Το πρώτο σχέδιο είχε ως αντικειμενικό σκοπό μια αιφνίδια επίθεση στα Σοβιετικά στρατεύματα που στάθμευαν στηΓερμανία προκειμένου «να επιβληθεί η απόφαση των Συμμάχων στους Ρώσους» όπου απόφαση νοούνταν η επιβολή της Συνθήκης της ΓιάλταςγιατηνΠολωνία[1]. Αφού οι πιθανότητες να γίνει σωστά η επιχείρηση κρίθηκαν μηδαμινές, το σχέδια εγκαταλείφθηκαν.
Αυτή η επιχείρηση θεωρήθηκε από τα πρώτα σχέδια εκτάκτου χαρακτήρα τουΨυχρού Πολέμου. Καιτα δύο σχέδια θεωρούνταν άκρως απόρρητα μέχρι που τελικά δημοσιεύτηκαν από τις ΗΠΑ, το1998[2].
Ο πρωταρχικός στόχος της επίθεσης ήταν «...γιανα επιβάλλει στηΡωσίατη βούληση τωνΗνωμένων Πολιτειώνκαι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ακόμα καιανηβούλησητων δύο αυτών χωρών μπορεί να οριστεί απλώς ως η επίτευξη μια δίκαιης συμφωνίας γιατην Πολωνία, δεν περιορίζει αναγκαστικά τη στρατιωτική δέσμευση.»[1].
Ημερομηνία έναρξης της επιχείρησης ορίστηκε η1η Ιουλίου1945, ακριβώς τέσσερις ημέρες πριν τις γενικές εκλογές της Βρετανίας[3]. Θεωρήθηκε εφικτή μια αιφνίδια επίθεση αμερικανικο-βρετανικών δυνάμεων (47 μεραρχίες) στην περιοχή της Δρέσδης. Αυτό δέσμευε σχεδόν τις μισές διαθέσιμες μεραρχίες (2.5 εκατ. στρατιώτες περίπου) των συμμαχικών δυνάμεων στην περιοχή.
Όταν το σχέδιο πήρε τελική μορφή και εξετάστηκε από την ηγεσία του στρατού, θεωρήθηκε ανέφικτο λόγω της υπεροχής που είχε οΚόκκινος Στρατόςστην περιοχή της Ευρώπης. Η πλειονότητα των επιχειρήσεων θα διεξαγόταν από δυνάμεις της Βρετανίας, Αμερικής, Ναζιστικής ΓερμανίαςκαιΠολωνίας. Οποιεσδήποτε γρήγορες νίκες θα οφείλονταν αυστηρά και μόνο στο στοιχείο του αιφνιδιασμού. Ανδεν υπήρχαν νίκες μέχρι τον χειμώνα, θα αναγκάζονταν οι χώρες να αρχίσουν και πάλι ολοκληρωτικό πόλεμο, κάτι πρακτικά ανέφικτο ύστερα από τις καταστροφές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Δευτερευόντως, οι συμμαχικές δυνάμεις φοβήθηκαν το ενδεχόμενο στρατιωτικής συμμαχίας μεταξύ Ιαπωνίας και Σοβιετικής Ένωσης, αφού δεν υπήρχαν ακόμα ενδείξεις του επικείμενου Σοβιετο-ιαπωνικού πολέμου.
Παρόλο πουοι στρατιωτικοί του σύμβουλοι επέμεναν στημη βιωσιμότητα της επιχείρησης, ο Τσώρτσιλ το υποστήριζε μέχρι καιτην ήττα του στις εκλογέςτου1945, που είχε ως αποτέλεσμα είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική εγκατάλειψη του σχεδίου.[4]