Στις 3 Οκτωβρίου1932, ο αρχηγός του Λαϊκού κόμματος, Παναγής Τσαλδάρης, προχώρησε σεμια δήλωση πουο αντιβενιζελικός χώρος είχε αργήσει 8 χρόνια να κάνει: στην αναγνώριση της αβασίλευτης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ως πολίτευμα της χώρας.[1] Αυτή η δήλωση καθησύχασε τους δημοκρατικούς στρατιωτικούς (οι οποίοι απειλούσαν με παντός είδους επεμβάσεις αν αναλάμβανε Πρωθυπουργός βασιλόφρων). Τα κόμματα επιδόθηκαν σε ένα μαραθώνιο διαβουλεύσεων, προκειμένου να σχηματιστούν βιώσιμοι κυβερνητικοί συνασπισμοί, που κράτησαν ένα σχεδόν μήνα. Τελικά, στις 4 Νοεμβρίου, ο Παναγής Τσαλδάρης κατόρθωσε να σχηματίσει κυβέρνηση μετη συνεργασία τουΕθνικού Ριζοσπαστικού Κόμματοςτου Κονδύλη (που εγκατέλειψε τις τάξεις των Φιλελευθέρων) καιτου Μεταξά.
Η κυβέρνηση, με 106 βουλευτές νατη στηρίζουν σε σύνολο 250, διατηρήθηκε στην εξουσία για τους επόμενους 2,5 μήνες περίπου, χάρη στην «ψήφο ανοχής» του ευρύτερου Φιλελεύθερου χώρου. Στην κοινοβουλευτική συνεδρίαση της 12ης Ιανουαρίου 1933 όμως, ύστερα από έντονους διαξιφισμούς, ο Τσαλδάρης έθεσε θέμα εμπιστοσύνης, καιστην ψηφοφορία που ακολούθησε, η κυβέρνηση καταψηφίστηκε (91 υπέρ - 109 κατά - σε σύνολο 201 ψηφισάντων). [2]Την επόμενη ημέρα, ο πρωθυπουργός υπέβαλε την παραίτησή του.
↑Γεώργιος Μαυρογορδάτος: «Μεταξύ δυο πολέμων: Πολιτική ιστορία 1922 - 1940», από την «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770 - 2000», τόμος 7ος εκδ. "ΤΑΝΕΑ", σελ. 21
↑Από την 1η Δεκεμβρίου 1932 καταργείται το Υπουργείο Υγιεινής, οι διευθύνσεις του οποίου συνγχωνεύονται στο Υπουργείο Προνοίας και Αντιλήψεως. Το νέο Υπουργείο ονομάζεται «Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως» (ΦΕΚΑ 419 1932)