John C. Calhoun
Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
John Caldwell Calhoun (18 de marzu de 1782, Abbeville (es) 
– 31 de marzu de 1850, Old Brick Capitol (en) ) foi un líder políticu de los estaos del sur de los Estaos Xuníos, un destacáu filósofu políticu de la primer metá del sieglu XIX y unu de los principales actores nes grandes disputes polítiques nel so país. Nestes disputes desempeñó un destacáu papel como voceru y defensor de la esclavitú, de la nulidá y la de los derechos eleutorales de les minoríes, especialmente de grupos como los dueños d'esclavos. Les sos idees son consideraes vitales pa la crisis constitucional futura que remataría na Guerra de Secesión, una década dempués de la so muerte.
Desempeñóse como miembru de la llexislatura estatal de la so nativa Carolina del Sur mientres un curtiu periodu, na cual foi unu de los impulsores de la llexislación que convirtió al so estáu natal nel primeru n'otorgar el sufraxu universal masculín (de persones blanques). Darréu dio entamu a una llarga y esitosa carrera política a nivel federal. Empecipióse como nacionalista acérrimo, del grupu que taben a favor de la guerra col Reinu Uníu en 1812, según partidariu de la execución de midíes de meyores internes per mediu d'obres públiques. Estes posiciones camudaron a lo llargo de la década de 1820, cuando s'enfrentó col llamáu "Pactu corruptu" de 1825, que derivó n'asumir postures favorables a los llamaos "derechos de los estaos", reivindicaos por Thomas Jefferson y James Madison nes sos conocíes "Virginia and Kentucky Resolutions" de 1798. Magar finar más d'una década antes d'empecipiase la Guerra Civil, Calhoum convertir nuna fonte d'inspiración pa los secesionistes que crearon los Estaos Confederaos d'América. Moteyáu como'l "castu home d'aceru" pola so determinación infrayable de defender les causes que fixera mesmes, esti suriegu inventó y defendió la teoría de la "nulidá", na cual argumentaba que los estaos n'exercicios de los sos derechos podíen declarar nules aquelles lleis federales que consideraren que violaren la Constitución. Foi de la mesma un gran defensor de la esclavitú, a la cual calificaba d'un "bien positivu" más qu'un "mal necesariu". La so apasionada defensa d'esta institución dexó en parte la esguilada nel enfrentamientu colos nortizos abolicionistes, llevando a los habitantes de los estaos del sur cada vez más cerca de la idea de secesión.
John C. Calhoun desempeñar en dellos emplegos federales (a los cualos el denominaba "nacionales"), tanto como séptimu vicepresidente de los Estaos Xuníos ente 1828 y 1832, mientres les presidencies de John Quincy Adams y Andrew Jackson. Arrenunció a tal cargu pa ser electu pal Senáu federal, onde exercería muncho más poder ya influencies que como segundu home del presidente. Exerció tamién como representante ante la Cámara respeutiva ente 1810 y 1817, como décimu secretariu de Guerra (1817-1824) y como décimu sestu secretariu d'Estáu en 1844 y 1845, so la presidencia de John Tyler.
Infancia y mocedá
editar
John C. Calhoun yera fíu del inmigrante escocés y irlandés Patrick Calhoun, que careció gravemente cuando'l so fíu cuntaba con 17 años. Esti fechu obligar a faese cargu de la granxa familiar nel so estáu nativu de Carolina del Sur. Col sofitu financieru de los sos hermanos retomó los estudios, llogrando un títulu de la Universidá de Yale en 1804. Dempués d'estudiar na Escuela de Derechu de Tapping Reeve en Litchfield, Connecticut, Calhoum foi aceptáu pal exerciciu llibre del oficiu d'abogáu nel so estáu en 1807. En xineru de 1811 John Calhoum casóse cola so prima Floride Bonneau (que solletraben de forma distinta'l so apellíu común), cola cual tuvo diez fíos nos 18 años de matrimoniu, anque trés d'ellos morrieron na so infancia. Mientres el segundu exerciciu de la vicepresidencia del so maríu, Floride foi una de les principales figures nel llamáu "affaire Petticoat".
Primeros años na política
editarEn 1810 Calhoum foi escoyíu como miembru de la Cámara de Representantes del Congresu Federal de los Estaos Xuníos, na cual asumió'l rol de ferre (o favorable a la guerra) contra Gran Bretaña en 1812, so la direición de Henry Clay. Esti papel tuvo antecedíu pola so demanda pública de guerra en 1807 no que se conoció como l'Incidente Chesapeake-Leopard. Dempués de la guerra sofitó xunto con Clay la emisión de bonos de guerra pa realizar grandes obres públiques nacionales. Col fin de fortalecer a la nación sofitó diverses midíes como l'establecimientu de tarifes proteicionistes col fin de fortalecer la industria nacional, la creación d'un bancu nacional pa los Estaos Xuníos, la realización de meyores internes y otres polítiques públiques que dempués refugaría.
