جورجه انسکو: تفاوت میان نسخه‌ها
جز ربات: افزودن رده‌های همسنگ |
جز ربات: افزودن رده‌های همسنگ |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
|Soure_id = |
|Soure_id = |
||
}} |
}} |
||
'''جورجه اِنِسکو''' (به [[زبان رومانیایی|رومانیایی]]: George Enescu){{رچ}} ({{IPA-ro|ˈd͡ʒe̯ord͡ʒe eˈnesku|-|Ro-George Enescu.ogg}}) [[موسیقی‌دان]] و [[آهنگساز]] [[مردم رومانی|رومانیایی]] بود. او در [[۱۹ اوت]] [[۱۸۸۱ (میلادی)|۱۸۸۱]] در لیوه‌نی، [[رومانی]] زاده شد و در [[۴ مه|۴ مهٔ]] [[۱۹۵۵ (میلادی)|۱۹۵۵]] در [[پاریس]] درگذشت. انسکو نامدارترین آهنگساز رومانیایی بود. وی همچنین نوازندهٔ برجستهٔ ویولن، رهبر ارکستر، نوازندهٔ پیانو و معلم موسیقی بود. |
'''جورجه اِنِسکو''' (به [[زبان رومانیایی|رومانیایی]]: George Enescu){{رچ}} ({{IPA-ro|ˈd͡ʒe̯ord͡ʒe eˈnesku|-|Ro-George Enescu.ogg}}) [[موسیقی‌دان]] و [[آهنگساز]] [[مردم رومانی|رومانیایی]] بود. او در [[۱۹ اوت]] [[۱۸۸۱ (میلادی)|۱۸۸۱]] در لیوه‌نی، [[رومانی]] زاده شد و در [[۴ مه|۴ مهٔ]] [[۱۹۵۵ (میلادی)|۱۹۵۵]] در [[پاریس]] درگذشت. انسکو نامدارترین آهنگساز رومانیایی بود. وی همچنین نوازندهٔ برجستهٔ ویولن، رهبر ارکستر، [[نوازنده پیانو|نوازندهٔ پیانو]] و معلم موسیقی بود. |
||
== زندگی == |
== زندگی == |
||
تنها فرزند بازمانده از میان هشت فرزند خانواده، جورجه در خانوده‌ای که پدرش رهبر غیرحرفه‌ای [[گروه کر|گروه کُر]] بود و مادرش گیتار می‌نواخت، خیلی زود اشتیاق خود را به موسیقی آشکار کرد. در ۴سالگی یک ویولن هدیه گرفت و او را برای آموزش نزد یک معلم ویولن به آموختن این ساز گماردند. سپس وارد کنسرواتواری در رومانی شد و بعد به [[وین]] رفت تا در [[کنسرواتوار]] این شهر به آموختن ویولن و آهنگسازی بپردازد و در آنجا خیلی زود به عنوان نوازندهٔ نابغه زبانزد تالارهای شهر شد، در این هنگام جورجه تنها ۱۲ سال داشت. در سال ۱۸۹۵ انسکو به پاریس رفت تا در کنسرواتوار پاریس با استادانی چون [[ژول ماسنه]]، [[گابریل فوره]]، به آموختن آهنگسازی و ویولن ادامه دهد، در همین دوران با هنرمندانی چون [[پل دوکا]]، [[آلفرد کورتو]]،<ref>Alfred Cortot</ref> [[پابلو کاسالس]]،<ref>Pablo Casals</ref> [[موریس راول]] و [[فلوران اشمیت]]<ref>Florent Schmitt</ref> آشنا گردید. انسکو در حالی‌که هنوز هنرجو بود آثار بسیاری را خلق کرد و به عنوان نوازندهٔ ویولن و آهنگساز سفرهای بسیاری را در سراسر اروپا انجام داد. |
تنها فرزند بازمانده از میان هشت فرزند خانواده، جورجه در خانوده‌ای که پدرش رهبر غیرحرفه‌ای [[گروه کر|گروه کُر]] بود و مادرش گیتار می‌نواخت، خیلی زود اشتیاق خود را به موسیقی آشکار کرد. در ۴سالگی یک ویولن هدیه گرفت و او را برای آموزش نزد یک معلم ویولن به آموختن این ساز گماردند. سپس وارد کنسرواتواری در رومانی شد و بعد به [[وین]] رفت تا در [[کنسرواتوار]] این شهر به آموختن ویولن و آهنگسازی بپردازد و در آنجا خیلی زود به عنوان نوازندهٔ نابغه زبانزد تالارهای شهر شد، در این هنگام جورجه تنها ۱۲ سال داشت. در سال ۱۸۹۵ انسکو به پاریس رفت تا در کنسرواتوار پاریس با استادانی چون [[ژول ماسنه]]، [[گابریل فوره]]، به آموختن آهنگسازی و ویولن ادامه دهد، در همین دوران با هنرمندانی چون [[پل دوکا]]، [[آلفرد کورتو]]،<ref>Alfred Cortot</ref> [[پابلو کاسالس]]،<ref>Pablo Casals</ref> [[موریس راول]] و [[فلوران اشمیت]]<ref>Florent Schmitt</ref> آشنا گردید. انسکو در حالی‌که هنوز هنرجو بود آثار بسیاری را خلق کرد و به عنوان نوازندهٔ ویولن و آهنگساز سفرهای بسیاری را در سراسر اروپا انجام داد. |
||
به هنگام جنگ نخست جهانی به رومانی بازگشت و در آنجا به کارهای گوناگونی مشغول شد و چندین اثر مهم خود را نوشت. پس از پایان جنگ انسکو پی در پی میان رومانی و فرانسه دررفت‌وآمد بود و در سال ۱۹۲۴ موفق به دریافت [[لژیون دونور]] گردید سپس در سال ۱۹۲۹ به عضویت فرهنگستان هنرهای زیبا درآمد. او همچنین در حالی‌که عضو انجمن پدیدآورندگان آثار هنری فرانسه بود انجمن پدیدآورندگان آثار هنری رومانی را بنیان نهاد. در همین سال‌ها برخی از شاهکارهایش همچون سونات نامی خود برای ویولن «در حال و هوای موسیقی محلی رومانی» و اپرای ادیپ را آفرید. وی همزمان با فعالیت‌هایش به عنوان آهنگساز و نوازنده به آموزش نیز می‌پرداخت و شاگردانی چون: [[کریستیان فراس]]،<ref>Christian Ferras</ref> [[ایوری گیتلیس]]،<ref>Ivry Gitlis</ref> [[آرتور گرومیو]]،<ref>Arthur Grumiaux</ref> و [[یهودی منوهین]] را پرورش داد. منوهین در مورد انسکو گفته‌است: {{گفتاورد|«چیزی که او با رفتارش و نه با گفتارش به من آموخت، توانایی تبدیل نتها به پیام‌هایی زنده، دادن یک شکل و یک معنی به جمله‌ها و دمیدن زندگی در موسیقی بود».}} |
به هنگام جنگ نخست جهانی به رومانی بازگشت و در آنجا به کارهای گوناگونی مشغول شد و چندین اثر مهم خود را نوشت. پس از پایان جنگ انسکو پی در پی میان رومانی و فرانسه دررفت‌وآمد بود و در سال ۱۹۲۴ موفق به دریافت [[لژیون دونور]] گردید سپس در سال ۱۹۲۹ به عضویت فرهنگستان هنرهای زیبا درآمد. او همچنین در حالی‌که عضو انجمن پدیدآورندگان آثار هنری فرانسه بود انجمن پدیدآورندگان آثار هنری رومانی را بنیان نهاد. در همین سال‌ها برخی از شاهکارهایش همچون [[سونات]] نامی خود برای ویولن «در حال و هوای موسیقی محلی رومانی» و اپرای ادیپ را آفرید. وی همزمان با فعالیت‌هایش به عنوان آهنگساز و نوازنده به آموزش نیز می‌پرداخت و شاگردانی چون: [[کریستیان فراس]]،<ref>Christian Ferras</ref> [[ایوری گیتلیس]]،<ref>Ivry Gitlis</ref> [[آرتور گرومیو]]،<ref>Arthur Grumiaux</ref> و [[یهودی منوهین]] را پرورش داد. منوهین در مورد انسکو گفته‌است: {{گفتاورد|«چیزی که او با رفتارش و نه با گفتارش به من آموخت، توانایی تبدیل نتها به پیام‌هایی زنده، دادن یک شکل و یک معنی به جمله‌ها و دمیدن زندگی در موسیقی بود».}} |
||
