- Για τον μεγάλο ανιψιό του, επίσης καρδινάλιο, βλ. Τζουλιάνο Τσεζαρίνι ο νεότερος (1466-1510).
Ο Τζουλιάνο Τσεζαρίνι ο Πρεσβύτερος ( ιταλικά: Giuliano Cesarini, seniore) (1398 στη Ρώμη – 10 Νοέμβρη του 1444 στη Βάρνα, Βουλγαρία) ήταν Καρδινάλιος της Καθολικής Εκκλησίας, πιστός γραμματέας του Πάπα και διπλωματικός του απεσταλμένος. Ανήκε στην ομάδα των λαμπρών καρδιναλίων που δημιουργήθηκε από τον πάπα Μαρτίνο τον Ε' στο τέλος του επεισοδιακού σχίσματος των Καθολικών, στις αρχές του 15ου αιώνα. Η ευφυία και η διπλωματία του τον καθιστούσαν ισχυρό παίκτη πρώτα του Συνόδου της Βασιλείας και στη συνέχεια, αφού διαχώρισε τη θέση του από το κίνημα εντός της Συνόδου της Βασιλείας(1437), της παπικής εξουσίας ενάντια στο κίνημα του συμβουλίου.
Μεγάλωσε σε εύπορη οικογένεια της ρωμαϊκής χαμηλής αριστοκρατίας, όντας ένας από πέντε αδελφούς . [7] Ο αδελφός του Τζιάκομο διορίστηκε παπικός απεσταλμένος στο Orvieto και το Foligno το 1444. Ο ανιψιός του ανιψιού του Giuliano Cesarini Giuliano (1466-1510) έγινε καρδινάλιος το 1493. [8] Σπούδασε στην Περούτζια, και μετά δίδαξε ρωμαϊκό δίκαιο, έχοντας και τον ονομαστό Domenico Capranica σαν μαθητή του. Όταν το καθολικό σχίσμα έληξε το 1415 με τη γενική αναγνώριση του Μαρτίνου Ε' ως πάπα, ο Τσεζαρίνι επέστρεψε στη Ρώμη και ακολούθησε στον καρδινάλιο Branda da Castiglione.
Οι προτάσεις για ευρεία εκκλησιαστική μεταρρύθμιση που πρότεινε το κίνημα της Συνόδου ήταν πια ευρέως αποδεκτές και ο Τσεζαρίνι αφιέρωσε την σταδιοδρομία του στο να αναμορφώσει την καθολική Εκκλησία από μέσα, διατηρώντας πάντα την εξωτερική ενότητα.
Το 1419 συνόδευσε τον καρδινάλιο Branda da Castiglione, που τον τιμούσε ιδιαίτερα, στη δύσκολη αποστολή του στη νότια Γερμανία και τη Βοημία, όπου οι Χουσίτες ήταν σε αιματηρή εξέγερση. Υπηρέτησε επίσης ως παπικός απεσταλμένος στην Αγγλία. Το 1426 ο πάπας Μάρτινος Ε' τον χειροτόνησε καρδινάλιο και αργότερα τον έστειλε στη Γερμανία για να κηρύξει εκστρατεία κατά των Χουσιτών. Αφού όμως αυτή απέτυχε στη μάχη της Domazlic της Βοημίας (1431), ο Τσεζαρίνι πήγε στη Βασιλεία για να προεδρεύσει της καθοριστικής Συνόδου που είχε αρχίσει.
