ΗΦουτμπόλ Κλαμπντε Ρουέν 1899 (ή απλώς ΦΚ Ρουέν) είναι μια γαλλική ποδοσφαιρική ομάδα, με έτος ίδρυσης το1899καιμε έδρα την πόλη Ρουέν, στηνΆνω-Νορμανδία.
Από τα πρώτα της χρόνια, η ομάδα κατάφερε να επιβληθεί ως η κυριότερη αντίπαλος στηΝορμανδία της Χάβρης ΑΚ, μία εκτων κορυφαίων ομάδων στη Γαλλία εκείνη την εποχή. Υπό την ηγεσία του προέδρου-ιδρυτή της Ρομπέρ Ντιοσόν, ηΦΚ Ρουέν εγκαταστάθηκε, από τη δεκαετία του 1910 κιόλας, σε κανονικό γήπεδο ποδοσφαίρου, το « Bruyères » (μελλοντικό Σταντ Ρομπέρ-Ντιοσόν), ενώ έφτασε ως την τελική φάση του Γαλλικού Πρωταθλήματος του 1913 και του Κυπέλλου Γαλλίας το 1925.
Το 1933, οι δύο μεγάλοι σύλλογοι της Άνω-Νορμανδίας επέλεξαν να γίνουν επαγγελματικοί και εντάχθηκαν, έτσι, στηΒ’ Εθνική Κατηγορία της Γαλλίας. ΟιRouennais κατέκτησαν τη διοργάνωση το 1936, παίρνοντας έτσι την άνοδο γιατην ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου, όπου και κατέλαβαν δύο φορές την τέταρτη θέση. Η ομάδα της Ρουέν μετρούσε, τότε, στις τάξεις της πολλούς διεθνείς μετηΓαλλίακαιτηνΑυστρία, μεταξύ των οποίων καιοΖαν Νικολά, πρώτος σκόρερ της Εθνικής. Νικήτρια τουγαλλικού πρωταθλήματοςτο1945 (ένας τίτλος πουδεν έχει αναγνωριστεί από τηνΟμοσπονδία), η ομάδα γνώρισε μια χρυσή περίοδο τη δεκαετία του 1960, όταν τερμάτισε δύο φορές στην τέταρτη θέση του πρωταθλήματος και αντιμετώπισε τηνΆρσεναλστη φάση των 16 τουΚυπέλλου Εκθέσεων της σεζόν 1969-1970. Οι« Diables Rouges », όπως αποκαλούνται λόγω του χρώματος της εμφάνισής τους, συμμετείχαν επί 19 σεζόν στο πρωτάθλημα της Α’ Κατηγορίας.
Ούσα αποδυναμωμένη από τις συχνές οικονομικές της δυσκολίες, που ανάγκασαν τονΔήμο της Ρουέννα επέμβει πάνω από μία φορά, ηΦΚ Ρουέν υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στηνΓ’ Κατηγορία το 1986, μετά από δύο συνεχόμενους υποβιβασμούς. Παρά τη θέληση καιτο όραμα των διοικούντων της, η ομάδα, έκτοτε, αδυνατεί να επανέλθει στην ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου. Η τραγική κατάληξη της σεζόν 1992-1993, που βρήκε τους Rouennaisνα χάνουν την άνοδο, που είχαν σχεδόν εξασφαλισμένη, σήμανε την απαρχή ενός κατήφορου : υποβιβασμένη το 1994, αποσύρθηκε από το πρωτάθλημα την επόμενη σεζόν, αναγκαζόμενη, ως αποτέλεσμα, να της αφαιρεθεί το επαγγελματικό τηγς καταστατικό καινα υποβιβαστεί στηΝασιονάλ 2, τηνΔ’Κατηγορία του γαλλικού ποδοσφαίρου. Μια νέα απόσυρση από το πρωτάθλημα το 1997, βύθισε την ομάδα της Άνω-Νορμανδίας στοCFA2. Τη σεζόν 2003-2004, οιRouennais πραγματοποίησαν μια σύντομη παρουσία στηΛιγκ 2, καιστη συνέχεια επέστρεψαν στοΕρασιτεχνικό Πρωτάθλημα Γαλλίας. Μετά από τέσσερεις σεζόν σε αυτό το επίπεδο, ηΦΚ Ρουέν προβιβάστηκε το2009στηΝασιονάλ, όπου αγωνίζεται έκτοτε, μετην ελπίδα μιας μόνιμης επιστροφής στηΛιγκ 2.
