(Translated by https://www.hiragana.jp/)
آخه‌ای‌ها - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

آخه‌ای‌ها

ساکنان منطقه آخیا در شمال پلوپونز

آخه‌ای‌ها (‎/əˈkənz/‎; یونانی: Ἀχαιοί) یکی از چهار قبیله بزرگی بودند که هرودوت یونانیان را به همراه آیولی‌ها، ایونیان و دوری‌ها به آنها تقسیم کرد. آنها در منطقه آخیا در شمال پلوپونز ساکن بودند و نقش فعالی در استعمار ایتالیا داشتند و شهر کروتون را تأسیس کردند. برخلاف سایر اقوام بزرگ در دوره کلاسیک، آخه‌ای‌ها گویش جداگانه‌ای نداشتند، در عوض از شکلی از دوری استفاده می‌کردند.

ریشه نام

ویرایش

ریشه‌شناسی اصطلاح Ἀχαιοί ناشناخته است. رابرت اس پی بیکس پیشنهاد کرد که منشأ آن در زبان پیشایونانی *Akaywa- سرچشمه گرفته شده‌است.[۱] مارگالیت فینکلبرگ، در حالی که اذعان داشت که ریشه‌شناسی نهایی آن ناشناخته است، یک شکل یونانی متوسط *Ἀχαϝyοί را پیشنهاد کرد.[۲]

اصطلاح Ἀχαιοί همچنین توسط هومر برای اشاره به یونانیان به عنوان یک کل استفاده شده‌است، و ممکن است مربوط به اصطلاح هیتی "Ahhiyawa" باشد که اعتقاد بر این است که به یونان میسنی یا بخشی از آن اشاره دارد.[۳][۴][۵][۶]

تاریخ

ویرایش
 
نقشه آخیا کلاسیک

در دوران کلاسیک آخه‌ای‌ها در منطقه آخیا در شمال پلوپونز ساکن بودند و بعداً مستعمرات در ایتالیا از جمله کروتون و سیباریس را بنیان گذاشتند.[۷][۸][۹][۱۰] آنها به یونانی دوریک آخه‌ای، گویش یونانی دوری صحبت می‌کردند.[۱۱][۱۲] در دوران هلنیستی، یک زبان کوینه دوریک آخایی توسعه یافت که در نهایت با زبان یونانی کوینه مبتنی بر آتیک در قرن دوم پیش از میلاد جایگزین شد.[۱۳]

آخه‌ای‌ها هویت مشترک خود را در قرن ششم پیش از میلاد در واکنش به افزایش قدرت سیکیون در شرق و اسپارت در جنوب و در طول قرن پنجم پیش از میلاد در واکنش به توسعه‌طلبی هخامنشیان تثبیت کردند.[۱۴] هرودوت آنها را به عنوان یک ملت متحد متشکل از ۱۲ دولت‌شهر توصیف کرد: پلن، آیژیرا، اژه‌ای‌ها، بورا، هیلایک، آگیوس، رایپس، پاتراس، فرای، اولونوس، دیم و تریتاتیا.[۱۵] ظهور مقدونیه در اواخر قرن چهارم پیش از میلاد به نظر می‌رسد که اولین اتحادیه آخه‌ای را نابود کرد، و مقدونی‌ها در نهایت آنقدر بسیاری از کشورهای عضو را کنترل کردند که دولت فدرال آخه‌ای عملاً فعالیت خود را متوقف کرده بود.[۱۶]

پس از شکست مقدونیه از رومیان در اوایل قرن دوم پیش از میلاد، اتحادیه توانست سرانجام اسپارت را که به شدت ضعیف شده بود شکست دهد و کنترل کل پلوپونز را به دست گیرد. با این حال، با افزایش نفوذ روم در این منطقه، اتحادیه به یک شورش آشکار علیه سلطه روم، در آنچه به عنوان جنگ آخه‌ای شناخته می‌شود، شروع شد. آخه‌ای‌ها در نبرد کورنت در سال ۱۳۶ پیش از میلاد شکست خوردند و اتحادیه توسط رومیان منحل شد.[۱۷]

اسطوره‌شناسی

ویرایش

بر اساس اسطوره بنیاد که توسط هزیود رسمیت یافته‌است، نام آنها از بنیانگذار اسطوره‌ای آنها آخایوس می‌آید که ظاهراً یکی از پسران کسوتوس و برادر ایون، مؤسس قبیله ایونی بود. کسوتوس به نوبه خود پسر هلن، پدرسالار اسطوره‌ای ملت یونانی ( هلنی) بود.[۱۸]

