Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν.Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί καινα αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 30/07/2023.
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές.Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 30/07/2023.
Αυτό το λήμμα χρειάζεται μετάφραση.Αν θέλετε να συμμετάσχετε, μπορείτε ναεπεξεργαστείτετο λήμμα μεταφράζοντάς το ή προσθέτοντας δικό σας υλικό καινα αφαιρέσετε το{{μετάφραση}} μόλις το ολοκληρώσετε. Είναι πιθανό (και επιθυμητό) το ξενόγλωσσο κείμενο να έχει κρυφτεί σαν σχόλιο μετα <!-- και -->. Πατήστε "επεξεργασία"γιανα δείτε ολόκληρο το κείμενο.
ΗΣυντηρητική Γερουσία (γαλλικά: Sénat conservateur) ήταν σώμα που συστάθηκε στη Γαλλία κατά την περίοδο τουΥπατείας από τοΣύνταγμα του Έτους Η'. ΜετηΒουλήκαιτοΝομοθετικό Σώμα, αποτελούσε μία από τις τρεις νομοθετικές συνελεύσειςτου Διευθυντηρίου. Τα συντάγματα τουΈτους Ι'καιτουΈτους ΙΒ' (18 Μαΐου 1804), θεσμοθετώντας τηνΠρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία, δεν έκανε τίποτα παρά ενίσχυσε την σημασία της Συντηρητικής Γερουσίας.
Συστημένο υπό την άμεση επιρροή του νέου ηγέτη του καθεστώτος, του Πρώτου Υπάτου Βοναπάρτη, το Σύνταγμα της 22ας frimaire έτους Η' (13 Δεκεμβρίου 1799) ήταν το πρώτο που δημιουργούσε μια γερουσία. Ο Βοναπάρτης επρόκειτο να δημιουργήσει αυτήν την "Sénat conservateur", επιφορτισμένη να επιβλέπει την επιβίωση του Συντάγματος, ενός στοιχείου κλειδιού στο καθεστώς του.
Η πρώτη γερουσία έπρεπε να συσταθεί από μόνο 60 inamovible (ακίνητα, δηλ. μόνιμα) μέλη, τουλάχιστον 40 ετών, στα οποία έπρεπε να προστεθούν δύο συμπληρωματικά μέλη κάθε έτος για δέκα έτη, καταλήγοντας με 20 συμπληρωματικά μέλη. Δεν υπήρχε πλέον κανένα ζήτημα εκλογών (ακόμη και έμμεσων) γιανα δημιουργηθεί αυτή η συνέλευση. Το Σύνταγμα προέβλεπε οιSieyèsκαιRoger-Ducos, ο απερχόμενοι δεύτερος κα τρίτος σύμβουλος, να γίνουν ex officio μέλη της Γερουσίας.Σε συνεννόηση με τους Cambacérès και Lebrun (ο νέος δεύτερος καιο τρίτος πρόξενος που ορίστηκε άμεσα από το Σύνταγμα), έδωσε επίσης στους προερχόμενους από τους συνταξιούχους προνομιούχους το δικαίωμα επιλογής της πλειοψηφίας της Γερουσίας (δηλαδή 29 άλλων γερουσιαστών). . Αυτή η πλειοψηφία μετά πήρε τα υπόλοιπα μέλη. Η Γερουσία τότε στρατολόγησε η ίδια και ακολούθως αντικατέστησε τα αποθανόντα μέλη επιλέγοντας μεταξύ τριών υποψηφίων που της παρουσιάζονταν από τον Πρώτο Ύπατο, το Tribunat κατο Corps législatif.
