ΗΒουλή των Αντιπροσώπων τωνΗΠΑ (αγγλικά: United States House of Representatives), κοινώς αναφερόμενη ως Βουλή, είναι η «Κάτω Βουλή» τουΚογκρέσουτωνΗνωμένων Πολιτειών, μετην «Άνω Βουλή» να είναι ηΓερουσία. Η σύνθεση καιοι εξουσίες της Βουλής και της Γερουσίας καθορίζονται στο Άρθρο 1 του Συντάγματος τωνΗΠΑτουΣυντάγματος (το οποίο δεν χρησιμοποιεί τους όρους άνω και κάτω).
Κάθε πολιτεία λαμβάνει αντιπροσώπευση στη Βουλή ανάλογα μετονπληθυσμό της αλλά δικαιούται έναν τουλάχιστον Αντιπρόσωπο ως Μέλος τουΚογκρέσου. Ηπιο πολυπληθής πολιτεία, ηΚαλιφόρνια, έχει τώρα 53 βουλευτές (αντιπροσώπους).
Το Σύνταγμα δίδει στη Βουλή αρκετές αποκλειστικές εξουσίες: την εξουσία να εισηγείται νομοσχέδια εσόδων, να παραπέμπει αξιωματούχους σε δίκη, καινα εκλέγει τον Πρόεδρο σε περίπτωση αδιεξόδου του Εκλεκτορικού Κολλεγίου.[2]
Υπό ταΆρθρα της Συνομοσπονδίας, το Κογκρέσο ήταν ένα μονοθάλαμο σώμα στο οποίο κάθε πολιτεία έχει μία ψήφο. Η αναποτελεσματικότητα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης υπό τα Άρθρα οδήγησε το Κογκρέσο να συγκαλέσει μιαΣυνταγματική Συνέλευσητο 1787· όλες οι πολιτείες εκτός τουΡόουντ Άιλαντ συμφώνησαν να στείλουν αντιπροσώπους. Το θέμα του πως το Κογκρέσο θα δομείτο ήταν από ταπιο διαιρετικά μεταξύ τωνιδρυτών κατά τη διάρκεια της Συνέλευσης. ΤοΣχέδιο της ΒιρτζίνιατουΤζέημς Μάντισον απαιτούσε ένα διθάλαμο Κογκρέσσο: η κάτω βουλή θα ήταν "του λαού," εκλεγόμενη απευθείας από τον λαό των Ηνωμένων Πολιτειών και αντιπροσωπεύουσα τηνκοινή γνώμη, και ένα πιο συμβουλευτικό άνω κοινοβούλιο πουθα εκπροσωπούσε τις ξεχωριστές πολιτείες, καιθα ήταν λιγότερο ευαίσθητη σε μεταβολές του μαζικού αισθήματος, θα εκλεγόταν από την κάτω βουλή.
Η Βουλή αναφέρεται ως ηκάτω βουλή, μετη Γερουσία να είναι ηάνω βουλή, ανκαιτοΣύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειώνδεν χρησιμοποιεί αυτή την ορολογία. Η έγκριση καιτων δύο βουλών είναι απαραίτητη γιατην ψήφιση της νομοθεσίας. Το Σχέδιο Βιρτζίνια κέρδισε την υποστήριξη αντιπροσώπων από μεγάλες πολιτείες όπως ηΒιρτζίνια, ηΜασσαχουσέτη, καιηΠεννσυλβάνια, καθώς απαιτούσε αντιπροσώπευση βασισμένη στον πληθυσμό. Οι μικρότερες πολιτείες, όμως, ευνοούσαν τοΣχέδιο τουΝιου Τζέρσεϋ, το οποίο απαιτούσε ένα μονοθάλαμο Κογκρέσο με ίση αντιπροσώπευση για τις πολιτείες.
Τελικά, η Συνέλευση έφθασε στονΣυμβιβασμό του Κονέκτικατ, ή Μεγάλο Συμβιβασμό, υπό τον οποίο ημια βουλή του Κογκρέσου (η Βουλή των Αντιπροσώπων) θα παρείχε εκπροσώπηση αναλογική μετον πληθυσμό κάθε πολιτείας, ενώ η άλλη (Η Γερουσία) θα παρείχε ίση εκπροσώπηση μεταξύ των πολιτειών. Το Σύνταγμα επικυρώθηκε από τον απαιτούμενο αριθμό πολιτειών (εννέα σε σύνολο 13) το 1788, αλλά η εφαρμογή του ορίσθηκε για τις 4 Μαρτίου 1789. Η Βουλή ξεκίνησε τις εργασίες της στις 1 Απριλίου 1789, όταν πέτυχε απαρτίαγια πρώτη φορά.
Κατά το πρώτο μισό του 19ου Αιώνα, η Βουλή ήταν συχνά σε σύγκρουση μετη Γερουσία για περιφερειακά διχαστικά θέματα, περιλαμβανομένης της δουλείας. ΟΒορράς ήταν πολύ περισσότερο κατοικημένος από τονΝότο, και έκτοτε κυριάρχησε η Βουλή των Αντιπροσώπων. Παρ' όλ' αυτά, ο Βορράς δεν είχε το ίδιο πλεονέκτημα στη Γερουσία, όπου η ίση αντιπροσώπευση των πολιτειών επικρατούσε.
