| Beavis and Butt-Head |
|---|
 |
| Είδος | κωμωδία κινούμενων σχεδίων, σάτιρα |
|---|
| Δημιουργοί | Mike Judge |
|---|
| Συνθέτης(ες) | Mike Judge |
|---|
| Χώρα | ΗΠΑ |
|---|
| Γλώσσα | Αγγλικά |
|---|
| Αριθμός κύκλων | 8 |
|---|
| Αριθμός επεισοδίων | 252 |
|---|
| Παραγωγή |
|---|
| Εκτέλεση παραγωγής | Mike Judge
Abby Terkuhle |
|---|
| Παραγωγή | John Andrews
Rhonda Cox |
|---|
| Διάρκεια | 5–11 λεπτά (Κανονικά)
12–21 λεπτά (Special) |
|---|
| Διανομή | Viacom Media Networks |
|---|
| Προβολή |
|---|
| Τηλεοπτικός σταθμός | MTV |
|---|
| Αναλογία πλευρών | 4:3 SDTV (1993–1997)
1080i (4:3 HDTV) (2011) |
|---|
| Ήχος | Stereo (1993–1995)
Dolby Surround (1995–1997)
Dolby Digital 5.1 (2011) |
|---|
| Προβολή | 8 Μαρτίου 1993–
29 Δεκεμβρίου 2011 |
|---|
Beavis and Butt-Head είναι μια αμερικάνικη κωμική σειρά κινουμένων σχεδίων για ενήλικες που δημιουργήθηκε από τον Mike Judge.[1] Η σειρά προήλθε από το Frog Baseball, μια ταινία μικρού μήκους του 1992 από τον Judge που προβλήθηκε αρχικά στην Liquid Television. Αφού είδε την μικρή ταινία, το MTV προσέλαβε τον Judge για να αναπτύξει την ταινία μικρού μήκους σε μια πλήρη σειρά.[2][3] Η σειρά αρχικά προβλήθηκε για επτά σεζόν από τις 8 Μαρτίου 1993 έως τις 28 Νοεμβρίου 1997.
Κατά τη διάρκεια της αρχικής προβολής, το Beavis and Butt-Head έλαβε ευρέως θετικές κριτικές, ιδιαίτερα για τα σατιρικά σχολαστικά σχόλια της για την κοινωνία. Ήταν θέμα διαμάχης για το βίαιο περιεχόμενό της. Δεκατέσσερα χρόνια μετά το τέλος της σειράς, η σειρά ανανεώθηκε για μια όγδοη σεζόν που προβλήθηκε από τις 27 Οκτωβρίου έως τις 29 Δεκεμβρίου 2011. Μια κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους με βάση τη σειρά με τίτλο Beavis and Butt-Head Do America κυκλοφόρησε το 1996 από την Paramount Pictures.
Η σειρά επικεντρώνεται σε δύο ηλίθιους, συνηθισμένους στην καθιστική ζωή, παραβατικούς έφηβους, που ονομάζονται Beavis και Butt-Head (και οι δύο εκφωνούνται από τον Judge). Πηγαίνουν στο λύκειο Highland High που βρίσκεται στο Highland του Τέξας. Εάν δεν είναι στο σχολείο ή έξω προκαλώντας χάος, θα είναι μπροστά από την τηλεόραση. Ο Beavis και το Butt-head δεν έχουν επίβλεψη ενηλίκων στο σπίτι και είναι ελάχιστα εγγράμματοι. Και οι δύο στερούνται οποιασδήποτε συμπάθειας ή ηθικής σκέψης, ακόμη και όταν αφορά ο ένας στον άλλον. Συνήθως θεωρούν ότι οι συναντήσεις τους είναι "τζάμι" αν συνδέονται με heavy metal, βία, σεξ, καταστροφή, ή κατι μακάβριo. Ενώ είναι άπειροι με γυναίκες, και οι δύο μοιράζονται μια εμμονή με το σεξ και τείνουν να καγχάζουν όποτε ακούν λόγια ή φράσεις που θα μπορούσαν να ερμηνευτούν ακόμη και αόριστα ως σεξουαλικές, σαρκικές ή σκατολογικές .