Η Ναπολεόντεια γερουσία συστάθηκε στοΠαλάτι του Λουξεμβούργου, βασισμένη σε ένα ημικύκλιο εδρών που προστέθηκαν στο κεντρικό τμήμα του κτιρίου από τον αρχιτέκτονα του Παλατιού Σαλγκρέν – κατά τα αναφερόμενα στο Σύνταγμα, "Οι έδρες [της Γερουσίας] δεν [θα έπρεπε να] είναι δημόσιες". Η πρώτη Sénat conservateur περιελάμβανε πρώην μέλη των επαναστατικών συνελεύσεων (François de Neufchateau, Garat, Lanjuinais), as well as scholars (Monge, Lagrange, Lacépède, Berthollet), φιλοσόφους (Cabanis), ακόμη καιτον εξερευνητή Bougainvilleκαιτον ζωγράφο Vien, μέλος του Ινστιτούτου.
Η εποχή της Συμβουλευτικής Γερουσίας ("Sénatus-consultes")
Βλέπε επίσης:Sénatus-consulteΤο έτος Ι' (1802), μιααναθεώρησητου Συντάγματος ενίσχυσε τις θέσεις των γερουσιαστών. έκτοτε η Γερουσία θα κυβερνούσε μέσω πράξεων που είχαν νομοθετική ισχύ, γνωστές ως "sénatus-consultes", σε όλα τα θέματα πουδεν προβλέπονταν από το Σύνταγμα και χρειάζονταν πολιτική δράση από το καθεστώς. Η διαδικασία χρησιμοποιήθηκε, για παράδειγμα, γιατην αμνηστία του 1802 για τους emigrés.
Ο αριθμός των γερουσιαστών ανέβηκε στους 120. Ο Πρώτος Ύπατος Βοναπάρτης έλεγχε απευθείας την δραστηριότητα της γερουσίας καιτην σύνθεση – την συγκαλούσε, προέδρευε σε αυτήν, διατηρούσε το δικαίωμα νατην παρουσιάζει με τους υποψηφίους της, προσωπικά όριζε τρεις υποψηφίους από μια λίστα πολιτών που εκέγονταν από τα εκλεκτορικά κολλέγια και μπορούσε έπίσης να ονομάσει κάποιους γερουσιαστές με δική του πρωτοβουλία.
Sénatus-consulte du 22 Ventôse An X (13 Μαρτίου 1802) σχετικά μετον τρόπο μετον οποίο η ανανέωση των πρώτων τεσσάρων πέμπτων του Corps législatif καιτου Tribunat θα γινόταν το έτος Ι', καιτα 3 επόμενα έτη
Sénatus-consulte du 6 Floréal An X (26 Απριλίου 1802) σχετικά με τους émigré
Sénatus-consulte du 14 Thermidor An X (2 août 1802), που ανακήρυσσε τον Ναπολέοντα "Πρώτο Ύπατο ισοβίως"
Sénatus-consulte organique du 8 Fructidor an X (26 August 1802), reuniting Elba into the territory of the French Republic
Sénatus-consulte du 8 Fructidor an X (26 Αυγούστου 1802) relating to the classification of the members of the Corps législatif "en séries", and the means of reducing the members of the Tribunat
Sénatus-consulte du 8 Fructidor an X (26 Αυγούστου 1802), relating to the terms under which the "sénatus-consulte" pronouncing the dissolution of the Corps législatif and/or the Tribunat would be edited
Sénatus-consulte du 10 Fructidor An X (28 Αυγούστουt 1802), designating the towns whose mayors would be present at the oath-taking of any citizen named to succeed the first consul
Sénatus-consulte organique du 24 Fructidor an X (11 Σεπτεμβρίου 1802), reuniting the departments of Pô, Doire, Marengo, la Sezia, la Stura and Le Tanaro into the territory of the French Republic
Sénatus-consulte du 26 Vendémiaire An XI (18 Οκτωβρίου 1802), suspending jury functions in several departments during years XI and XII
Sénatus-consulte organique du 26 Vendémiaire An XI (18 Οκτωβρίου 1802), relating to foreigners becoming naturalised French citizens, for services rendered to the Republic, importing of useful inventions or the foundation of major establishments.
