«Շարունակել պայքարը յանուն այն ընդհանուր տեսլականին, որ մեզ բոլորս միաւորում է»
Աթէնք կատարած իր այցելութեան ընթացքին, Արցախի արտաքին գործոց նախարարը հիւրը եղաւ նաեւ «Ազատ Օր»ի խմբագրութեան՝ հարցազրոյց մը ունենալով Արցախի կտրած ուղիին, այսօրուան դիմագրաւած մարտահրաւէրներուն եւ համազգային մեր պայքարը յաղթանակով պսակելու արցախցիի վճռականութեան մասին։
Վերջին տարիներուն Ատրպէյճանի կողմէ կիրարկուող շարունակական յարձակողական քաղաքականութիւնը ի՞նչ նպատակ կը հետապնդէ եւ ի՞նչ շահ բերած է ազերիներուն՝ նկատի առնելով, որ անոնք միշտ կրած են շարունակական պարտութիւններ պատերազմի դաշտին վրայ։
Գիտէք, որ կան բազմաթիւ պատճառներ, որոնք դրդում են Ատրպէյճանին այսօր վարելու այսպիսի անհեռատես եւ ոչ-կառուցողական քաղաքականութիւն։ Դա միտուած է իրավիճակի ապակայունացմանը եւ լարուածութեան աճին։
Հիմնական պատճառը այն է, որ Ատրպէյճանի քաղաքականութիւնը Արցախի նկատմամբ պարտութեան է մատնուել։ Պարզապէս դա բխում է Ատրպէյճանի իշխանութիւնների ճարահատութիւնից, որովհետեւ նրանք հասկանում են, թէ իրենց փորձերը՝ պարտադրելու համաշխարհային հանրութեան այն տեսակէտը՝ որ Արցախը պատկանում է Ատրպէյճանին, ուղղակի տապալուել են։ Ատրպէյճանը այսօր փորձում է փոխել բանակցային գործընթացի տրամաբանութիւնը եւ շանտաժի ենթարկել միջազգային հանրութիւնը՝ ուժի սպառնալիքով, պարտադրելու նրան ընդունիլ այսպիսի մի որոշում, որ իր ցանկացած որոշումն է։
Ատրպէյճանի վարչակազմը ունի նաեւ շատ լուրջ խնդիր երկրի ներսում։ Պաքուի մէջ մարդիկ կառուցում են բազմաթիւ նոր շինութիւններ, հսկայական գումարներ են մսխում, տարբեր անիմաստ միջոցառումներ իրականացնում, բայց Ատրպէյճանը ունի շատ լուրջ խնդիրներ ներքին կեանքում։ Լիովին տապալուած է պետութիւնը, որը ուղղակի ի վիճակի չէ բարելաւելու իր քաղաքացիների կենսապայմանները։ Բաւարար է ասել, թէ նաւթի հսկայական պաշարներ ունեցող Ատրպէյճանի քաղաքացին եւ փոքրիկ Արցախի քաղաքացին հաւասարաչափ օրավարձ կը ստանան եւ շատ պարագաներու Արցախում միջին աշխատավարձը շատ աւելի բարձր է, քան թէ Ատրպէյճանում։ Կայ միայն մէկ ցուցանիշ։ Ատրպէյճանի վարչակազմը փորձելով բացատրել իր անկարողութիւնը՝ բարելաւելու իր քաղաքացիների կեանքը, փորձում է արդարանալ, թէ ինչո՛ւ է նա գնում ամբողջատիրական վարչակազմի ձեւաւորմանը, զրկում է իր իսկ քաղաքացիներին տարրական մարդկային ազատութիւններից, խաղարկում է պատերազմի քարթը։ Խաղարկում է արտաքին թշնամու կերպարը, որպէսզի այս հանգամանքով փորձէ արդարացնել իր բոլոր թոյլ տուած սխալները։
Ի՞նչ առաւելութիւններ ունի Արցախի բանակը Ատրպէյճանի զինուած ուժերու դիմաց՝ նկատի առնելով, որ ատրպէյճանեան բանակը թուաքանակի եւ սպառազինման գերիշխանութիւն ունենալով հանդերձ՝ միշտ պարտութիւններ կը կրէ։