Η περιφερειακή διαμάχη εκδηλώθηκε κυρίως στο θέμα της δουλείας. Ένα παράδειγμα πρόβλεψης που υποστηρίζεται συνεχώς από τη Βουλή αλλά εμποδίζεται στη Γερουσία ήταν τοWilmot Proviso, το οποίο πρόβλεπε την απαγόρευση της δουλείας στηγηπου κερδήθηκε κατά τονΜεξικανοαμερικανικό Πόλεμο. Η διαμάχη γιατη δουλεία και άλλα θέματα παρέμειναν έως τονΕμφύλιο Πόλεμο (1861–1865), ο οποίος ξεκίνησε λίγο μετά την προσπάθεια αρκετών νότιων πολιτειών να αποσχισθούν από την Ένωση. Ο πόλεμος κατέληξε στην ήττα του Νότου καιτην κατάργηση της δουλείας. Επειδή όλοι οι νότιοι γερουσιαστές εκτός τουΆντριου Τζόνσον παραιτήθηκαν από τις έδρες τους στην αρχή του πολέμου, η Γερουσία δεν είχε την ισορροπία μεταξύ Βορρά και Νότου κατά τον πόλεμο.
Τα χρόνια της Ανασυγκρότησηςπου ακολούθησαν είδαν μεγάλες πλειοψηφίες γιατοΡεπουμπλικανικό Κόμμα, το οποίο πολλοί Αμερικανοί συνέδεαν μετη νίκη της Ένωσης στον Εμφύλιο Πόλεμο καιτο τέλος της δουλείας. Η περίοδος της Ανασυγκρότησης τελείωσε περίπου το 1877· η επόμενη περίοδος, γνωστή ως ηΧρυσή Εποχή, σημαδεύτηκε από αδρές πολιτικές διαιρέσεις στο εκλεκτοράτο. ΤοΔημοκρατικόκαιτο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα φέρουν πλειοψηφίες στη Βουλή σε διάφορες περιόδους.
Ο Ρεπουμπλικανός Τόμας Μπράκετ Ρηντ, περιστασιακά γελοιοποιούμενος ως «Ο Τσάρος Ρηντ», ήταν ένας Αντιπρόσωπος (Βουλευτής) τωνΗΠΑ από τοΜαίην, καιΠρόεδρος της Βουλήςτο 1889–1891 και το 1895–1899.
Τον ύστερο 19οκαι πρώιμο 20ό αιώνα επίσης υπήρξε μια δραματική αύξηση στην εξουσία του Προέδρου της Βουλής. Η άνοδος της επιρροής του Προέδρου άρχισε τη δεκαετία του 1890, κατά την θητεία του Ρεπουμπλικανού Τόμας Μπράκετ Ρηντ. Ο «ΤσάροςΡηντ», όπως ήταν το ψευδώνυμο του, προσπάθησε να θέσει σε ισχύ την άποψή του ότι «Το καλύτερο σύστημα είναι να κυβερνά το ένα κόμμα καιτο άλλο να παρακολουθεί.» Η δομή της ηγεσίας της Βουλής επίσης αναπτύχθηκε περίπου κατά την ίδια περίοδο, με τις θέσεις τουΗγέτη της ΠλειοψηφίαςκαιτουΗγέτη της Μειοψηφίαςνα δημιουργούνται το 1899. Ενώ ο Ηγέτης της Μειοψηφίας ήταν ο αρχηγός του μειοψηφικού κόμματος, ο Ηγέτης της Πλειοψηφίας παρέμεινε υποδεέστερος του Προέδρου. Η Προεδρία έφθασε στο ζενίθ της κατά την θητεία του Ρεπουμπλικανού Τζόζεφ Γκάρνεϋ Κάννον, από το 1903 έως το 1911. Οι εξουσίες του Προέδρου περιελάμβαναν την προεδρία στην ισχυρή Rules Committeeκαιτην ικανότητα να διορίζει μέλη σε άλλες επιτροπές της Βουλής. Αυτές οι εξουσίες, μολονότι, περικόπηκαν στην "Επανάσταση του 1910" λόγω των προσπαθειών των Δημοκρατικών καιτων δυσαρεστημένων Ρεπουμπλικανών που αντιτίθενταν στις αναμφισβήτητα αδέξιες τακτικές του Κάννον.
Το Δημοκρατικό Κόμμα κυριάρχησε στη Βουλή των Αντιπροσώπων κατά τη διακυβέρνηση του Προέδρου Φράνκλιν Ρούζβελτ (1933–1945), συχνά κερδίζοντας πάνω από τα δύο τρίτα των εδρών. Καιοι Δημοκρατικοί καιοι Ρεπουμπλικανοί ήταν στην εξουσία σε διάφορες εποχές κατά την επόμενη δεκαετία. Το Δημοκρατικό Κόμμα διατήρησε τον έλεγχο της Βουλής από το 1954 μέχρι το 1995. Στα μέσα της δεκαετίας του '70, υπήρξαν μεγάλες μεταρρυθμίσεις στη Βουλή, που ενίσχυσαν την εξουσία των υποεπιτροπών στις δαπάνες των εδρών των επιτροπών καιστονα επιτρέπουν στους κομματικούς ηγέτες να υποδεικνύουν τις έδρες των επιτροπών. Αυτές οι δράσεις έγιναν γιανα υποσκάψουν το σύστημα ηλικιακής αρχαιότητας, καινα μειώσουν την ικανότητα ενός μικρού αριθμού πρεσβύτερων μελών να παρακωλύουν τη νομοθεσία πουδεν ευνοούσαν. Υπήρξε επίσης μια μεταστροφή από τη δεκαετία του '70 προς μεγαλύτερο έλεγχο του νομοθετικού προγράμματος από το κόμμα πλειοψηφίας· η εξουσία των κομματικών ηγετών (ειδικά του Προέδρου) αυξήθηκε σημαντικά.
