ΟΖαν Β΄ Λε Μαινγκρ (Jean II Le Maingre, στην παλαιά γαλλική : Jehan le Meingre), επίσης γνωστός ως Μπουσικώ (Boucicaut) (28 του Αυγούστου του 1366 - 21 Ιουνίου του 1421), ήταν Γάλλος ιππότηςπου έχει απεικονιστεί ως πρότυπο της ιπποσύνης . Φημισμένος γιατη στρατιωτική του ικανότητα, έγινε στρατάρχης της Γαλλίας.
Ήταν γιος του ομώνυμου Ζαν Α΄ Λε Μαινγκρ, που είχε κι αυτός το επώνυμο Μπουσικώ, και είχε τον τίτλο του στρατάρχη της Γαλλίας. ΟΖανο νεότερος έγινε υπηρέτης στην αυλή του Καρόλου Ε΄ της Γαλλίας, προσκολλημένος στον Δελφίνο, που αργότερα θα ανέβαινε στο θρόνο ως Κάρολος Στ. Σε ηλικία 12 ετών συνόδευσε τον Λουδοβίκο Β΄, δούκα της Μπουρμπόν, σε εκστρατεία εναντίον της Νορμανδίας. Στην ηλικία των 16 ετών χρίστηκε ιππότης από τον Λουδοβίκο την παραμονή της μάχης του Ροσμπέκε (Roosebeke) (27 Νοεμβρίου 1382). Το 1383 άρχισε το πρώτο από τα ταξίδια του, που έμελλαν να διαρκέσουν παραπάνω από είκοσι χρόνια της ζωής του.
Το 1384 ανέλαβε το πρώτο του ταξίδι στην Πρωσία, προκειμένου να βοηθήσει το τευτονικό τάγμα στον πόλεμο εναντίον των ειδωλολατρών Λιθουανών, οι οποίοι έμελλε να προσηλυτιστούν στον Ρωμαιοκαθολικισμό το 1386. Μετά από εκστρατείες εναντίον των Μαυριτανών στην Ισπανία και εναντίον της Τουλούζης στη Γαλλία, συνόδεψε τον δούκα της Μπουρμπόν, αυτή τη φορά στην Ισπανία, η οποία είχε γίνει δεύτερο πεδίο μάχης του Εκατονταετούς Πολέμου. Από εκεί ταξίδεψε για δύο χρόνια στην χερσόνησο του Αίμου, την Εγγύς Ανατολή και τους Αγίους Τόπους, μετην συντροφιά του φίλου Ρενώ ντε Ρουά (Renaud de Roye) και αργότερα μετον Φίλιππο του Αρτουά, Κόμη του Eu. Εκεί ο ίδιος καιοι σύντροφοί του συνέθεσαν τοΒιβλίο με τις Εκατό Μπαλάντες (Livre des Cent Ballades), μια ποιητική υπεράσπιση του άσπιλου ιππότη, κεντρικής μορφής του πολιτισμού της ιπποσύνης, το οποίο, κατά την άποψη του μεσαιωνολόγου Johan Huizinga, έρχεται σε απόλυτη αντίθεση μετα γεγονότα της στρατιωτικής σταδιοδρομίας του Μπουσικώ.
Το 1390, ενώ η Ανακωχή του Λέλινγκεμ (Truce of Leulinghem) είχε διακόψει προσωρινά τον πόλεμο μετην Αγγλία, ο Μπουσικώ και δύο άλλοι Γάλλοι ιππότες διοργάνωσαν το τουρνουά του Αγίου Ινγκλεβέρ (Saint-Inglevert), στο οποίο αγωνίστηκε μαζί με δύο συντρόφους του εναντίον Άγγλων ιπποτών. Ο Μπουσικώ κατάφερε να ρίξει από το άλογο τρεις από τους δεκαοκτώ αντιπάλους του. Την επόμενη χρονιά ταξίδεψε για τρίτη φορά στη Πρωσία. Λόγω των εξαιρετικών υπηρεσιών τουστον πόλεμο εναντίον των ειδωλολατρών στη Λιβόνια καιτην Πρωσία, ονομάστηκε στρατάρχης της Γαλλίας στις 25 Δεκεμβρίου 1391 από τον Κάρολο ΣΤ' στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μαρτίνου στηνΤουρ.
Το 1396 έλαβε μέρος στην κοινή γαλλο-ουγγρική σταυροφορία εναντίον των Οθωμανών, η οποία υπέστη βαριά ήττα στις 28 Σεπτεμβρίου στη μάχη της Νικοπόλεως. Συνελήφθη αιχμάλωτος του οθωμανού σουλτάνου Βαγιαζίτ Α΄, αλλά, σε αντίθεση με πολλούς από τους συντρόφους του, διέφυγε την εκτέλεση και τελικά απελευθερώθηκε με εξαγορά (που κόστισε 150.000 λίβρες). Το 1399 ίδρυσε το Ιπποτικό Τάγμα του Πράσινου Θυρεού μετην Λευκή Αρχόντισσα (Emprise de l'Escu vert à la Dame Blanche), μια ομάδα δεκατριών ιπποτών εμπνευσμένων από το ιδεώδες του αυλικού έρωτα (amour courtois): «Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ο Μπουσικώ είχε θεραπευτεί από όλες τις ιπποτικές αυταπάτες μετά την καταστροφή της Νικόπολης», παρατήρησε ο Huizinga.
