบ หาง แหวกไป |
| ในน้ำหรือในอากาศ, โดยปริยายหมายถึงเวียนว่ายตายเกิด ในความว่า |
| แหวกว่ายตายเกิดในวัฏสงสาร. |
|
|
| แหว่ง | [แหฺว่ง] ว. ไม่เต็มตามที่ควรมี เช่น ปากแหว่ง ตัดผมแหว่ง กินขนมแหว่ง |
| ไปหน่อย. |
|
|
| แหวด | [แหฺวด] น. ชื่อเรือแจวชนิดหนึ่ง มีเก๋งรูปยาว ๆ ท้ายโตและสูง เรียก |
| เรือแหวด. |
|
|
| แหวน | [แหฺวน] น. เครื่องประดับสําหรับสวมนิ้วทําด้วยเงินหรือทองเป็นต้น, เรียก |
| สิ่งอื่นที่มีลักษณะเป็นวงว่า วงแหวน เช่น ถนนวงแหวน พื้นที่วงแหวน. |
| แหวนหัว น. แหวนที่ฝังพลอยเม็ดใหญ่เม็ดเดียวนูนขึ้น. |
|
|
| แหวะ | [แหฺวะ] ก. เอาสิ่งที่มีคมกรีดให้เป็นช่องตามที่ต้องการ เช่น แหวะท้องปลา; |
| อาการที่เด็กเล็ก ๆ สํารอกอาหารหรือยาออกมา. น. อาหารหรือยาที่ล้น |
| กระเพาะเด็กเล็ก ๆ ออกมาทางปาก. |
|
|
| แหะ, แหะ ๆ | ว. เสียงคนหัวเราะมีเสียงเช่นนั้น. ก. ทำเสียงดังเช่นนั้น เช่น เขาไม่พูดอะไร |
| ได้แต่แหะ ๆ. |
|
|
| โห่ | อ. เสียงที่เปล่งออกมาดังเช่นนั้น เป็นเสียงนําเพื่อแสดงความพร้อมเพรียง |
| ในการรื่นเริงหรือการมงคลเป็นต้น. ก. ทําเสียงเช่นนั้น; โดยปริยาย |
| หมายความว่า เย้ยให้ โดยทำเสียงเช่นนั้น. |
|
|
| โหก ๑ | น. ช่อง, ระวาง. |
|
|
| โหก ๒ | ก. โงกหลับ. |
|
|
| โหง ๑ | น. ผี; เรียกการตายผิดธรรมดาโดยอาการร้าย เช่นถูกฆ่าตาย ตกนํ้าตาย |
| ว่า ตายโหง. |
| โหงพราย น. ผีที่เขาปลุกเสกไว้ใช้. |
|
|
| โหง ๒ | ก. กระดกขึ้น, ยกขึ้น, เช่น เกวียนโหง. |
|
|
| โหด ๑ | (โบ) ว. ไร้, ไม่มี, เช่น นกไร้ไม้โหด, ยากไร้ เช่น เพราะเห็นกูโหดหืน |
| แลดูแคลนกูกลใด ด่งงนี้. (ม. คำหลวง มัทรี). |
|
|
| โหด ๒ | ว. ชั่ว, ร้าย, เช่น ใจโหด; (ปาก) ยากมาก เช่น ข้อสอบวิชานี้โหด; เข้มงวด |
| มาก เช่น ครูคนนี้โหด. |
| โหดร้าย ว. ร้ายกาจ. |
| โหดเหี้ยม ว. ดุร้ายทารุณ, เหี้ยมโหด ก็ว่า. |
|
|
| โหน | [โหนฺ] ก. เหนี่ยวห้อย, เอามือเหนี่ยวให้ตัวลอยขึ้นไป; (ปาก) ประจบประแจง |
| เช่น เขามีนิสัยชอบโหนผู้บังคับบัญชา. |
|
|
| โหนก | [โหฺนก] ว. นูนยื่นออกมา เช่น หน้าผากโหนก. |
| โหนกแก้ม น. ส่วนของแก้มตรงที่มีกระดูกนูนออกมา. |
|
|
| โหน่ง | [โหฺน่ง] ว. มีเสียงอย่างเสียงตีฆ้องวง. |
|
|
| โหม ๑, โหม- | [โหมะ-] น. การเซ่นแก่เทพดาของพวกพราหมณ์โดยใช้เนยเผาในไฟ; |
| การบูชายัญ, การเซ่นสรวงทั้งปวง. (ป., ส.). |
| โหมกรรม น. พิธีเซ่นสรวง. (ส. โหม + กรฺมนฺ). |
| โหมกูณฑ์ น. พิธีพราหมณ์เกี่ยวแก่การบูชาไฟ. (ส.). |
|
|
| โหม ๒ | [โหมฺ] ก. ระดม เช่น โหมกําลัง โหมไฟ. |
| โหมโรง น. การประโคมดนตรีก่อนมหรสพลงโรง; เพลงเริ่มต้นของการ |
| บรรเลงหรือการแสดง เพื่อบอกให้ทราบว่าพิธีหรืองานนั้นได้เริ่มขึ้นแล้ว |
| แบ่งเป็นหลายชนิดตามลักษณะของงาน มหรสพที่แสดง และการบรรเลง |
| เช่น โหมโรงเย็น โหมโรงเช้า โหมโรงเทศน์. |
| โหมหัก ก. ระดมเข้าไปด้วยกําลังให้แตกหัก, หักโหม ก็ว่า. |
| โหมฮึก ก. ระดมเข้าไปด้วยความคะนอง, ฮึกโหม ก็ว่า. |
|
|
| โหม ๓ | [โหมฺ] น. ผักโหม. [ดู ขม ๒ (๑)]. |