Οι Ρεπουμπλικανοί πήραν τον έλεγχο της Βουλής το 1995, υπό την ηγεσία του Προέδρου Νιουτ Γκίνγκριτς. Ο Γκίνγκριτς προσπάθησε να περάσει ένα ευρύ νομοθετικό πρόγραμμα, τοΣυμβόλαιο μετην Αμερικήγιατο οποίο οι Ρεπουμπλικανοί της Βουλής είχαν εκλεγεί, και έκανε μεγάλες μεταρρυθμίσεις της Βουλής, αξιοσημείωτα συρρικνώνοντας την θητεία στις έδρες των επιτροπών σε τρις διετείς θητείες. Πολλά στοιχεία του Συμβολαίου δεν πέρασαν στο Κογκρέσο, τους άσκησε βέτο ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον, ή ουσιαστικά τροποποιήθηκαν με διαπραγματεύσεις μετον Κλίντον. Οι Ρεπουμπλικανοί διατηρήθηκαν στη Βουλή έως τις Εκλογές Κογκρέσου τωνΗΠΑ 2006, κατά τη διάρκεια των οποίων οι Δημοκρατικοί κέρδισαν τον έλεγχο της Βουλής των Αντιπροσώπων καιηΝάνσι Πελόζι ακολούθως εκλέχθηκε από τη Βουλή ως η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος. Στις Εκλογές της Βουλής των Αντιπροσώπων τωνΗΠΑ 2010οι Ρεπουμπλικανοί ξαναπήραν τη Βουλή κατά τη μεγαλύτερη μεταστροφή δύναμης από τη δεκαετία του 1930.[3]
Οι 435 έδρες με δικαίωμα ψήφου της τρέχουσας Βουλής απεικονισμένες κατά πολιτεία, από τη μεγαλύτερη στη μικρότερη.Πληθυσμός ανά Αντιπρόσωπο τωνΗΠΑ διανεμημένος σε κάθε μία από τις 50 πολιτείες καιτην Περιφέρεια της Κολούμπια (Π.Κ.), με κατάταξη πληθυσμού. Αφού ηΠ.Κ. (κατατάσσεται στο 50) δεν λαμβάνει έδρες στη Βουλή, η ράβδος της απουσιάζει.
Ο μόνος συνταγματικός κανόνας σε σχέση μετομέγεθος της Βουλής αναφέρει: "Ο Αριθμός των Αντιπροσώπων δεν πρέπει να υπερβαίνει τον ένα για κάθε τριάντα Χιλιάδες."[4]Το Κογκρέσο τακτικά αύξανε το μέγεθος της Βουλής γιανα προσαρμοσθεί στην πληθυσμιακή αύξηση έως ότου σταθεροποίησε τον αριθμό των ψηφιζόντων μελών της Βουλής σε 435 το 1911.[1]Ο αριθμός προσωρινά αυξήθηκε σε 437 το 1959 μετην είσοδο της Αλάσκακαι της Χαβάης (παραχωρώντας μία έδρα σε έναν αντιπρόσωπο από κάθε μία από αυτές τις πολιτείες χωρίς τη μεταβολή της υπάρχουσας κατανομής), και επέστρεψε στους 435 τέσσερα έτη αργότερα, μετά την ανακατανομή που ήταν συνέπεια της απογραφής του 1960.
Η αγωγή Κλέμονς εναντίον Τμήματος Εμπορίου έχει αρχειοθετηθεί στο Δικαστήριο Περιφερειών των Ηνωμένων Πολιτειών γιατη Βόρεια Περιφέρεια του Μισισιπή. Αν αυτό συμβεί, θα επηρέαζε επίσης την κατανομή του Εκλεκτορικού Κολεγίου για τις προεδρικές εκλογές από το 2012 και μετά.[7][8]
Το Άρθρο I, Τμήμα 2 του Συντάγματος ορίζει τρεις προϋποθέσεις για τους αντιπροσώπους. Κάθε αντιπρόσωπος πρέπει: (1) πρέπει να είναι τουλάχιστον εικοσιπέντε ετών· (2) πρέπει να έχει υπάρξει πολίτηςτωνΗΠΑγιατα προηγούμενα επτά έτη· και (3) να είναι (την εποχή των εκλογών) κάτοικος της πολιτείας που αντιπροσωπεύει. Τα μέλη δεν χρειάζεται να διαμένουν στην περιφέρεια τους. Οι προϋποθέσεις της ηλικίας και της ιθαγένειας για τους αντιπροσώπους είναι ελαστικότερα από αυτά για τους γερουσιαστές. Οι συνταγματικές απαιτήσεις του Άρθρου I, Τμήματος 2 για την εκλογή στο Κογκρέσο είναι οι μέγιστες απαιτήσεις που μπορούν να επιβληθούν σε έναν υποψήφιο.[10] Ούτως, το Άρθρο I, Τμήμα 5, που επιτρέπει σε κάθε Βουλή να είναι ο κριτής των προσόντων των μελών της δεν επιτρέπει στη Βουλή να θεσπίσει επιπρόσθετες προϋποθέσεις. Ούτως μια Πολιτεία δεν μπορεί να θεσπίσει κριτήρια.