در هنگامه [[جنگ جهانی دوم|جنگ دوم جهانی]] انسکو به زادگاهش پناه برد و در آنجا به دفاع از موسیقی نو رومانیایی پرداخت. پس از جنگ نیز او با وجود مشکلات مالی و سلامتی هرگز تا پایان از تلاش و کوشش بازنایستاد و به عنوان نوازندهٔ ویولن و رهبر ارکستر با [[داوید اویستراخ]]،<ref>David Oïstrakh</ref> [[امیل گیلس]]،<ref>Emil Guilels</ref> یهودی منوهین و آلفرد کورتو کنسرت‌هایی را برگزار کرد. وی در نیمه‌شب ۳ به ۴ ماه مهٔ ۱۹۵۵ در قلب پاریس در گذشت و در [[گورستان پر-لاشز]] به خاک سپرده شد. |
در هنگامه [[جنگ جهانی دوم|جنگ دوم جهانی]] انسکو به زادگاهش پناه برد و در آنجا به دفاع از موسیقی نو رومانیایی پرداخت. پس از جنگ نیز او با وجود مشکلات مالی و سلامتی هرگز تا پایان از تلاش و کوشش بازنایستاد و به عنوان نوازندهٔ ویولن و رهبر ارکستر با [[داوید اویستراخ]]،<ref>David Oïstrakh</ref> [[امیل گیلس]]،<ref>Emil Guilels</ref> یهودی منوهین و آلفرد کورتو کنسرت‌هایی را برگزار کرد. وی در نیمه‌شب ۳ به ۴ ماه مهٔ ۱۹۵۵ در قلب پاریس در گذشت و در [[گورستان پر-لاشز]] به خاک سپرده شد. |
||
| خط ۹۹: | خط ۹۹: | ||
[[رده:ویولون‌نوازان کلاسیک سده ۲۰ (میلادی)]] |
[[رده:ویولون‌نوازان کلاسیک سده ۲۰ (میلادی)]] |
||
[[رده:ویولون‌نوازان کلاسیک مرد]] |
[[رده:ویولون‌نوازان کلاسیک مرد]] |
||
[[رده:آهنگسازان پیانو]] |
|||
نسخهٔ ۷ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۰۸
جورجه انسکو | |
|---|---|
 جورجه انسکو | |
| زادهٔ | ۱۹ اوت ۱۸۸۱ |
| درگذشت | ۴ مهٔ ۱۹۵۵ (۷۳ سال) |
| آرامگاه | گورستان پر-لاشز |
| ملیت |  رومانیایی |
جورجه اِنِسکو (به رومانیایی: George Enescu) (تلفظ رومانیایی: [ˈd͡ʒe̯ord͡ʒe eˈnesku] (
شنیدن)) موسیقی‌دان و آهنگساز رومانیایی بود. او در ۱۹ اوت ۱۸۸۱ در لیوه‌نی، رومانی زاده شد و در ۴ مهٔ ۱۹۵۵ در پاریس درگذشت. انسکو نامدارترین آهنگساز رومانیایی بود. وی همچنین نوازندهٔ برجستهٔ ویولن، رهبر ارکستر، نوازندهٔ پیانو و معلم موسیقی بود.
زندگی
تنها فرزند بازمانده از میان هشت فرزند خانواده، جورجه در خانوده‌ای که پدرش رهبر غیرحرفه‌ای گروه کُر بود و مادرش گیتار می‌نواخت، خیلی زود اشتیاق خود را به موسیقی آشکار کرد. در ۴سالگی یک ویولن هدیه گرفت و او را برای آموزش نزد یک معلم ویولن به آموختن این ساز گماردند. سپس وارد کنسرواتواری در رومانی شد و بعد به وین رفت تا در کنسرواتوار این شهر به آموختن ویولن و آهنگسازی بپردازد و در آنجا خیلی زود به عنوان نوازندهٔ نابغه زبانزد تالارهای شهر شد، در این هنگام جورجه تنها ۱۲ سال داشت. در سال ۱۸۹۵ انسکو به پاریس رفت تا در کنسرواتوار پاریس با استادانی چون ژول ماسنه، گابریل فوره، به آموختن آهنگسازی و ویولن ادامه دهد، در همین دوران با هنرمندانی چون پل دوکا، آلفرد کورتو،[۱] پابلو کاسالس،[۲] موریس راول و فلوران اشمیت[۳] آشنا گردید. انسکو در حالی‌که هنوز هنرجو بود آثار بسیاری را خلق کرد و به عنوان نوازندهٔ ویولن و آهنگساز سفرهای بسیاری را در سراسر اروپا انجام داد.
