|
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 12/02/2017. |
Ο Ερρίκος Β΄, γαλλ. Henri, (4 Απριλίου 1614 - 2 Ιουνίου 1664) από τον Οίκο της Λωρραίνης, ήταν δούκας του Γκιζ και πρίγκιπας του Ζουανβίλ (1640-1664).
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Καρόλου δούκα του Γκιζ και της Ερριέτας-Αικατερίνης, κόρης του Ερρίκου δούκα του Ζουαγιέζ.
Στα 15 έτη του έγινε αρχιεπίσκοπος της Ρενς. Το 1639 απεβίωσε ο πρωτότοκος Φραγκίσκος, έτσι όταν το επόμενο έτος απεβίωσε ο πατέρας του, τον διαδέχθηκε ως δούκας του Γκιζ και πρίγκιπας του Ζουανβίλ. Αντιτάχθηκε στον καρδινάλιο Ρισελιέ και συνωμότησε με τον Λουδοβίκο κόμη του Σουασόν, πολεμώντας στη μάχη του Λα Μαρφέ, στο Σεντάν το 1641. Για την πράξη του αυτή καταδικάστηκε σε θάνατο και διέφυγε στη Φλάνδρα· για το αδίκημα του λεζ-μαζεστέ (προσβολής του ηγεμόνα) ο βασιλιάς κατάσχεσε την περιουσία του. Όταν δύο έτη μετά η απέλαση ανεστάλη, επέστρεψε και του αποδόθηκε η περιουσία.
Η οικογένειά του διατηρούσε αξιώσεις στο βασίλειο της Νάπολης, έτσι στην εκεί εξέγερση των Μαζανιέλλο το 1647 πήρε το μέρος τους. Εξαγγέλθηκε η Δημοκρατία της Νάπολης υπό την προστασία της Γαλλίας με τον Ερρίκο Β' ως δόγη. Όμως η αδεξιότητά του τον αποξένωσε από τους Ναπολιτάνους και ο ίδιος είχε μικρή επιρροή στον καρδινάλιο Μαζαρέν. Το 1648 η Δημοκρατία έπεσε και οι Ισπανοί τον συνέλαβαν. Έμεινε κρατούμενός τους ως το 1652. Δύο έτη μετά έκανε επίθεση στη Νάπολη, χωρίς επιτυχία έναντι του ισπανικού στόλου.
Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και έγινε Μέγας Καγκελάριος του Λουδοβίκου ΙΔ'. Έκανε έξοδα σε άλογα και διασκεδάσεις και γρήγορα χρεώθηκε πολύ. Ήταν ο πάτρωνας του Πιερ Κορνέιγ, στον οποίο είχε παραχωρήσει διαμονή στο Οτέλ ντε Γκιζ (νυν Οτέλ ντε Σουμπίζ).
Η Άννα Γκοντζάγκα περιγράφει την προσωπικότητά του: "είχε τη φυσιογνωμία, τον αέρα και τους τρόπους ενός ήρωα μυθιστορήματος. Στην προσωπικότητά του υπήρχε μεγαλοπρέπεια και σε όλα γύρω του. Η συνομιλία μαζί του ήταν γοητευτική: όλα όσα έλεγε ή έκανε πρόδιδαν έναν εξαίρετο άνθρωπο. Τα φιλόδοξα σχέδιά του ήταν τεράστια. Είχε το χάρισμα να αγαπιέται από όσους ήθελε να ευχαριστήσει. Όμως το ένδοξο όνομα, η ηρωική προαίρεση και η τύχη του δεν έφτασαν για να επιτύχει τις ελπίδες του: ήταν επιπόλαιος σε προσκολλήσεις, άστατος και βιαστικός στην εκτέλεση των πραγμάτων".
Απεβίωσε άτεκνος το 1664 στο Παρίσι και τον διαδέχθηκε ο ανιψιός του Λουδοβίκος-Ιωσήφ ως δούκας του Γκιζ και πρίγκιπας του Ζουανβίλ.
Δύο γυναίκες ισχυρίζονται ότι είναι σύζυγοί του: η Άννα Γκοντζάγκα, κόρη του Καρόλου Α΄ δούκα της Μάντουα ερωτεύτηκε με πάθος τον Ερρίκο Β΄ και ισχυρίστηκε ότι παντρεύτηκαν μυστικά το 1639. Το επόμενο έτος η Άννα ντύθηκε άνδρας και πήγε στο Σεντάν όπου τον συνάντησε, αλλά την εγκατέλειψε το επόμενο έτος. Η Άννα ισχυρίστηκε ότι παντρεύτηκαν μυστικά και έκανε δίκη για να αναγνωριστεί ως σύζυγός του, ο ίδιος όμως αρνήθηκε πως έκανε οποιοδήποτε γάμο μαζί της.
Επίσης μία χήρα, η Ονορέ ντε Μπεργκ, κόμισσα του Μποσού, ισχυρίστηκε ότι είχαν παντρευτεί στις Βρυξέλλες το 1641, μάλιστα το 1666 η Σάκρα Ρότα αποφάνθηκε ότι ο γάμος ισχύει. Ο βασιλιάς και ο Οίκος των Γκιζ αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την απόφαση, εμποδίζοντας την Ονορέ ντε Μπεργκ να λάβει οτιδήποτε από την τεράστια περιουσία του εκλιπόντος.
| Πρόγονοι του Ερρίκου Β΄ του Γκιζ
|
|
|
- Louis Moréri Grand Dictionnaire historique (any eighteenth-century edition will do) "Lorraine, branche des ducs de Guise," XXIII, Charles de Lorraine and his children, where the liaison with Mme Bossu is mentioned.
- Anne Marie Louise d'Orléans, Mlle de Montpensier, Mémoires, ed. Chéruel, (Paris, 1891), II, p. 444–45, for the Guise position on the Bossut marriage.
- Oudard Coquault, bourgeois of Reims, Mémoires (pub. 1875), pp. 442–44, on Henry's treason.
- Archives of the Affaires Étrangères, Paris: Rome, 175, fol. 123, on his marriage to Mme Bossu.
- Anne de Gonzague, Mémoires, London, 1786, p. 47, for the evaluation of Duke Henry's character.
- J. Loiseleur, L'Expédition du duc de Guise à Naples (Paris, 1875).
Σχετικά πολυμέσα