Υπό τηΔέκατη Τέταρτη Τροποποίηση, ένας ομοσπονδιακός ή πολιτειακός αξιωματούχος που έχει δώσει τον απαιτούμενο όρκο να υποστηρίξει το Σύνταγμα, αλλά αργότερα εμπλέκεται σε εξέγερση ή βοηθά τους εχθρούς των Ηνωμένων Πολιτειών, αποκλείεται από τονα γίνει αντιπρόσωπος. Αυτή η μετεμφυλιακή νομική πρόβλεψη σκόπευε να αποτρέψει αυτούς που συντάχθηκαν μετηνΟμοσπονδία από τονα υπηρετήσουν. Όμως, τα αποκλεισμένα άτομα μπορούν να υπηρετήσουν πάλι αν λάβουν τη συναίνεση των δύο τρίτων αμφότερων των σωμάτων του Κογκρέσου.
Οι εκλογές για τους Βουλευτές, διεξάγονται κάθε άρτιο έτος, τηνΗμέρα Εκλογήςτην πρώτη Τρίτη μετά την πρώτη Δευτέρα του Νοεμβρίου. Από το νόμο οι Βουλευτές, πρέπει να εκλέγονται από μονομελείς περιφέρειεςμεψηφοφορία πλειοψηφίας.
Στις περισσότερες πολιτείες, οι υποψήφιοι των μεγάλων κομμάτων για κάθε περιφέρεια παίρνουν το χρίσμα σε κομματικές προκριματικές εκλογές, που τυπικά διεξάγονται μεταξύ άνοιξης και ύστερου θέρους. Στις περισσότερες πολιτείες, τα Ρεπουμπλικανικά καιτα Δημοκρατικά κόμματα επιλέγουν τους αντίστοιχους υποψηφίους για κάθε περιφέρεια σταπολιτικά συνέδριά τους την άνοιξη ή στις αρχές του καλοκαιριού, τα οποία συχνά χρησιμοποιούν ομόφωνες ψήφους γιανα αντικατοπτρισθεί είτε η εμπιστοσύνη στον κάτοχο είτε το αποτέλεσμα των ευνοιών σε προηγούμενες συζητήσεις. Οι εξαιρέσεις μπορεί να καταλήξουν σεμια λεγόμενη floor fight—convention ψηφοφορία με αντιπροσώπους, με αποτελέσματα που είναι δύσκολο να προβλεφθούν. Ειδικά αντο συνέδριο είναι οριακά διαιρεμένο, ένας ηττώμενος υποψήφιος μπορεί να αγωνισθεί περαιτέρω εκπληρώνοντας τις συνθήκες μιας προκριματικής εκλογής.
Από το 1967, ο Ομοσπονδιακός νόμος απαιτεί τα Μέλη της Βουλής να εκλέγονται από μονομελείς περιφέρειες, έκτοτε μη επιτρέποντας τη χρήση της αναλογικής εκπροσώπησης.[11]ΗΛουιζιάνα είναι μοναδική στο ότι διεξάγει μια "προκριματική εκλογή" με όλα τα κόμματα την ημέρα των γενικών εκλογών με έναν επακόλουθο δεύτερο γύρο μεταξύ των δύο κορυφαίων φιναλίστ (ασχέτως κόμματος) αν ουδείς υποψήφιος έλαβε την πλειοψηφία στα προκριματικά. Η πολιτεία της Ουάσινγκτον χρησιμοποιεί τώρα ένα παρόμοιο (ανκαι όχι ταυτόσημο) σύστημα με αυτό της Λουιζιάνα. Οι έδρες που εκκενώνονται κατά τη διάρκεια μιας θητείας πληρούνται μέσω ειδικών εκλογών, εκτός αντο κενό συμβαίνει πλησιέστερα στην επόμενη γενική εκλογή από ότι μια προκαθορισμένη προθεσμία. Η θητεία ενός μέλους που επιλέγεται σεμια ειδική εκλογή συνήθως αρχίζει την επόμενη ημέρα, ή αμέσως μόλις επιβεβαιωθούν τα αποτελέσματα.