Ո՛չ Արցախը եւ ո՛չ ալ Հայաստանը երբեք չեն գերազանցեր Ատրպէյճանին թէ՛ բանակի թիւով, թէ՛ զէնքի քանակով ու որակով, սակայն դա չի խանգարել մեզ յաղթելու։ 90ական թուականների պատերազմում դա չի խանգարել մեզ կերտելու ազատ եւ անկախ Արցախ, դա չի խանգարել մեզ կանգնեցնելու Ապրիլին՝ Ատրպէյճանի հրոսակներին, դա չի խանգարել մեզ յաղթելու այս ճանապարհին։ Մենք Արցախում համոզուած ենք, որ այո՛ զէնքի որակը եւ քանակը շատ կարեւոր են եւ այդ ուղղութեամբ որոշակի քայլերի ձեռնարկւում են, բայց ամենակարեւորը զինուորի ոգիին ամրապնդումն է՝ նուիրուածութեամբ եւ պատրաստակամութեամբ պայքարելու իր երկրին համար։
Այդ առումով արցախցի զինուորը բազմակի գերազանցում է իր հակառակորդին։ Մեր երիտասարդները ապացուցեցին, որ ի վիճակի են հրաշքներ գործելու, ի վիճակի են անձնազոհութեամբ պայքարելու, յանուն Արցախի եւ Հայաստանի։ Այդ հանգամանքը երբեք չի փոխուելու եւ դա մեր յաղթանակի հիմնական գրաւականն է։
Ապրիլեան քառօրեայ պատերազմէն ի՞նչ դասեր կրնանք քաղել ապագայի մեր քաղաքականութեան եւ ռազմական քայլերուն վերաբերեալ։
Գիտէք, որ բանական մարդը ամէն ինչից փորձում է դասեր քաղել։ Մարդ՝ որ փորձում է մոռանալ իր անցեալը, այն ճանապարհը որով անցել է, պարտուած կ’ըլլայ։ Դրա համար մենք դասեր ենք քաղում Ապրիլեան քառօրեայ պատերազմից։
Դրանցից ամենակարեւորը այն է, որ միասնաբար, մեր բոլորի ջանքերը միացնելով՝ մենք կարող ենք հրաշք գործել։ Ապրիլեան պատերազմը շատ լուրջ մարտահրաւէր մըն էր Արցախի պետականութեան համար, շատ լուրջ մարտահրաւէր էր Արցախի եւ Հայաստանի անվտանգութեան համար, շատ լուրջ փորձութիւն էր, այլեւ՝ մեր միասնականութեան մինչեւ վերջ գնալու վճռականութեան համար շատ կարեւոր մի ազդանշան էր։ Այդ օրը մենք ապացուցեցինք, թէ որքան էլ խօսում ենք, որ հայը այսօր պառակտուած է, հայը տարբեր բաներու մասին կը մտածէ, այդուհանդերձ՝ դժուար պահին մենք կարող ենք համախմբուել եւ ցանկացած դժուարութիւնները յաղթահարել։ Ես կարծում եմ, որ Ապրիլեան պատերազմում կարեւորագոյն դասը դա էր։ Դա մենք միշտ պէտք է նկատի ունենանք եւ միշտ աշխատինք լինել միասին։ Աշխատիլ՝ յանուն ընդհանուր նպատակին։
Արցախի սահմաններուն մէջ տիրող անապահովութիւնը ինչպէ՞ս կ’ազդէ մեր Արցախի ժողովուրդին քաղաքական, ընկերային եւ տնտեսական կեանքին վրայ։
Արցախի ներկայ այս կարգավիճակը, անապահովութիւնը՝ որ երբեմն գլուխը բարձրացնում է սահմաններուն վրայ, ի հարկէ որոշակի ազդեցութիւն գործում է հանրապետութեան ներքին կեանքի վրայ։ Բայց այդ առումով մենք ունինք անելիք։ Նա երկրի այդ մասերից է, որտեղ գտնուելով նրա մայրաքաղաքում, դու նոյնիսկ չես կարող պատկերացնել, թէ դու գտնւում ես պատերազմ մարտնչող երկրի մայրաքաղաքում։ Մենք կարողացել ենք հասնել նրան, որ ցանկացած լարուածութիւն սահմանին վրայ չի անդրադառնում արցախցիների վրայ։ Մենք համոզուած ենք, թէ որքան