Από τις 24 Μαΐου 2012, πρόεδρός της είναι ο Τιερί Γκραντουρκό.
Κατά το 1896, η Άνω-Νορμανδία δεν μετρούσε παρά ελάχιστες ποδοσφαιρικές ομάδες, μεταξύ των οποίων ηΑΚ Χάβρη (η « HAC ») καιηΦΚ Ντιεπουά. Ένας έμπορος από τη Ρουέν, οΜ. Γουίλινγκ, ο οποίος είχε μόλις επιστρέψει από τηνΑγγλία, εισήγαγε μετη σειρά τουτην πρακτική του ποδοσφαίρου στην πόλη, σεμια εποχή, κατά την οποία, υπήρχε μονάχα το ράγκμπι ως άθλημα (οιFrancs-JoueursτουLycée Corneille αθλούνταν στο ράγκμπι από το 1890[2]). Μετη βοήθεια τουΜ. Μαρεσάλ, ίδρυσε μια πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα, μετην ονομασία « Football Club Rouennais », στην οποία ήρθαν να προστεθούν και δύο άλλες ομάδες της ευρύτερης περιοχής : ηΟΣΣοτβιγιέζκαιη Ουνιόν Σπορτίβ Ρουεναίζ, η οποία είχε ιδρυθεί από μαθητές της Ανωτάτης Σχολής της Ρουέν (μεταξύ των οποίων οιΡομπέρ Ντιοσόν, Υράρ και Κουζινάρ)[3].
Η ομάδα της ΦΚ Ρουενναί το 1913.
Ώστε να είναι σε θέση να ανταγωνιστούν τις καλύτερες ομάδες της περιοχής, οι τρεις αυτές ομάδες αποφάσισαν να συγχωνευτούν σε μία ενιαία[c 1] : στις 10 Ιουλίου 1899, ο περιφερειάρχης της Σεν Ανφεριέρ υπέγραψε τη «γέννηση» του σωματείου « Φουτμπόλ Κλαμπ Ρουενναί », το οποίο ήταν επικεντρωμένο στην πρακτική του ποδοσφαίρου[s 1]. Ο Ραούλ Υράρα ήταν ο πρώτος της πρόεδρος. Η ομάδα της Ρουέν έγινε, σύντομα, μία από τις κυριότερες αντιπάλους των ομάδων της Χάβρης, με σημαντικότερη εξ αυτών τηνΑΚ Χάβρη, η οποία υπήρχε, ως ποδοσφαιρικό σωματείο, από το 1894. Το 1901, οιRouennais αναδείχτηκαν φιναλίστ στο νεοσυσταθέν Πρωτάθλημα USFSA της Νορμανδίας[4] απέναντι στη Χάβρη, κάτοχο του τίτλου. Το 1902, εντάχθηκε στην ομάδα ένας παλιός Σκωτσέζος ποδοσφαιριστής της Σταντάρ Ατλετίκ ΚλαμπτουΠαρισιού, σε ηλικία 33 ετών : ο Άνταμ Φέρις[5]. Πέραν των ποδοσφαιρικών του ικανοτήτων, ο τελευταίος, βοήθησε την ομάδα καιμετην πολύτιμη εμπειρία του, καθώς καιμε τις προσωπικές επαφές τουμε ανθρώπους του ποδοσφαίρου[c 2]. Το 1903, ηΣταντ Φρανσαί, μία από τις καλύτερες ομάδες της γαλλικής πρωτεύουσας εκείνη την περίοδο, γνώρισε τη συντριβή με σκορ 6-0 σε φιλικό αγώνα από τη Ρουέν[c 1].