هم هرودوت و هم پوسانیاس این افسانه را بازگو می‌کنند که آخه‌ای‌ها (اشاره به قبیله دوره کلاسیک) در ابتدا در آرگولیس و لاکونیا ساکن بودند. به گفته هرودوت، آخه‌ای‌ها توسط دوری‌ها در جریان حمله دوری‌های افسانه‌ای پلوپونز از آن سرزمین‌ها بیرون رانده شدند.[۱۹] در نتیجه، آخه‌ای‌ها به منطقه‌ای به نام اگیالوس رفتند و اگیالی‌ها (که اکنون به نام ایونیان شناخته می‌شوند) را مجبور به ترک سرزمین خود کردند.[۲۰] ایونی‌ها به‌طور موقت به آتن پناه بردند و ایگیالوس به آخیا معروف شد.[۲۱][۲۲]

پوسانیاس می‌گوید که «آخه‌ای» نام یونانی‌هایی بود که در اصل در آرگولیس و لاکونیا ساکن بودند، زیرا آنها از فرزندان آخایوس، آرکاندر و آرشیتلس اسطوره‌ای بودند.[۲۳] According to Pausanias, Achaeus به گفته پاوسانیاس، آخایوس در اصل در آتیک زندگی می‌کرد، جایی که پدرش پس از اخراج از تسالی در آنجا ساکن شده بود. آخایوس بعداً برای بازپس‌گیری سرزمینش به تسالی بازگشت و از آنجا بود که آرکاندر و آرشیتلس به پلوپونز سفر کردند.[۲۴] ظاهراً به همین دلیل است که بخش باستانی تسالیا نیز وجود داشته‌است که به نام آخای فیتیوتیک شناخته می‌شود.

پانویس

ویرایش
  1. R. S. P. Beekes, Etymological Dictionary of Greek, Brill, 2009, p. 181.
  2. Margalit Finkelberg, "From Ahhiyawa to Ἀχαιοί", Glotta 66 (1988): 127–134.
  3. Beckman, Gary; Bryce, Trevor; Cline, Eric (2012). The Ahhiyawa Texts. Brill. pp. 1–6. ISBN 978-1-58983-268-8.
  4. Gális, Martin (2017). Mycenae, Troy and Anatolia: Mycenaean names in Hittite documents, and Anatolian names in the Homeric Iliad (M.A.). Univerzita Karlova. Core
  5. Oikonomaki, Androniki (2008). "Ἀχαιοί, Ἀργεῖοおみくろんιいおた, Δαναοί: Revisiting the system of denomination of the Greeks in the Homeric epics". Research Bulletin. Harvard University. Retrieved December 3, 2022.
  6. Skinner, Joseph E.. The Invention of Greek Ethnography: From Homer to Herodotus. United Kingdom, OUP USA, 2012.
  7. Thatcher, Mark (2021). The Politics of Identity in Greek Sicily and Southern Italy. Oxford University Press. Chapter 2.
  8. Papadopoulos, John (2001). "Magna Achaea: Akhaian Late Geometric and Archaic Pottery in South Italy and Sicily". Hesperia. 70 (4): 373–460. doi:10.2307/3182054. JSTOR 3182054.
  9. Papadopoulos, John K. (2002). "Minting Identity: Coinage, Ideology and the Economics of Colonization in Akhaina Magna Graecia". Cambridge Archaeological Journal. 12: 21–55. doi:10.1017/S0959774302000021. S2CID 162404730.
  10. Peoples, Nations and Cultures. Editor John Mackenzie. Weidenfeld & Nicolson. 2005.
  11. Woodard, Roger D., ed. (2008). The Ancient Languages of Europe (به انگلیسی). Cambridge University Press. between pages 49 and 50. ISBN 978-1-139-46932-6.
  12. Classification of the West Greek dialects at the time about 350 B.C. by Antonín Bartoněk, Amsterdam, Adolf M. Hakkert, 1972, p. 186.
  13. Buck, Carl Darling (1900). "The Source of the So-Called Achaean-Doric κかっぱοおみくろんιいおたνにゅーηいーた". American Journal of Philology. 21 (2): 193–196. doi:10.2307/287905. JSTOR 287905.
  14. Economou, Emmanouil M. L.. The Achaean Federation in Ancient Greece: History, Political and Economic Organisation, Warfare and Strategy, p. 12. Germany, Springer International Publishing, 2020.
  15. Walbank, Frank William. The hellenistic world. Cambridge, Harvard University Press, 1993.
  16. Larsen, J.A.O. Greek federal states: their institutions and history. Oxford: Clarendon Press (1968).
  17. Waterfield, Robin. Taken at the Flood: The Roman Conquest of Greece. United Kingdom, Oxford University Press, 2014.
  18. Apollodorus, Library I, 7.3.
  19. Herodotus VIII, 73.
  20. Herodotus VII, 94.
  21. Pausanias VII, 1.
  22. Herodotus I, 143–147.
  23. Pausanias VII, 1.7.
  24. Pausanias VII, 1.3.

منابع

ویرایش