Κόσμος είναι το εύτακτο τμήμα του όντως Όντος, που ορίζεται ως «Άπειρον διατεταγμένον και κεκοσμημένον». Γιατην ελληνική θρησκευτική, κοσμολογική και φιλοσοφική σκέψη, ο αιώνιος και σφαιρικός Κόσμος είναι άφθαρτος, αγέννητος (ως «αναδυθείς αφ’ εαυτού») και μόνος αρχιτέκτων της εσωτερικής του τάξεως, επιδέχεται λογική εξήγηση και είναι καθ' εαυτό ένα λογικώς οργανωμένο οικοδόμημα.
Πυθαγόρας πρώτος ωνόμασε τηντων όλων περιοχήν κόσμον, εκ της εν αυτώ τάξεως.
Ο Κόσμος, ο οποίος κατά τονΑναξαγόρα τέθηκε σε τάξη και διακοσμήθηκε από τονΝου[3] είναι τόσο θαυμαστός, ώστε ο ίδιος δηλώνει σαφώς πως οι όποιες ταλαιπωρίες του βίου των θνητών μηδενίζονται μπροστά στο προνόμιο της δυνατότητας "του θεωρήσαι τον ουρανόν καιτην περί τον όλον κόσμον τάξιν".
Το ίδιο υποστηρίζει καιοΣενέκας, περιγράφοντας τον άνθρωπο ως φιλοπερίεργο θεωρητή των θαυμασίων της Φύσεως [4].