|
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 14/02/2020. |
Ο Φερδινάνδος του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ (γερμανικά: Ferdinand von Braunschweig-Wolfenbüttel, 12 Ιανουαρίου 1721 - 3 Ιουλίου 1792) από τον Οίκο των Γουέλφων ήταν αρχιστράτηγος της Πρωσίας που έλαβε μέρος στον Επταετή Πόλεμο. Μαζί με τους Άγγλους απώθησαν τους Γάλλους από το Αννόβερο.
Ήταν ο τέταρτος γιος του Φερδινάνδου-Αλβέρτου Β΄ πρίγκιπα του Βολφενμπύτελ και της Αντουανέτας των Γουέλφων, κόρης του Λουδοβίκου-Ροδόλφου πρίγκιπα του Βολφενμπύτελ.
Μπήκε στον Πρωσικό στρατό ως συνταγματάρχης το 1740 και ήταν παρών στις μάχες του Μόλβιτς και Χότουζιτς. Το 1774 ο Φρειδερίκος Β΄ βασιλιάς της Πρωσίας τον όρισε στο τάγμα Σωματοφυλάκων και στη μάχη του Ζόορ (1745) διακρίθηκε όταν επιτέθηκε σε έναν απότομο λόφο. Έλαβε μέρος στον 2ο Πόλεμο για τη Σιλεσία κσι έπειτα, το 1756, κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου έλαβε μέρος στη μάχη του Ρόσμπαχ· έπειτα έγινε διοικητής του συμμαχικού στρατού στο Αννόβερο.
Ήταν ελευθεροτέκτονας και το 1740 ξεκίνησε στη Στοά των Τριών Σφαιρών του Βερολίνου. Το 1743 έλαβε το βαθμό του Διδάσκαλου Τέκτονος στο Μπρεσλάου. Κατά τη διάρκεια των επόμενων 10 ετών ειρήνης ήρθε πιο κοντά στο στρατιωτικό έργο του Φρειδερίκου Β΄, ο οποίος έφτιαχνε υποδειγματικά το τάγμα της Φρουράς του, επιδιώκοντας να γίνει πρότυπο για το σύνολο του στρατού του. Έγινε από τους πιο οικείους του βασιλιά και ταίριαζε με τα καθήκοντα που του ανέθετε. Προωθήθηκε σε υποστράτηγο και αντιστράτηγο.
Στην πρώτη εκστρατεία του πολέμου οδήγησε μία στρατιά στη Δρέσδη και συμμετείχε στις επιχειρήσεις που οδήγησαν στην παράδοση του στρατού της Σαξονίας το 1756. Συμμετείχε στη μάχη του Λόμποσιτς, στην Πράγα και στο Ρόσμπαχ. Τοποθετήθηκε αρχηγός του στρατού του Αννοβέρου, που χρηματοδοτήθηκε από τη Βρετανία με σκοπό να εμποδίσει τους Γάλλους από τα δυτικά να καταλάβουν το Αννόβερο. Ο Φερδινάνδος ήταν υπό τις διαταγές του Γεωργίου Β΄ βασιλιά της Βρετανίας. Ο προηγούμενος αρχηγός του στρατού εκεί ήταν ο Γουλιέλμος γιου του Γεωργίου Β΄, που είχε ηττηθεί και οι Γάλλοι είχαν καταλάβει το Αννόβερο. Το ηθικό του στρατού ήταν πεσμένο από την ήττα. Ο Φερδινάνδος πρόβαλε τις γαλλικές αγριότητες που είχαν γίνει και εξαπέλυσε επίθεση· το 1758 είχε εκδιώξει τους Γάλλους από το Αννόβερο και τους έκανε να υποχωρήσουν πίσω από το Ρήνο. Στη Βρετανία η φήμη του έγινε μεγάλη ως ταλαντούχου στρατηγού. Με την κατάληψη του Έμντεν οι Βρετανοί μπόρεσαν να αποβιβάσουν σώματα, ενισχύοντας τις δυνάμεις τους εκεί.
Πέρασε το Ρήνο προς μεγάλη κατάπληξη των Γάλλων, που φοβήθηκαν ότι θα ακολουθήσει ο βρετανικός στόλος στις Κάτω Χώρες ή ότι θα επιτεθεί εκείνος στις Αυστρικές Κάτω Χώρες ή στη Βόρεια Ιταλία. Μετά την αμφίρροπη μάχη του Ράινμπεργκ και παρά τη νίκη του στο Κρέφελντ, δεν μπορούσε να κρατήσει μια τόσο προχωρημένη θέση και οπισθοχώρησε στον ποταμό Λίππε.
Το 1759 ηττήθηκε στο Μπέργκεν από τους Γάλλους, αλλά τους νίκησε στο Μίντεν και οι Γάλλοι δεν μπορούσαν να προελάσουν στο Ανόβερο. Με άλλες τρεις νίκες στα δυτικά, ανακούφισε τον Φρειδερίκο Β΄ που πιεζόταν στα ανατολικά. Ο βασιλιάς τον έκανε αρχιστράτηγο το 1758 λέγοντάς του: αυτή η τιμή σου αξίζει. Ο Γεώργιος Β΄ βασιλιάς της Αγγλίας τον έκανε ιππότη του Τάγματος της Περικνημίδος και η εκεί Βουλή τον ευχαρίστησε για τη νίκη του Μίντεν.
Έπειτα από τον Πόλεμο, τιμήθηκε από τους Αυστριακούς με το βαθμό του αρχιστρατήγου και με ένα σύνταγμα. Από τους μισθούς του και τις έκτακτες αμοιβές του αποζημίωνε όσους είχαν υποστεί τα δεινά του Επταετούς Πολέμου. Το 1766 αποξενώθηκε από τον Φρειδερίκο Β΄ και βγήκε στη σύνταξη, χωρίς να υπάρχει κάτι μεταξύ τους. Εξ' άλλου επισκέφθηκε τον βασιλιά μερικές φορές.
Αποσύρθηκε στο κάστρο του Βεχέλντε, στο Μπράουνσβαϊγκ και ασχολήθηκε με οικοδομικές βελτιώσεις. Έγινε δωρητής στην Εκπαίδευση και στις Τέχνες και ευεργέτης των πενήτων. Απεβίωσε το 1792. Για τις πολιτικές και στρατιωτικές του προσφορές στήθηκαν μνημεία του στην Πρωσία, όπου στήθηκε έφιππος ανδριάντας του το 1863, στο Ανόβερο, στην Αγγλία και στη Δανία.
- McLynn, Frank (2005). 1759: The Year Britain Became Master of the World. Pimlico.
- Marston, Daniel (2001). The Seven Years War. Osprey publishing.
- Chisholm, Hugh, ed. (1911). "article name needed". Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.
.PNG)
