I, Mudd
| I, Mudd | |
|---|---|
| Star Trek episode • ĉapitro de televidserio | |
| Originala titolo | I, Mudd |
| Originala lingvo | angla lingvo |
| Kina aperdato | 3 nov. 1967 |
| Ĝenro | sciencfikcio |
| Kameraado | Gerald Finnerman |
| Reĝisoro(j) | Marc Daniels • Gene Roddenberry |
| Scenaro | David Gerrold |
| Filmita en | Paramount Stage 31 |
| Loko de rakonto | Mudd |
| Muziko de | Samuel Matlovsky |
| Rolantoj | William Shatner • Leonard Nimoy • DeForest Kelley • James Doohan • George Takei • Nichelle Nichols • Walter Koenig • Roger C. Carmel |
| IMDb | |
"I, Mudd" [Mi, Mudd] estas la oka epizodo de la dua sezono de Star Trek: The Original Series. Verkita fare de Stephen Kandel, bazita sur rakonto de Gene Roddenberry kaj reĝisorita fare de Marc Daniels, ĝi estis unue elsendita la 3-an de novembro 1967. David Gerrold prezentis nekredititan reverkon, sed malmulte de lia materialo estis uzata.
Intrigo
[redakti | redakti fonton]La USS Enterprise (NCC-1701) estas prenita fare de Norman (Richard Tatro), androido kiu ŝajniĝas leŭtenanton. Norman fermas inĝenierion kaj redirektigas la kosmoŝipon al nekonata planedo, avertante, ke ajna provo malfari tion detruos la stelŝipon.
Kiam oni alvenas al la planedo, Kapitano Kirk malkovras, ke Harry Mudd (Roger C. Carmel), ulo, kiun Kirk renkontis antaŭe (epizodo Mudd's Women), estas la "reganto" de la androidoj, kiuj popolas la planedon. Mudd, aŭ "Mudd la 1-a", kiel li vokas sin mem, informas al Kirk, ke li kaj la anaro Enterprise devas elspenzi la reston de siaj vivoj tie.
Mudd tiam rakontas siajn lastatempajn aventurojn. Li ŝtelis kosmoŝipon, kiu estis difektita dum sia fuĝo, kaj frakasis sur ĉi tiun planedon kaj estis prenita de la androidoj. Li diras, ke ili estas tre bonkoraj, sed rifuzas lasi lin iri, se aliaj homoj alvenas por ke ili servos kaj studos ilin. La kosmonaŭta skipo devas servi tiun celon.
McCoy rimarkas mallumigitan vitran panelon, kiun Mudd diras "sanktejo" al sia edzino Stella (Kay Elliot). La sanktejo enhavas androidon, kiun faris Mudd kiel sia edzino, sed ŝi haltu tuj kiam li ordonas "silentigu".
Dum la kosmoŝipanaro estas iom post iom anstataŭigita de androidoj, en respondo al la demandoj de Kirk, la androidoj rakontas, ke ili estis konstruitaj de homoj de la Andromeda Galaksio, kiuj estis detruitaj de supernovao.
Spock (Leonard Nimoy) malkovras, ke ekzistas pli ol 200 mil el tiuj androidoj, kaj konkludas, ke devas esti iu centra kontrolo. Spock notas, ke ĉiuj androidoj apartenas al diversaj serioj, krom tiu, nomata Norman, kiu estas unika. Kirk raportas, ke unu el la androidoj vokis Normanon por "kunordigi" la analizon de "nelogika" deklaro. Spock konkludas, ke Norman estas la centra loko de komuna androida menso, kaj Kirk sugestas, ke "sovaĝaj, neraciaj nelogikaĵoj" direktitaj al Norman povus esti potenca armilo kontraŭ tiu menso.
La kosmonaŭtoj tiam provas konfuzi la androidojn per kontraŭdiroj kaj serio da bizaraj teatraĵoj. Por la finalo, Mudd kaj Kirk prezentas la mensogan paradokson al Norman: Kirk diras ke ĉio, kion Mudd diras, estas mensogo kaj Mudd deklaras, ke li mensogas. Nekapabla solvi la kontraŭdiron, Norman ekbruliĝas, kaŭzante la ke aliaj androidoj ankaŭ difektiĝas.
La androidoj estas reprogramataj por reveni al siaj originalaj taskoj. Mudd estas informita, ke li restu kun la androidoj, kaj ke speciala androido estis planita por siajn bezonojn. Mudd estas dankema ĝis li malkovras, ke ĉi tiu androido estas Stella, kaj nun ekzistas almenaŭ 500 kopioj de ŝi - neniu el ili respondas al sia komando "silentigu".