ΟΣίμε Στάρτσεβιτς (18 Απριλίου 1784 – 14 Μαΐου 1859, κροατικά: Šime Starčević) ήταν Κροάτης ιερέας και γλωσσολόγος.[7]
Γεννήθηκε στο Ζίτνικ, κοντά στο Γκόσπιτς. Δούλεψε ως πάστορας στο Γκόσπιτς, στο Λίτσκι Νόβι, στηνΟύντμπινακαι από το 1814 στο Κάρλομπαγκ. Ήξερε λατινικά, γαλλικά, ιταλικάκαιγερμανικάκαι μπορούσε να διαβάσει Σλαβικές γλώσσες. Το 1812 έκδοσε στηνΤεργέστητα έργα Nòva ricsôslovica iliricska vojnicskoj mladosti krajicsnoj poklonjenaκαιτοNòva ricsôslovica iliricsko-francèzka ("Μια νέα Ιλλυριο-Γαλλική γραμματική"). Η γαλλική γραμματική του αναθεωρήθηκε και μεταφράστηκε από τα γερμανικά, χρησιμοποιώντας εγχώριες ορολογίες για γλωσσικούς όρους. Η γραμματική του, η "Ιλλυρική" ήταν η πρώτη κροατική γραμματική που περιέγραφε το τετρατονικό σύστημα της νεοστοκαβιανικής διαλέκτου.
Τριάντα χρόνια μετά την δημοσίευση της γραμματικής του ξαναέγινε ενεργός ως συγγραφέας. Δημοσίευσε τα έργα Homilie ili tumačenje Sv. evanđelja (1850), τοRičoslovjeσε συνέχειες στηνGlasnik dalmatinski (1849-1850) καιτοZora dalmatinska (1844-1849). Υποστήριξε την χρήση μιας ενιαίας διαλέκτου όπως η λογοτεχνική γλώσσα, την Νεοστοκαβιανική Ικαβιανή, χωρίς διαλεκτική μίξη και χωρίς αλλαγές στην παραδοσιακή ορθογραφία.
Έχει περιγραφεί ως οπιο συνεπής εκπρόσωπος της Ικαβιανής λογοτεχνικής γλώσσας.