Zeroplastika

Argizaria modelatzean datzan espezialitate artistikoari zeroplastika deritzo.

Historia

Zeroplastika Italiako Pizkundean arte bihurtu zen, XIV. eta XV. mendeetako italiar artista eta urregile handiek egin zituzten argizari ereduak sorburu gisa hartuta. Luca della Robbiak argizariarekin modelatzen ikasi zuen, Ghibertik bezala, Florentzian ez zegoenean, 1400. urtean

Argizariaren modelizazioan ere bereiztu ziren Michelozzo, Sansovino, gai horretan Rafaelek goraipatutako Laokoon-en kopia egin zuena, eta Tribolo. Rafael berak argizariarekin modelatu zuen eta Ama Birjinaren busto bat ematen da horren froga gisa, naturala baino zertxobait txikiagoa.

Municheko Errege Jauregiko kapera aberatsean 60 zentimetrotik gorako altuera duen argizari behe-erliebe bat dago, Eraistea irudikatzen duena eta Michelangelori egotzitakoa. Florentziako galerian Cellinik Pertseoren estatuarekin egin zuen argizarizko modeloa gordetzen da, brontzezkoa baino askoz ere handiagoa dena. Garai haietatik, azken mendeetako eskultoreek ez dute argizaria erabiltzeari utzi, gerora beste material gogorrago batean egin behar izan zituzten lanak modelatzeko. Noski, argizariak etengabeko aplikazioa zuen brontzez galdatzea helburu zuten eskultura lan guztietarako. Galdutako argizari galdatuak terminoak azaltzen du zergatik ez diren gordetzen lan horiek, eta artistaren lehen pentsamendua islatzen dutenez, oso interesgarriak dira. Ezagutzen diren gutxi batzuk beste prozedura batzuen bidez egiteko dira.

Argizariari naturalaren koloreak emateko erraztasunak edo haragiaren gardentasuna materia hori imitatzeak eragiten zuen argizaria nahiago izatea erretratuak modelatzeko. Orsinok Lorenzo de Mediciren aurpegia neurri naturalean egin zuen, Andrea Verrochioren zuzendaritza oso baliagarria izan zen lan horretarako. Erretratu mota hori, horietako asko artista horren lanak ziren, Vasarik goraipatu zuen.

Kanpo estekak

Datuak: Q1055622
Multimedia: Wax sculptures / Q1055622