Οι Βουλευτές καιοι Delegates υπηρετούν διετείς θητείες, ενώ ο Ύπατος Αρμοστής υπηρετεί για τέσσερα έτη. Το Σύνταγμα επιτρέπει η Βουλή να εκδιώξει ένα μέλος μετα δύο τρίτα των ψήφων. Στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, μόνο πέντε μέλη έχουν εκδιωχθεί από τη Βουλή· το 1861, τρεις αποπέμφθηκαν επειδή υποστήριζαν την απόσχιση των Συνομόσπονδων πολιτειών, οΤζον Μπούλλοκ Κλαρκ (Δ-MO), οΤζον Ουίλλιαμ Ράιντ (Δ-MO), καιοΧένρυ Κορνήλιους Μπέρνετ (Δ-KY). ΟΜάικλ Μάγιερς (Δ-PA) αποπέμφθηκε μετά την καταδίκη τουγια δωροδοκία το 1980, καιοΤζέιμς Τράφικαντ (Δ-OH) αποπέμφθηκε το 2002 μετά την καταδίκη τουγια διαφθορά.[12]Η Βουλή επίσης έχει την εξουσία επίσημα ναμέμφεται ηθικά (censure) ή να επιπλήξει τα μέλη της· η μομφή αυτή ή η επίπληξη απαιτεί μόνο μια απλή πλειοψηφία, αλλά δεν καθαιρεί ένα πρόσωπο από το αξίωμα του.
Ως έλεγχο στη λαϊκά εκλεγμένη Βουλή, ηΓερουσία έχει αρκετές διακριτές εξουσίες. Για παράδειγμα, οι "εξουσίες συμβουλής και συναίνεσης" (advice and consent) (όπως η εξουσία έγκρισης συνθηκών) είναι αποκλειστικό προνόμιο της Γερουσίας.[13]Η Βουλή όμως μπορεί να κινήσει νομοσχέδια δαπανών και έχει αποκλειστική αρμοδιότητα να παραπέμψει αξιωματούχους και επιλέγει τονΠρόεδροσε περίπτωση αδιεξόδου του Εκλεκτορικού Κολλεγίου.[14]Η Γερουσία καιη Βουλή διαφοροποιούνται περαιτέρω από τις διάρκειες θητείας καιτω αριθμό των περιφερειών που εκπροσωπούνται. Με μακρύτερες θητείες, λιγότερα μέλη και (σε όλες πλην επτά αντιπροσωπειών) μεγαλύτερες εκλογικές περιφέρειες, οι γερουσιαστές έχουν μεγαλύτερο κύρος. Επιπλέον, η Γερουσία θεωρείται παραδοσιακά λιγότερο κομματικοποιημένο σώμα επειδή τα λιγότερα μέλη της της προσδίδουν μια μεγαλύτερη δυνατότητα να δημιουργεί συμβιβασμούς καικαινα ενεργεί πιο ενωτικά.[εκκρεμεί παραπομπή]
Μια αύξηση της προσαρμογής του κόστους ζωής (COLA) ενεργοποιείται ετησίως εκτός αντο Κογκρέσο ψηφίσει ναμηντην αποδεχθεί. Το Κογκρέσο ρυθμίζει τους μισθούς των μελών· όμως, ηΕικοστή Έβδομη Τροποποίηση στο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών απαγορεύει μια μεταβολή στον μισθό (αλλά όχι την COLA[16]) από τονα ενεργοποιηθεί μέχρι μετά την επόμενη γενική εκλογή. Οι Βουλευτές, είναι εκλόγιμοι για οφέλη συνταξιοδότησης αφότου υπηρετήσουν επί πέντε έτη.[17]
Οι Βουλευτές (Αντιπρόσωποι) χρησιμοποιούν το πρόθεμα "Ο Αξιότιμος" πριν από το όνομα τους. Ένα μέλος της Βουλής αναφέρεται ως Αντιπρόσωπος ή μέλος του Κογκρέσου ("Congressman" ή "Congresswoman)." Ενώ οι Γερουσιαστές τεχνικά είναι "Congressmen" ή "Congresswomen," αυτός ο όρος γενικά χρησιμοποιείται κατά την αναφορά σε Μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων αποκλειστικά. Οι Delegates καιο Ύπατος Αρμοστής (Resident Commissioner) χρησιμοποιούν τις ίδιες προσφωνήσεις και τίτλους ως Μέλη της Βουλής.
Τοκόμμαμετην πλειοψηφία εδρών στη Βουλή είναι γνωστό ως τοκόμμα πλειοψηφίας. Το επόμενο μεγαλύτερο κόμμα είναι τοκόμμα μειοψηφίας.
ΟΠρόεδρος της Βουλής, οι πρόεδροι των επιτροπών, και μερικοί άλλοι αξιωματούχοι γενικά προέρχονται από το κόμμα πλειοψηφίας· έχουν ομολόγους (για παράδειγμα, τα "εξέχοντα μέλη" (ranking members) των επιτροπών) στο κόμμα της πλειοψηφίας.
ΤοΣύνταγμα τωνΗΠΑ, προβλέπει ότι η Βουλή μπορεί να επιλέξει τον Πρόεδρο της (Speaker).[18]Ανκαιδεν απαιτείται ρητά από το Σύνταγμα, κάθε Πρόεδρος έχει υπάρξει μέλος της Βουλής. Το Σύνταγμα δεν προσδιορίζει τα καθήκοντα και τις εξουσίες του Προέδρου, τα οποία αντίθετα ρυθμίζονται από τους κανόνες καιτα customs της Βουλής. Οι Πρόεδροι έχουν τον ρόλο καιτου ηγέτη της Βουλής καιτου αρχηγού του κόμματος τους (το οποίο δεν είναι απαραίτητο να είναι το κόμμα πλειοψηφίας· θεωρητικά, ένα μέλος τουκόμματος μειοψηφίας μπορεί να εκλεγεί Πρόεδρος μετην υποστήριξη της παράταξης των μελών του κόμματος πλειοψηφίας). Υπό τηνΠράξη Προεδρικής Διαδοχής (1947), ο Πρόεδρος της Βουλής, είναι δεύτερος στη γραμμή προεδρικής διαδοχής μετά τονΑντιπρόεδρο.