En 1817 el presidente James Monroe solicitó-y a Calhoun participar nel gobiernu como Secretariu de Guerra, yá que desempeñó hasta 1825. Al cargu de los asuntos indíxenes de los Estaos Xuníos, Calhoun desempeñó un rol fuertemente nacionalista. Magar lo anterior, los sos oponentes nel Congresu, moteyaos "vieyos republicanos", enfrentar atacando y apexando les midíes tomaes pa les operaciones y finances del departamentu. Calhoun asumió una postura reformista, sofitando la centralización y l'eficiencia nel departamentu al cargu de los asuntos indíxenes, pero'l poder llexislativu oponer a los sos intentos de reforma. La creciente frustración de Calhoun cola inacción que demostraba'l Congresu, les rivalidaes polítiques y la creciente ideologización del conflictu, llevar a impulsar la creación d'una nueva unidá alministrativa llamada Departamentu d'Asuntos Nativos en 1824. El so nacionalismu tamién se manifestó col sofitu que brindó a Monroe interviniendo a favor de la firma del Compromisu de Missouri, a pesar de les protestes de los dueños d'esclavos. Nesti sentíu Calhoun envaloraba qu'una continua crítica y baturiciu respeuto de la tema de la esclavitú amenaciaría la Unión.
Vicepresidencia
editarEleición
editarCalhoun postular nun primer momentu como candidatu a la presidencia de los Estaos Xuníos en 1824, anque darréu interesóse na vicepresidencia. Al nun llograr nengún candidatu la mayoría absoluta nel colexu eleutoral, la eleición foi resuelta pola Cámara de Representantes la cual designar por una mayoría apolmonante como vicepresidente.
Gobiernu de Adams
editarLa eleición d'aquel añu de Adams como presidente magar la gran popularidá del so contrincante Jackson per parte del Congresu significó qu'empezara a considerar el control del gobiernu federal per parte de suxetos que lu manipoliaben en función de los sos antoxos ya interese personales como daqué esmolecedor. Como conclusión, decidió dedicar los sos esfuercios a intentar albortar el proyeutu de reelección de Adams. El programa nacionalista del presidente, paecíu al del propiu Calhoun, paeció-y que diba muncho más allá de los mesmos intereses de Adams y Clay, razón pola cual opúnxose a él. En 1828 presentóse como candidatu a la reelección como vicepresidente como compañeru de fórmula d'Andrew Jackson y convirtióse nel postreru vicepresidente en sirvir so distintos presidentes.
L'alministración de Jackson
editar
So la presidencia de Jackson l'exerciciu del poder per parte de Calhoun resultó ser nuevamente controversial, provocando una reña ente dambos. El decretu tarifario de 1828 (denomináu polos sos contradictores como los "impuestos abominables") foi la causa del primer enfrentamientu ente'l vicepresidente y los jacksonianos. Magar que asegurárase-y que los partidarios del presidente nel congresu oponer a la midida, esta foi aprobada polos jacksonianos nortizos, fechu que-y provocó una gran frustración. De regresu a la so tierra natal redactó la llamada "South Carolina Exposition and Protest" ("Esposición y protesta de Carolina del Sur"), un ensayu publicáu anónimamente nel cual denunciaba la filosofía nacionalista a la cual sofitara.
El so cambéu de posiciones llevar de la mesma a la teoría de la mayoría concurrente per mediu de la cual sofitaba a la "nulidá", teoría que promovía el derechu de los estaos pa declarar inconstitucional una llei federal. Estos argumentos atopaben el so raigañu históricu nes llamaes "Kentucky and Virgina Resolutions" de 1798, redactaes por Jefferson y Madison, na cual propunxeron que los estaos podríen denunciar la "Llei d'extranxería y sedición" d'aquel añu. El presidente Jackson yera un defensor de los derechos de los estaos, pero consideró que la teoría de Calhoun alrodiu de la nulidá como peligrosa yá que podría poner en riesgu la Unión. Cabo faer presente que la diferencia ente los argumentos de Madison y los de Calhoun diferíen en qu'esti postreru envaloraba que la secesión del estáu yera un derechu que teníen éstos en casos estremos, a diferencia de la simple nulidá de cierta llexislación federal.
La crisis de la "nulidá"
editarEn 1832 la teoría alrodiu de la nulidá pudo ser puesta a prueba mientres la llamada Nullification Crisis o Crisis de la Nulidá, dempués que la llexislatura estatal de Carolina del Sur aprobó una ordenanza pola cual declaraba nula los impuestos federales. Les lleis impositives vixentes, fuertemente proteicionistes, favorecíen claramente a la industria y los intereses manufactureros del norte, en desterciu de la economía agrícola del sur, razón pola cual Carolina del Sur declaró'l decretu tarifario como inconstitucional.
