Από τότε που έκλεισε ο FLASH 96 και σφραγίστηκε το κτίριο της οδού Κηφισίας δεν είχα ξαναβρεθεί σε ραδιοφωνικό studio. Παιδί του ραδιοφώνου, έκανα τα πρώτα μου δημοσιογραφικά βήματα στο «σχολείο» του FLASH και για 10 χρόνια έζησα στιγμές μαγικές, που μόνο όσοι έχουν κάνει ραδιόφωνο μπορούν να καταλάβουν. Όταν, λοιπόν, έλαβα το μήνυμα του (γνωστού ως Καναλάρχη) Κυριάκου Αθανασιάδη να βρεθώ μια νύχτα στον Amagi, θεώρησα ότι ήταν υπέροχη ιδέα να ξαναβρεθώ πίσω από το μικρόφωνο.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που το συζητούσαμε, αλλά αυτή την φορά υπήρχε και λόγος σοβαρός. Ο παρουσιαστής Άντης Ζέρβας θα έκανε μία εκπομπή για ένα θέμα που πονάει. Την ελευθερία του λόγου. Όταν είδα το banner «Αυτή την Κυριακή στις "Αντιφάσεις" η δημοσιογράφος Κατερίνα Παναγοπούλου για να συζητήσουμε για την ελευθερία του λόγου» συνειδητοποίησα κάτι θλιβερό. Λίγα χρόνια πριν θα ακουγόταν ως ανέκδοτο κάτι τέτοιο. Ότι σε μία σύγχρονη δυτική δημοκρατική κοινωνία αποτελεί θέμα συζήτησης το κατά πόσο υπάρχει ή όχι ελευθερία του λόγου. Για έναν δημοσιογράφο. Κι όμως. Ο εμπρησμός των γραφείων της εφημερίδας μας- επειδή κάποιοι διαφωνούσαν με τα άρθρα μας-, η στοχοποίηση δημοσιογράφων μέσα από site και blog, αλλά και η βιομηχανία αγωγών κατά δημοσιογράφων, που έχει ανθίσει ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα κάνει το θέμα πιο επίκαιρο από ποτέ. Λίγο καιρό πριν η δημοσιογράφος Δέσποινα Κονταράκη πέρασε μια νύχτα στο αυτόφωρο επειδή σε άρθρο της άσκησε κριτική στη βουλευτή Ραχήλ Μακρή. Το ίδιο συνέβη και στον δημοσιογράφο Γιώργο Παπαχρήστο έπειτα από αγωγή του Πάνου Καμμένου, ενώ λίγο καιρό πριν ο Γιώργος Κουρής έκανε αγωγή στον σκιτσογράφο Ανδρέα Πετρουλάκη. Την ίδια ώρα κομματικά έντυπα και site στοχοποιούν δημοσιογράφους, επειδή ασκούν πολιτική κριτική.
Πριν ενάμιση χρόνο περίπου το left ανέφερε για τον δημοσιογράφο Δημήτρη Μητρόπουλο «εκείνο όμως που τον καθιστά θλιβερό δεν είναι το φακιόλι του δουλικού που φορά όταν γράφει εναντίον του Τσίπρα και των συνεργατών του. Και τέλος πάντων, αν θέλει να κάνει τον υπηρέτη, ας αφήσει την εφημερίδα και ας πάει κατευθείαν στην αχανή παραθαλάσσια εξοχική κατοικία του κυρίου Ψυχάρη στην Αργολίδα. Όλο και κάποιος θα χρειάζεται να καθαρίζει τις αυλές και τις ακτές του (.) Ας τον ενημερώσει λοιπόν κάποιος ότι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, όταν έρθει η ιστορική στιγμή μας, θα απαιτήσουμε κάτι περισσότερα από «όλα». Κι αυτή η πρόσθετη απαίτηση θα κάνει δύσκολη και τη ζωή της διαπλοκής. Σωστά όμως ανησυχεί, γιατί δύσκολη δε θα γίνει μόνο η ζωή των αφεντάδων, αλλά και του υπηρετικού τους προσωπικού». Λίγες μέρες μετά ο κλήρος της στοχοποίησης έπεφτε στον δημοσιογράφο Ηλία Κανέλλη. «Τόσο ο ΔΟΛ, όσο και άλλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα έχουν μεγάλη πληθώρα αναρριχητικών φυτών στις αυλές τους. Προτείνουμε σε όλα αυτά να ξαναδιαβάσουν από τους κλασικούς, που τόσο καλά γνωρίζει ο Ηλίας Κανέλλης, του "Άθλιους" του Ουγκώ. Ο Ιαβέρης στο τέλος αυτοκτονεί». Στοχοποίηση- ελευθερία του λόγου- επιθέσεις. Το