Ο Τσεζαρίνι προήδρευσε της Συνόδου της Βασιλείας, ιδιότητα με την οποία εντυπωσίασε ρητορικά κι αντιστάθηκε επιτυχώς στις προσπάθειες του Ευγένιου Δ' να διαλύσει το συμβούλιο. Ωστόσο τελικά (1437) πήρε το μέρος του κι αποχώρησε μαζί του, βλέποντας ότι η πλειοψηφία των συνέδρων ήθελαν μάλλον να ταπεινώσουν τον Πάπα παρά να πετύχουν μεταρρυθμίσεις. Πάνω απ' όλα ο Τσεζαρίνι πίστευε στην ενότητα της καθολικής εκκλησίας, όχι στα πρόσωπα. Όταν ο ενισχυμένος πια πάπας Ευγένιος Δ' τo 1438 πήγε μαζί του να υποδεχτεί τους ορθόδοξους Βυζαντινούς υπο τον Ιωάννη Η' Παλαιολόγο στη Σύνοδο της Φερράρα, ο Τσεζαρίνι έγινε επικεφαλής της επιτροπής που διορίστηκε για να συνεννοηθεί μαζί τους, συζητώντας διεξοδικά με το Βησσαρίωνα τον Τραπεζούντιο και τον Ισίδωρο του Κιέβου, επιδιώκοντας την Ένωση των εκκλησιών. Το 1439, λόγω επιδημίας, το συμβούλιο μεταφέρθηκε από τη Φερράρα στη Φλωρεντία, οι τρεις τους συνέχισαν να παίζουν σημαντικό ρόλο προωθώντας την Ένωση παρά τις αντιρρήσεις ανθενωτικών όπως οι Μάρκος ο Ευγενικός, Γεννάδιος Σχολάριος, Δημήτριος Παλαιολόγος, Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων κ.ά. Οι διαπραγματεύσεις αυτές κατέληξαν σε μια βραχύβια επανένωση των Εκκλησιών στις 6 Ιουλίου 1439.
Μετά το τέλος της Συνόδου, εστάλη ως λεγάτος του Πάπα στην Ουγγαρία (1442) να λύσει την κρίση που προέκυψε μετά το θάνατο του βασιλιά Αλβέρτου Β' της Ουγγαρίας (από τη δυναστεία των Αψβούργων) το 1439. Η χήρα Βασίλισσα Ελισάβετ του Λουξεμβούργου, είχε μείνει μόνη της με τον νεογέννητο γιο της, ο οποίος στέφθηκε ως ο Λαδίσλαος Ε' της Ουγγαρίας. Αλλά η επιθετική πολιτική των Οθωμανών Τούρκων αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για τη Βασιλεία, και οι ευγενείς Ούγγροι κάλεσαν τον νεαρό βασιλιά Βλάντισλαβ Γ' της Πολωνίας και τον έστεψαν βασιλιά και της Ουγγαρίας, ορκίζοντάς τον να τους υπερασπιστεί ενάντια στους Οθωμανούς. Στις 13 Δεκεμβρίου 1442, ο Τσεζαρίνι βοήθησε να επιτευχθεί συμφωνία ανάμεσα στις δύο πλευρές στην πόλη Γκιορ, όπου αναγνωρίστηκαν τα δικαιώματα του μικρού Λαδίσλαου από το νέο Πολωνού βασιλιά, χωρίς να τίθεται σε αμφισβήτηση η εξουσία του, δηλ. να επιτροπευτεί μέχρι να ενηλικιωθεί. Μετά από αυτό, ο Τσεζαρίνι κέρδισε την εμπιστοσύνη και του βασιλιά Βλάντισλαβ, που τον έστειλε το 1443 στη Βιέννη ως πρέσβη του στην αυλή του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Γ'. Γρήγορα έγινε ένας από τους βασικούς σχεδιαστές μιας νέας σταυροφορίας κατά των Οθωμανών, οι οποίοι είχαν ξεπεράσει τα Βαλκάνια, εισέβαλλαν και παρενοχλούσαν την Ευρώπη. Τον Aύγουστο του 1444 ο βασιλιάς της Ουγγαρίας υπέγραψε μια ειρηνευτική συνθήκη στο Σεγκεντ με τον Οθωμανό σουλτάνο Mουράτ Β' για 10 χρόνια. Ωστόσο, ο Τσεζαρίνι άλλαξε γνώμη.