|
|
| โหม่ | [โหฺม่] (ปาก) ก. โผล่. ว. โด่ เช่น นั่งหัวโหม่. |
|
|
| โหม่ง ๑ | [โหฺม่ง] ก. เอาหัวรับหรือกระแทกลูกตะกร้อหรือฟุตบอลเป็นต้น, โดย |
| ปริยายหมายถึงอาการที่สิ่งหนึ่งตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง เช่น |
| หัวโหม่งพื้นเครื่องบินโหม่งโลก. |
|
|
| โหม่ง ๒ | [โหฺม่ง] (ถิ่น-ปักษ์ใต้) น. ฆ้องคู่. ว. เสียงอย่างเสียงฆ้อง. |
|
|
| โหมด | [โหฺมด] น. เรียกผ้าชนิดหนึ่งซึ่งเดิมทําด้วยกระดาษทองตัดเป็นเส้นเหมือน |
| เส้นทอง แล้วทอกับไหม ต่อมาใช้กระดาษเงินกระดาษทองพันเส้นไหมทอ |
| กับไหมสี ว่า ผ้าโหมด. |
| โหมดเทศ น. ผ้าโหมดที่ทํามาจากอินเดีย. |
|
|
| โหย | [โหยฺ] ก. อ่อนกําลัง, อ่อนใจ; ครวญถึง, รํ่าร้อง; มักใช้ประกอบคำอื่น ๆ |
| เช่น โหยหา โหยหิว โหยหวน โหยไห้. |
| โหยหวน ว. ลักษณะของเสียงที่คร่ำครวญด้วยความเสียใจหรือเจ็บปวด |
| เป็นต้น ทำให้รู้สึกวังเวงใจ. |
| โหยหา ก. คร่ำครวญถึงบุคคลผู้เป็นที่รักซึ่งพลัดพรากจากไปเป็นต้น. |
| โหยหิว ก. รู้สึกอ่อนเพลียเพราะมีความหิวมาก. |
| โหยไห้ ก. ร้องไห้ครํ่าครวญถึง. |
|
|
| โหยกเหยก | [โหฺยกเหฺยก] ว. ไม่อยู่กับร่องกับรอย, ไม่แน่นอน, (ใช้แก่การพูด), เช่น |
| พูดจาโหยกเหยก; โยเย, ขี้อ้อน, ร้องไห้งอแง, (ใช้แก่เด็ก) เช่น เด็กคนนี้ |
| โยเยโหยกเหยกจริง. |
|
|
| โหยง | [โหฺยง] ว. อาการที่กระโดดโดยฉับไวด้วยดีใจหรือตกใจ เช่น กระโดดโหยง |
| สะดุ้งโหยง. |
|
|
| โหย่ง ๑ | [โหฺย่ง] ก. ทำให้สูงขึ้น เช่น โหย่งตัว, ทำสิ่งที่รวมตัวกันให้โปร่งหรือขยาย |
| ตัวให้หลวมขึ้น เช่น โหย่งฟาง โหย่งผม โหย่งเส้นบะหมี่, หย่ง ก็ว่า. |
|
|
| โหย่ง ๒, โหย่ง ๆ | [โหฺย่ง] ว. อาการที่เดินหรือวิ่งไม่เต็มเท้า คือ จดแต่ปลายเท้า เพื่อทําให้ตน |
| สูงขึ้น หรือเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง เช่น เดินโหย่ง ๆ วิ่งโหย่ง ๆ, เรียกรอยเท้า |
| ที่ไม่เต็ม เห็นแต่ปลายเท้าและส้นเท้า ว่า รอยเท้าโหย่ง หรือ รอยเท้าโหย่ง ๆ, |
| อาการที่นั่งเอาปลายเท้าตั้งลงที่พื้น ส้นเท้าทั้ง ๒ รับก้น เรียกว่า นั่งโหย่ง |
| หรือ นั่งโหย่ง ๆ, กระหย่ง กระโหย่ง หย่ง หรือ หย่ง ๆ ก็ว่า. |
|
|
| โหร | [โหน] น. ผู้พยากรณ์โดยอาศัยการโคจรของดวงดาวเป็นหลัก; ผู้ให้ฤกษ์ |
| และพยากรณ์โชคชะตาราศี. (ส., ป. โหรา). |
| โหรา ๑ (กลอน) น. โหร. |
| โหราจารย์ น. ผู้ชํานาญในวิชาโหราศาสตร์. |
| โหราศาสตร์ น. วิชาว่าด้วยการพยากรณ์โดยอาศัยการโคจรของดวงดาว |
| เป็นหลัก. |
|
|
| โหรง, โหรงเหรง | [โหฺรง, โหฺรงเหฺรง] ว. มีน้อย, บางตา, เช่น โหรงตา, คนดูโหรงเหรง, |
| โกร๋งเกร๋ง หรือ โกร๋นเกร๋น ก็ว่า. |
|
|
| โหรดาจารย์ | [โหระ-] น. พราหมณ์พวกหนึ่งมีหน้าที่สวดสดุดีและอาราธนาเทพต่าง ๆ |
| ให้มาร่วมในพิธีบูชาบวงสรวง. (ส. โหตฺฤ + อาจารฺย). |
|
|
| โหระพา | น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Ocimum basilicum L. ในวงศ์ Labiatae ใบมีกลิ่นฉุน |
| กินได้. |
|
|
| โหรา ๑ | ดู โหร. |
|
|
