ontdekken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontdecken. Equivalent to ont- (“un-, de-”) +‎ dekken (“cover”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔnˈdɛ.kən/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧dek‧ken
• Rhymes: -ɛkən

Verb

ontdekken

1. to discover

   De ontdekkingsreiziger wil nieuwe landen en gebieden ontdekken

   The explorer wants to discover new lands and territories.

   Ze hoopt een verborgen schat in het bos te ontdekken

   She hopes to discover a hidden treasure in the forest.

   Hij had per ongeluk een oud manuscript ontdekt in de verlaten bibliotheek.

   He had accidentally discovered an ancient manuscript in the abandoned library.

Conjugation

Conjugation of ontdekken (weak, prefixed)
infinitive	ontdekken
past singular	ontdekte
past participle	ontdekt
infinitive	ontdekken
gerund	ontdekken n
	present tense	past tense
1st person singular	ontdek	ontdekte
2nd person sing. (jij)	ontdekt, ontdek2	ontdekte
2nd person sing. (u)	ontdekt	ontdekte
2nd person sing. (gij)	ontdekt	ontdekte
3rd person singular	ontdekt	ontdekte
plural	ontdekken	ontdekten
subjunctive sing.1	ontdekke	ontdekte
subjunctive plur.1	ontdekken	ontdekten
imperative sing.	ontdek
imperative plur.1	ontdekt
participles	ontdekkend	ontdekt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• herontdekken
• ontdekker
• ontdekking

Descendants

• Afrikaans: ontdek
• Petjo: ondèk