Σταμαθηματικά, ο πίνακας τουμέγιστου κοινού διαιρέτη[1] (μερικές φορές συντομογραφείται ως πίνακας GCD)[2] είναι ένας πίνακας που μπορεί επίσης να αναφέρεται ως πίνακας τουΣμιθ. Η μελέτη του ξεκίνησε από τον H.J.S. Σμιθ (1875). Μια νέα έμπνευση ξεκίνησε από την εργασία των Μπουρκ & Λιχ (1992). Αυτό οδήγησε σε εντατικές έρευνες σχετικά μετην ιδιομορφία καιτη διαιρετότητα των πινάκων τύπου GCD. Μια σύντομη ανασκόπηση των εργασιών σχετικά με τους πίνακες τύπου GCD πριν από εκείνη την εποχή παρουσιάζεται στο Χαουκκάνεν, Γουάνγκ & Σιλάνπα (Haukkanen, Wang & Sillanpää (1997)[3].
Έστω ένας κατάλογος θετικών ακεραίων αριθμών. Τότε ο πίνακας που έχει τονμέγιστο κοινό διαιρέτη ως την είσοδό του, αναφέρεται ως πίνακας GCD στο.Ο πίνακας LCM ορίζεται αναλογικά.[4][5]
Η μελέτη των πινάκων τύπου GCD προέρχεται από τονSmith (1875), ο οποίος αξιολόγησε τον προσδιοριστή ορισμένων πινάκων τύπου GCD και LCM.
ΟΣμιθ έδειξε μεταξύ άλλων ότι ηορίζουσατου πίνακα is , όπου είναι ησυνάρτηση ολικού συντελεστή του Όιλερ.[6]
Οι Μπουρκ & Λάι (1992) υπέθεσαν ότι ο LCM πίνακας σε ένα GCD-κλειστό σύνολο είναι μη-συνεκτικός[4]. Η εικασία αυτή αποδείχθηκε λανθασμένη από τους Χαουκκάνεν, Γουάνγκ & Σιλάνπα (Haukkanen, Wang & Sillanpää (1997) καιστη συνέχεια από τονΧονγκ (Hong (1999).[7][5]Μια θεωρητική προσέγγιση με βάση το πλέγμα παρέχεται από τους Κόρκε, Ματίλα & Χαουκκάνεν (Korkee, Mattila & Haukkanen (2019).[8]
Το αντιπαράδειγμα που παρουσιάζεται στο Χαουκκάνεν, Γουάνγκ & Σιλάνπα (Haukkanen, Wang & Sillanpää (1997) είναι και αυτό στονΧονγκ (Hong (1999) είναι
Ένα αντιπαράδειγμα που αποτελείται από περιττούς αριθμούς είναι . Το διάγραμμα Χάσε του παρουσιάζεται στα δεξιά παρακάτω.
Οι δομές τύπου κύβου αυτών των συνόλων σε σχέση μετη σχέση διαιρετότητας εξηγούνται στο Χαουκκάνεν, Γουάνγκ & Σιλάνπα (Korkee, Mattila & Haukkanen (2019).
Έστω ένα παραγοντικό κλειστό σύνολο.
Τότε ο GCD πίνακας διαιρεί τον LCM πίνακα στο δακτύλιο των πινάκων πάνω στους ακεραίους, δηλαδή υπάρχει ένας ολοκληρωτικός πίνακας τέτοιος ώστε ,
βλέπε Bourque & Ligh (1992). Δεδομένου ότι οι πίνακες και είναι συμμετρικοί, έχουμε . Έτσι, η διαιρετότητα από τα δεξιά συμπίπτει με εκείνη από τα αριστερά. Μπορούμε επομένως να χρησιμοποιήσουμε τον όρο διαιρετότητα.
Υπάρχει στη βιβλιογραφία ένας μεγάλος αριθμός γενικεύσεων και αναλογιών αυτού του βασικού αποτελέσματος διαιρετότητας.
Στη βιβλιογραφία παρουσιάζονται ορισμένα αποτελέσματα σχετικά με τις νόρμες πινάκων πινάκων τύπου GCD.
Δύο βασικά αποτελέσματα αφορούν την ασυμπτωτική συμπεριφορά της νόρμας τουτου πίνακα GCD καιτου πίνακα LCM σε. [9]
Δεδομένου του, η νόρμα ενός πίνακα ορίζεται ως εξής
Έστω μια αριθμητική συνάρτηση, και έστω ένα σύνολο διαφορετικών θετικών ακεραίων αριθμών. Τότε ο πίνακας αναφέρεται ως ο πίνακας GCD στοπου σχετίζεται μετην.
Ο LCM πίνακας στοπου σχετίζεται μετο ορίζεται αναλογικά.
Μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε τους συμβολισμούς και.
Έστω ένα κλειστό σύνολο GCD.
Τότε
όπου είναι ο πίνακας που ορίζεται από τη σχέση
και είναι ο διαγώνιος πίνακας, του οποίου τα διαγώνια στοιχεία είναι
Εδώ είναι ησυνέλιξηΝτίριχλετκαι είναι η συνάρτηση Μπέμπιος (Möbius).
Επιπλέον, αν είναι πολλαπλασιαστική συνάρτηση και πάντα μη μηδενική,
τότε
όπου και είναι οι διαγώνιοι πίνακες, των οποίων τα διαγώνια στοιχεία είναι
και
Wilson, Robin (2018). Euler's Pioneering Equation: The Most Beautiful Theorem in Mathematics. Oxford: Oxford University Press. ISBN978-0-19-879492-9. MR3791469.
Damask, Jay N. (2004). Polarization Optics in Telecommunications. Springer. ISBN0-387-22493-9.
↑ 5,05,1Hong, S. (1999). «On the Bourque–Ligh conjecture of least common multiple matrices». Journal of Algebra218: 216–228. doi:10.1006/jabr.1998.7844.
↑ 9,09,1Haukkanen, P.; Toth, L. (2018). «Inertia, positive definiteness and ℓp norm of GCD and LCM matrices and their unitary analogs». Linear Algebra and Its Applications558: 1–24. doi:10.1016/j.laa.2018.08.022.