Ο Πρόεδρος της Βουλής, είναι ο προεδρεύων αξιωματούχος της Βουλής αλλά δεν προεδρεύει σε κάθε συζήτηση. Αντίθετα, εκείνος ή εκείνη εκχωρεί την ευθύνη της προεδρίας σε άλλα μέλη στις περισσότερες περιπτώσεις. Ο προεδρεύων αξιωματούχος κάθεται σεμια καρέκλα στο μπροστινό σημείο της αίθουσας της Βουλής. Οι εξουσίες του προεδρεύοντος αξιωματούχου είναι εκτεταμένες· μια σημαντική εξουσία είναι αυτή του ελέγχου της σειράς μετην οποία μιλούν τα μέλη της Βουλής. Κανένα μέλος δεν μπορεί να εκφωνήσει λόγο ή να κάνει κίνηση εκτός αν έχει πρώτα αναγνωριστεί από τον προεδρεύοντα αξιωματούχο. Επιπλέον, ο προεδρεύων αξιωματούχος μπορεί να αποφανθεί για ένα "σημείο σειράς" (point of order) (την αντίρρηση ενός μέλους ότι ένας κανονισμός έχει παραβιασθεί)· η απόφαση υπόκειται σε έφεση από όλη τη Βουλή.
ΟιΠροέδροι της Βουλής (Speakers) χρηματίζουν πρόεδροι της κατευθυντήριας επιτροπής του κόμματος του, η οποία ευθύνεται γιατην εκχώρηση μελών του κόμματος σε άλλες επιτροπές της Βουλής. Ο Πρόεδρος της Βουλής, επιλέγει τους προέδρους των μόνιμων επιτροπών, διορίζει τα περισσότερα μέλη της Επιτροπής Κανόνων της Βουλής (Rules Committee), διορίζει όλα τα μέλη των επιτροπών διασκέψεων, και καθορίζει ποιες επιτροπές εξετάζουν τα νομοσχέδια.
Οι Βουλευτές (Αντιπρόσωποι), είναι γενικά λιγότερο ανεξάρτητοι από τους κομματικούς ηγέτες τους, από ότι οιΓερουσιαστές, και συνήθως ψηφίζουν αυτό που εντέλλεται η ηγεσία. Κίνητρα προς συνεργασία είναι η δύναμη της ηγεσίας να επιλέγει προέδρους επιτροπών, να καθορίζει τις αναθέσεις στις επιτροπές καινα παρέχει υποστήριξη στην προσπάθεια επανεκλογής στις προκριματικές και τις γενικές εκλογές. Ως αποτέλεσμα, η ηγεσία παίζει έναν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στη Βουλή από ότι στη Γερουσία, κάτι που θεωρείται από πολλούς ως ένας λόγος γιατί η ατμόσφαιρα της Βουλής θεωρείται πιο πολωμένη.
Όταν η Προεδρία καιη Γερουσία ελέγχονται από κόμμα διαφορετικό από αυτό που ελέγχει τη Βουλή, οΠρόεδρος της Βουλής, μπορεί να γίνει ντε φάκτο "ηγέτης της αντιπολίτευσης." Αφότου ο Πρόεδρος της Βουλής, είναι κομματικός αξιωματούχος με ουσιαστική εξουσία να ελέγχει το έργο της Βουλής, η θέση συχνά χρησιμοποιείται για κομματικό όφελος.
Στην περίπτωση πουη Προεδρία και αμφότερα τα Σώματα του Κογκρέσου ελέγχονται από ένα κόμμα, οΠρόεδρος της Βουλής, κανονικά διατηρεί χαμηλό προφίλ και σέβεται τονΠρόεδρο τωνΗΠΑ. Σε αυτή την κατάσταση οΗγέτης της Μειοψηφίας της Βουλής, μπορεί να παίζει τον ρόλο ενός ντε φάκτο "ηγέτη της αντιπολίτευσης", συχνά περισσότερο από τονΗγέτη της Μειοψηφίας της Γερουσίας, λόγω της πιο κομματικής φύσης της Βουλής καιτου μεγαλύτερου ρόλου της ηγεσίας.
Τα γεγονότα ή τα δεδομένα που περιγράφει το λήμμα έχουν μεταβληθεί και χρειάζεται ενημέρωση μεπιο πρόσφατες πληροφορίες. Σήμανση: Ιανουάριος 2023 Παρακαλούμε βελτιώστετο λήμμα ενημερώνοντάς το, μη ξεχνώντας να αναφέρετε καιαξιόπιστες πηγές.
Μπορεί να υπάρχουν πληροφορίες καιστησελίδα συζήτησηςτου λήμματος.