Ο αρχηγός της ομάδας, Ρομπέρ Ντιοσόν έγινε για πρώτη φορά πρόεδρός της το 1906, παραμένοντας, ωστόσο, παίκτης, κι ενώ η ομάδα προσπαθούσε, εκείνη την περίοδο, να επεκταθεί καισε άλλα αθλήματα, υπό την επωνυμία « Σπορτίνκ Κλαμπ Ρουενναί », όνομα που κράτησε για χρονικό διάστημα μόλις μίας σεζόν[c 1]. Αντικαθιστώμενος από τον τερματοφύλακα Μωρίς Κουζινάρ, επανήλθε στο αξίωμα το 1908, παραμένοντας σε αυτό για διάστημα σαράντα ετών[6]. Στις 23 Μαρτίου, ηΦΚ Ρουέν κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο απέναντι στηνΟυνιόν Ατλετίκ ντυ Λυσέ Μαλέρμπ Καέν, πρωταθλήτριας-ομάδας της Κάτω-Νορμανδίας, στον τελικό του πρωταθλήματος USFSA της Νορμανδίας, όπου πήρε τη θέση της ΛεΑβρΣπορ[c 1]. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, η ομάδα επέλεξε να μετακομίσει σε νέα έδρα, το« Petit-Trianon », το οποίο βρισκόταν στηrue d'Elbeuf της Ρουέν[s 2].
Το1910, ξεκίνησε γιατηνΦΚ Ρουέν μια περίοδος μεγάλων επιτυχιών, κατακτώντας, μεταξύ άλλων, για πρώτη φορά στην ιστορία της το Πρωτάθλημα Νορμανδίας USFSA, διοργάνωση πουγια πρώτη φορά δεν τελείωσε με ομάδα της πόλης της Χάβρης νατην έχει κερδίσει. Γι´αυτή την κατάκτηση χρειάστηκαν και δύο νίκες επί της ΑΚ Χάβρης, εκτων οποίων η μία εντός έδρας (3-2) μπροστά σε αριθμό-ρεκόρ θεατών, ύψους 800 ατόμων[s 3]. Οι« Diables rouges », καθώς άρχισαν να γίνονται, με αυτό το ψευδώνυμο, γνωστοί, διατήρησαν αυτό τον τίτλο επί πέντε συνεχόμενες σεζόν, κερδίζοντας έτσι αντίστοιχο αριθμό συμμετοχών γιατοΠρωτάθλημα Γαλλίας USFSA[c 2]. Γιατην πρώτη τους συμμετοχή σε αυτή τη διοργάνωση, οιRouennais ηττήθηκαν στονπρώτο γύρο από τους παίκτες της Αμιάν ΣΚ (2-1)[4]. Τηνεπόμενη σεζόν, κατάφεραν να πάρουν την "εκδίκησή" τους επί των τελευταίων (6-1), απέκλεισαν, στη συνέχεια, τηΡασίνγκ Κλαμπντε Ρενς (5-1), τηνΟλιμπίκ Λιλουά (4-1) και αποκλείστηκαν, παρά μόνο, στα ημιτελικά του θεσμού από τηΡασίνγκ Κλαμπντε Φρανς (2-1), μετο πέρας μιας αμφίρροπης αναμέτρησης μεταξύ των δύο ομάδων[d 1]. Το1912, οιRouennais αποκλείστηκαν στα προημιτελικά της διοργάνωσης από τηνΟυνιόν Σπορτίβ Τουρκενουάζ. Το1913, η ομάδα κατόρθωσε να φτάσει στον τελικό του θεσμού, χάρη στις νίκες της επί των Αμιάν, ΛιλκαιΚλαμπ Ατλετίκ ντελα Σοσιετέ Ζενεράλ (1-0). Στις 27 Απριλίου, οιRouennais αντιμετώπισαν, στον τελικό, τηΣταντ Ελβετίκ ντε ΜαρσέιγστοΣταντντε Μπουϊγιέρ, μπροστά σε έναν κοινό-ρεκόρ, σε αριθμό, ύψους 6.923 θεατών[d 1], αλλά ηττήθηκαν με σκορ 1-0 στο τέλος της διαδικασίας της