به هنگام جنگ نخست جهانی به رومانی بازگشت و در آنجا به کارهای گوناگونی مشغول شد و چندین اثر مهم خود را نوشت. پس از پایان جنگ انسکو پی در پی میان رومانی و فرانسه دررفت‌وآمد بود و در سال ۱۹۲۴ موفق به دریافت لژیون دونور گردید سپس در سال ۱۹۲۹ به عضویت فرهنگستان هنرهای زیبا درآمد. او همچنین در حالی‌که عضو انجمن پدیدآورندگان آثار هنری فرانسه بود انجمن پدیدآورندگان آثار هنری رومانی را بنیان نهاد. در همین سال‌ها برخی از شاهکارهایش همچون سونات نامی خود برای ویولن «در حال و هوای موسیقی محلی رومانی» و اپرای ادیپ را آفرید. وی همزمان با فعالیت‌هایش به عنوان آهنگساز و نوازنده به آموزش نیز می‌پرداخت و شاگردانی چون: کریستیان فراس،[۴] ایوری گیتلیس،[۵] آرتور گرومیو،[۶] و یهودی منوهین را پرورش داد. منوهین در مورد انسکو گفته‌است:
«چیزی که او با رفتارش و نه با گفتارش به من آموخت، توانایی تبدیل نتها به پیام‌هایی زنده، دادن یک شکل و یک معنی به جمله‌ها و دمیدن زندگی در موسیقی بود».
در هنگامه جنگ دوم جهانی انسکو به زادگاهش پناه برد و در آنجا به دفاع از موسیقی نو رومانیایی پرداخت. پس از جنگ نیز او با وجود مشکلات مالی و سلامتی هرگز تا پایان از تلاش و کوشش بازنایستاد و به عنوان نوازندهٔ ویولن و رهبر ارکستر با داوید اویستراخ،[۷] امیل گیلس،[۸] یهودی منوهین و آلفرد کورتو کنسرت‌هایی را برگزار کرد. وی در نیمه‌شب ۳ به ۴ ماه مهٔ ۱۹۵۵ در قلب پاریس در گذشت و در گورستان پر-لاشز به خاک سپرده شد.
برخی از آثار
- چندین سونات برای پیانو
- چندین سونات برای ویولن
- آثار مجلسی
- دو سمفونی
- سوئیت‌های ارکسترال
- اپرای «اُدیپ»
پانویس
پیوند به بیرون
- گنجینهٔ ملی جورجه انسکو
- جشنوارهٔ جهانی جورجه انسکو
- آثار (نتها)
- انجمن جهانی جورجه انسکو
- انجمن فرانسوی جورجه انسکو
- گفتگوی هارمونیک
منابع
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| واژه‌نامه‌های زندگی‌نامه‌ای | |
| پایگاه‌های دادهٔ علمی | |
| سایر |
|
- آهنگسازان اپرا اهل رومانی
- آهنگسازان اهل رومانی
- آهنگسازان کلاسیک اهل رومانی
- آهنگسازان کلاسیک مرد
- آهنگسازان موسیقی کلاسیک سده ۲۰ (میلادی)
- اعضای مجلس نمایندگان رومانی
- اهالی شهرستان بوتوشانی
- پیانیستهای کلاسیک مرد
- دارندگان لژیون دونور
- دانشآموختگان دانشگاه موسیقی و هنرهای نمایشی وین
- درگذشتگان ۱۹۵۵ (میلادی)
- رهبران ارکستر
- رهبران ارکستر اهل رومانی
- رهبران ارکستر مرد
- زادگان ۱۸۸۱ (میلادی)
- شوالیههای لژیون دونور
- مدفونان در پرلاشز
- موسیقیدانان مرد سده ۲۰ (میلادی)
- نوازندگان پیانو کلاسیک اهل رومانی
- نوازندگان پیانو کلاسیک سده ۲۰ (میلادی)
- نوازندگان پیانو مرد
- ویولننوازان مرد
- ویولون‌نوازان کلاسیک اهل رومانی
- ویولون‌نوازان کلاسیک سده ۲۰ (میلادی)
- ویولون‌نوازان کلاسیک مرد
- آهنگسازان پیانو