Poole, Keith T.· Howard Rosenthal (1997). Congress: A Political-Economic History of Roll Call Voting. New York, NY: Oxford University Press. ISBN0-19-514-242-X.
David W. Brady and Mathew D. McCubbins. Party, Process, and Political Change in Congress: New Perspectives on the History of Congress (2002)
Brady, David W. Congressional Voting in a Partisan Era: A Study of the McKinley Houses and a Comparison to the Modern House of Representatives. U. Pr. of Kansas, 1973. 273 pp.
Cooper, Joseph. The Origins of the Standing Committees and the Development of the Modern House. Rice U. Press, 1970. 167 pp.
Linda Grant de Pauw, Charlene Bangs Bickford, and Kenneth R. Bowling, eds. Documentary History of the First Federal Congress of the United States of America, March 4, 1789-March 3, 1791 (1992–2006) 14 volumes of primary documents
Ronald L. Hatzenbuehler, "Party Unity and the Decision for War in the House of Representatives in 1812," William and Mary Quarterly 29 (1972): 367–90;
Henig, Gerald S. Henry Winter Davis: Antebellum and Civil War Congressman from Maryland. 1973. 332 pp. Radical leader in Civil War era
Klingman, Peter D. Josiah Walls: Florida's Black Congressman of Reconstruction. U. Press of Florida, 1976. 157 pp.
Lowitt, Richard. George W. Norris: The Making of a Progressive, 1861-1912 Vol. 1. Syracuse U. Press, 1963. leader of Republican insurgents in 1910
Margulies, Herbert F. Reconciliation and Revival: James R. Mann and the House Republicans in the Wilson Era. Greenwood, 1996. 242 pp.
Patterson, James. Congressional Conservatism and the New Deal: The Growth of the Conservative Coalition in Congress, 1933-39 (1967)
Robert V. Remini. Henry Clay: Statesman for the Union (1992) . Speaker for most of 1811–1825
Strahan, Randall; Moscardelli, Vincent G.; Haspel, Moshe; and Wike, Richard S. "The Clay Speakership Revisited" Polity 2000 32(4): 561–593. ISSN 0032-3497 uses roll call analysis
Stewart, Charles H., III. Budget Reform Politics: The Design of the Appropriations Process in the House of Representatives, 1865-1921. Cambridge U. Press, 1989. 254 pp.
Story, Joseph. (1891). Commentaries on the Constitution of the United States. (2 vols). Boston: Brown & Little.
Trefousse, Hans L. Thaddeus Stevens: Nineteenth-Century Egalitarian (1997) majority leader in 1860s
Waller, Robert A. Rainey of Illinois: A Political Biography, 1903-34. U. of Illinois Press, 1977. 260 pp. Democratic Speaker 1932–34
Wilson, Woodrow. (1885). Congressional Government. New York: Houghton Mifflin.
Abramowitz, Alan I. and Kyle L. Saunders. 1998. Ideological Realignment in the US Electorate. Journal of Politics 60(3):634–652.
Adler, E. Scott. Why Congressional Reforms Fail: Reelection and the House Committee System. Univ. of Chicago Press, 2002.
Albert, Carl and Goble, Danney. Little Giant: The Life and Times of Speaker Carl Albert. U. of Oklahoma Press, 1990. 388 pp. Speaker in 1970s
Barone, Michael, and Grant Ujifusa, The Almanac of American Politics 2006: The Senators, the Representatives and the Governors: Their Records and Election Results, Their States and Districts (2005). Published every two years since 1975; enormous detail on every state and district and member.
Barry, John M. The Ambition and the Power: The Fall of Jim Wright. A True Story of Washington. Viking, 1989. 768 pp. Speaker in 1980s
Berard, Stanley P. Southern Democrats in the U.S. House of Representatives. U. of Oklahoma Press, 2001. 250 pp.
Berman, Daniel M. (1964). In Congress Assembled: The Legislative Process in the National Government. London: The Macmillan Company.
"Biographical Directory of the United States Congress, 1774-2005." Washington: Government Printing Office, 2005. Prepared by the Office of the Clerk, Office of History and Preservation, United States House of Representatives. Contains biographical entries for every Member of Congress. Also online at Biographical Directory.
Congressional Quarterly Congress and the Nation: 2001-2004: A Review of Government and Politics: 107th and 108th Congresses (2005); massive, highly detailed summary of Congressional activity, and major executive and judicial decisions; based on Congressional Quarterly Weekly Report and the annual CQ almanac.
Congressional Quarterly, Congress and the Nation: 1997-2001 (2002)
Congressional Quarterly, Congress and the Nation: 1993-1996 (1998)
Congressional Quarterly, Congress and the Nation: 1989-1992 (1993)
Congressional Quarterly, Congress and the Nation: 1985-1988 (1989)
Congressional Quarterly, Congress and the Nation: 1981-1984 (1985)
Congressional Quarterly, Congress and the Nation: 1977-1980 (1981)
Congressional Quarterly, Congress and the Nation: 1973-1976 (1977)
Congressional Quarterly, Congress and the Nation: 1969-1972 (1973)
Congressional Quarterly, Congress and the Nation: 1965-1968 (1969)
Congressional Quarterly, Congress and the Nation: 1945-1964 (1965), the first of the series
Currie, James T. The United States House of Representatives. Krieger, 1988. 239 pp short survey
DeGregorio, Christine A. Networks of Champions: Leadership, Access, and Advocacy in the U.S. House of Representatives. U. of Michigan Press, 1997. 185 pp.