παράτασης, κι αυτό παρά τις πολλές ευκαιρίες που είχαν, στη διάρκεια της αναμέτρησης, γιανα πετύχουν κάποιο τέρμα[s 4]. Ο σύλλογος πήρε τη θέση των Μασσαλών γιατη διοργάνωση τουΤροφέ ντε Φρανς 1913, θεσμό τον οποίο διοργάνωνε ηΓαλλική Συνομοσπονδιακή Επιτροπή, όπου, όμως αποκλείστηκε από τηνΒΓΑ Μεντόκ (2-1) στα ημιτελικά. Στη διάρκεια της σεζόν 1913-1914, η ομάδα, η οποία άρχιζε να γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής εκείνη την περίοδο, κατάφερε να αποκτήσει το γήπεδο των Μπρουϊγιέρ, το οποίο εγκαινιάστηκε επισήμως το 1917, καιπου σύντομα έγινε γνωστό ως ένα από τα ομορφότερα στη χώρα[d 1]. Η έναρξη τουΑ' Παγκοσμίου Πολέμουθα βάλει, όμως, "φρένο" στην, γεμάτη υποσχέσεις, πορεία της « ΦΚΡ », μετην ομάδα, όπως και πολλές εκτων αντιπάλων της, να χάνει πολλούς παίκτες της που είχαν πάει να πολεμήσουν στο Μέτωπο (μεταξύ των οποίων ο Αντρέ Μοντρέιγ) καινα αποκτά, για σύντομο χρονικό διάστημα, Άγγλους ποδοσφαιριστές[c 2]. Τον Φεβρουάριο του 1915, ο Φέρις αγωνίστηκε, σε ηλικία μεγαλύτερη των 45 ετών, στον τελευταίο του αγώνα μετη Ρουέν[c 2].
Μετη λήξη του πολέμου, ηΦΚ Ρουέν ξαναβρήκε μια θέση κυρίαρχου στο τοπικό ποδόσφαιρο, σε αυτό συνέβαλε καιη κατασκευή κανονικών κερκίδων στοΣταντντε Μπρουϊγιέρ, την έδρα της ομάδας, πουτο κατέστησε, έτσι, μια δύσκολη έδρα[s 2]. Τερματίζοντας πίσω από τηHACτο 1920 και το 1921, η ομάδα της Ρουέν κατέκτησε πέντε τίτλους πρωταθλητή από το 1922 ως το 1929. Το 1922, οιRouennais τελείωσαν τη σεζόν επικεφαλής της βαθμολογίας, σε ισοβαθμία μετη γειτονική ΟΣ Κεβιγί. Ο τελικός που οργανώθηκε γι´αυτό τον λόγο σε ουδέτερη έδρα έληξε με τους Diables Rougesνα βγαίνουν νικητές (1-0)[s 5]. ΟιRouennais ξεκίνησαν, επίσης, να συμμετέχουν στοΚύπελλο Γαλλίας από την τρίτη του έκδοση της σεζόν 1919-1920, όπου επιχείρησαν να πετύχουν την ίδια επιτυχία σε εθνικό επίπεδο μετην προηγούμενη γενιά. Πραγματοποίησαν πολύ καλές πορείες, αλλά αποκλείστηκαν τρεις συνεχόμενες χρονιές στα ημιτελικά από τηΡεντΣταρ (2-1), τηνΦΚΣετ (1-0) καιτηνΟλιμπίκ Μαρσέιγ (3-1), μεταξύ 1922 και 1924[c 3]. Τον Ιούνιο του 1924, τέσσερα χρόνια μετά την αποχώρηση της τελευταίας στιγμής του τερματοφύλακα Μωρίς Κουζινάρ, ο αμυντικός Ζακ Καρτελού έγινε ο πρώτος παίκτης της ομάδας πουνα κληθεί στηνΕθνική Γαλλίας, μετην ευκαιρία ενός αγώνα απέναντι στηνΟυγγαρία, ο οποίος διοργανώθηκε στη Χάβρη[s 6]. Λίγους μήνες αργότερα, ήταν σειρά του επιθετικού του συλλόγου, Φελίξ Ποζόνατον ακολουθήσει[s 7].
