Χιλιάδες συμπατριώτες μας ασχολήθηκαν στα σόσιαλ μίντια με την τραγελαφική υπόθεση της «καταγγελίας» των Λαζόπουλου-Χαϊκάλη. Το δούλεμα για τους εξωφρενικούς ισχυρισμούς των στελεχών των ΑΝΕΛ (ένθεν-κακείθεν) πήγε σύννεφο και στάθηκε σχεδόν αδύνατο για οποιονδήποτε συχνάζει στα φέισμπουκ και τα τουίτερ να μην πει το μακρύ του και το κοντό του.
Ανάμεσα σε αυτούς και ο, σοβαρότατος κατά γενική ομολογία, δημοσιογράφος της «Καθημερινής» Κωνσταντίνος Ζούλας, που θέλοντας να στηλιτεύσει την παράνοια όσων υποστήριξε ο Χαϊκάλης σημείωσε: «Τον είδε 3 φορές αλλά δεν τον έστησε με προσημειωμένα. Του έδινε 2-3 εκ αλλά δεν θυμόταν το όνομά του. Πόσο Καμμένος είσαι για να το πιστέψεις;». Εκ παραδρομής ο Ζούλας μίλησε για προσημειωμένα χαρτονομίσματα, μια μέθοδο που, φυσικά, χρησιμοποιείται για να συλλαμβάνονται οι ύποπτοι για δωροληψία και όχι για δωροδοκία. Ένα ασήμαντο λάθος σε ένα ανώδυνο τουίτ το οποίο φυσιολογικά θα θαβόταν μαζί με δισεκατομμύρια άλλα αντίστοιχα τουίτ στη χωματερή του παγκοσμίου ίντερνετ.
Αμ δε… Σε χρόνο dt το σχόλιο αυτό του Ζούλα βρέθηκε να φιλοξενείται σε άπειρα site συνοδεία αντίστοιχων άρθρων που τον στόλιζαν με non politically correct χαρακτηρισμούς τύπου «διανοητικά καθυστερημένος».
Εδώ θα πείτε: «Ρε Χειμωνά, ήμαρτον πια! Την άλλη φορά με τον Μαραβέγια και τον Τσαουσόπουλο, τώρα με τον Ζούλα… Κάθε βδομάδα θα υπερασπίζεσαι όποιον πικραμένο κράζουν στα ίντερνετ;»
Όχι, φίλοι μου. Γιατί η περίπτωση του Κωνσταντίνου Ζούλα δεν έχει σχέση με εκείνη του Ιλεγκάλ ή του 267. Είμαι πλέον πεπεισμένος πως ο πρωτοφανής χλευασμός που δέχτηκε χωρίς λόγο ένας δημοσιογράφος που δεν έχει δώσει ποτέ αφορμές (πέρα φυσικά από τις «δυσάρεστες» για κάποιους απόψεις του) εντάσσεται σε συγκεκριμένο σχέδιο στοχοποίησης «αντιφρονούντων».
Το ιντερνετικό «λιντσάρισμα» του Ζούλα δεν προήλθε από τους συνηθισμένους «επαναστάτες» του φέισμπουκ και του τουίτερ. Tη διαπόμπευσή του ανέλαβαν συγκεκριμένα site, κάτι που τελευταία συμβαίνει όλο και συχνότερα. Site τα οποία ταυτίζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εξηγώ: Αν και στην Βουλή αποτελεί (προς το παρόν) αξιωματική αντιπολίτευση, στο διαδίκτυο το κόμμα της Κουμουνδούρου διαθέτει την απόλυτη αυτοδυναμία. Μαζί του σχετίζονται πλέον δεκάδες site, δυο-τρία ημιεπίσημα και πάμπολλα ανεπίσημα, στα οποία αρθρογραφούν συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι (οι οποίοι είτε συνεργάζονται με έντυπα φίλα προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ είτε αποτελούν κοινούς «γραμμιτζήδες»), μπλόγκερ (οι περισσότεροι από τους οποίους ξεπήδησαν από την διαδικτυακή καφρίλα που έχει εσχάτως κατακλύσει το ελληνικό ίντερνετ), αλλά και απλοί πολιτευτές. Φυσικά, πολλά από τα κείμενα που φιλοξενούνται στους εν λόγω ιστότοπους είναι επιδεικτικά ανώνυμα. Προσοχή: Δεν μιλάω για site που συνδέονται με γνωστά ονόματα της δημοσιογραφίας, όπως π.