Οι δήμαρχοι της αντιπολίτευσης δεν επιτρέπουν στους επιθεωρητές Δημόσιας Διοίκησης να κάνουν ελέγχους για παράτυπες προσλήψεις στο Δημόσιο με πλαστά δικαιολογητικά. Ο υπουργός Εσωτερικών διαφωνεί με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και συμφωνεί με την περιφερειάρχη του Σύριζα. Οι συνδικαλιστές απεργούν και κάνουν καταλήψεις στα δημαρχεία εναντίον των ελέγχων και της αξιολόγησης. Όλη η Ελλάδα σε τρεις γραμμές.
Οι εξελίξεις ήταν προδιαγεγραμμένες. Την επομένη των ευρωεκλογών, ο πρωθυπουργός εμφάνισε ως κυβέρνηση τον γαλάζιο Σύριζα για να αντιπαρατεθεί στον ροζ ο οποίος είχε νικήσει στις εκλογές. Ο ανασχηματισμός σήμανε το τέλος των όποιων λιγοστών προσπαθειών και αυτής της κυβέρνησης να ακολουθήσει το πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Όλα όσα επακολούθησαν, success story, ραντεβού με την τρόικα στο Παρίσι, δανεισμοί από τις αγορές, προαναγγελία του τέλους των μνημονίων, βιασύνη για επιστροφή στις επιλεκτικές αυξήσεις (ενστόλων, δικαστών) και στις επιλεκτικές μειώσεις φόρων (αγροτών) είχαν ένα μόνο στόχο: Τις επόμενες εκλογές που δεν θα αργήσουν.
Οι εκλογές δεν γίνονται επειδή δεν θα αθροιστεί η απαραίτητη πλειοψηφία για Πρόεδρο. Αλλά επειδή και αυτή η κυβέρνηση, όπως οι προηγούμενες, δεν μπορεί να προχωρήσει στις αλλαγές που χρειάζεται η χώρα. Μία-μία εγκαταλείπει και πετάει το μπαλάκι στην επόμενη. Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια νύχτα κρύα, ξαφνικά ο Σύριζα συνειδητοποιεί πως ό,τι ευχόταν μπορεί και να πραγματοποιηθεί. Αν δεν ήταν τόσο δύσκολη η κατάσταση θα ήταν διασκεδαστικό να τους βλέπεις να τρέχουν ο ένας στο Κόμο, ο άλλος στον Ντράγκι, ο τρίτος στο ΔΝΤ. Εκείνος ο έρμος ο Δραγασάκης έχει γίνει Μπαμπινιώτης, κάθε βδομάδα εφευρίσκει ένα νέο όρο, αυτή την εβδομάδα ο Σύριζα θα κάνει «απόσυρση χρέους». Είναι πια αργά. Το πρόβλημα που καταστρέφει κόμματα τώρα φτάνει στον Σύριζα.
Είμαστε καταδικασμένοι ως χώρα να επαναλαμβάνουμε συνεχώς 5 χρόνια τον εαυτό μας. Να εφευρίσκουμε «ισοδύναμα», δηλαδή κι άλλους φόρους, για να μην προχωρήσουμε στις αλλαγές που θα κάνουν βιώσιμη την οικονομία. Να αδημονούμε για να δανειστούμε ξανά με υψηλά επιτόκια από τις αγορές, όπως κάναμε πάντα, αρκεί να απαλλαγούμε από τους ενοχλητικούς που μιλάνε για αναγκαστικές αλλαγές ώστε να πάρει μπρος η οικονομία. Είδατε κανέναν από όλους αυτούς που εξεγείρονται εναντίον του χρέους προς τα ευρωπαϊκά κράτη, να λέει τίποτα για το καινούργιο χρέος που προσθέτουμε με επιτόκια τριπλάσια; 5 χρόνια, μια προσπάθεια κοινή, να διατηρηθεί ο κρατισμός, το πελατειακό κράτος, ο παρασιτισμός.