Το 1925, ηΦΚ Ρουέν έφτασε ως τον τελικό τουΚυπέλλου Γαλλίας, όπου κλήθηκε να αντιμετωπίσει τηνΚΑΣΓ ΠαρίστοΣταντντε Κολόμπ. Στις 26 Απριλίου, η νορμανδική ομάδα άνοιξε τοσκορμετον Μαρσέλ Μπουλανζέ, προτού δεχτεί το τέρμα της ισοφάρισης στη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου. Παρά δύο γκολπου ακυρώθηκαν από τον διαιτητή της συνάντησης, καμία από τις δύο ομάδες δεν κατάφερε να πάρει το προβάδισμα, παρά τις δύο παρατάσεις που έλαβαν χώρα, διάρκειας τριάντα λεπτών η καθεμία[d 1][s 8]. Ένας δεύτερος τελικός οργανώθηκε, τότε, για τις 10 Μαΐου : οι Παριζιάνοι πήραν το προβάδισμα σε δύο περιπτώσεις, αλλά οι Νορμανδοί κατάφεραν να απαντήσουν και στις δύο. Οι τελευταίοι βρέθηκαν και πάλι πίσω στοσκορ, αυτή τη φορά με ένα χτύπημα πέναλτι, χωρίς να καταφέρουν να επανέλθουν, όμως, στον αγώνα[s 9]. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη καιοι επόμενες χρονιές αποδείχτηκαν δυσκολότερες, καθώς οιRouennais εγκατέλειψαν στους αντιπάλους τους τον τοπικό τίτλο του 1926 και του 1928[c 3].
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ηΦΚ Ρουέν ενισχύθηκε με πολλούς νεαρούς ταλαντούχους παίκτες, μεταξύ των οποίων οΖαν Νικολά, οΜπερνάρ ΑντουανέτκαιοΡοζέ Ριό, που προέρχονταν από την ομάδα τουΛυκείου Κορνέιγ. Τον Μάρτιο του 1930, ο Νικολά, σε ηλικία μόλις 16 ετών, πέτυχε ένα καθοριστικό τέρμα γιατην ομάδα του απέναντι στη Χάβρη ΑΚ, που είχε ως συνέπεια να της χαρίσει τον τίτλο του πρωταθλητή : αυτή ήταν καιη απαρχή μιας μεγάλης καριέρας, στη διάρκεια της οποίας έφτασε να γίνει καιο καλύτερος σκόρερ της Εθνικής Γαλλίας[c 4]. Υπό την καθοδήγηση του Ούγγρου Ζόλταν Βάγκο, ο οποίος έφτασε το 1930, ηΦΚΡ κυριάρχησε στο Πρωτάθλημα Νορμανδίας το 1930, το 1931, το 1932, και έφτασε στα ημιτελικά τουΚυπέλλου Γαλλίας της τελευταίας αυτής χρονιάς.
Η γνωριμία μετο επαγγελματικό ποδόσφαιρο (1933-1960)
Τον Ιούλιο του 1930, το Εθνικό Συμβούλιο της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου ψήφισε (με 128 ψήφους υπέρ έναντι 20 κατά) τη δημιουργία ενός επαγγελματικού γαλλικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. ΟιRouennais κλήθηκαν να συμμετάσχουν στην πρώτη του σεζόν το1932-1933, όμως απέρριψαν την πρόσκληση στις 14 Μαρτίου 1932, καθώς ο πρόεδρος Ντιοσόν έβλεπε με καχυποψία την εξέλιξη αυτή[s 10][d 1]. Παρά το ερασιτεχνικό καταστατικό της, οιRouennais αποτέλεσαν μία από τις καλύτερες ομάδες της χώρας[c 4] : τη σεζόν 1932-1933, οιRouennais κατέκτησαν με χαρακτηριστική άνεση το Πρωτάθλημα Νορμανδίας (δεκατρείς νίκες και μία ισοπαλία σε ανάλογο αριθμό αγώνων), με τους οπαδούς της Χάβρης ΑΚνα φτάνουν στο σημείο, μάλιστα, να βάλουν φωτιά στο ίδιο τους το γήπεδο, τοΣταντντελα Καβέ Βερτ έπειτα από μια ήττα με σκορ 6-1 στη διάρκεια του μεταξύ τους ντέρμπι[c 4]. Οι επιδόσεις τους ήσαν τέτοιες πουοΖαν ΝικολάκαιοΡοζέ Ριό κλήθηκαν στηνΕθνική Γαλλίας στις 12 Φεβρουαρίου1933γιαμια αναμέτρηση απέναντι στηνΑυστρία, μία από τι καλύτερες εθνικές ομάδες εκείνης της εποχής[7], τύχη που ανάλογη είχε καιοΜαρσώ Λερμινέτον Ιούνιο του ιδίου έτους.