Κάθε επεισόδιο παρουσιάζει συχνές ενδιάμεσες σκηνές όπου επικρίνουν μουσικά βίντεο χρησιμοποιώντας αυτοσχεδιασμένα σχόλια από τον Judge (κατά τον ίδιο τρόπο με το Mystery Science Theatre 3000, στην όγδοη σεζόν σχολίασαν επίσης κλιπ από άλλες εκπομπές του MTV όπως το Jersey Shore και το True Life, καθώς και παραστάσεις από άλλα δίκτυα που ανήκουν στη Viacom όπως το Spike). Το υπόλοιπο των επεισοδίων απεικονίζουν το δίδυμο να μπαίνει σε κάποιο είδος κατάστασης ή περιπέτειας.[4] [5] Το προσωπικό του Highland High είναι συχνά σε απόγνωση ως προς το πώς να τους αντιμετωπίσει και, σε πολλά επεισόδια, ο Beavis και το Butt-Head την κοπανούν εντελώς από το σχολείο. Οι πράξεις τους έχουν μερικές φορές σοβαρές συνέπειες, μερικές φορές για τον εαυτό τους, αλλά συχνά και για άλλους, για τους οποίους οι ίδιοι δεν εκφράζουν καμία τύψη.
Κατά τη διάρκεια της πορείας του, η Beavis and Butt-Head έλαβε τόσο θετικές όσο και αρνητικές αντιδράσεις από το κοινό με το συνδυασμό άσεμνου χιούμορ και υπονοούμενης κριτικής για την κοινωνία.[6] Έγινε το επίκεντρο κριτικής από ορισμένους κοινωνικούς κριτικούς, όπως ο Michael Medved, ενώ άλλοι όπως ο David Letterman και η National Review την υπερασπίστηκαν ως ένα έξυπνα ανατρεπτικό όχημα για την κοινωνική κριτική και μια ιδιαίτερα δημιουργική και έξυπνη κωμωδία. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η εκπομπή τράβηξε την προσοχή πολλών νεαρών τηλεθεατών και συχνά θεωρείται κλασικό κομμάτι της κουλτούρας της δεκαετίας του 1990 και της Generation X. Οι Trey Parker και Matt Stone, δημιουργοί του South Park, αναφέρουν τη σειρά ως επιρροή και τη συνέκριναν με τα μπλουζ.[7]
Το 1997, ο Dan Tobin της The Boston Phoenix σχολίασε το χιούμορ της σειράς, λέγοντας ότι μετέτρεψε την «ηλιθιότητα σε σταυροφορία, αναγκάζοντάς μας να αναγνωρίσουμε πόσο λίγο χρειάζεται πραγματικά για να μας κάνει να γελάσουμε».[8] Το 1997, ο Ted Drozdowski από τη The Boston Phoenix περιέγραψε το κράτος Beavis και Butt-Head του 1997 ως «μειωμένη σε αυτο-παρωδία της αυτο-παρωδίας». [9] Τον Δεκέμβριο του 2005, η TV Guide κατέταξε το ξεχωριστό γέλιο του ντουέτου στο #66 στη λίστα με τα 100 μεγαλύτερα τηλεοπτικά αποσπάσματα και φράσεις. Το 2012, η τTV Guide κατέταξε το Beavis and Butt-head ως ένα από τα κορυφαία 60 μεγαλύτερα τηλεοπτικά κινούμενα σχέδια όλων των εποχών.[10]
