Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε στις ευρωεκλογές. Αύξησε τους ευρωβουλευτές του. Κέρδισε και την περιφέρεια Αττικής. Ωραία; Όχι τόσο. Γιατί ένα κανονικό κόμμα θα έλεγε, θέλουμε να πάρουμε την πρώτη θέση στις ευρωεκλογές, να επεκτείνουμε την επιρροή μας στην τοπική αυτοδιοίκηση, να αυξήσουμε τις δυνάμεις μας ώστε να διεκδικήσουμε την κυβέρνηση στις επόμενες εθνικές εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν λέει αυτό. Λέει, να μετατρέψουμε τις ευρωεκλογές στο δημοψήφισμα για το μνημόνιο που ποτέ δεν έγινε, στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουνε. Αλλά δεν φεύγουν. Οπότε η νίκη μετατρέπεται σε ολίγον ήττα. Οπότε, τη Δευτέρα πρέπει να ξεκινήσουν όλα από την αρχή στο επόμενο επίπεδο όξυνσης: Να μη διανοηθεί ο κ. Σαμαράς να κυβερνήσει. Κι αν διανοηθεί;
Ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει συνεχώς αλλού τον πήχη. Η κοινωνία θέλει να διαμαρτυρηθεί, να ενισχύσει την αντιπολίτευση, να δοκιμάσει κι άλλες δυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει άλλο επιτραπέζιο. Ζητάει να ξαναπαίξουμε το παιχνίδι, να δούμε, μήπως ήταν καλύτερη τακτική το 4-2-4; Μήπως έπρεπε να κάνουμε ό,τι στην Κύπρο; Μήπως να γίνουμε Αργεντινή; Άσε καλύτερα. Η κοινωνία κακήν κακώς πέρασε έναν κάβο, πέρασαν 4 χρόνια, μειώθηκαν τα ελλείμματα, μείναμε στην Ευρώπη. Θέλει ηρεμία, θέλει ησυχία, θέλει να επουλώσει τις πληγές της και να δει τι θα κάνει από δω και πέρα. Η αξιωματική αντιπολίτευση της ξαναβάζει το δίλημμα του 2010. Με αποτέλεσμα τη στασιμότητα. Η νίκη μεταφράζεται σε λιγότερα ποσοστά από το 2012. Το εκλογικό σώμα δεν θέλει συνέχεια εκλογές, θέλει συνεργασίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει το ανάποδο. Με αποτέλεσμα όλοι να νικάνε και όλοι να χάνουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισμένος στην ίδια του τη στρατηγική. Με ποιους θα συμμαχήσει για να κυβερνήσει; Με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Αδύνατον, αυτοί είναι υποτελείς της Μέρκελ, «λιγότερο Έλληνες», όργανα των δυνάμεων κατοχής, θα φύγουν με ελικόπτερο. Αν το κάνει θα γκρεμιστεί με πάταγο όλο το πολιτικό του οικοδόμημα 5 χρόνων. Και στο τέλος, αν είναι να συνεργαστεί τώρα, γιατί δεν συνεργαζόταν το 2012 που όλοι του ζητούσαν να μπει σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας;
Μήπως με το Ποτάμι του Σ. Θεοδωράκη; Φρόντισαν να τον κρεμάσουν στα περίπτερα, μαριονέτα της διαπλοκής, αχυράνθρωπο των συμφερόντων. Στην κατά ΣΥΡΙΖΑ πολιτική, οι αντίπαλοι είναι κατηγορούμενοι, έτοιμοι να οδηγηθούν στο εδώλιο του δικαστηρίου.