Γιατί οι προσπάθειες όλων αποτυγχάνουν; Είναι η πραγματικότητα, ηλίθιε. Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί και δεν θέλει να διαβάσει την πραγματικότητα. Ότι ο κόσμος μας έχει αλλάξει, έχει πάρει επικίνδυνη τροχιά. Ότι οι σαρωτικές αλλαγές στη νέα οικονομία κάνουν την προσαρμογή ζήτημα ζωής και θανάτου, ότι οι ταχύτητες έχουν αλλάξει. Όλη η Ευρώπη έχει πρόβλημα, η Ελλάδα, ο πιο αδύναμος κρίκος με δομές της δεκαετίας του ’70, δεν κινδυνεύει απλώς να φτωχύνει, αλλά να αλλάξει κατηγορία, να χαθεί.
Το πολιτικό σύστημα πίστευε ότι μπορεί να διαχειριστεί τη χρεοκοπία, τη κρίση, τα μνημόνια, όπως έκανε πάντα. Κάθε δεκαετία το χρέος απειλούσε να μας πνίξει. Και κάθε μέσα της δεκαετίας οι κυβερνήσεις εφάρμοζαν προγράμματα σταθερότητας, μάζευαν την κατάσταση έστω στο παραπέντε. Εκτός από τη λαίλαπα των χρόνων 2004-2009, όταν η κυβέρνηση έκανε ανάποδο τιμόνι, εκτίναξε τα ελλείμματα και τα χρέη και εκτροχίασε τη χώρα. Πίστευαν ότι με μια σκληρή πολιτική λιτότητας, με φόρους, με οριζόντιες μειώσεις, για άλλη μια φορά θα ξεπερνούσαν το πρόβλημα και θα συνέχιζαν ανενόχλητοι στο ίδιο παρασιτικό σύστημα. Για κάθε διαρθρωτική αλλαγή στην οικονομία, για αποκρατικοποιήσεις, για μείωση των δομών της κρατικής γραφειοκρατίας, είχαν έτοιμο ένα «ισοδύναμο», άλλον ένα φόρο. Με συνέπεια, 7ο χρόνο ύφεσης. Οι άλλες χώρες περνάνε ξανά στην ανάπτυξη, οι μισθοί ανεβαίνουν, η οικονομία παίρνει πάλι μπρος, εκτός από την Ελλάδα.
Έκαναν λάθος εκτίμηση, και επειδή έκαναν λάθος, η πολιτική τους ήταν δομημένη πάνω στο λαϊκισμό της καταγγελίας του αντιπάλου και των Ευρωπαίων. Πίστευαν ότι η αντίπαλη κυβέρνηση θα πάρει τα σκληρά μέτρα, θα μειώσει τα ελλείμματα, αυτοί θα είναι οι «φίλοι του λαού» που καταγγέλλουν τους «ανάλγητους» και, μόλις ισορροπήσει το πράγμα, θα ’ρθουν εκείνοι στην εξουσία να ξαναρχίσουν απ’ την αρχή. Ένας ένας βλέπουν τώρα ότι οι ελπίδες ήταν φρούδες. Κανείς δεν θα γλιτώσει από την πραγματικότητα, κανείς δεν θα κάνει το μάγκα πουλώντας φύκια στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Γιατί το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι το χρέος, ούτε τα μνημόνια φυσικά και η Ευρώπη. Το πρόβλημά μας είναι η οικονομία που δεν είναι βιώσιμη. 5 χρόνια παρακολουθούμε επικοινωνιακά παιχνίδια, στήνονται πόλεμοι, ηρωικές μάχες, σκισίματα, διαγραφές, επαναδιαπραγματεύσεις, αποσύρσεις. Μόλις τελειώσουν τα δελτία των 8, τα προβλήματα είναι πάντα εδώ.
Κανείς δεν πρόκειται να επενδύσει σ’ αυτή τη χώρα που αλλάζει κάθε χρόνο το φόρο ακίνητης περιουσίας και κάθε μήνα τον τροποποιεί. Κανείς δεν πρόκειται να επενδύσει στη χώρα που τα δικαστήρια καθορίζουν το ωράριο λειτουργίας των μαγαζιών.