հակամարտութիւնը շարունակուի, որքան ալ թշնամին փորձէ սրել իրավիճակը, բարձրացնել լարուածութեան մակարդակը, մենք պէտք է անենք ամէն ինչ, որպէսզի ժողովուրդը ապրի իր բնականոն կեանքը։ Նոյնիսկ Ապրիլեան քառօրեայի օրերին, մեր երեխաները շարունակում էին գնալ դպրոց։ Դպրոցներում աշխատանքը ոչ մի օր չի դադարել։ Նոյնիսկ այդ օրերին։ Միայն Թալիշում ընդհատուեց մի քանի օրով, բայց արդէն սկսեցինք մտածել, թէ ի՛նչ կարող ենք անել, որպէսզի Թալիշի երեխաները, որոնք ստիպուած էին լքելու գիւղը, շարունակեն իրենց բնական ուսումը։ Մեր նպատակն է ապահովել արցախցիներին բոլոր անհրաժեշտ պայմանները՝ ապրելու բնականոն կեանք։
Արցախում այսօր չկայ ձգտում լքելու երկիրը։ Արցախցին միշտ կապուած է իր հողին. փաստացի այն երիտասարդները, որոնք արտասահման են մեկնել ուսման նպատակով, եւ սովորել են միջազգային եւրոպական հաստատութիւններուն, նախընտրել են վերադառնալ եւ աշխատել Արցախում։
Ի՞նչ արդիւնքի կրնայ հասնիլ Ատրպէյճանի նոր որդեգրած քաղաքականութիւնը, որ թիրախ կը դարձնէ դատական եւ այլ միջոցներով քաղաքական գործիչներ ու լրագրողներ, որոնք կ’այցելեն Արցախ՝ օրինակ առնելով պելառուս լրագրող Ալեքսանտր Լափշինը, որ այժմ կը գտնուի ատրպէյճանական բանտի մէջ։
Նախ եւ առաջ, իմ գնահատմամբ, կայ Ատրպէյճանի պարտութեան նշանը։ Ատրպէյճանը հասկանում է, թէ ինքը ի զօրու չէ կանգնեցնելու միջազգային հանրութեան հետաքրքրութիւնը Արցախի նկատմամբ։ Ատրպէյճանը ի զօրու չէ կանգնեցնելու ճշմարտութեան տարածումը Արցախի մասին։ Նա սարսափում է նրանից, թէ կան մարդիկ, գալիս են Արցախ եւ տեսնում են, թէ Արցախը որտեղ հակամարտութեան գօտի է, որտեղ զինուած մարդիկ սպաննւում են, բնականոն կեանքով ապրում է երկիրը։ Դրա համար գնում է ինչ որ քայլերի, որոնք հակասում են ոչ միայն միջազգային իրաւունքի նորմերին (արժեչափերին), մարդասիրական իրաւունքների նորմերին, այս զուտ մարդկային բանականութեան հակառակ քայլեր է անում։
Եթէ Ատրպէյճանին յաջողուեց, նոյնպիսի բռնատիրական վարչակազմի մը հետ համագործակցելով՝ ձերբակալել մէկ լրագրողի, անդին՝ դրա փոխարէն, մենք Արցախում ստացանք աւելի մեծ հետաքրքրութիւն Արցախի նկատմամբ։ Ստացանք աւելի շատ դիմումներ՝ գալու եւ լուսաբանելու իրավիճակը Արցախում։ Այսօր տարբեր երկիրներէ բազմաթիւ նամակներ եմ ստանում բազմաթիւ լրագրողներից, որոնք ուզում ենք գալ եւ հասկանալ, թէ ի՛նչ է կատարւում Արցախում, ինչո՛ւ Եւրոպայի քարտէսի վրայ կայ մի տեղ, որտեղ գնալը քրէական հետապնդման է ենթարկւում։ Հասան այնպիսի մի յիմարութեան, որ փորձեցին քրէական գործ յարուցել Եւրոպական Խորհրդարանի պատգամաւորների նկատմամբ։ Այո՛, կարող է, որ նրանք ունենան կարճատեւ յաջողութիւններ, բայց երկարատեւ առումով դա պարտութիւն է Ատրպէյճանի հաշուին։