Ο ίδιος ο Mike Judge είναι ιδιαίτερα επικριτικός για την κινούμενη εικόνα και την ποιότητα των προηγούμενων επεισοδίων, ιδιαίτερα των δύο πρώτων - Give Blood/Blood Drive και Door to Door - που περιέγραψε ως "απαίσιο, δεν ξέρω γιατί του άρεσε σε οποιονδήποτε . ... Έθαβα το κεφάλι μου στην άμμο." [11]
Τα πρώτα επεισόδια απεικόνιζαν μια νεανική εμμονή με την φωτιά και άλλες επικίνδυνες συμπεριφορές, συνοψισμένες με την ψαλμωδία του Beavis«Φωτιά! Φωτιά!". Η εκπομπή κατηγορήθηκε για το θάνατο της δίχρονης Τζέσικα Μέσνερ στο Moraine του Οχάιο, τον Οκτώβριο του 1993. Ο πεντάχρονος αδελφός του κοριτσιού, ο Ώστιν, έβαλε φωτιά στο τροχόσπιτο της μητέρας του με έναν αναπτήρα, σκοτώνοντας τη δίχρονη.[12] Σε απάντηση, το MTV απόσυρε προσωρινά το επεισόδιο. Η μητέρα αργότερα ισχυρίστηκε ότι ο γιος της παρακολούθησε ένα από τα κομμάτια που σχετίζονται με τη φωτιά λίγο πριν κάψει το σπίτι. Ωστόσο, οι γείτονες ισχυρίστηκαν ότι η οικογένεια δεν είχε καν καλωδιακή τηλεόραση, και δεν μπόρεσε να δει την εκπομπή.[13]
Ως αποτέλεσμα, όλες οι αναφορές στη φωτιά αφαιρέθηκαν από τις επόμενες προβολές και προκάλεσαν την προβολή σε αργότερη ώρα.[14] Οι δημιουργοί βρήκαν ένα παραθυράκι στη λογοκρισία και το εκμεταλλεύτηκαν κάνοντας μερικές φορές τον Beavis να φωνάζει πράγματα που ακούγονταν πολύ παρόμοια με το προηγούμενο "Fire!" Fire! "(Όπως "Fryer! Fryer!" όταν αυτός και ο Butt-Head δουλεύουν την νυχτερινή βάρδια στο Burger World) και τον έχουν επίσης σχεδόν να λέει την απαγορευμένη λέξη (όπως μια φορά όταν τραγούδησε "Liar, liar, pants on ... " και παύση πριν από ο "fire"). Υπήρχε επίσης ένα μουσικό βίντεο όπου ένας άντρας τρέχει καιόμενος σε αργή κίνηση ("California" των Wax ). Ο Beavis υπνωτίζεται από αυτό και δεν μπορεί να πει «φωτιά». Ωστόσο, το MTV κατάργησε τελικά το επεισόδιο εντελώς. Οι αναφορές στη φωτιά κόπηκαν από προηγούμενα επεισόδια - ακόμη και τα αρχικά master tape άλλαξαν μόνιμα.[15] Άλλα επεισόδια που το MTV επέλεξε να μην προβάλλει ξανά ήταν τα "Stewart's House" και "Way Down Mexico Way". Τα αντίγραφα πρώιμων επεισοδίων με το αμφιλεγόμενο περιεχόμενο ανέπαφο είναι σπάνια και τα αντίγραφα που υπάρχουν δημιουργούνται από ηχογραφήσεις οικιακών βίντεο των αρχικών μεταδόσεων. Σε μια συνέντευξη που περιλαμβάνεται στο σετ DVD Mike Judge Collection, ο Judge είπε ότι δεν είναι σίγουρος αν κάποια από τα προηγούμενα επεισόδια εξακολουθούν να υπάρχουν στην αρχική τους, χωρίς λογοκριμένη μορφή.