En respuesta a esta actitú, el Congresu Federal aprobó una llei conocida como la "Force Hill", pola cual autorizaba al presidente Jackson l'usu de la fuercia en casu de que fuera necesaria, pa faer cumplir les lleis federales. N'usu d'estes facultaes el presidente unvió a una fuercia de buques de guerra de la marina de los Estaos Xuníos al puertu de Charleston. Ante estos fechos la llexislatura estatal revocó la llei de nulidá. Les tensiones sía que non baxaron cuando dambes partes llegaron a un compromisu tarifario para 1833 propuestu por Henry Clay, a prestu de Calhoun quien aquel día se desempeñaba nel Senáu.
Mientres esti periodu produció un recordáu incidente mientres la tradicional cena nel día de cumpleaños de Jefferson, el 13 d'abril de 1830. Como yera tradición, el presidente en concomitancia col entós secretariu d'Estáu Martin Van Buren, realizó un brinde onde atacaría la teoría de non aceptación de les lleis federales. Cuando llegó la vez del presidente pa realizar el brinde, alzó la so copa y miró en direición a Calhoun y dixo: "La nuesa Unión… ¡tenemos que caltenela!", ante lo cual Calhoun quien foi sorprendíu totalmente, respondió –yá que-y correspondía'l siguiente brinde- cola frase: "¡La Unión, dempués de la nuesa llibertá más preciada!". El quebre ente'l presidente y el so vicepresidente yera total.
Nel Senáu
editar
El 28 d'avientu de 1832 Calhoun anunció'l so arrenunciu al cargu de vicepresidente col fin de postulase al Senáu pol so estáu natal, convirtiéndose de camín nel primer vicepresidente qu'arrenunció al so cargu na hestoria del so país. Esta decisión resultó atinada pa los sos intereses, yá que sería nel Senáu onde algamó la so máxima influencia y fama.
Calhoun lideró a la facción esclavista del senáu ente 1830 y 1840, oponiéndose non yá al abolicionismu si non que promoviendo la esclavitú viviegamente nos nuevos territorios adquiríos polos Estaos Xuníos escontra l'occidente. D'esta manera convertir n'unu de los principales impulsores de la Llei d'Esclavos Fuxitivos que ponía so responsabilidá federal la recuperación de los esclavos que se fugaren a territorios ensin esclavitú. Fundó'l so sofitu na defensa de la institución esclavista nos términos de la llibertá del (home blancu) sureñu y el so derechu a l'autodeterminación. Y magar que yá dellos defensores de la esclavitú haber defendíu en términos d'un "mal necesariu", Calhoun nun famosu discursu na cámara llexislativa declaró que la esclavitú yera un "bien positivu" pal país. Fundó'l so reclamu en dos argumentos: na supremacía y nel paternalismu. Toles sociedaes, señaló Calhoun, tán dirixíes por un grupu de la élite qu'esfruta del trabayu de los menos privilexaos. Pero, a diferencia del norte y d'Europa, nes cualos les clases trabayadores fueron dexaes a un llau pa morrer na probeza per parte de l'aristocracia al momentu de convertise en demasiao vieyos o enfermos pa trabayar, nos estaos del Sur los esclavos yeren curiaos inclusive cuando dexaren d'emprestar dalguna utilidá:
Puedo dicir cola verdá, qu'en pocos países tantu ye dexáu al trabayador, y tan pocu extirpado d'él, o onde haya atención más atenta dada a él na enfermedá o na ancianidad. Compárese la so condición colos habitantes de les cases probes nes partes más civilizaes d'Europa –mirái al enfermu, al vieyu y argayadizu esclavu, per un sitiu, arrodiáu de la so familia y amigos, so la cariñosa supervisión del so amu y señora, y compárenlo cola condición desesperao y desgraciao condición del probe nos asilos.
La so fiera defensa de la esclavitú llogró estremar entá más a los habitantes del sur colos del norte, llevando a los primeres a afalagar con mayor fuercia cada vez más la idea de secesión y a los postreros a imponer l'abolición de la esclavitú de la manera más radical posible.
Dempués de desempeñase per un añu como secretariu d'Estáu ente 1844 y 1845, Calhoun tornó al Senáu nesi añu pa participar na dura batalla por espandir la esclavitú a los nuevos territorios, que concluyiría nel llamáu Compromisu de 1850. Sicasí la so salú xugólu males pasaes y morrió en marzu de 1850 na ciudá de Washington a la edá de 68 años. Foi soterráu na parroquia de St. Phillps en Charleston, Carolina del Sur.
Les sos idees sobre les bondaes de la esclavitú fueron refrendaes en discursos como'l famosu Mudsill Speech ("discursu de la folla") del senador James Henry Hammond en 1858.
Referencies
editarEnllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre John C. Calhoun.
Datos: Q207191- Multimedia: John Calhoun