Το Matador αντικατέστησε τοAMC Rebel,το οποίο προσφερόταν από το 1967. Όπως το Rebel, το Matador βασίστηκε στο μεγαλύτερο AMC Ambassador, το οποίο μετά από το 1974 κατέληξε καινα αντικαθιστά.
Η διαφήμιση της AMC υποσχέθηκε ότι το Matador δεν ήταν απλώς ένας εκσυγχρονισμός του προηγούμενου οχήματος με αλλαγή ονόματος, αλλά ένα τελείως νέο όχημα. Βέβαια, στην πραγματικότητα τα πράγματα αποδείχθηκαν αλλιώς, αφού πρακτικά το "νέο όχημα" ήταν απλά μια αρκετά εκσυγχρονισμένη έκδοση το Rebel του 1970 με μεγαλύτερο χώρο κινητήρα και νέο εσωτερικό. Από την κολόνα Α μέχρι το πίσω μέρος, το αμάξωμα του Matador αντιστοιχούσε σε αυτό του AMC Ambassador, το οποίο είχε μεγαλύτερο μεταξόνιο και χώρο κινητήρα, πιο εμφανίσιμη μάσκα καιπιο πολυτελή στοιχεία, όπως κλιματισμό. Ανκαιτο "Matador" ήταν ένα βήμα μακριά από τηνότια ορολογία που εμπνεύστηκε από την άνοδο του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων, δεν άλλαξε το γεγονός ότι το όνομα δεν είχε μεγάλη αναγνώριση, έτσι η AMC ένιωσε υποχρεωμένη να ξεκινήσει μια διαφημιστική καμπάνια μετο όνομα, "What's a Matador".
Το Matador ήταν διαθέσιμο με έναν εν σειρά 6-κύλινδρο κινητήρα και μερικούς κινητήρες V8, ως δίθυρο κουπέ με σκληρή οροφή, τετράπορτο σεντάν και πεντάθυρο στέισον βάγκον. Η έκδοση στέισον βάγκον αντιστοιχούσε ακριβώς στον προκάτοχό της, Rebel. Το στέισον βάγκον είχε επίσης ένα τρίτο πάγκο στο οποίο μπορούσαν να κάθονται οι επιβάτες με θέα προς τα πίσω. Όλα τα βάγκον ήταν εξοπλισμένα με ράγες οροφής και διπλή πόρτα του χώρου αποσκευών, η οποία μπορούσε να ανοίξει προς τα κάτω ή στο πλάι όταν το πίσω παράθυρο ήταν ανοιχτό.
Ένα πιο εκτεταμένο λίφτινγκ πραγματοποιήθηκε το 1974 στις εκδόσεις σεντάν και στέισον βάγκον, ενώ το προηγούμενο δίθυρο μοντέλο αντικαταστάθηκε με ένα επίσημα εντελώς ανεξάρτητο, ριζοσπαστικού στιλ κουπέ. Αυτά τα μοντέλα μπορούν να περιγραφούν ως η δεύτερη γενιά του Matador.
Αλλά η αγορά αυτοκινήτων στράφηκε σε μικρότερα αυτοκίνητα. Δεδομένου ότι η AMC δεν είχε οικονομικούς πόρους για πλήρες ανανέωση (επίσης λόγω του υψηλού κόστους εργαλείων γιατο κουπέ), το μεγάλο Ambassador σταμάτησε να κυκλοφορεί στα τέλη του 1974, ενώ το Matador κατασκευαζόταν μέχρι το 1978, περίπου την ίδια εποχή πουη Ford άρχιζε να μικραίνει τα μεγάλα μοντέλα της.
Φυσικά, τοChevrolet Impalaτου 1977 σφράγισε τη μοίρα των μεγάλων μεσαίων αυτοκινήτων της AMC καιτης Chrysler. Αργότερα, η AMC είχε στη γκάμα της μόνο τηνJeep, μοντέλα που προέρχονταν από τα οχήματα HornetκαιRenault προσαρμοσμένα στην αγορά τωνΗΠΑ. Η American Motors Corporation δεν πρόσφερε άλλο μεγάλο όχημα έως ότου τοEagle Premier, που αναπτύχθηκε σε συνεργασία μετη Renault, παρουσιάστηκε λίγο μετά την πώληση της εταιρείας στην Chrysler.
Ανκαιτο Ambassador προσφέρθηκε επίσης σε ειδική αστυνομική έκδοση, το Matador ήταν επίσης πολύ δημοφιλές. Ο καλύτερος πελάτης από το 1972 έως το 1974 ήταν το αστυνομικό τμήμα της πόλης του Λος Άντζελες. Αλλά τμήματα, όπως το Τμήμα του Σερίφη του Λος Άντζελες καιοι μονάδες της στρατιωτικής αστυνομίας, χρησιμοποίησαν επίσης το όχημα.