Όταν η σειρά επέστρεψε το 2011, η MTV επέτρεψε στον Beavis να χρησιμοποιήσει ξανά τη λέξη "φωτιά" χωρίς λογοκρισία.[16] Κατά τη διάρκεια του πρώτου τμήματος βίντεο, στο "Werewolves of Highland", το πρώτο νέο επεισόδιο της αναβίωσης, ο Beavis προφέρει τη λέξη "φωτιά" συνολικά επτά φορές μέσα σε 28 δευτερόλεπτα, με τον Butt-head να το λέει επίσης μία φορά.
Τον Φεβρουάριο του 1994, η ομάδα δεοντολογίας Morality in Media ισχυρίστηκε ότι ο θάνατος της οκτάμηνης Natalia Rivera, που χτυπήθηκε από μια μπάλα μπόουλινγκ που ρίχτηκε από μια ανισόπεδη διάβαση σε έναν αυτοκινητόδρομο στο Τζέρσεϊ Σίτι, στο Νιου Τζέρσεϋ, από τον 18χρονο Calvin J. Settle, που εμπνεύστηκε εν μέρει από τους Beavis και Butt-Head.[17] Η ομάδα είπε ότι ο Settle επηρεάστηκε από το επεισόδιο "Ball Breakers", στο οποίο οι Beavis και Butt-Head φορτώνουν μια μπάλα μπόουλινγκ με εκρηκτικά και την ρίχνουν από μια ταράτσα. Ενώ η Morality in Media ισχυρίστηκε ότι η εκπομπή ενέπνευσε τις ενέργειες του Settle, οι εισαγγελείς της υπόθεσης δεν το έκαναν. Αργότερα αποκαλύφθηκε τόσο από τους εισαγγελείς όσο και από τον κατηγορούμενο ότι ο Settle δεν είχε καλωδιακή τηλεόραση, ούτε παρακολούθησε την εκπομπή.
Στο "Lightning Strikes", η εκπομπή παρωδεί την επιθυμία να κατηγορούν διάφορα για τον νεανικό πολιτισμό. Όταν ένας ρεπόρτερ ρωτάει το ντουέτο γιατί πέταξαν ένα χαρταετό σε μια καταιγίδα, εξηγούν ότι είχαν εμπνευστεί από ένα ντοκιμαντέρ για "κάποιον γέρο μάγκα με μακριά μαλλιά και γυαλιά". Η συνέντευξη συνεχίζεται έως ότου αναφέρουν ότι είδαν ροκ μουσικά βίντεο νωρίτερα την ημέρα. Ο δημοσιογράφος καταλήγει (στον αέρα) ότι τα βίντεο ευθύνονται για τις πράξεις τους.
Το MTV ανταποκρίθηκε επίσης με μετάδοση του προγράμματος μετά τις 11:00 μ.μ. και περιελάμβανε μια αποποίηση ευθυνών, υπενθυμίζοντας στους θεατές:
Οι Beavis και Butt-Head δεν είναι πραγματικοί. Είναι ανόητοι άνθρωποι γελοιογραφιών που επινοήθηκαν εντελώς από αυτόν τον άντρα από το Τέξας, τον οποίο δεν γνωρίζουμε καν. Οι Beavis και Butt-Head είναι βλάκες, άξεστοι, άστοχοι, άσχημοι, σεξιστικοί, αυτοκαταστροφικοί ανόητοι. Αλλά για κάποιο λόγο, οι μικροί μαλάκες μας κάνουν να γελάμε.
Αυτό αργότερα άλλαξε σε:
Οι Beavis και Butt-Head δεν είναι πρότυπα. Δεν είναι καν ανθρώπινοι. Είναι κινούμενα σχέδια. Κάποια από τα πράγματα που κάνουν θα προκαλούσαν τραυματισμό ενός ατόμου, αποβολή, σύλληψη, πιθανή απέλαση. Για να το θέσουμε με άλλο τρόπο: μην το δοκιμάσετε στο σπίτι.