Արցախի հարցի նկատմամբ մեծ ուժերու եւ յատկապէս Ռուսաստան-Միացեալ Նահանգներու վարած քաղաքականութիւնը որքանո՞վ հակակշռուած է եւ որքանո՞վ կրնայ փոխուիլ այս երկիրներու կեցուածքը Արցախի հարցի նկատմամբ։
Օտարների դերակատարութիւնը փոփոխւում է։ Տարբեր շրջանակներ, տարբեր երկիրներ է ներգրաւում։ Ռուսիան մեր ռազմավարական դաշնակիցն է։ Նաեւ՝ Հայաստանն ու Ռուսաստանը ունին շատ անկեղծ երկխօսութիւն, համագործակցութեան բոլոր ոլորտների շուրջ. նաեւ՝ բարձրացւում են հարցեր Ռուսաստանի միջամտութեան վերաբերեալ, օրինակ՝ Ռուսիոյ զէնք վաճառելը Ատրպէյճանին պէտք է որոշակի սահմանափակում անի։ Ի հարկէ մեր տարածաշրջանում Ռուսիա, Ամերիկա, Ֆրանսա հանդէս են գալիս որպէս առկայ միակ բանակցային ձեւաչափի՝ Մինսքի Խմբակի եռանախագահութեան անդամներ։ Մեզ համար շատ կարեւոր է, որ չնայած այն հանգամանքին, թէ համաշխարհային օրակարգի տարբեր հարցերի շուրջ, տարբեր հայեացքներ ունենալով Արցախի խնդրում, այս երեք երկիրները, որոնք իրօք այսօր մեծ ուժ են ներկայացնում համաշխարհային թատերակում, հանդէս են գալիս ընդհանուր դիրքերից։ Մէկ տարբերութիւն։ Ատրպէյճանը երբեք չի փորձեր արհեստական հակասութիւններ ստեղծել Ռուսաստանի, Ա.Մ.Ն.ի եւ Ֆրանսայի միջեւ։ Երբեք չի փորձեր խանգարել բանակցային գործընթացը, օգտագործել իբր թէ առկայ հակասութիւնները այդ պետութիւնների միջեւ, դրանից քաղաքական որեւէ շահ ստանալու նպատակով։ Հակառա՛կը. մենք համոզուած ենք, որ միջազգային հանրութեան դիրքորոշումը մեր հակամարտութեան դէպքում պէտք է լինի միասնական։ Եթէ լինի միասնական մօտեցում նաեւ Ղարաբաղի հակամարտութեան կարգաւորման հեռանկարների նկատմամբ, դա իրօք շատ լուրջ կռուան կը հանդիսանայ վերջապէս լուծում գտնելու այս խնդրի համար։ Այսօր միջազգային հանրութիւնը այդ առումով, մենք կարող ենք ասել, թէ միասնական է հանդէս գալիս։ Պնդելով՝ թէ այս հակամարտութիւնը չունի ռազմական լուծում։ Հակառա՛կը. այս հակամարտութիւնը պէտք է լուծուի բացառապէս խաղաղութեան եւ բանակցային գործընթացի միջոցով։ Դա շատ հզօր ազդակ է ուղղուած Ատրպէյճանին։ Ի հարկէ դա բաւարար չէ։ Համաշխարհային հանրութիւնը պէտք է հանդէս գայ աւելի կտրուկ դիրքերից։ Պէտք է շատ պարզ եւ յստակ ձեւով ասի Ատրպէյճանին, որ նրա փորձերը՝ խաթարելու իրավիճակը, կանգնեցնելու բանակցային գործընթացը, բարձրացնելու լարուածութիւնը ուղղակի աշխատում են ընդդէմ Ատրպէյճանի շահերին, եւ Ատրպէյճանը այդպիսի քայլերի շարունակման դէպքում պէտք է կրի որոշակի պատիժ։
Որքա՞ն մօտ կամ հեռու է Արցախի հարցի լուծումը եւ որո՞նք են այն նախապայմանները՝ այս մէկը յաջողցնելու ժամ առաջ։
