Ο Πεταίν ήταν γιoς αγροτών και από μικρός έχασε τη μητέρα του. Το1876 ξεκίνησε τις σπουδές τουστο Κολλέγιο Σεν Μπερτέν (Collège Saint-Bertin), όπου δίδασκε ένας θείος του. Εκεί εντυπωσιάστηκε από ένα τοπικό τάγμα πεζικού και αποφάσισε να γίνει στρατιωτικός. Συνέχισε τις σπουδές τουσε ανώτερο κολλέγιο καιτο1878 αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός από τη Στρατιωτική Ακαδημία τουΣαινΣυρ. Υπηρέτησε ενεργά για δέκα χρόνια και μετά φοίτησε στη Σχολή Πολέμου, όπου επέστρεψε αρκετές φορές γιανα διδάξει. Η διδασκαλία τουστη Σχολή Πολέμου του απέφερε επαίνους και προαγωγές.
Ο Πεταίν είχε αναπτύξει μια στρατηγική θεωρία, σύμφωνα μετην οποία τα ισχυρά πυροβόλα θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται γιατην άμυνα πίσω από ισχυρές οχυρώσεις, αντί ως επιθετικό μέσο, μια θεωρία γιατην οποία υπήρχαν πολλές αντιρρήσεις, μεταξύ άλλων και από τονΦερντινάν Φος. Μετο ξέσπασμα τουΑ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ως στρατηγός χρησιμοποίησε την τακτική τουμεπυροβολικόκαι οχυρώσεις επιτυχημένα και κυρίως στημάχη του Βερντέν, όπου απέκρουσε μεγάλη γερμανική επίθεση το1916.
Οι ανταρσίες καιη άρνηση εκτέλεσης διαταγών στον γαλλικό στρατό ήταν διαδεδομένες, εκτός από τους στρατιώτες που υπηρετούσαν υπό τον Πεταίν,[12]οι οποίοι, αντίθετα, τον σέβονταν, καθώς ασχολούνταν μετην καλή διαβίωση των ανδρών τουκαι μεριμνούσε γιατην αποφυγή απωλειών. Γιανα αντιμετωπιστούν αυτά τα ζητήματα, ο Πεταίν διορίσθηκε Αρχηγός του Στρατού το1918καιοι ενέργειες που έκανε έφεραν αποτέλεσμα. Κέρδισε, έτσι, την υποστήριξη όσων υπηρέτησαν υπό τις διαταγές τουκαιτον τίτλο τουΣτρατάρχη της Γαλλίας.
Το1925 πήγε στοΜαρόκογιατην καταστολή μιας επανάστασης καιστη συνέχεια αποστρατεύθηκε. Συνέχισε να υπηρετεί ως Στρατάρχης της Γαλλίας και Επιθεωρητής Αεράμυνας καιτο1939 διορίστηκε πρέσβης στηνΙσπανία.
Το1940 ανακλήθηκε στη Γαλλία, όπου οι ισχυρές οχυρώσεις (γραμμή Μαζινό) αυτή τη φορά αποδείχθηκαν ανεπαρκείς καιο γερμανικός στρατός προέλασε σχεδόν αμαχητί, και διορίστηκε αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Στις 16 Ιουνίου 1940 έγινε πρωθυπουργός και υπέγραψε ανακωχή με τους Γερμανούς. Εκ νέου επικεφαλής της κατοχικής κυβέρνησης με έδρα την πόλη Βισύ, συνεργάστηκε με τους Γερμανούς σε όλη τη διάρκεια της κατοχής[13].
Ο Πεταίν συναντά τον Χίτλερ στο Μοντουάρ (24-10-1940). Φωτ. Deutsches Bundesarchiv
Μετά τη συμμαχική απόβαση στηΝορμανδία, τον Ιούνιο του1944καιτην επιτυχή της έκβαση, οι Γερμανοί τον μετέφεραν, στις 7 Σεπτεμβρίου, στο Ζινγκμαρίνγκεν (όπου είχαν μεταφερθεί και όλα τα μέλη της Κυβέρνησής του). Ύστερα από λίγες ημέρες παραιτήθηκε από τις πολιτικές του εξουσίες.
Μετά το τέλος του Πολέμου παραπέμφθηκε σεΣτρατοδικείο, όπου και δικάστηκε γιαπροδοσίακαι συνεργασία μετον εχθρό. Ο ίδιος ισχυριζόταν ότι η ανακωχή ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί η Γαλλία[14]. Το1945, σε ηλικία 89 ετών, καταδικάστηκε σεθάνατο, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σεισόβια φυλάκιση από τον Πρόεδρο ΣαρλντεΓκωλ, σε αναγνώριση των υπηρεσιών που είχε προσφέρει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μεταφέρθηκε στη φυλακή τουΙλντ' Ιέ (Île d'Yeu), όπου, ύστερα από λίγο διάστημα, έπαθε άνοια και χρειαζόταν συνεχή παρακολούθηση και φροντίδα. Πέθανε στη φυλακή στις 23 Ιουλίουτου1951και τάφηκε εκεί. Έχει προταθεί η ανακομιδή του λειψάνου τουστοΒερντέν, ωστόσο μέχρι τώρα κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Μέχρι σήμερα, στη Γαλλία, ο όρος «πεταινισμός» (Pétainisme) αναφέρεται σεαπολυταρχικήκαι αντιδραστική, παραδοσιοκρατική και θρησκευόμενη ιδεολογία.
Πολυμέσα σχετικά