Λεπτομέρεια ξυλογραφίας του 1582, η οποία αναπαριστά τηΣφαγή του Βασίτο 1562 μετην εκτέλεση δεκάδων Ουγενότων, το γεγονός της έναρξης των θρησκευτικών πολέμων
ΟιΓαλλικοί θρησκευτικοί πόλεμοι (1562–1598), είναι η συλλογικη ονομασία γιατην περίοδο της εμφύλιας πολεμικής σύγκρουσης καιτων στρατιωτικών επιχειρήσεων στηΓαλλίατου 16ου αιώνα, μεταξύ των Γάλλων καθολικών καιτων προτεσταντών Ουγενότων[1]. Μεταξύ 2.000.000 και 4.000.000 ανθρώπων υπολογίζεται πως σκοτώθηκαν λόγω των πολέμων αυτών[1], ως το τέλος της σύρραξης το 1598. Η σύγκρουση είχε να κάνει με τις θρησκευτικές και φατριακές αντιπαραθέσεις των Γαλλικών αριστοκρατικών οίκων, κυρίως τωνΒουρβόνων της νότιας Γαλλίας καιτων Γκίιζ της Λωραίνηςστη Βόρεια Γαλλία, όπου καιοι δύο πλευρές έλαβαν βοήθεια από δυνάμεις του εξωτερικού, κυρίως της Ισπανίας.
Δεν υπάρχει συμφωνία από τους ιστορικούς γιατον ακριβή αριθμό των συγκρούσεων καιοι αντίστοιχες ημερομηνίες κατά τις οποίες συνέβησαν, με μερίδα τους να υποστηρίζει πως τοΈδικτο της Νάντηςτο 1598 τερμάτισε τους πολέμους[2], αλλά η μετέπειτα αναζωπύρωση της επαναστατικής δραστηριότητας κάνει κάποιους να πιστεύουν πως ησυνθήκη του Αλέτο 1629 είναι το πραγματικό τέλος. Παρόλα αυτά, υπάρχει κοινή συμφωνία πως ηΣφαγή του Βασίτο 1562, αποτελεί την έναρξη των θρησκευτικών πολέμων καιτο Διάταγμα της Ναντ, 32 έτη αργότερα, τερμάτισε τον κύριο όγκο των συγκρούσεων. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, υπήρξε μια σειρά από σύνθετες διπλωματικές διαπραγματεύσεις και ειρηνευτικές συμφωνίες, οι οποίες ακολουθούνταν τακτικά από ανανεωμένες συγκρούσεις και εξαιρετικά αιματηρές διαμάχες γιατην εξουσία.
Ανάμεσα στις πολυάριθμες συγκρούσεις, γνωστή είναι καιηΝύχτα του Αγίου Βαρθολομαίουτο 1572, η οποία ήταν η αφετηρία γιατη σφαγή χιλιάδων Ουγενότων πολιτών κατά τις επόμενες μέρες(οι διάφορες εκτιμήσεις κυμαίνονται ευρέως από 5.000 έως 100.000[3][4][5][6]) σε όλη τη χώρα από τους Καθολικούς Γάλλους. Το τέλος των πολέμων βρήκε τους Ουγενότους να έχουν κερδίσει σημαντικές ελευθερίες και δικαιώματα από το Έδικτο της Νάντης, ανκαι αυτό δεν έφερε το τέλος της εχθρικότητας απέναντί τους. Οι πόλεμοι αποδυνάμωσαν την εξουσία της μοναρχίας, η οποία ήταν ήδη αδύναμη από την περίοδο εξουσίας τουΦραγκίσκου Β΄και κατόπιν τουΚαρόλου Θ΄, ανκαι αργότερα επανέκτησε κάποια από τη δύναμη της υπό τονΕρρίκο Δ΄ της Γαλλίας.
Μερικές δεκαετίες αργότερα το 1685, το Έδικτο της Νάντης αναιρέθηκε βάσει του νέου Έδικτου του Φοντενμπλό, καιη καταστολή και καταδίωξη των Ουγενότων συνεχίστηκε ως καιτα μέσα του 18ου αιώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου και μετανάστευσαν μαζικά προς άλλες προτεσταντικές χώρες της Ευρώπης, καθώς καισε Αμερική και Αυστραλία. Το 1985, ο πρόεδρος της Γαλλικής δημοκρατίας Φρανσουά Μιτεράν εξέφρασε ιστορική δημόσια συγγνώμη προς τους απογόνους των Ουγενότων σε όλο τον κόσμο γιατην καταδίωξη κατά τους θρησκευτικούς πολέμους και μετέπειτα[7], καιτην ίδια χρονική περίοδο η Γαλλική κυβέρνηση εξέδωσε αναμνηστικό γραμματόσημο όπου αναφέρεται πως η Γαλλία είναι το σπίτι των Ουγενότων[8].
↑Philip Benedict, ‘Un roi, une loi, deux
fois: Parameters for the History of Catholic-Protestant Co-existence in
France, 1555-1685’, in O. Grell & B. Scribner (eds), Tolerance and
Intolerance in the European Reformation (1996), pp. 65-93
