Alcide De Gasperi

	Alcide De Gasperi
	; Alcide De Gasperi in 1950
	30ste Eerste Minister van Italië
	Ampstermyn; 10 Desember 1945 – 17 Augustus 1953
President	Enrico De Nicola; Luigi Einaudi
Monarg	Umberto II; Victor Emmanuel III
Voorafgegaan deur	Ferruccio Parri
Opgevolg deur	Giuseppe Pella
Voorsitter van die Europese Parlement
	Ampstermyn; 1 Januarie 1954 – 19 Augustus 1954
Voorafgegaan deur	Paul-Henri Spaak
Opgevolg deur	Giuseppe Pella
Minister van Buitelandse Sake
	Ampstermyn; 26 Julie 1951 – 17 Augustus 1953
Voorafgegaan deur	Carlo Sforza
Opgevolg deur	Giuseppe Pella
	Ampstermyn; 12 Desember 1944 – 18 Oktober 1946
Eerste minister	Ivanoe Bonomi; Ferruccio Parri
Voorafgegaan deur	Ivanoe Bonomi
Opgevolg deur	Pietro Nenni
Minister van Binnelandse Sake
	Ampstermyn; 14 Julie 1946 – 2 Februarie 1947
Voorafgegaan deur	Giuseppe Romita
Opgevolg deur	Mario Scelba
Voorlopige Staatshoof van Italië
	Ampstermyn; 18 Junie 1946 – 28 Junie 1946
Voorafgegaan deur	Umberto II
Opgevolg deur	Enrico De Nicola
Minister van die Italiaanse Afrika
	Ampstermyn; 10 Desember 1945 – 19 April 1953
Voorafgegaan deur	Ferruccio Parri
Opgevolg deur	Amp afgeskaf
Persoonlike besonderhede
Gebore	Alcide Amedeo Francesco De Gasperi; 3 April 1881 ; Pieve Tesino, Tirol, Oostenryk-Hongarye
Sterf	19 Augustus 1954 (op 73); Borgo Valsugana, Trentino
Politieke party	UPPT (1906–1920); PPI (1920–1926); Onafhanklik (1926–1943); DC (1943–1954)
Eggenoot/-note	Francesca Romani (1894–1954; sy dood)
Kind(ers)	4
Alma mater	Universiteit van Innsbruck; Universiteit van Wene
Religie	Rooms-Katolieke Kerk

Alcide Amedeo Francesco De Gasperi ([alˈtʃiːde de ˈɡasperi] (hulp·inligting); 3 April 1881, Pieve Tesino – 19 Augustus 1954, Borgo Valsugana) was 'n Italiaanse staatsman. Hy was die Eerste minister van Italië van 1945 tot 1953 in agt verskillende regerings en president van die Parlementêre Assemblee, wat later die Europese Parlement geword het.^[1]

Jeug

Sy geboortestreek – nou Trentino-Alto Adige – was 'n deel van die Oostenryks-Hongaarse dubbelmonargie wat nogtans Italiaans gepraat het. Hy het in Wene filologie gestudeer, lid van die katolieke studentebeweging geword en raak as 'n goeie bemiddelaar bekend. Hy word joernalis vir La Voce Cattolica in Trentino. Hierdie gebied word in 1918 by Italië ingelyf. Hierdeur verkry hy Italiaanse burgerskap en in die volgende jaar help hy om die Partito Popolare Italiano (PPI) te stig.^[1]

Fascisme

In 1921 word hy lid van die parlement, maar die fasciste kom aan bewind en hy word in 1927 'n politiese gevangene. Ná 18 maande kry hy in die Vatikaanstad asiel en werk hy 14 jaar lank in die biblioteek daar.^[1]

Heropbou

Sy Idee Ricostruttive (gedagtes vir heropbou) word die manifes van die Partito Democrazia Cristiana, die Christendemokratiese Party wat in 1943 in die geheim opgerig word. Ná die Tweede Wêreldoorlog en die einde van die fascistiese bewind word hy Eerste Minister in 1945. Hy word die oorheersende persoon van die naoorlogse tydperk van Italië. Regerings word gevorm en val weer, maar hy bly in agt kabinette die eerste minister van 1945 tot 1953. Dit word na hom die Gasperi-tydperk genoem.^[1]

Europa

De Gasperi was nes Monnet en Schuman 'n oortuigde voorstander van die noodsaak van Europese samewerking en eenwording. Hy reageer skielik op die Schumanverklaring van 1950 en die volgende jaar was Italië een van die ses lande wat deelneem aan die supranasionale eksperiment van die Europese Gemeenskap van Steenkool en Staal. Hy word die tweede president van die Parlementêre Assemblee en beywer hom vir die uitbreiding van die Europese projek na ander gebiede as net steenkool en staal. Dit resulteer in die Verdrag van Rome in 1957, maar De Gasperi het dit nie meer meegemaak nie, omdat hy in 1954 dood is.^[1]

Verwysings

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 europa.eu.

[europa-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 europa.eu.

[1]