Ainuera
Appearance
Ainuera | |
---|---|
Datu orokorrak | |
Lurralde eremua | Japonia |
Hiztunak | 10 inguru (2007an)[1] |
Ofizialtasuna | ez du |
Eskualdea | Hokkaido |
UNESCO sailkapena | 5: arrisku kritikoan |
Araugilea | ez du |
Hizkuntza sailkapena | |
Ezezaguna | |
Informazio filologikoa | |
Hizkuntza-tipologia | SOV hizkuntza, hizkuntza polisintetikoa eta hizkuntza bakartua |
Alfabetoa | Ainu orthography (en) eta latindar alfabetoa |
Hizkuntza kodeak | |
ISO 639-2 | ain |
ISO 639-3 | ain |
Ethnologue | ain |
Glottolog | ainu1252 |
Linguasphere | 45-B |
Linguist List | ain |
UNESCO | 475 |
IETF | ain |
Endangered Languages Project | 1212 |
Ainuera (ainueraz: アィヌ・イタㇰ aynu itak, /ˈainu iˈtak/ ahoskatua; japonieraz: アイヌ
XX. mendera arte, Errusiako Sakhalin uharteko hegoaldean hitz egiten zen, eta Kuriletan ere hiztun gutxi batzuk baziren. 1994an Sakhalingo azken hiztuna zendu zen.
Ainuerazko ahozko literatura
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Ahozko tradizio aberatsa dute ainuek, jukar derizten heroi-sagak oinarri.
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- ↑ Bradley, D.. (2007). Languages of Mainland South-East Asia. in: The vanishing languages of the Pacific Rim. Oxford: Oxford University Press, 301–336 or..
Bibliografia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- Patrie, James (1982). The Genetic Relationship of the Ainu Language. Honolulu: The University> Press of Hawaii. ISBN 0-8248-0724-3.
- Tamura, Suzuko (2000). The Ainu Language. Tokio: Sanseido. ISBN 0-8248-0724-3.
- Vovin, Alexander (1993). A Reconstruction of Proto-Ainu. Leiden: E. J. Brill. ISBN 4-385-35976-8.
- Shibatani, Masayoshi (1990). The Languages of Japan. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-36918-5
Kanpo estekak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- (Ingelesez) Ainuerazko erranak
- (Japonieraz) Ainuerazko ikasgaiak[Betiko hautsitako esteka] - Sapporo TV
- (Japonieraz)Ainuerazko hitz-arrola
- (Ingelesez) Ainuera Ethnologuen
Artikulu hau hizkuntzei buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. |