Στις ευρωπαϊκές ακαδημαϊκές παραδόσεις, καλή τέχνη είναι ητέχνηπου αναπτύσσεται κυρίως γιατην αισθητική ή την ομορφιά, η οποία ξεχωρίζει από την εφαρμοσμένη τέχνη η οποία πρέπει επίσης να εξυπηρετεί κάποια πρακτική λειτουργία, όπως ηαγγειοπλαστική ή τα περισσότερα μεταλλικά έργα.
Ιστορικά, οι πέντε μεγάλες καλές τέχνες ήταν ηζωγραφική, ηγλυπτική, ηαρχιτεκτονική, ημουσικήκαιηποίηση καθώς και τέχνες του θεάματος, συμπεριλαμβανομένου του θεάτρου καιτου χορού.[1] Σήμερα, οι καλές τέχνες περιλαμβάνουν συνήθως επιπλέον μορφές, όπως οκινηματογράφος, ηφωτογραφία, η παραγωγή / επεξεργασία βίντεο, η σχεδίαση, η χαρακτική και άλλες.
Ένας ορισμός της καλής τέχνης είναι ότι: Η καλή τέχνη είναι «μια εικαστική τέχνη που θεωρείται ότι έχει δημιουργηθεί κυρίως για αισθητικούς και πνευματικούς σκοπούς και κρίνεται γιατην ομορφιά καιτη σημασία της, συγκεκριμένα, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, το σχέδιο, τηνακουαρέλα, ταγραφικάκαιτην αρχιτεκτονική»[2]Με αυτή την έννοια, υπάρχουν εννοιολογικές διαφορές μεταξύ των καλών τεχνών καιτων εφαρμοσμένων τεχνών. Όπως αντιλήφθηκε αρχικά και όπως κατανοήθηκε για μεγάλο μέρος της σύγχρονης εποχής, η αντίληψη των αισθητικών ιδιοτήτων απαιτούσε μια εκλεπτυσμένη κρίση που συνήθως αναφέρεται ως καλό γούστο, η οποία διαφοροποίησε την τέχνη από τη λαϊκή τέχνη καιτην ψυχαγωγία.[3]
Η λέξη "καλή" δεν υποδηλώνει τόσο την ποιότητα τουεν λόγω έργου τέχνης, αλλά την καθαρότητα του επιστημονικού κλάδου σύμφωνα με τους παραδοσιακούς κανόνες της Δυτικής Ευρώπης. Αυτός ο ορισμός αποκλείει αρχικά τις εφαρμοσμένες ή διακοσμητικές τέχνες καιτα προϊόντα που θεωρούνταν βιοτεχνίες. Στη σύγχρονη πρακτική αυτές οι διακρίσεις καιοι περιορισμοί έχουν καταστεί ουσιαστικά χωρίς νόημα, δεδομένου ότι η έννοια ή η πρόθεση του καλλιτέχνη δίνεται σε υπεροχή, ανεξάρτητα από τα μέσα μέσω των οποίων εκφράζεται αυτός.
.jpg)