Πρώτη επαγγελματική ομάδα της ΦΚ Ρουέν (1933).
Στις 26 Μαρτίου 1933, ηΦΚ Ρουενναί τελικώς αποφάσισε να υιοθετήσει μετη σειρά της επαγγελματικό καταστατικό. Εντάχθηκε στο Βόρειο όμιλο της νεοδημιουργηθείσας δεύτερης κατηγορίας[s 11]. Στις 3 Σεπτεμβρίου, οιRouennais έδωσαν τον πρώτο τους αγώνα απέναντι στηνΚλαμπ Φρανσαί : οι Παριζιάνοι υπέστησαν βαριά ήττα με σκορ 12-3, μετον Νικολά να πετυχαίνει έξι τέρματα για τους Νορμανδούς[s 12]. Δύο μήνες αργότερα, γιατο ντέρμπι απέναντι στη Χάβρη ΑΚ, η οποία είχε γίνει επίσης επαγγελματική, συνολικά 16.040 θεατές μαζεύτηκαν γιανα παρακολουθήσουν την αναμέτρηση, ένα ρεκόρ γιατο πρωτάθλημα Γαλλίας[8], στη διάρκεια της οποίας οιRouennais πήραν τη νίκη με σκορ 5-1, μετον Νικολά να πετυχαίνει τέσσερα τέρματα[s 13]. Τελικά ο σύλλογος τερμάτισε στη δεύτερη θέση πίσω από τηΡεντΣταρ, με τις δύο ομάδες να έχουν ίσο αριθμό βαθμών, μετη Ρουέν, όμως, να έχει ένα μειονεκτικό γι'αυτήν goal average (παρά μια υπέρ της διαφορά τερμάτων). Ο Νικολά τερμάτισε πρώτος σκόρερ με 54 τέρματα σε 26 αγώνες. Αγωνιζόμενοι γιατην απευθείας άνοδο του δεύτερου στη βαθμολογία, οι διοικούντες αρνήθηκαν η ομάδα τους να συμμετάσχει στα μπαράζ ανόδου που διοργάνωνε η Ομοσπονδία, στα οποία οι Νικολά και Ριό, που είχαν κληθεί γιατοΠαγκόσμιο Κύπελλο, δενθα μπορούσαν να συμμετάσχουν[c 4], και είδαν τελικά τις ΦΚ ΜυλούζκαιΡΚ Στρασμπούρ, αντιστοίχως 3ες και 4ες του ομίλου, να παίρνουν την άνοδο γιατην ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου.
Collectif, 1899 - 1999 Cent ans de football à Rouen, Les Diables Rouges, Paris Normandie, 1999 online ανάγνωση
Foot-Club de Rouen, F.C. Rouen, Livre d'Or, Société européenne de publicité et d'édition, 1969
Collectif (sous la direction de Thierry Berthou), Dictionnaire historique des clubs de football français, t. 2, Pages de foot, 1999 (ISBN 2913146023), « Rouen »
Roger Biot, Fameux Rouennais, Rouennais fameux, Rouen, PTC, 2005, 203 p. (ISBN 2-35038-011-4), « René Monin « pompier de service » du F.C.R. », p. 131-139
Τιερί Γκραντουρκό
Ντιντιέ Ολέ-Νικόλ
Πολυμέσα σχετικά 
