Η Ρε ελάσσονα είναι ελάσσονα κλίμακα που αρχίζει από ρε και αποτελείται από τις νότες ρε, μι, φα, σολ, λα, σι ύφεση και ντο. Έχει οπλισμό μία ύφεση. Η σχετική της είναι η φα μείζονα και η ομώνυμή της η ρε μείζονα.
Για τις αλλαγές που απαιτούνται για να γίνει η κλίμακα αρμονική ή μελωδική, χρησιμοποιούνται αλλοιώσεις.
Από τις 555 σονάτες για πληκτροφόρο του Ντομένικο Σκαρλάττι, οι 151 είναι σε ελάσσονες τονικότητες, από τις οποίες η Ρε ελάσσονα είναι η πιο συνηθισμένη, με 32 σονάτες να είναι γραμμένες σε αυτήν.
Η Τέχνη της Φούγκας του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ είναι σε Ρε ελάσσονα.
Η μοναδική συμφωνία σε ελάσσονα τονικότητα του Μίχαελ Χάυντν, η 29η, είναι σε Ρε ελάσσονα.
Σύμφωνα με τον Άλφρεντ Αϊνστάιν, η Ρε ελάσσονα συσχετίστηκε με την αντίστιξη και τον χρωματικισμό (για παράδειγμα, τη χρωματική τετάρτη) και δίνεται ως παράδειγμα η Χρωματική Φαντασία και Φούγκα του Μπαχ σε ρε ελάσσονα. [1] Το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ, το περισσότερο είναι γραμμένο σε Ρε ελάσσονα, καθώς και η περίφημη Άρια της Βασίλισσας της Νύχτας, «Der Hölle Rache», η οβερτούρα και η τελευταία σκηνή του Ντον Τζοβάννι. Από τα δύο κοντσέρτα για πιάνο που έγραψε ο Μότσαρτ σε ελάσσονα τονικότητα, το ένα είναι σε ρε ελάσσονα: το Κοντσέρτο για πιάνο No. 20, Κ. 466. Ακόμη, τα κουαρτέτα εγχόρδων του No. 13 Κ173 και Νο. 15 K421 (ένα από τα κορυφαία κουαρτέτα Χάυντν) είναι επίσης σε ρε ελάσσονα.
Οι μόνες συνθέσεις μουσικής δωματίου σε ρε ελάσσονα του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν είναι η σονάτα του για πιάνο No. 17 και το μέρος Largo από το Τρίο Φάντασμα Op. 70/1. Το Κουαρτέτο εγχόρδων No. 14 του Φραντς Σούμπερτ είναι σε ρε ελάσσονα. Μια σειρά από έργα μουσικής δωματίου του Γκαμπριέλ Φωρέ είναι γραμμένα σε ρε ελάσσονα, συμπεριλαμβανομένου του Τρίο για πιάνο Op. 120, το Πρώτο κουιντέτο για πιάνο Op. 89, και η Πρώτη σονάτα για βιολοντσέλο Op. 109. Το Verklärte Nacht του Άρνολντ Σένμπεργκ είναι σε ρε ελάσσονα καθώς και το κουαρτέτο εγχόρδων του Νο. 1.
Εφόσον η Ρε ελάσσονα είναι η τονικότητα της 9ης Συμφωνίας του Μπετόβεν, ο Άντον Μπρούκνερ ένιωθε ανήσυχος να γράψει τη δική του 9η Συμφωνία στην ίδια τονικότητα. [2] Εκτός από την Πρώτη Λειτουργία του Μπρούκνερ, ορισμένες άλλες συμφωνίες μετά την εποχή του Μπετόβεν είναι σε ρε ελάσσονα, συμπεριλαμβανομένης της Συμφωνίας Νο. 4 του Ρόμπερτ Σούμαν, της μοναδικής συμφωνίας του Σεζάρ Φρανκ και της 3ης Συμφωνίας του Γκούσταβ Μάλερ.
Ο Γιαν Σιμπέλιους συχνά χρησιμοποιούσε την κλίμακα της Ρε ελάσσονας για συνθέσεις που έβλεπε ότι είχαν ευγενή χαρακτήρα· το Κοντσέρτο για βιολί, η Έκτη Συμφωνία και το κουαρτέτο εγχόρδων Voces intimae, είναι το καθένα σε αυτή την τονικότητα.
