Ο Νίκολα Σαΐνοβιτς (σερβικά: Никола Шаиновић ), (7 Δεκεμβρίου 1948 Μπορ, Γιουγκοσλαβία) είναι Σέρβος πολιτικός και πρώην πρωθυπουργός της Σερβίας. Είναι μέλος του Σοσιαλιστικού κόμματος της Σερβίας και το 2009 καταδικάστηκε από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία στη Χάγη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν κατά των αλβανικής καταγωγής αμάχων το 1999 στο πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου[2].
Αποφοίτησε παίρνοντας μεταπτυχιακό από το Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνα το 1977 ως χημικός μηχανικός. Λίγο αργότερα μπήκε στην πολιτική κι έγινε μέλος του Σερβικού τμήματος της Ένωσης κομμουνιστών της Γιουγκοσλαβίας, η οποία το 1991 μετατράπηκε στο Σοσιαλιστικό κόμμα της Σερβίας. Από το 1991 έως το 1993 κατείχε τη θέση του αναπληρωτή πρωθυπουργού στα πλαίσια της κυβέρνησης της Δημοκρατίας της Σερβίας.
Στις 10 Φεβρουαρίου 1993 έγινε πρόεδρος κυβέρνησης μειοψηφίας της Δημοκρατίας της Σερβίας μετά την νίκη του κόμματος του, όπου κέρδισε το μεγαλύτερο αριθμό ψήφων, στην βουλευτικές εκλογές της 20ης Δεκεμβρίου 1992, με την υποστήριξη από το Σερβικό Ριζοσπαστικό κόμμα. Στις 18 Μαρτίου 1994 παραιτήθηκε από το αξίωμά του για να διοριστεί αναπληρωτής πρωθυπουργός της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, στις 22 Φεβρουαρίου 1994. Ανανεώθηκε η θητεία του στην ΟΔΓ σαν αναπληρωτής πρωθυπουργός το 1996. Παρέμεινε στο αξίωμα αυτό μέχρι την επανάσταση του Οκτώβριο του 2000 όταν το καθεστώς καθαιρέθηκε.
Στις 28 Νοεμβρίου 1995 εξελέγη από τα μέλη του κόμματος στο εκτελεστικό συμβούλιο του Σοσιαλιστικού κόμματος της Σερβίας, καθώς και τη διευθύνουσα επιτροπή του, και στις 2 Μαρτίου 1996 εξελέγη αντιπρόεδρος, ωστόσο, δεν επανεξελέγη στις 24 Απρίλη του 1997 για την εν λόγω θέση του κόμματος.
Ο πρόεδρος του κόμματος Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς τον όρισε να τον εκπροσωπεί το 1998 με τις υποθέσεις του Κοσσυφοπεδίου, όπου οι εσωτερικές εθνοτικές εντάσεις κλιμακώθηκαν σε μια πλήρους κλίμακας διακρατικές συγκρούσεις. Προήδρευσε της "επιτροπής συνεργασίας με την αποστολή για την επαλήθευση του Οργανισμού για την ασφάλεια και τη συνεργασία στην Ευρώπη" στο Κοσσυφοπέδιο από τον Οκτώβριο του 1998. Υπέγραψε την "συμφωνία Κλαρκ - Νιούμαν", η οποία έδωσε την εντολή για μερική απόσυρση στρατιωτικών δυνάμεων της ΟΔΓ και της Σερβίας από το Κοσσυφοπέδιο και τον περιορισμό της εισαγωγής πρόσθετων δυνάμεων και εξοπλισμού, καθώς και την ανάπτυξη των άοπλων επιθεωρητών του ΟΑΣΕ. Ήταν επίσης μέλος της γιουγκοσλαβικής και σερβικής αντιπροσωπείας υπό τον Πρόεδρο της Σερβίας Μίλαν Μιλουτίνοβιτς στις αποτυχημένες ειρηνευτικές συνομιλίες του Ραμπουγιέ με τους ηγέτες των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου από τις 7 Φεβρουαρίου έως τα μέσα Μαρτίου 1999.
Κατηγορήθηκε τον Μάιο του 1999 ότι είναι υπεύθυνος μαζί με τους Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, Μίλαν Μιλουτίνοβιτς, Ντράγκολιουμπ Οϊντάνιτς και Βλάικο Στογίλκοβιτς σε κοινή εγκληματική επιχείρηση και βία κατά του αλβανικού πληθυσμού στο Κοσσυφοπέδιο κατά την περίοδο από την 1η Ιανουαρίου 1999 έως τις 20 Ιουνίου 1999. Μετά την Γιουγκοσλαβική ομοσπονδιακή συνέλευση που ενέκρινε το νομοσχέδιο που επιτρέπει την έκδοση των πολιτών της προς το δικαστήριο της Χάγης, οι δικηγόροι του είχαν επαφή με τις αρχές για να συζητήσουν τις δυνατότητες παράδοσης του. Τελικά παραδόθηκε και μεταφέρθηκε στο διεθνές δικαστήριο στις 2 Μαΐου 2003[3]. Η δίκη του άρχισε στις 10 Ιουλίου 2006. Στις 26 Φεβρουαρίου 2009, το διεθνές δικαστήριο τον καταδίκασε σε 22 χρόνια φυλακή, μετά από καταδίκη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου, συμπεριλαμβανομένων των απελάσεων και βίαιες μετακινήσεις, δολοφονίες και άλλες διώξεις[4].