Dierenfield, Bruce J. Keeper of the Rules: Congressman Howard W. Smith of Virginia U. Press of Virginia, 1987. 306 pp. leader of Conservative coalition 1940–66
Farrell, John A. Tip O'Neill and the Democratic Century Little, Brown, 2001. 776 pp. Democratic Speaker in 1980s
Gertzog, Irwin J. Congressional Women: Their Recruitment, Treatment, and Behavior Praeger, 1984. 291 pp.
Hardeman, D. B. and Bacon, Donald C. Rayburn: A Biography. Texas Monthly Press, 1987. 554 pp.
Hechler, Ken. Toward the Endless Frontier: History of the Committee on Science and Technology, 1959-79. Washington: Government Printing Office, 1980. 1073 pp.
Hibbing, John R. Congressional Careers: Contours of Life in the U.S. House of Representatives. U. of North Carolina Press, 1991. 213 pp.
Jacobs, John. A Rage for Justice: The Passion and Politics of Phillip Burton. U. of California Press., 1995. 578 pp. leader of liberal Democrats in 1970s
Jacobson, Gary C. The Electoral Origins of Divided Government: Competition in U.S. House Elections, 1946-1988. Westview, 1990. 152 pp.
Kiewiet, D. Roderick and McCubbins, Mathew D. The Logic of Delegation: Congressional Parties and the Appropriations Process. U. of Chicago Press, 1991. 286 pp.
Merriner, James L. Mr. Chairman: Power in Dan Rostenkowski's America. Southern Illinois U. Pr., 1999. 333 pp.
Price, David E. The Congressional Experience: A View from the Hill. Westview, 1992. 194 pp. Political scientist who served in House.
Rohde, David W. Parties and Leaders in the Postreform House. U. of Chicago Press, 1991. 232 pp.
Rohde, David W. and Kenneth A. Shepsle, "Leaders and Followers in the House of Representatives: Reflections on Woodrow Wilson's Congressional Government," Congress & the Presidency 14 (1987): 111–33
Schooley, C. Herschel. Missouri's Cannon in the House. Marceline, Mo.: Walsworth, 1977. 282 pp. Chaired Appropriations in 1960s
Schickler, Eric. Disjointed Pluralism: Institutional Innovation and the Development of the U.S. Congress (2001)
Shelley II, Mack C. The Permanent Majority: The Conservative Coalition in the United States Congress (1983)
Sinclair, Barbara. Legislators, Leaders, and Lawmaking: The U.S. House of Representatives in the Postreform Era. Johns Hopkins U. Press, 1995. 329 pp.
Sinclair, Barbara. Congressional Realignment, 1925-1978. U. of Texas Press, 1982. 201 pp.
Steinberg, Alfred. Sam Rayburn: A Biography. Hawthorn, 1975. 391 pp. popular biography
Strahan, Randall. New Ways and Means: Reform and Change in a Congressional Committee. U. of North Carolina Press, 1990. 218 pp.
VanBeek, Stephen D. Post-Passage Politics: Bicameral Resolution in Congress. U. of Pittsburgh Press, 1995. 227 pp.
Zelizer, Julian E. On Capitol Hill : The Struggle to Reform Congress and its Consequences, 1948-2000 (2006)
↑ 1,01,1See Public Law 62-5 of 1911, though Congress has the authority to change that number
↑Exclusive revenue bill initiation in Section 7, Article 1 of the Constitution; and "sole power of impeachment" in Section 2, Article 1; and the power to elect President if no candidate receives a majority of electoral votes in Article 1, Section 2, and in the 12th Amendment.
↑δείτε τοH.Res. 78, το οποίο ψηφίστηκε στις 24 Ιανουαρίου 2007. Στις 19 Απριλίου 2007, η Βουλή των Αντιπροσώπων ψήφισε το νόμο του 2007 για τα δικαιώματα ψήφου της Βουλής τωνΗΠΑ, ένα νομοσχέδιο «γιανα εξασφαλίσει την αντιμετώπιση της Περιφέρειας της Κολούμπια ως περιφέρειας του Κογκρέσου τόσο γιατο σκοπό εκπροσώπησης στη Βουλή των Αντιπροσώπων όσο καιγια άλλους σκοπούς» με ψήφους 241–177. Αυτό το νομοσχέδιο προτείνει την αύξηση των μελών της Βουλής κατά δύο, καθιστώντας τα μέλη 437, μετη μετατροπή του εκπροσώπου της Περιφέρειας της Κολούμπια σε μέλος και (μέχρι την απογραφή του 2010) τη χορήγηση ενός μέλους στη Γιούτα, η οποία είναι η επόμενη πολιτεία πουθα λάβει επιπλέον περιοχή με βάση τον πληθυσμό της μετά την Απογραφή του 2000. Το νομοσχέδιο ήταν υπό εξέταση στη Γερουσία τωνΗΠΑ κατά τη σύνοδο του 2007.
_US_House_of_Representatives.svg)
. New York, NY: Oxford University Press. ISBN 0-19-516195-5.
Πολυμέσα σχετικά