Η τονικότητα της Ρε ελάσσονας ήταν ιδιαίτερα σημαντική για την Ελένη και τον Άλμπαν Μπεργκ. [3]
Η Ρε ελάσσονα είναι ιδιαίτερα χρησιμοποιούμενη στη μουσική του Σεργκέι Ραχμάνινοφ, με κομμάτια γραμμένα σε αυτήν να καταλαμβάνουν σχεδόν το ένα όγδοο όλων των συνθέσεών του, όπως το Τρίτο Κοντσέρτο για πιάνο, η Σονάτα για Πιάνο Νο. 1, η 1η Συμφωνία, το Ελεγειακό Τρίο No. 2, τις Études-Tableaux, Op. 33, Νο. 4 και Op. 39, Νο. 8, τις Παραλλαγές Κορέλι και το συμφωνικό ποίημα Πρίγκιπας Ροστισλάβ.
Έργα από την κλασική εποχή της μουσικής, αλλά και μεταγενέστερα, τα οποία ξεκινούν με ελάσσονα τονικότητα, συνήθως τελειώνουν με μείζονα ή τουλάχιστον με μείζονα συγχορδία (όπως μία τρίτη πικαρδίας), αλλά υπάρχουν μερικά αξιοσημείωτα παραδείγματα έργων σε ρε ελάσσονα που τελειώνουν σε κλίμακες με διέσεις. Δύο συμφωνίες που ξεκινούν με ρε ελάσσονα και τελειώνουν σε μι μείζονα είναι ηΓοτθική Συμφωνία του Χάβεργκαλ Μπράιαν και η 4η Συμφωνία του Καρλ Νίλσεν. Η Συμφωνία του Δάντη του Φραντς Λιστ αρχίζει με Ρε ελάσσονα και τελειώνει σε Σι μείζονα.
Όπως με μία συμφωνία σε Ρε ελάσσονα που τελειώνει σε Ρε μείζονα, (π.χ. με την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν), μια συμφωνία σε Ρε μείζονα μπορεί να έχει στο πρώτο μέρος με ένδειξη allegro, μια αργή εισαγωγή σε Ρε ελάσσονα. Ο Ρόμπινς Λάντον έγραψε ότι «οι εισαγωγές στην τονική μιας ελάσσονας κλίμακας, ειδικά στη ρε ελάσσονα, ήταν πολύ δημοφιλείς στα έργα Άγγλων συνθετών του έτους 1794» και ο Γιόζεφ Χάυντν ακολούθησε αυτή τη διαδικασία για τις συμφωνίες σε Ρε μείζονα που έγραψε στο Λονδίνο. [4]
Ο συνθέτης ταινιών Χανς Ζίμμερ είναι ένας από αυτούς που έχουν χρησιμοποιήσει πιο συχνά την κλίμακα της Ρε ελάσσονας στη σύγχρονη εποχή. Πολλές από τις γνωστές συνθέσεις του γράφτηκαν σε αυτήν· αξιοσημείωτα παραδείγματα είναι οι μουσικές από τις ταινίες Μονομάχος, Ο Σκοτεινός Ιππότης, Πειρατές της Καραϊβικής και Κώδικας Da Vinci. Τη συχνή χρήση της κλίμακας έχουν παρατηρήσει κριτικοί όπως ο Κρίστιαν Κλέμμενσεν του Filmtracks.com, ο οποίος αποκάλεσε τη χρήση της "γελοίο πείσμα". [5]
- ↑ Alfred Einstein, Mozart, His Character, His Work, Chapter 10, "Mozart's Choice of Keys", New York: Oxford University Press (1945)
- ↑ Hans-Hubert Schönzeler, Bruckner, London: Calder & Boyars (1978): 106–107. According to Göllerich, he [Bruckner] made the remark: "It really annoys me that the theme of my new symphony is in D minor, because everybody will say now: 'Of course, Bruckner's Ninth must be in the same key as Beethoven's!'"
- ↑ Pople, Anthony (1997). "Early Works: Tonality and Beyond", The Cambridge Companion to Berg, p. 81. Pople, Anthony, ed. (ISBN 0-521-56489-1).
- ↑ H. C. Robbins Landon, Supplement to The Symphonies of Joseph Haydn London: Barrie & Rockliff (1961): 47
- ↑ Clemmensen, Christian. «The Dark Knight Rises Review». Filmtracks.com. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2012.