Εξετάζοντας τη στιγμή και τις συνθήκες που απαιτούνται για έναν νέο πόλεμο, επέμεινε ότι ο βασιλιάς Βλάντισλαβ πρέπει να σπάσει τη συνθήκη και να επιτεθεί στους Τούρκους που υποχωρούσαν κι ηταν θεωρητικά ασθενέστεροι. Αυτό ακριβώς συνέβη το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, και όλοι μαζί, Ούγγροι, Πολωνοί και Σέρβοι με παπική υποστήριξη προχώρησαν στα Βαλκάνια σε νέα εκστρατεία Σταυροφόρων. Ήταν όμως μεγάλο στρατηγικό λάθος. Οι Τούρκοι ανασυντάχθηκαν γρήγορα κι επέφεραντην καταστροφική ήττα του παπικού στρατού στη Βάρνα, στις 10 Νοεμβρίου 1444, όπου ο καρδινάλιος Τζουλιάνο Τσεζαρίνι έπεσε στη μάχη. Σε επιστολή του προς τον Δούκα του Μιλάνου, ο φίλος του Αινείας Sylvius Piccolomini, μετέπειτα Πάπας Πιος Β, αναφέρει μαρτυρίες ότι, αρχικά ο Τσ. είχε ξεφύγει τραυματισμένος και ματωμένος, αλλά μες στο κομφούζιο κάποιοι Ούγγροι τον πήραν για Τούρκο και τον σκότωσαν. "Τραυματισμένος στη μάχη, ματωμένος κι εξαντλημένος όπως έφευγε, σφάχτηκε άδικα κοντά σε ένα βάλτο από χέρια συμμαχικά των Ούγγρων... όχι με πανουργία των ευγενών, αλλά με του όχλου την οργή... και έτσι παρέδωσε το πνεύμα που μια φορά πριν χρόνια πολλά, με το γλυκό του λόγο έπεισε τους καρδινάλιους στη Βασιλεία» [9]
Οι φήμες ότι είχε δραπετεύσει αποδείχθηκαν ψευδείς. Το περιβάλλον του στη Ρώμη όμως, δέχτηκε δύσπιστα κι αργά ότι ο αγαπημένος τους μαχητικός καρδινάλιος ήταν νεκρός. Για το θάνατό του θρήνησαν κι οι Έλληνες φίλοι του Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος κι Ισίδωρος του Κιέβου.
Ο γάλλος επίσκοπος Bossuet χαρακτήρισε τον Τσεζαρίνι "τον πιο δυνατό πύργο" των Καθολικών απέναντι στους ορθόδοξους Έλληνες στο Συμβούλιο της Φερράρας Φλωρεντίας το1438/9.
Οι δύο γνωστές επιστολές του προς τον Αινεία Σίλβιο Πικολομίνι (αργότερα Πίος Β') σχετικά με τις σχέσεις του Πάπα με το Συμβούλιο της Βασιλείας διασώθηκαν μες στα έργα του Πίου Β [10] . Ο τελευταίος στις επιστολές του τον περιγράφει ως ατυχο στη μάχη, αλλά προσθέτει ότι πήγε κατ 'ευθείαν στον ουρανό σα μάρτυρας από τους Τούρκους.
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118519956. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 Faceted Application of Subject Terminology. 381005. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11139785d.
- ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. cesrngi. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2019.
- ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. cesrngi. Ανακτήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ Cesarini genealogy, Sardimpex, http://www.sardimpex.com/files/CESARINI.HTM, ανακτήθηκε στις 2019-04-19
- ↑ Miranda, Salvador, Cardinals of the Holy Roman Church, Fiu, http://www.fiu.edu/~mirandas/bios1493.htm .
- ↑ Aeneas Sylv. Ep. 81.
- ↑ Pii II Opera Omnia, Basel, 1551, σελ. 64 .
- Christianson, Gerald (1979), Cesarini, the conciliar cardinal: the Basel years, 1431–1438, S[ank]t Ottilien: EOS-Verlag, ISBN 978-3-88096-074-9 .
.svg)
Σχετικά πολυμέσα