Λίγο αργότερα ο αυτοκράτορας Μανουήλ Β´ Παλαιολόγος ζήτησε και πάλι βοήθεια από τη χριστιανική Ευρώπη. Ο Κάρολος ΣΤ΄ ανέθεσε στον Μπουσικώ την αποστολή σωτηρίας της αυτοκρατορίας καιτου παρείχε 1.200 άνδρες. Ο Μπουσικώ, ως ναύαρχος, αποβιβάστηκε με έξι πλοία στην Κωνσταντινούπολη το καλοκαίρι του 1399 και πραγματοποίησε άθλους, «επιβάλλοντας τον τρόμο των όπλων του», πραγματοποιώντας επιδρομές στην ανατολική ακτή του Βοσπόρου.
Το 1401, χάρη στα στρατιωτικά του επιτεύγματα και τις γνώσεις του από την Ανατολή, διορίστηκε Γάλλος κυβερνήτης της Γένοβας, η οποία είχε περιέλθει στον Κάρολο ΣΤ' το 1396. Το 1403 βρέθηκε στην Κύπρο, γιανα υπερασπιστεί την Αμμόχωστο, γενουατική κτήση, από την απειλή του βασιλιά της Κύπρου. Ο Μπουσικώ κατάφερε να αποτρέψει επιτυχώς μια επίθεση του βασιλιά Ιανού της Κύπρου, ο οποίος προσπάθησε να ανακαταλάβει την πόλη της Αμμοχώστου. Στη συνέχεια ο Μπουσικώ θέλησε να επιτεθεί στην Αλεξάνδρεια, αλλά τον εμπόδισαν να αποβιβαστεί οι δυσμενείς άνεμοι. Αντ’ αυτού κινήθηκε προς την Τρίπολη, την οποία απέτυχε να καταλάβει με μεγάλο κόστος. Έπειτα επιτέθηκε νότια στηνΜπατρούν, την οποία έκαψε και λεηλάτησε, και μετά στη Βηρυτό, στις 10 Αύγουστου του 1403, την οποία επίσης λεηλάτησε, κυριεύοντας 500 φορτία μπαχαρικών αξίας 30.000 δουκάτων, πουτα απέσπασε από τις εκεί βενετικές αποθήκες. Στη συνέχεια επιχείρησε να επιτεθεί στη Σιδώνα και μετά στη Λατάκια, οι οποίες προέβαλαν καιοι δύο αντίσταση χάρη στην ισχυρή φρουρά τους, υποχρεώνοντάς τοννα επιστρέψει περί τα τέλη Αυγούστου στην Αμμόχωστο. Τελικά τον Σεπτέμβριο εγκαταστάθηκε στη Ρόδο, απ’ όπου απέστειλε 500 άνδρες με δύο μεγάλα πλοία οι οποίοι προσπάθησαν μάταια να καταλάβουν την Αλεξάνδρεια.
Κατά την επιστροφή του νικήθηκε από τους Βενετούς στη ναυμαχία της Μεθώνης στις 7 Οκτωβρίου 1403. Εντέλει, μετά από αγώνες στη Μεσόγειο, οι Γενουάτες απελευθερώθηκαν από τη γαλλική κυριαρχία το 1409.
Ο Μπουσικώ επέστρεψε στη Γαλλία και συμμετείχε στην σύρραξη μεταξύ Βουργουνδών και Ορλεάνης. Μαζί μετον πατέρα του, Ζανλε Μαινγκρ, καιτον λόγιο Ζαν Γκερσόν τάχθηκαν μετο μέρος της Κριστίν ντε Πιζάνστη λεγόμενη «Διαμάχη του Ρόδου» που καυτηρίαζε τον μισογυνισμό της μεσαιωνικής και αρχαίας λογοτεχνίας, δημιουργώντας ένα άτυπο «τάγμα» για «την υπεράσπιση της τιμής των γυναικών».[3]
Το 1413 πέθανε ο πατέρας τουκαιτον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς ο Μπουσικώ, βάσει του τίτλου της συζύγου του Αντουανέτας, ανακηρύχθηκε υποκόμης της Τουρέν. Στη μάχη του Αζενκούρ το 1415, παρότι διαφωνούσε μετοναδοθει μάχη, ηγείτο της γαλλικής εμπροσθοφυλακής, αλλά αιχμαλωτίστηκε από τους Άγγλους και πέθανε έξι χρόνια αργότερα στο Γιορκσάιρ. Τάφηκε στον καθεδρικό ναό της Τουρ, στο παρεκκλήσι της οικογένειάς του, μετον επιτάφιο "Μέγας Κοντόσταβλος του Αυτοκράτορα και της Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως".
Τα απομνημονεύματά του, γνωστά μετον τίτλο Βίβλος των Άθλων του καλού άρχοντα ΖανΛε Μαινγκρ, επιλεγομένου Μπουσικώ (Livre des faicts du bon messire Jean le Maingre, dit Boucicaut) σώζονται γραμμένα είτε από τον ίδιο είτε με τις οδηγίες του.
.jpg)
.svg)
Σχετικά πολυμέσα