Sénatus-consulte du 8 Ventôse an XII (28 Φεβρουαρίου 1804), suspending jury functions for treason trials for years XII and XIII.
Sénatus-consulte du 9 septembre 1805, on the reestablishment of the Gregorian Calendar
Sénatus-consulte organique du 28 octobre 1805, concerning the return of Gênes, etc., into the French Empire, and the deputations to furnish to the Corps législatif by the departments of Gênes, Montenotte and les Apennins
Τον Ιανουάριο του 1803 ο Ναπολέων δημιούργησε το σύστημα τωνΓερουσιαστών, το οποίο εξασφάλιζε την πλήρη συμμόρφωση και ικανοποίηση των γερουσιαστών. Από τον Ιούνιο του 1804 και μετά, αυτές χορηγήθηκαν σε 36 γερουσιαστές και έκαναν τους γερουσιαστές αυτούς περιφερειακούς "super-préfets". Αυτοί οι γερουσιαστές έδωσαν το δικαίωμα, κατά τη διάρκεια της ζωής τους, να έχουν ένα κατοικημένο ανάκτορο (ένα château ή ένα πρώην επισκοπικό παλάτι) καισε ετήσια έσοδα από 20.000 έως 25.000 φράγκα - διπλασιάζοντας τις συνήθεις αμοιβές των γερουσιαστών. Για παράδειγμα, οBerthollet έλαβε την sénatorerie του Μονπελιέ, κατέλαβε το παλάτι του επισκόπου στη Narbonne και έλαβε ετήσια έσοδα 22.690 φράγκα.
ΤοΣύνταγμα του Έτους ΙΒ' (1804) ανακήρυσσε τηνΠρώτη Γαλλική Αυτοκρατορίακαι αύξανε την εξάρτηση της γερουσίας από τον Ναπολέοντα (πλέον αυτοκράτορα) ακόμη περισσότερο. Οι επιβραβεύσεις του Ναπολέοντα προς τους γερουσιαστές τουεγιναν όλο και συχνότερες, όπως καιη πίστη των γερουσιαστών προς εκείνον. Έτσι, στις 1 Ιανουαρίου 1806, σε φόρο τιμής σε αυτούς τους "σοφούς της αυτοκρατορίας" (σοφοί της αυτοκρατορίας), ο αυτοκράτορας χορήγησε στους γερουσιαστές 54 εχθρικές σημαίες. Το "sénateur maréchal d'Empire" Pérignon πρότεινε με ενθουσιασμό την κατασκευή μιας θριαμβευτικής αψίδας στην δόξα του αυτοκράτορα, μια πρόταση που υποστηρίχθηκε θερμά από τους συναδέλφους του, συμπεριλαμβανομένης της γερουσιαστής Lacépède.
Ο Ναπολέοντας κάλεσε στη Γερουσία τους Γάλλους πρίγκιπες, τους Μεγάλους Δακτυλογράφους και όλους τους πιό επιλεγμένους φίλους του, χωρίς περιορισμό αριθμών. Το χορήγησε στον αδελφό του Ιωσήφ, αλλά και στους Κάμπακερς, Τσάπαλ, Φουτσί, Φοντάνες, Τρονέτ και στρατηγούς όπως ο Καλαϊνγκούρτ καιο Ντούροκ. Ο Λάιντεν με τις εύνοιες του Ναπολέοντα, οι γερουσιαστές παρόλα αυτά κήρυξαν την πτώση του στις 3 Απριλίου 1814 και κάλεσαν τον Λουδοβίκο XVIII να πάρει το θρόνο.
Histoire critique du Sénat Conservateur depuis sa création en nivose an VIII jusqu'à sa dissolution en avril 1814, par René Jean Durdent, 1815.
Les grands corps politiques de l'État : biographie compléte des membres du Sénat, du Conseil d'État et du Corps Législatif, par un ancien député, Παρίσι, E. Dento