θέμα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Έτσι, το ραδιοφωνικό ραντεβού κλείστηκε με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο σταθμός στεγάζεται σε μία παλιά πολυκατοικία στα Εξάρχεια. Δεν έχει λογότυπο. Μπαίνοντας κανείς στην είσοδο αντικρίζει την μεγάλη αφίσα: «ΗΣΥΧΙΑ! Εκπομπή στον ΑΕΡΑ». Με καλωσορίζει ο Άντης Ζέρβας που από την αρχή μου ξεκαθαρίζει: «θα μιλήσουμε ελεύθερα, δεν έχουμε κανέναν περιορισμό, θα πούμε ότι σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε». Γρήγορα διαπιστώνω ότι ο τρόπος που γίνονται οι εκπομπές στον Amagi έχει τη γλύκα και την ελευθερία του ερασιτεχνικού με τη σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό των ραδιοφωνικών σταθμών που κυριαρχούν στα ερτζιανά. Ο Άντης Ζέρβας με ξεναγεί στον χώρο και μου μιλάει για την ιστορία του σταθμού, αλλά εγώ τον ρωτάω για τον ίδιο. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, έζησε σε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας, μέχρι να καταλήξει στη Αθήνα. Κατάφερε να κάνει επάγγελμα το χόμπι του για το διαδίκτυο, ενώ συχνά αρθρογραφεί «για πράγματα που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον ή "ερεθίζουν" τη λογική μου» όπως μου είπε. «Και ο Amagi πως ξεκίνησε;»
Ο Amagi μετράει περίπου 2 χρόνια ζωής. Ξεκίνησε από τη δημιουργική τρέλα του Καναλάρχη (-κατά κόσμον Κυριάκος Αθανασιάδης) ο οποίος ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για το κέρδος. «Αυτός διώχνει διαφημίσεις!» όπως μου έλεγαν πριν τον γνωρίσω φίλοι και γνωστοί «γιατί δε θέλει να νιώθει ότι έχει εξαρτήσεις». Λογοτέχνης και επιμελητής εκδόσεων, πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Κόκκινη Μαρία» από τις εκδόσεις Διόπτρα. Ήταν από τους πρώτους που μου είπε μετά τον εμπρησμό «πες του Γεωργελέ να μην μασάει, τον στηρίζουμε φανατικά». Οι παραγωγοί στον Amagi κάνουν εκπομπή από χόμπι, αλλά με αδιαμφισβήτητο επαγγελματισμό. Το διαπιστώνω από τα πρώτα λεπτά. Τσεκάρουμε ήχο, μουσική, «θα έχεις μπροστά σου και εσύ υπολογιστή για να απαντάς αν θες στα μηνύματα που μας στέλνουν οι ακροατές» μου λέει ο Άντης Ζέρβας. «Τι θέλεις να πούμε;» τον ρωτάω. «Δεν έχω κάτι προκαθορισμένο» μου λέει. «Το θέμα μας είναι η ελευθερία του λόγου με αφορμή τον εμπρησμό της εφημερίδας σου, αλλά και τις αγωγές κατά δημοσιογράφων. Δε θέλω να έχουμε πρόγραμμα. Θέλω να βγει μια φυσική χαλαρή κουβέντα». Όπερ και εγένετο.
Γρήγορα διαπίστωσα ότι η ανταπόκριση που έχει ο Amagi είναι εντυπωσιακή. Στις δύο ώρες που διήρκεσε η εκπομπή, λάβαμε μηνύματα στη σελίδα της εκπομπής στο facebook από το Εδιμβούργο, το Στρασβούργο, την Κοπεγχάγη. Νιώθω σαν να έχουν κάνει μία άτυπη συμφωνία παραγωγοί και ακροατές : Διάλογος ελεύθερος, ζωντανός, με διαφωνίες αλλά με ευπρέπεια.
«Μου λείπει το ραδιόφωνο» σκέφτηκα όταν τελείωσε η εκπομπή. Αυτό το ραδιόφωνο όμως. Όπως τότε, που αν και ήμουν ακόμα στο 4ο έτος του Παντείου, η αξέχαστη Νένια Γλύπτη μου ανέθεσε την πρώτη μου εκπομπή στον τότε κραταιό FLASH με μία και μόνο προειδοποίηση: «Πιστεύω σε εσένα μικρή, κάνε ό,τι θες, πες ό,τι θες, αλλά σκίσε».