Αδιέξοδο. Βρίσκεται ανάμεσα, από τη μια, στις σοβαρές παρενέργειες που δημιουργεί μια παρατεταμένη περίοδος συνεχών ματαιώσεων και, από την άλλη, στο φόβο της φράσης «πρόσεχε τι εύχεσαι, μπορεί να πραγματοποιηθεί». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν είναι ποιος θα γίνει κυβέρνηση. Όλοι έγιναν, τα μισά κόμματα του πολιτικού φάσματος έχουν περάσει από την κυβέρνηση. Αλλά το ποιος έχει ένα συνεκτικό σχέδιο για τη δημιουργία μιας καινούργιας χώρας. Αυτό είναι ένα ερώτημα το οποίο δεν απασχολεί κανέναν.
Στην πραγματικότητα, όσα λέγονται 4 χρόνια τώρα είναι σαχλαμάρες. Όλοι το ξέρουν. Τα πολιτικά μας κόμματα δεν είχαν τα εφόδια να αξιολογήσουν την κατάσταση. Ούτε υποψιάζονταν σε τι δύσκολη θέση βρισκόταν η Ευρώπη, σε πόσο ακόμα δυσκολότερη βρισκόταν η Ελλάδα. Τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης, στεγνά, μπακάλικα, έκαναν τους υπολογισμούς τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τον «αρχιτέκτονα του αντιμνημονιακού μετώπου», τον Α. Σαμαρά και τη ΝΔ, έκαναν το μόνο που ήξεραν να κάνουν όλα τα ελληνικά κόμματα. Θα κατηγορούν το ΠΑΣΟΚ, θα κατηγορούν την Ευρώπη, θα φορτώνουν σε άλλους τα σκληρά μέτρα της αναγκαστικής λιτότητας, κακήν κακώς θα τα πάρουμε, θα έχουν φορτωθεί άλλοι το μουτζούρη, θα έρθουμε μετά εμείς να συνεχίσουμε αυτό που ξέραμε πάντα. Έκαναν φυσικά λάθος.
Και πρώτος το έχει καταλάβει ο Α. Σαμαράς ο οποίος υφίσταται τώρα τη φθορά με τη σειρά του. Το πρόβλημα δεν λύνεται με φόρους και μειώσεις μισθών. Δυστυχώς είναι πιο δύσκολο απ’ αυτό. Πρέπει να αλλάξουν πράγματα, να γίνουν αλλαγές σοκ σε όλα τα συστήματα αυτής της χώρας για να μπορέσει να επιβιώσει. Αλλαγές που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει. Έτσι το πρόβλημα διαιωνίζεται. Κανείς δεν θα βρεθεί στην ευχάριστη θέση να κάνει άλλος τη δυσάρεστη δουλειά και να έρθει μετά αυτός σαν να μην τρέχει τίποτα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να πάρει θέση σ’ αυτό το πρόβλημα. Είναι εγκλωβισμένος στο «αντιμνημονιακό μέτωπο» που ο ίδιος δημιούργησε και τώρα έχει μετατραπεί σε ένα τέρας που τον εμποδίζει να εξελιχθεί. Αναπαράγει συνεχώς μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, πόλωσης, πολέμου με τους «υποτελείς», την Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο. Βλέπει μάχες, προδότες, συνωμοσίες, εφόδους, παντού γύρω του. Οδηγεί συνεχώς τα πράγματα σε παροξυσμό, φοβούμενος ότι αν το κλίμα γίνει ομαλότερο, αν η χώρα γίνεται ξανά «κανονική», θα πάψουν να υπάρχουν οι συνθήκες που τον ανέδειξαν. Έτσι οξύνει συνεχώς την εκλογική ένταση, σαν να μην έχει κανένα άλλο πρόβλημα αυτή η χώρα και σαν αυτό να είναι και η λύση των προβλημάτων. Το πολεμικό κλίμα, η εμφυλιο-πολεμική ρητορική, διαβρώνει συνεχώς το εκλογικό σώμα και τροφοδοτεί τις ολοκληρωτικές και αντικοινοβουλευτικές απόψεις. Δεν είναι τυχαίο που ο μόνιμος κερδισμένος όλης αυτής της περιόδου είναι η ΧΑ. Όταν σπέρνεις φόβο, οργή, πόλωση, καχυποψία, θεωρίες συνωμοσίας, εισπράττεις μίσος. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει βήματα προς την πραγματικότητα, το εξαγριωμένο κοινό στρέφεται σε πιο αυθεντικά άκρα για να εκφράσει την οργή και το μίσος. Όταν επιστρέφει στη ρητορική της πόλωσης, η κοινωνία τον επαναφέρει στη στασιμότητα, δεν μπορεί να τον εμπιστευτεί, δεν τον θεωρεί μέρος της λύσης. Τα αιτήματα της σταθερότητας, της συνεργασίας, αιτήματα κυρίαρχα της κουρασμένης κοινωνίας, βρίσκονται στον αντίποδα από την πολιτική της αντιπολίτευσης. Αν και αρχίζει να το καταλαβαίνει, φαίνεται εγκλωβισμένος στην πολιτική των τελευταίων χρόνων.
