Ο Αντρέ Μαζινό (Andre Maginot, Παρίσι, 17 Φεβρουαρίου 1877 – 7 Ιανουαρίου 1932) ήταν Γάλλος πολιτικός, ο εμπνευστής της περίφημης οχυρωματικής γραμμής Μαζινό, στα ανατολικά και βορειοανατολικά σύνορα της Γαλλίας, που πήρε το όνομά του.
Ο Αντρέ ήταν γιος ενός συμβολαιογράφου και μίας καλλιεργημένης μητέρας, από το Ρεβινιύ του νομού Μόσα. Η οικογένεια απέκτησε τέσσερα παιδιά, εκ των οποίων ο Αντρέ υπήρξε το μεγαλύτερο. Μεγαλωμένος σε εύπορο περιβάλλον, ο Αντρέ σπούδασε νομικά, καθώς ήταν ιδιαίτερα ευφυής και διέθετε μεγάλη μνήμη. Με ανάστημα 1,98 μ. υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως αρχιτυμπανιστής στο 94ο Σύνταγμα Πεζικού. Μετά τη λήξη της στράτευσής του, ο Μαζινό ακολούθησε καριέρα ανάλογη των σπουδών του. Το 1900 έγινε ο νεώτερος πάρεδρος του Γαλλικού Συμβουλίου της Επικρατείας. Τρία χρόνια μετά, νυμφεύεται μία μακρινή συγγενή του, τη Σαρλότ Νταρζάν.
Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου παρότι ήταν εκλεγμένος βουλευτής και θα μπορούσε να αποφύγει την επιστράτευση, πολέμησε (όπως κι αρκετοί συνάδελφοί του) με το βαθμό του λοχία στο 44ο Τοπικό Σύνταγμα Πεζικού, μάλιστα κινδύνεψε να χάσει το ένα του πόδι από σοβαρό τραυματισμό, στη μάχη του Βερντέν (1914). Η πολιτική του σταδιοδρομία είχε ξεκινήσει ως μέλος του νομαρχιακού συμβουλίου του Μόσα, ενώ το 1910 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής της περιφέρειας Μπαρ ντε Λυκ, μία θέση που δεν εγκατέλειψε, έως το τέλος της ζωής του. Υπηρέτησε ως υπεύθυνος Εσωτερικών στην Αλγερία και από το Δεκέμβριο του 1913 ήταν μέλος κυβερνητικών επιτροπών, παράλληλα δε ήταν υφυπουργός Στρατιωτικών (1913 – 1914) στην κυβέρνηση του Γκαστόν Ντουμέργκ.
Μετά την αποθεραπεία του εκλέχτηκε πρόεδρος της επιτροπής των Στρατιωτικών, ενώ το 1917 έγινε μέλος της Επιτροπής Πολέμου και υπουργός Αποικιών. Τον Ιανουάριο του 1920 αναλαμβάνει υπουργός Συντάξεων και αγωνίζεται για την οικονομική στήριξη των παλαιών πολεμιστών, οι οποίοι τον θεωρούν ήρωα. Από το 1922 έως το 1924 ήταν, παράλληλα και υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Ρεϋμόν Πουανκαρέ. Το 1929 επιστρέφει στο υπουργείο Στρατιωτικών, αρχικά στην κυβέρνηση Ταρντιέ και ακολούθως σε εκείνην του Πιέρ Λαβάλ. Ήταν πρόεδρος της Γαλλικής Ομοσπονδίας θυμάτων πολέμου (αναπήρων) και της Ομοσπονδίας παλαιών πολεμιστών.
Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στο υπουργείο Στρατιωτικών, ο Μαζινό εργάστηκε για την εξασφάλιση των απαραίτητων πιστώσεων του προϋπολογισμού, για το σχεδιασμό και την κατασκευή των οχυρωματικών γραμμών που τιμητικά, έλαβαν το όνομά του. Ο Μαζινό συνεργάστηκε για αυτό, τόσο με τους αρχηγούς του Γενικού Επιτελείου, στρατηγούς Βεϋγκάν και Γκαμελέν, όσο και με τον διάδοχό του στο υπουργείο, Πολ Παινλεβέ.
Στις 15 Δεκεμβρίου του 1931 ο Μαζινό προσβλήθηκε από τυφοειδή λοίμωξη, μία ασθένεια που αρχικά αντιμετώπισε επιπόλαια, καθώς δεν διέκοψε τις δραστηριότητές του. Μετά την επιδείνωση της υγείας του στις 31 Δεκεμβρίου, μεταφέρθηκε σε κλινική του Παρισιού, όπου και απεβίωσε αναπάντεχα, στις 7 Ιανουαρίου 1932, σε ηλικία μόλις 54 ετών. Στις 11 Ιανουαρίου η σορός του ενταφιάστηκε με τιμές στο στρατιωτικό νεκροταφείο του Ρεβινιύ και τον Αύγουστο του 1935 πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια ενός επιβλητικού μνημείου για αυτόν, έργο του γλύπτη Γκαστόν Μπροκέ, στην περιοχή Σουβίλ, πλησίον του Βερντέν. Στις 28 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς, οι συμπατριώτες του στο Ρεβινιύ του αφιέρωσαν ένα παρόμοιο μπρούτζινο ανδριάντα, που κατασκεύασε ο ίδιος καλλιτέχνης. Μετά την τελετή των αποκαλυπτηρίων και κατά την επιστροφή της στην οικία της, η κόρη του Αντρέ, Φρανσουάζ, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ο αδελφός της, Ζαν Μαζινό ήταν πεσών της Στρατιάς του Ρήνου.
- Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, #62 (Αύγουστος 1973), σελ. 102 – 117, Louis Carros: «Ο άνθρωπος που έδωσε το όνομά του στη γραμμή Μαζινό».
Σχετικά πολυμέσα