Fiksa reziduo
Fiksa reziduo estas la parametro utiligita por klasifiki la mineralakvojn kaj la trinkakvojn ĝenerale. Kutime esprimita per mg/ L, indikas la kvanton da organika kaj neorganika solita, substanco perfekte seka restanta vaporiĝo en platena kaspulo, perfekte tarita, de konata kvanto da akvo antaŭe filtrita.
Precizigoj
[redakti | redakti fonton]Por ĝuste precizigi la fiksan reziduon, post la vaporiĝo oni varmigas la kapsulon ĝis 100°C en konstanta pezo kaj poste denove varmigas ĝis 180°C en konstanta pezo (eliminante tiel la plej volatilajn amoniajn salojn kaj iujn organikajn kombinaĵojn. Oni povas plue ĝin varmigis ĝis 500°C komplete detruante ĉiujn amoniajn salojn, la organikajn substancojn kaj la nitratojn. La rezulto esprimiĝas per ppm (partojn por miliono) aŭ per mg/l, specifante ĉiam per kiu temperaturo la fiksa reziduo estis rezultigita.
Laŭbaze de tiu temperaturo oni distingas la valoron de la akvo esplorata: [1]
- meteoraj akvoj: de 10 ĝis 80 mg/L
- oligomineralaj akvoj: de 80 ĝis 200 mg/L
- mezmineralaj akvoj: de 200 ĝis 1.000 mg/L
- moneralaj akvoj: de 1.000 kaj pli mg/L
- salaj akvoj: de 30.000 mg/L kaj pli.
Notoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Bibliografion: Banchi ĉ. 2.
Vidu ankaŭ
[redakti | redakti fonton]Bibliografio
[redakti | redakti fonton]- Banchi Giuseppe, Gallini Carla, Gieri Rizzeri Carmela, Materiali da Costruzione, Le Monnier , Firenze, 1995.
Aliaj projektoj
[redakti | redakti fonton][1] Komuna akvo