Μια μέρα μετά τις εκλογές ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητάει ξανά, για μία ακόμα φορά, την πολλοστή αυτά τα δύο χρόνια, εκλογές. Η ρητορική της όξυνσης συνεχίζεται με εκείνες τις συνηθισμένες για το ελληνικό πολιτικό σύστημα λεκτικές πιρουέτες: Το πρόσχημα της νομιμότητας έπεσε, δεν υπάρχει πολιτική νομιμοποίηση, χάθηκε η δεδηλωμένη, οι νόμοι είναι αντισυνταγματικοί, οι αποφάσεις είναι παράνομες, ο πρωθυπουργός δεν έχει δικαίωμα να κυβερνήσει. Φράσεις, λόγια, λεκτικές ακροβασίες, που όμως για την μπερδεμένη, συγχυσμένη, σε υπερένταση κοινή γνώμη δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να δικαιώνουν και να νομιμοποιούν τις αντικοινοβουλευτικές συμμορίες: Ένα μάτσο πράκτορες της Μέρκελ είναι ρε, υποτελείς, δεν υπάρχουν νόμοι, όλοι πουλημένοι είναι, παράνομοι, κλέφτες, που ’βαλαν φυλακή τους πραγματικούς «αντισυστημικούς», όχι σαν κι αυτούς τους γιαλατζί.
Μετά θα κάνουν μια εκπομπή για να αναλύσουν τα αίτια της ανόδου του φασισμού στην Ελλάδα. Η διάβρωση συνεχίζεται. Η πολιτική αντί να διαπαιδαγωγεί την κοινωνία, την αποτρελαίνει. Είναι συνεχώς αρνητική. Δεν προτείνει τίποτε θετικό, κατηγορεί συνεχώς κάποιους άλλους, πόσο κακοί είναι. Δεν τολμάει να πει αλήθειες, δεν μπορεί να πει τι πρέπει να γίνει. Αν και το ξέρει. Όλοι το ξέρουνε πια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε στις ευρωεκλογές αλλά δεν έκανε ούτε ένα βήμα προς την ενηλικίωσή του. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Όσο το αφήνει τόσο δυσκολότερο γίνεται. Με κίνδυνο να γίνει κάποτε και πρόβλημα της χώρας. Η «στρατηγική της νίκης» δεν συνεπάγεται καθόλου ότι είναι η σωστή στρατηγική και για την κυβέρνηση μιας χώρας. Αυτό τουλάχιστον θα έπρεπε να το είχαν ήδη μάθει. Από τον Αντώνη Σαμαρά.
Tο βιβλίο του Φώτη Γεωργελέ «Κρυμμένες αλήθειες και ψεύτικα διλήμματα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Με συλλογή άρθρων τα οποία αποτυπώνουν την Ελλάδα της κρίσης, μιλάνε με τόλμη για τα κακώς κείμενα της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας και διακρίνονται για την διεισδυτικότητα και τη διορατικότητά τους.