Կարծում եմ, որ Արցախի հարցը մեզ հայերիս համար լուծուած է 1988 թուականի Փետրուարին, երբ որ Արցախի ժողովուրդը ոտքի ելաւ իր ազգային ազատագրական պայքարի համար։ Լուծուեց 1991 թուականին, երբ որ մենք քուէարկեցինք յանուն ազատ եւ անկախ Արցախի, լուծուեց ռազմի դաշտում, երբ որ տղաքը ոչ միայն Արցախից, այլեւ Հայաստանից եւ Սփիւռքից եկան եւ պաշտպանեցին այդ երկիրը։ Այդ հարցը մենք լուծել ենք։ Մեր բոլոր ջանքերը այսօր պէտք է ուղղուած լինեն նրան, որպէսզի բացատրենք արտաքին աշխարհին, թէ հնարաւոր չէ վերադարձնել Արցախը դէպի անցեալ։ Այն ճանապարհը, որ անցել է Արցախը, հնարաւոր չէ շրջել, հնարաւոր չէ Արցախը կրկին դարձնել ինչ որ մի միջնադարեան թրքատիրական համակարգի մաս։
Արցախը ընտրել է իր ճանապարհը, Արցախը գնալու է իր ճանապարհով, վաղ թէ ուշ, ճանաչուելու է միջազգային հանրութեան կողմից։ Մեր բոլորին ջանքերը պէտք է միշտ ուղղուած լինեն դրան։ Արցախի եւ նրա ժողովուրդի նուաճումների միջազգային ճանաչում, եւ այնպիսի՛ պայմանների ստեղծում, որոնք թոյլ կուտան երկու անկախ պետութիւններին, Արցախի հանրապետութեանը եւ Ատրպէյճանին, կողք-կողքի ապրելու՝ ինչպէս լաւ բարեկամներ։ Որովհետեւ ի վերջոյ մենք նպատակ չունենք ոչնչացնելու Ատրպէյճանը։ Մեր նպատակն է խաղաղ եւ կայուն ապրել այս տարածաշրջանում։
Յաճախ կը պատահի մեր յոյն կամ ուրիշ ազգի զրուցակիցներուն հետ, Արցախի հարցով խօսակցութեան ժամանակ, որ անոնք համեմատեն Արցախի հարցը այլ սահմանային խնդիրներ ունեցող ժողովուրդներու հետ, ինչպէս օրինակ՝ Կիպրական հիմնախնդրին հետ։ Այսպիսի բաղդատականներ եւ նոյնացումներ ընելը որքանո՞վ իրականութեան կը համապատասխանեն։
Նախ՝ մենք սխալ ենք համարում ցանկացած հակամարտութեան բաղդատականը մէկ ուրիշի հետ՝ հիմնուելով միայն այդ ձեւական երեւացող կողմերի վրայ։ Իւրաքանչիւր հակամարտութիւն իւնիքալ (առանձնայատուկ) է։ Իւրաքանչիւր հակամարտութիւն ունի իր պատմութիւնը, իր պատճառները, իր որոշակի իւրայատկութիւնները։ Այսինքն՝ երբ մենք փորձում ենք բոլոր հակամարտութիւնները մէկ կաղապարի մէջ տեղաւորելու, մենք շատ մեծ սխալ ենք գործում։ Դրա համար ես միշտ մերժում եմ համեմատել Արցախի խնդիրը որեւէ այլ հակամարտութեան հետ՝ ասել, որ մենք նման ենք կամ տարբեր ենք սրանից կամ նրանից։ Բայց ես համոզուած եմ, որ Արցախի խնդիրի խորքում ինկած է մի հիմնարար ժողովրդավար սկզբունք՝ Ինքնորոշման իրաւունքը, որը իւրաքանչիւր ազգի, իւրաքանչիւր ժողովուրդի աստուածատուր իրաւունքն է։ Արցախի ժողովուրդը այսօր իրագործում է իր ինքնորոշման իրաւունքը։
Արցախի ժողովուրդը ունի իր ապագայի պատկերացումը։ Թէ՝ ինչպէ՛ս է նա ուզում ապրել։ Այդ պատկերացման համար նա պայքարել է եւ պատրաստ է շարունակելու պայքարը։ Այդ առումով ես կարծում եմ, որ շատ նման ենք բոլոր այն ժողովուրդներին հետ, որոնք անցել են մօտաւորապէս նոյն պատմական ճանապարհը։ Եկէք չմոռանանք, որ այսօր աշխարհի բազմաթիւ երկիրներ անցել են նոյն ճանապարհը։ Պայքարել են եւ ստեղծել են այնպիսի պետութիւն, որ իրենք ուզում են։ Միայն այն դէպքին մէջ պատրաստ եմ համեմատուել այլ երկրի կամ պետութեան հետ։ Մէկ խօսքով՝ ինքնորոշման իրաւունքի պայքար է մերը։
