Νάνοι, άνθρωποι, ξωτικά εναντίων Ορκ, στην πιο μεγάλη μάχη που γνώρισε ποτέ η Μέση Γη και η οποία ολοκληρώνει την τριλογία του «Χόμπιτ».
Πέρασαν 13 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη ταινία του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και τώρα ήρθε η ώρα για το οριστικό αντίο στο σύμπαν του Τόλκιν, όπως το μετέφερε στην οθόνη ο Πίτερ Τζάκσον. Μπορεί το «Χόμπιτ», το οποίο μάλλον ξεχειλώθηκε για να γίνει τρεις ταινίες, να μην ήταν αντάξιο της αρχικής τριλογίας του «Άρχοντα», όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μας αποχαιρετά με τρόπο τουλάχιστον εντυπωσιακό. Ναι, μπορεί το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια θεαματική μάχη, όμως αν το «Χόμπιτ» χρειαζόταν ένα κρεσέντο για να μας αποχαιρετήσει το βρίσκει εδώ με το παραπάνω. Ο Τζάκσον ξέρει πολύ καλά να χειρίζεται τόσο τα ειδικά εφέ και τα ψηφιακά τοπία μιας πάντα θεαματικής Μέσης Γης (ακόμη κι αν κάπου-κάπου οι εικόνες του φλερτάρουν με την αισθητική ενός video game), αλλά γνωρίζει και πώς να χρησιμοποιήσει το συναίσθημα με τρόπο που κάνει πολλά μάτια στην οθόνη κι εκτός να δακρύσουν. Και, ναι, το «Χόμπιτ» μπορεί να μην υπήρξε ποτέ αντάξιο της τριλογίας του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», αλλά τουλάχιστον γι’ αυτή την ταινία κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν προσπάθησε τουλάχιστον να μείνει αξέχαστη.
