جورجه انسکو: تفاوت میان نسخه‌ها
جز Hamid Hassani صفحهٔ ژرژ انسکو را به جئورجه انسکو منتقل کرد: این تلفظ و املا به تلفظ رومانیایی نزدیک‌تر است. |
|
(بدون تفاوت)
| |
نسخهٔ ۱۴ فوریهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۱۶:۱۶
| ژرژ انسکو | |
|---|---|
 ژرژ انسکو | |
| زادهٔ | ۱۹ اوت ۱۸۸۱ لیوه‌نی، رومانی |
| درگذشت | ۴ مهٔ ۱۹۵۵ (۷۳ سال) پاریس، فرانسه |
| آرامگاه | گورستان پر لاشز |
| ملیت | رومانیایی |
ژرژ انسکو (به رومانیایی: George Enescu) در ۱۹ اوت ۱۸۸۱ در لیوه‌نی، رومانی زاده شد و در ۴ مه ۱۹۵۵ در پاریس درگذشت. او نامدارترین آهنگساز رومانیایی است. وی همچنین نوازنده برجسته ویلن، رهبر ارکستر، نوازنده پیانو و معلم موسیقی بود.
زندگی
تنها فرزند بازمانده از میان هشت فرزند خانواده، ژرژ در خانوده‌ای که پدرش رهبر غیر حرفه‌ای گروه کر بود و مادرش گیتار می‌نواخت، خیلی زود اشتیاق خود را به موسیقی آشکار کرد. در ۴ سالگی یک ویلن هدیه گرفت و او را برای آموزش نزد یک معلم ویلن به آموختن این ساز گماردند. سپس وارد کنسرواتواری در رومانی شد و بعد به وین رفت تا در کنسرواتوار این شهر به آموختن ویلن و آهنگسازی بپردازد و در آنجا خیلی زود به عنوان نوازنده نابغه زبانزد تالارهای شهر شد، در این هنگام ژرژ تنها ۱۲ سال داشت. در سال ۱۸۹۵ انسکو به پاریس رفت تا در کنسرواتوار پاریس با استادانی چون ژول ماسنه، گابریل فوره، به آموختن آهنگسازی و ویلن ادامه دهد، در همین دوران با هنرمندانی چون پل دوکا، آلفرد کورتو،[۱] پابلو کازالس،[۲] موریس راول و فلوران اشمیت[۳] آشنا گردید. انسکو در حالی‌که هنوز هنرجو بود آثار بسیاری را خلق کرد و به عنوان نوازنده ویلن و آهنگساز سفرهای بسیاری را در سراسر اروپا انجام داد.
به هنگام جنگ نخست جهانی به رومانی بازگشت و در آنجا به کارهای گوناگونی مشغول شد و چندین اثر مهم خود را نوشت. پس از پایان جنگ انسکو پی در پی میان رومانی و فرانسه دررفت‌وآمد بود و در سال ۱۹۲۴ موفق به دریافت لژیون دونور گردید سپس در سال ۱۹۲۹ به عضویت فرهنگستان هنرهای زیبا درآمد. او همچنین در حالی‌که عضو انجمن پدیدآورندگان آثار هنری فرانسه بود انجمن پدیدآورندگان آثار هنری رومانی را بنیان نهاد. در همین سال‌ها برخی از شاهکارهایش همچون سونات نامی خود برای ویلن «در حال و هوای موسیقی محلی رومانی» و اپرای ادیپ را آفرید. وی همزمان با فعالیت‌هایش به عنوان آهنگساز و نوازنده به آموزش نیز می‌پرداخت و شاگردانی چون: کریستیان فراس،[۴] ایوری گیتلیس،[۵] آرتور گرومیو،[۶] و یهودی منوهین را پرورش داد. منوهین در مورد انسکو گفته‌است:
«چیزی که او با رفتارش و نه با گفتارش به من آموخت، توانایی تبدیل نتها به پیام‌هایی زنده، دادن یک شکل و یک معنی به جمله‌ها و دمیدن زندگی در موسیقی بود».
در هنگامه جنگ دوم جهانی انسکو به زادگاهش پناه برد و در آنجا به دفاع از موسیقی نو رومانیایی پرداخت. پس از جنگ نیز او با وجود مشکلات مالی و سلامتی هرگز تا پایان از تلاش و کوشش بازنایستاد و به عنوان نوازنده ویلن و رهبر ارکستر با داوید ایستراخ،[۷] امیل گیلس،[۸] یهودی منوهین و آلفرد کورتو کنسرت‌هایی را برگزار نمود. وی در نیمه شب ۳ به ۴ ماه مه ۱۹۵۵ در قلب پاریس در گذشت و در گورستان پر لاشز به خاک سپرده شد.
برخی از آثار
- چندین سونات برای پیانو
- چندین سونات برای ویلن
- آثار مجلسی
- ۲ سمفونی
- سوییت‌های ارکسترال
- اپرای ادیپ
پانویس
پیوند به بیرون
- گنجینه ملی ژرژ انسکو
- جشنواره جهانی ژرژ انسکو
- آثار (نتها)
- انجمن جهانی ژرژ انسکو
- انجمن فرانسوی ژرژ انسکو
- گفتگوی هارمونیک
منابع
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| واژه‌نامه‌های زندگی‌نامه‌ای | |
| پایگاه‌های دادهٔ علمی | |
| سایر |
|
- آهنگسازان اپرا
- آهنگسازان اهل رومانی
- آهنگسازان کلاسیک اهل رومانی
- آهنگسازان کلاسیک مرد
- آهنگسازان موسیقی کلاسیک سده ۲۰ (میلادی)
- اعضای مجلس نمایندگان رومانی
- اهالی شهرستان بوتوشانی
- دارندگان لژیون دونور
- دانشآموختگان دانشگاه موسیقی و هنرهای نمایشی وین
- درگذشتگان ۱۹۵۵ (میلادی)
- رهبران ارکستر
- زادگان ۱۸۸۱ (میلادی)
- مدفونان در پرلاشز
- نوازندگان پیانو کلاسیک اهل رومانی
- نوازندگان ویولن
- ویولننوازان مرد
- ویولوننوازان کلاسیک اهل رومانی