Նկատի առնելով վերջին տասնամեակներու Ատրպէյճանի տնտեսական աճը, որը հիմնուած է նաւթի եւ կազի երկրի ունեցած պաշարներուն վրայ, ասոնց միջոցաւ ան քաղաքական եւ տնտեսական ճնշում կը բանեցնէ իր գործընկերներուն վրայ, որպէսզի Արցախի հարցով ի նպաստ իրեն դիրքորոշումներ որդեգրել տայ։ Ի՞նչ ձեւով Հայաստանը եւ հայ ժողովուրդը կրնան գործել, որպէսզի հաւասարակշռեն Ատրպէյճանի այս առաւելութիւնը։
Ցանկացած նաւթ թէ կազ, վաղ թէ ուշ, պրծնում է։ Չի կարող յաւերժ կազ կամ նաւթ լինի։ Չի պրծնում միայն մի բան՝ խելքը. չեն պրծնում նաեւ հայրենասիրութիւնն ու մարդու խիզախութիւնը։ Այդ առումով մենք ունինք անսպառ պաշարներ։ Ես հաւատացած եմ, որ իւրաքանչիւր հայ բաւականաչափ խիզախ է, բաւականաչափ խելացի է եւ բաւականաչափ հայրենասէր է, որպէսզի պայքարի յանուն այն ընդհանուր տեսլականին, որ մեզ բոլորս միաւորում է։ Չնայած մենք ապրում ենք աշխարհի տարբեր ծայրերում։ Մէկը՝ Արցախում, մէկը՝ Հայաստանում, մէկը՝ Սփիւռքում, բայց ի վերջոյ մեզ միաւորում է մէկ ընդհանուր տեսլական։ Մենք ունենք մէկ ընդհանուր գաղափար եւ յանուն այդ գաղափարի մէկը աշխատում է, մէկը պայքարում է, մէկը ապրում է հայի վայել կեանքով։ Այդ պաշարները, այդ նուիրուածութիւնը, այդ գաղափարները երբեք չեն սպառում։ Դրա համար յաղթելու ենք։
Հարցում մը, որ կապուած է մեր՝ յունահայ գաղութին հետ։ 21 տարի Արցախի մեր փոքրիկներու հիւրասիրութիւնը Սիրոս կղզիի մէջ ի՞նչ ձեւով կ’ընկալուի Արցախի ժողովուրդին կողմէ։
Դա շատ գեղեցիկ նախաձեռնութիւն է Սիրոսի քաղաքապետարանի կողմից։ Ես դժուարանում եմ որոշակի անուններով շնորհակութիւն յայտնել, որովհետեւ քաղաքապետները փոխւում են, բայց նախաձեռնութիւնը շարունակւում է։
Դրա մէջ են նաեւ մեր համայնքային գործիչների դերակատարութիւնը։ Բոլոր այդ հանգամանքները Արցախում յայտնի են։ Մարդիկ ուղղակի երախտապարտ են դրա համար։ Այսօր կարող եմ ասել, թէ Սիրոսը Արցախում աւելի յայտնի է, քան թէ նոյնիսկ Աթէնքը։ Որովհետեւ այդ երեխաները, որոնք գալիս են, յետոյ վերադառնում են իւրատեսակ Սիրոսի դեսպաններ, քարոզում են, պատմում են, թէ ի՛նչ են տեսել, թէ ի՛նչ լաւ մարդիկ են։ Եւ մենք աւանդաբար ասում ենք, թէ հայերի եւ յոյների միջեւ կայ բարեկամութեան աւանդոյթ։ Մարդիկ գտնում են որեւէ հնարաւորութիւն, ամէն տարի հրաւիրելու. գիտեմ, որ իրենց համար էլ դժուար է՝ հաշուի առնելով Յունաստանի ներկայ տնտեսական կացութիւնը, բայց իրօք դա բարեկամական քայլ է, որ բարձր է գնահատւում Արցախում, իւրաքանչիւր արցախցուց։
Մենք էլ, որպէս արտաքին գործոց նախարարութիւն, աւանդաբար փորձում ենք օգտակար լինել, աջակցութիւն ենք յայտնում եւ որոշած ենք շարունակել այդ ուղղութեամբ։ Նաեւ աւելցնեմ, թէ մենք շատ հետաքրքրուած ենք Սիրոսի բնակիչների հետ, քաղաքապետարանի միջոցով, աւելի սերտ կապեր ունենալու խնդրում։
Շնորհակալութիւն։