χ. το Hot Doc ή το TVXS. Έχουμε να κάνουμε κυρίως με απρόσωπες διαδικτυακές διευθύνσεις οι οποίες απλώς υιοθετούν και πολλαπλασιάζουν τη σκληρή γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα άτομα που στοχοποιούνται με αυτό τον τρόπο ανήκουν όλα σε αυτό που ορισμένοι αποκαλούν «ακραίο κέντρο». Ένας σαχλός όρος ο οποίος εφευρέθηκε εσχάτως ως μιας μορφής αντίβαρο στη διαβόητη «Θεωρία των δύο άκρων». Δημοσιογράφοι, συγγραφείς, πολιτικοί, άνθρωποι που έχουν το θάρρος της γνώμης τους και, κυρίως, με τις τοποθετήσεις τους θίγουν την υπέροχη αντιμνημονιακή ουτοπία που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η τακτική είναι απλή. Μόλις ο ακροκεντρώος μνημονιακός «ξεφύγει» με τον έναν ή το άλλον τρόπο (οι κινήσεις όλων των υποψηφίων «θυμάτων» εντός και εκτός διαδικτύου ελέγχονται εξονυχιστικά από τον «Μεγάλο Αδερφό») το όποιο «ατόπημά» του (συχνά υπερβολικά μεγεθυμένο ή φριχτά διαστρεβλωμένο) φιλοξενείται με print screen ή φωτογραφία σε κάποιο από τα «συνεργαζόμενα» site συνοδεία ενός πύρινου και «καταγγελτικού» άρθρου και κάτω από έναν προκλητικό και πιασάρικο τίτλο. Σχεδόν αμέσως η εν λόγω «καταγγελία» γίνεται copy-paste και φιγουράρει στα υπόλοιπα site του άτυπου αυτού δικτύου. Μέσα σε λίγη ώρα αν ο ενδιαφερόμενος γκουγκλάρει το όνομά του θα ανακαλύψει δεκάδες φορές τίτλους του στιλ «Βλάκας ο Ζούλας» ή «Τους δράστες του ομαδικού βιασμού στην Ινδία θυμίζουν Τατσόπουλος-Ψαριανός». Ένας γραφιάς και ένα ομαδικό mail αρκούν για να ωθήσουν τον ιντερνετικό όχλο στο να «λιντσάρει» τον αισχρό μνημονιάκια. Με ένα mail και ένα άρθρο...
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Οι ιντερνετικές διαπομπεύσεις αυτού του είδους έχουν δύο στόχους:
Α. Τη φαιδροποίηση του «θύματος». «Έλα, μωρέ, πιστεύεις τον Ζούλα που σου λέει πως δεν θα πάει ο κατώτερος μισθός στα 751 ευρώ; Ο τύπος δεν ξέρει καν πώς γίνονται οι δωροδοκίες». Ή «Ποιος Ψαριανός, μωρέ; Ο σεξιστής που μυρίζει τα παλτά της Ραχήλ; Εμάς να ακούς. Που σου λέμε πως μόλις βγούμε θα πάρουμε της γερμανικές αποζημιώσεις και θα κολυμπήσουμε στο χρήμα!».
Β. Την τρομοκράτηση και τελικά τη φίμωση του «θύματος». Κάθε ιντερνετικό λιντσάρισμα που σέβεται τον εαυτό του συνοδεύεται από εκατοντάδες απειλητικά και υβριστικά μηνύματα από αγνώστους. Εξαιρετικά ψυχοφθόρα διαδικασία και ο «βλάσφημος» αρθρογράφος θα το σκεφτεί διπλά πριν ξαναγράψει κάτι που θα προκαλέσει το αντιμνημονιακό στρατόπεδο.
Εννοείται πως δεν πιστεύω πως ο Αλέξης Τσίπρας και οι άνθρωποι γύρω του μπαίνουν στην διαδικασία να κυνηγούν όποιον λέει κάτι εναντίον του κόμματός τους. Δυστυχώς, όμως, στον ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν πλέον διάφορα παράκεντρα, ένα άτυπο «παρακράτος» το οποίο αποτελείται από καλοθελητές, δευτεροκλασάτους δημοσιογράφους, πολιτευτές αλλά και απλά άτομα που επιθυμούν να πουλήσουν εκδούλευση για να αρπάξουν την κουτάλα της εξουσίας.
«Ψεκασμένες θεωρίες», θα μου πείτε. Ίσως. Στο επόμενο διαδικτυακό λιντσάρισμα κάποιου εκπροσώπου του «ακραίου κέντρου», όμως, κάντε τον κόπο να δείτε ποιος το ξεκίνησε. Ποιοι το διέδωσαν. Ίσως με θυμηθείτε.