Ενώ οι κινητήρες V8 της εποχής πρόσφεραν όλο και χαμηλότερες επιδόσεις, η AMC χρησιμοποίησε έναν V8 6,6 λίτρων γιατα αστυνομικά της αυτοκίνητα, ο οποίος ήταν πιο ισχυρός από τα περισσότερα άλλα αυτοκίνητα της αστυνομίας. Το όχημα είχε επιτάχυνση από 0 έως 100 χιλιόμετρα την ώρα σε 7 δευτερόλεπτα, συγκρίσιμο μετοDodge Hemi Charger του 2006. Η τελική ταχύτητα ήταν 200 χιλιόμετρα την ώρα και επιτεύχθηκε σε μόλις 43 δευτερόλεπτα, πολύ πιο γρήγορα από το προηγούμενο Plymouth Satellite. Το LAPD χρησιμοποίησε για τελευταία φορά το Matador το 1974. Η δεύτερη σειρά με μακριά μύτη ήταν πιο βαριά, πιο δύσκαμπτη, λιγότερο ισχυρή και αναξιόπιστη. Το μοντέλο εξαφανίστηκε γρήγορα από τους στόλους της αστυνομίας και αντικαταστάθηκε από τοChevrolet ImpalaκαιτοDodge Diplomatστα τέλη της δεκαετίας του 1970. Τα αστυνομικά αυτοκίνητα Matador εμφανίζονται σε πολλές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες της δεκαετίας του 1970.
Το Matador εξακολουθούσε να συμμετέχει στην τάση των "μυϊκών αυτοκινήτων". Ο εξοπλισμός "The Machine", ο οποίος ήταν ήδη διαθέσιμος ως προαιρετικό πακέτο γιατο Rebel, μεταφέρθηκε στα κουπέ σκληρής οροφής του 1971. Σε αντίθεση μετον προκάτοχό του, το Matador Machine παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό άγνωστο. κατασκευάστηκαν μόνο 50 οχήματα. Το πακέτο αποτελούνταν από μια διπλή εξάτμιση, μιασπορ ανάρτηση και έναν κινητήρα V8 5,9 λίτρων ή 6,6 λίτρων. Σεμια αξιοσημείωτη αλλαγή, το σχέδιο με κόκκινες, λευκές καιμπλε ρίγες του Rebel "The Machine" δεν ήταν πια εκεί.
Το μοντέλο του 1974, κυκλοφόρησε ένα αεροδυναμικά σχεδιασμένο κουπέ fastback με τους κύριους προβολείς σε εσοχή στο αμάξωμα. Το Matador Coupé ήταν το μόνο εντελώς νέο μοντέλο στη δημοφιλή κατηγορία μεσαίου μεγέθους εκείνη τη χρονιά. Σχεδιάστηκε από τον αντιπρόεδρο της AMC και επικεφαλής του styling, Richard A. Teague, μετά από προτάσεις του διάσημου οδηγού αγώνων Mark Donohue. Η σχεδίαση του πίσω μέρους, ιδιαίτερα η αξιοσημείωτη αιώρηση του ισχίου, επηρεάστηκε από ένα εκθεσιακό αυτοκίνητο Vignale, το οποίο μετη σειρά του εμπνεύστηκε από το κουπέ Studio GT Due Litriτου Ιταλού αμαξώματος Neri e Bonacini.
Η κομψή εμφάνιση του κουπέ επιτεύχθηκε μέσω ενός πολύ μακριού καπού και ενός κοντού πίσω μέρους. Ωστόσο, η βασική μορφή του 4-θυρου σεντάν καιτου 5-θυρου στέισον βάγκον παρέμεινε αμετάβλητη. Ο νέος κανονισμός που έλεγαν πως συγκρούσεις έως 8 km/h δεν επιτρεπόταν να προκαλέσουν οποιαδήποτε ζημιά στο όχημα, γεγονός που οδήγησε σε τεράστιους προφυλακτήρες (αυτά τα Matador είχαν το παρατσούκλι coffin noses - "μούρες φερέτρου"). Το κουπέ ξεχώρισε ως ένα από ταπιο φανταχτερά καιπιο αμφιλεγόμενα σχέδια της δεκαετίας του 1970, δεύτερο μόνο μετά το AMC Pacer. Το Matador Coupé κέρδισε το βραβείο καλύτερου στυλ αυτοκινήτου του 1974 από τους συντάκτες του περιοδικού Car and Driver.
Οι πωλήσεις του κουπέ ήταν αρχικά υψηλές, αλλά μειώθηκαν όταν τα κουπέ μεσαίου μεγέθους έγιναν λιγότερο δημοφιλή λόγω της πετρελαϊκής κρίσηςτου 1973. Τα σχέδια γιατην κυκλοφορία του σεντάν καιτου στέισον βάγκον στοστυλτου κουπέ απορρίφθηκαν.