Αυτή η δήλωση αποποίησης εμφανίζεται επίσης πριν από το άνοιγμα των αντίστοιχων παιχνιδιών Sega Genesis και Super NES, καθώς και του παιχνιδιού για Windows Beavis and Butt-Head in Virtual Stupidity.[18]
Οι Beavis και Butt-Head έχουν συγκριθεί με ηλίθιους Savant λόγω των δημιουργικών και ανατρεπτικών έξυπνων παρατηρήσεών τους για μουσικά βίντεο. Αυτό το μέρος της παράστασης ήταν κυρίως αυτοσχεδιασμένο από τον Mike Judge . Όσον αφορά τις επικρίσεις των δύο ως «ηλίθιους», ο Judge απάντησε ότι μια εκπομπή για άριστους μαθητές δεν θα ήταν αστεία.
Οι Beavis και Butt-head είναι σατιρικοί μηχανισμοί - σχήματα λόγου. Η εκπομπή προσφέρει στους θεατές μια ασεβή προοπτική που θυμίζει το περιοδικό <i>Mad</i> ή το <i>Saturday Night Live</i>, συνδυάζοντας τη νεανική σκατολογία με πιο διορατικές παρατηρήσεις. Οι βιαστικές γενικεύσεις της για τη νεολαία της Αμερικής εξέφρασαν την εποχή της Γενιάς X. Οι πράξεις και οι κριτικές τους δημιουργούν συνομιλία μεταξύ των θεατών. Οι ρόλοι τους παρέχουν ένα εποικοδομητικό μοντέλο για τις καθημερινές συνθήκες οδηγώντας τον θεατή να προβληματιστεί σχετικά με τις επιλογές του.[19] Η εκπομπή περιλαμβάνει τόσο νεανικό χιούμορ όσο και πιο σοβαρά κοινωνικά σχόλια.[20]
Στο Beavis and Butt-head, η ιδέα των παραδοσιακών και προοδευτικών μορφών διδασκαλίας εκφράζεται μέσω των κυρίων Buzzcut και Van Driessen. Ο Judge δημιουργεί μια αντίθεση μεταξύ της καθιερωμένης εικόνας ενός δασκάλου που κάνει σύνδεση με τον μαθητή του, και της οπτικής του Beavis και του Butt-head ότι κάθε δάσκαλος είναι χάλια.[21]
- ↑ Strauss, Robert (November 22, 1994). «That's Mr. Beavis and Butt-head to You». Los Angeles Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις July 15, 2012. https://web.archive.org/web/20120715012146/http://articles.latimes.com/1994-11-22/entertainment/ca-556_1_mike-judge. Ανακτήθηκε στις November 8, 2010.
- ↑ Cerone, Daniel (March 16, 1993). «MTV Toon Dudes Are Slow on Two Counts Television». Los Angeles Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις July 15, 2012. https://web.archive.org/web/20120715030747/http://articles.latimes.com/1993-03-16/entertainment/ca-664_1_animation-festival. Ανακτήθηκε στις November 12, 2010.
- ↑ Rosenberg, Howard (November 26, 1997). «Butt-head, We Hardly Knew Ye». Los Angeles Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις March 24, 2011. https://web.archive.org/web/20110324125445/http://articles.latimes.com/1997/nov/26/entertainment/ca-57733. Ανακτήθηκε στις November 8, 2010.
- ↑ Zeises, Lara M. (August 2, 1997). «Goodbye, cool world TV: Beavis and Butt-head, nasty, dumb, hysterical little boogers, are going off the air. For one 'chick,' it's been a guilty pleasure.». The Baltimore Sun. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις February 4, 2012. https://web.archive.org/web/20120204095942/http://articles.baltimoresun.com/1997-08-02/features/1997214087_1_beavis-and-butt-head-butt-head-do-america-groupie. Ανακτήθηκε στις November 9, 2009.
