فاطمه ربی درگذشت

فاطمه ربی ـ سردبیر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) ـ دوشنبه (۱۱ فروردین ماه) در سن ۴۸ سالگی درگذشت.

چهره‌ای که امسال با فرهنگ گریبان سیاست را گرفت

تک‌نگاری| حسین انتظامی؛ مصلح اصول‌گرا منتقد واقع‌گرا/ ۶ روز ۶ میزگرد و چالشی به نام فرهنگ

اگر کسی نوروز ۱۴۰۳ از حسین انتظامی می‌پرسید که تلویزیون با مدیریت پیمان جبلی و وحید جلیلی شما را به چهره فرهنگی سال تبدیل می‌کند، قطعاً باور نمی‌کرد و با لبخندی از کنار این گزاره نسبتاً دورازذهن می‌گذشت، اما روند حوادث به‌گونه‌ای رقم خورد که خردادماه امسال تلویزیون در اقدامی تقریباً کم‌سابقه و البته به دلیل حادثه سقوط هلیکوپتر رئیس‌جمهور فقید «رئیسی» و انتخابات زودهنگام تن به آن داد تا در بسته و زنگارگرفته آن سازمان را با قدری روغن‌کاری اجباری به روی منتقدان خود بگشاید از آن جمله حسین انتظامی.

نامه‌ها؛ از فرصت تا فرجام

یکم) از میان نامه‌هایی که در تاریخ از فرصت به تهدید تبدیل شد؛ شاخص‌ترینش. «نامه چنگیزخان مغول» به ملک محمد خوارزمشاهی بود. نامه‌ای با زبان دیپلماسی و با هدف دوستی برای توسعه تجارت و بازرگانی آن عهد. نامه‌ای که به فرجام بدی انجامید؛ بسیار بد. آموزه‌ها و یا همان تجربه‌ها - چه تاریخی چه معاصر - درس‌های خاص خودشان را دارند. با این تفاوت که در هر شرایطی، همان تجربه، البته می‌تواند درس متفاوتی را گوشزد کند. از قضا، به همین دلیل دیری است تجربه‌ها را استاتیک و ایستا قلمداد نمی‌کنند و داینامیک و سیال می‌دانند؛ به دلیل همان درس‌های متفاوتش.

محمدرضا نوروزپور:

هر خبر، گامی در راه مبارزه با اسرائیل

محمدرضا نوروزپورمعاون امور رسانه‌ای و تبلیغات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در شبکه‌های اجتماعی بر لزوم مبارزه رسانه‌ای با اسرائیل تاکید کرد.

پویش «نه به تصادف» یک موج کوتاه‌مدت نباشد

پژوهشگر ارتباطات و رسانه تاکید کرد: ​​​​​​​رسانه‌ها باید با پیگیری مستمر پویش «نه به تصادف»، آن را از یک موج کوتاه‌مدت به یک مطالبه اجتماعی پایدار تبدیل کنند، چراکه کاهش تصادفات تنها با اصلاح زیرساخت‌ها، قوانین و تغییر تدریجی فرهنگ رانندگی ممکن خواهد شد.

بیانیه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای دعوت اصحاب فرهنگ، هنر و رسانه در راهپیمایی روز قدس

وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در بیانیه‌ای از آحاد مردم به‌ویژه اصحاب فرهنگ، هنر و رسانه برای حضور در راهپیمایی روز قدس دعوت کرد.

ای بهار! اندوهگینی چرا؟

یکم) دلت بهار می‌خواهد؛ می‌دانم این را. تو هم نمی‌گفتی می‌دانستم من. منتها نمی‌دانم چرا خود همان بهار، لبخند نمی‌زند دیگر؛ امید ندارد و امید هم نمی‌دهد لابد.این روزهای ما، وصف بهار اندوهگین است. راستی چرا واقعاً؟ از بهار پرسیدم؛ پاسخش میخکوبم کرد؛ گفت: «من در ایران و این سرزمین بهاری، وقتی بهاری را نمی‌بینم؛ چه انتظاری دارید که من لبخند بزنم؟ اندوهگین هم نباشم تازه».دیدم درست می‌گوید؛ به خود آمدم؛ قدری تأمل به من آموخت که بهار با طبیعت، بهار می‌شود؛ می‌روید و لبخند می‌زند؛ سپس آهنگین و به هنگام، به رقص در می‌آید. نیک دریافتم ایران، همواره طبیعتی سرزنده و بانشاط داشته و حالا ندارد؛ من هم به بهار حق دادم که نخندد...

منتظریم بشود همچنان

یکم) برآمدن اندکی امید: سالی که سپری شد، «انتظارها» همپای «برآمدن امیدها»، برآورده نشد و نشد آنچه باید. چالش، اما در یک کلمه بود: «پویش فهم». بازخوانی آنچه گذشت، گیر کردن در «فهم بدیهیات» بود. منافع ملی، بدیهی‌ترین امری است که دوگونه و دوگانه امید و انتظار را در خود جمع دارد و ما چه کردیم جز ضربه زدن به آن امید و این انتظار. امیدها برای حل بن‌بست ارتباطی جامعه از اف‌ای‌تی‌اف و فیلترینگ گرفته تا اقتصاد تحت تحریم، و قفل‌هایی که بر پای سیاست خارجی ایران بسته شده و آن دوگونه انتظار و امید را هم بسته است تا هیچ کدام برنکشد؛ مبادا نفسی تازه شود لابد.