Μια ειδική έκδοση Oleg Cassini του Matador Coupé ήταν διαθέσιμη στα μοντέλα του 1974 και του 1975. Η American Motors Corporation ανέθεσε στον διάσημο Αμερικανό σχεδιαστή μόδας να δημιουργήσει μια κομψή, πολυτελή έκδοση του νέου κουπέ. Ο Cassini ήταν γνωστός στο Χόλιγουντ καιτην υψηλή κοινωνία γιατα κομψά pret-a-porter φορέματά του, τα οποία φορούσε καιη Jacqueline Kennedy.
Το κουπέ Cassini είχε διαφορετικό σχεδιασμό από τα άλλα προσωπικά πολυτελή αυτοκίνητα. Το νέο Matador δεν είχε τυπικές κλασικές σχεδιαστικές αναμνήσεις, όπως κάθετη μάσκα ψυγείου ή γωνιακή οροφή με εσοχή πίσω πλαϊνά παράθυρα πλαισιωμένα από την οροφή βινυλίου. Το πακέτο Cassini ήταν διαθέσιμο μόνο για 2-θυρα μοντέλα Brougham με πολυτελή χαρακτηριστικά, όπως τυπικά ανακλινόμενα καθίσματα. Τα κουπέ Cassini ήταν διαθέσιμα μόνο στα χρώματα του μαύρου, του χαλκού ή του λευκού, το καθένα με οροφή βινυλίου και χάλκινη επένδυση στη μάσκα του ψυγείου, καλύμματα προβολέων, καλύμματα τροχών σε σχήμα τουρμπίνας καιτην εσοχή της πίσω πινακίδας κυκλοφορίας.
Το εσωτερικό ήταν – τυπικό Cassini – άνετο και πολυτελές. Ένα ιδιαίτερο μαύρο ύφασμα με χάλκινα κουμπιά στα καθίσματα καιτα πάνελ των θυρών συμπληρώθηκε από χοντρά χαλιά στο χρώμα του χαλκού. Υπήρχαν επίσης χάλκινες πινελιές στο τιμόνι, στα υποβραχιόνια των θυρών καιστο ταμπλό. Στα προσκέφαλα υπήρχαν ανάγλυφα μετάλλια Cassini. Η πόρτα του συνοδηγού, το καπό του πορτμπαγκάζ, τα μπροστινά φτερά καιη κουκούλα έφεραν την υπογραφή φαξ της Cassini.
Το 1976, παρουσιάστηκε τοAMC Matador Barcelona ως ανταγωνιστικό όχημα στα Chrysler Cordoba και Chevrolet Monte Carlo. Το Barcelona Coupé, διαθέσιμο στα μοντέλα του 1977 και του 1978, διέθετε μια γεμισμένη οροφή Landau μεπαράθυρα Opera, εξαρτήματα στυλπου ήθελαν οι αγοραστές στην τότε πολύ δημοφιλή κατηγορία «προσωπικών πολυτελών αυτοκινήτων».
Μετη βοήθεια του εργοστασίου Matador, η Penske Racing ετοίμασε κουπέ με σκληρή οροφή για αγώνες NASCAR, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία εκεί από τους νικητές της Indianapolis Mark DonohueκαιBobby Allison. Το νέο coupe αντικατέστησε το προηγούμενο "ιπτάμενο τούβλο" κουπέμε σκληρή οροφή. Ο Penske αναφέρεται ότι είπε ότι είχαν πάρει τα πάντα από το παλιό κουπέ με σκληρή οροφή. Ταίριαζε βέβαια καλύτερα σε διαδρομές με πολλές στροφές και λίγες ευθείες. Ο Donohue δεν έζησε αρκετά γιανα οδηγήσει το νέο αεροδυναμικό fastback κουπέ, το οποίο πολλοί πίστευαν ότι κατασκευάστηκε ειδικά με γνώμονα τους αγώνες NASCAR. Το κουπέ Matador πέτυχε πέντε νίκες:
Winston Western 500 – Riverside – Mark Donohue – 21 Ιανουαρίου 1973
Los Angeles Times 500 - Οντάριο - Bobby Allison - 24 Νοεμβρίου 1974
Winston Western 500 – Riverside – Bobby Allison – 19 Ιανουαρίου 1975
Rebel 500 – Darlington – Bobby Allison – 13 Απριλίου 1975
Southern 500 – Darlington – Bobby Allison – 1 Σεπτεμβρίου 1975
Ο Μπόμπι Άλισον κέρδισε επίσης τον αγώνα Daytona 125 χωρίς πρωτάθλημα στις 13 Φεβρουαρίου 1975 και τερμάτισε δεύτερος στον αγώνα Daytona 500 τρεις ημέρες αργότερα.
AMC