- ↑ Zurawik, David (November 28, 1997). «Made their mark Television: Those uncouth youth mouth a certain '90s-era truth.». The Baltimore Sun. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις October 15, 2013. https://web.archive.org/web/20131015031018/http://articles.baltimoresun.com/1997-11-28/features/1997332008_1_beavis-and-butt-head-popular-culture-nadir. Ανακτήθηκε στις November 9, 2010.
- ↑ Kolbert, Elizabeth (October 17, 1993). «TELEVISION; Keeping Beavis and Butt-Head Just Stupid Enough». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις January 16, 2014. https://web.archive.org/web/20140116154025/http://www.nytimes.com/1993/10/17/arts/television-keeping-beavis-and-butt-head-just-stupid-enough.html?scp=4&sq=Beavis%20and%20Butt-Head&st=cse. Ανακτήθηκε στις August 11, 2009.
- ↑ "Taint of Greatness: The Journey of Beavis and Butt-Head Part 2," in The Mike Judge Collection Volume 2
- ↑ Tobin, Dan (November 26, 1997). «Butting out». The Boston Phoenix. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις February 28, 2008. https://web.archive.org/web/20080228022024/http://www.bostonphoenix.com/archive/tv/97/11/BEAVIS_AND_BUTTHEAD.html.
- ↑ Drozdowski, Ted (May 8, 1997). «Eye pleasers». The Boston Phoenix. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις February 3, 2008. https://web.archive.org/web/20080203205756/http://bostonphoenix.com/archive/tv/97/05/TEN_REASONS.html.
- ↑ Sands, Rich (24 Σεπτεμβρίου 2013). «TV Guide Magazine's 60 Greatest Cartoons of All Time». TV Guide. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουλίου 2018.
- ↑ "Taint of Greatness: The Story of Beavis and Butt-Head Part 1", in The Mike Judge Collection Volume 1
- ↑ «Cartoon On MTV Blamed For Fire». The New York Times. The Associated Press. October 10, 1993. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις May 16, 2010. https://web.archive.org/web/20100516072740/http://www.nytimes.com/1993/10/10/us/cartoon-on-mtv-blamed-for-fire.html. Ανακτήθηκε στις October 29, 2010.
- ↑ «Rolling Stone». Rolling Stone. March 24, 1994.
- ↑ «Child's Death Prompts MTV to Retool 'Beavis'». Los Angeles Times (στα Αγγλικά). 14 Οκτωβρίου 1993. Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Joost, Wesley. «Heh-Heh-Heh... Heh-heh-heh... you said heh-heh-heh... Gobblin'...». Goblin Magazine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 1999.
- ↑ Greene, Andy (3 Αυγούστου 2011). «Exclusive: Mike Judge on the Return of 'Beavis and Butt-Head'». Rolling Stone. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2010.
- ↑ Levy, Clifford J. (February 10, 1994). «Youth Is Held In Death From Bowling Ball». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις July 27, 2018. https://web.archive.org/web/20180727153138/https://www.nytimes.com/1994/02/10/nyregion/youth-is-held-in-death-from-bowling-ball.html?pagewanted=all.
- ↑ Beavis and Butt-Head (TV Series 1993–2011) - IMDb, http://www.imdb.com/title/tt0105950/crazycredits, ανακτήθηκε στις 2019-12-13
- ↑ Dell'Antonio, Andrew (Spring 1999). «Florestan and Butt-head: A Glimpse into Postmodern Music Criticism». American Music 17 (1): 65. doi:10.2307/3052374. https://archive.org/details/sim_american-music_spring-1999_17_1/page/65.
- ↑ Skretta, John (1997). «Beavis and Butt-Head: Two More White Males for the Canon». The English Journal 86 (8): 24–28. doi:10.2307/821616. ISSN 0013-8274. https://archive.org/details/sim_english-journal_1997-12_86_8/page/24.
- ↑ Weber, S. and Mitchell, C. 1995. 'That's Funny, You Don't Look Like a Teacher': interrogating images and identity in popular culture, London: Falmer Press.