Μετά από όλη αυτή τη κρίση και την καταστροφή, το κόστος του κράτους είναι ακόμα 83 δις. Το φανερό κόστος, γιατί το κρυφό που καμουφλάρεται με τη λεηλασία των ΕΣΠΑ και των προγραμμάτων ανεργίας για να πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, είναι ακόμα μεγαλύτερο. Δεν μπορεί αυτή η οικονομία να αντέξει το κόστος αυτού του κράτους. Και οι άλλοι θέλουν να το κάνουν μεγαλύτερο. Όσες αποφάσεις κι αν βγάλει η δικαιοσύνη για τους μισθούς της, τόσο άδικος και υψηλός θα γίνεται ο ΕΝΦΙΑ, τόσο οι φόροι θα μένουν απλήρωτοι και οι πολίτες θα απειλούνται με κατάσχεση καταθέσεων. Μέχρι να εκμηδενιστούν οι καταθέσεις τελείως.
Δεν είναι βιώσιμη μια οικονομία που οι συνταξιούχοι είναι όσοι σχεδόν και αυτοί που δουλεύουν, που όσοι είναι εκτός παραγωγής είναι περισσότεροι από όσους εργάζονται. Και συνεχίζουν να βγαίνουν 100άδες χιλιάδες κάθε χρόνο στη σύνταξη. 57,8 έτη έχει φτάσει ο μέσος όρος εξόδου στη σύνταξη, συνεχώς κατεβαίνει όταν σε όλο τον άλλο κόσμο ανεβαίνει. Αυτό το κράτος δεν είναι βιώσιμο. Αυτή η οικονομία θα αλλάξει ή θα καταστραφεί.
Τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα δεν μπόρεσαν να την αλλάξουν και τώρα φτάνει η σειρά του επόμενου, το οποίο είναι και το λιγότερο προετοιμασμένο για να το επιτύχει. Το πρόβλημα με τον Σύριζα δεν είναι τι θα κάνει με τους Ευρωπαίους, θα εφεύρει μερικές «αποσύρσεις χρέους» ακόμα και θα κάνει τη «ρεαλιστική στροφή» που όλοι διαβλέπουν. Το πρόβλημα είναι πως ολόκληρη η ύπαρξη και μεγέθυνσή του είναι στηριγμένη ακριβώς σ’ αυτό που πρέπει να αλλάξει: τον κρατισμό. Η πρόσκρουση στην πραγματικότητα θα είναι σφοδρότερη απ’ ό,τι των ανταγωνιστών του.
Στους κόλπους του παλιού πολιτικού συστήματος ωριμάζουν τον τελευταίο καιρό πιο κυνικές σκέψεις. Ο καθένας θεωρεί ότι πλήρωσε ό,τι μπορούσε να πληρώσει για να ξεπληρώσει το χρέος του σ’ αυτή την κρίση. Ας πληρώσουν και οι άλλοι. Σταματάνε την προσπάθεια, σηκώνουν τα χέρια, κι εμείς «φίλοι του λαού» είμαστε. Και κάποιοι πιστεύουν ότι αυτή η κοινωνία δεν πρόκειται να ωριμάσει και να αποδεχτεί την πραγματικότητα, πριν περάσουμε τον Γολγοθά, πριν καταρρεύσει κάθε ψεύτικη ελπίδα, κάθε λαϊκισμός, κάθε δημαγωγία. Αυτές οι σκέψεις ενέχουν ένα είδος ιστορικής δικαιοσύνης, δεν αντιλέγω. Μόνο που η ζωή δεν είναι δραματικό μυθιστόρημα, που το τελειώνεις και αρχίζεις ένα άλλο. Η ζωή είναι μία, αυτή, και δεν θα ζήσουμε άλλη. Και όσοι με ψέματα και μισές αλήθειες τυχοδιωκτικά οδηγούν τα πράγματα σε δραματικό φινάλε, δεν θα αθωωθούν από την ιστορία. Ένοχος δεν είναι μόνο ο τελευταίος παραλήπτης της κρίσης.
