داریوش (خواننده): تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جز حذف تصویر |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<!--[[تصویر:داریوش_اقبالی.JPG|frame|left|]]--> |
|||
'''داریوش اقبالی''' (مشهور به داریوش) [[خواننده]] و [[بازیگر]] [[ایران|ایرانی]] است. |
'''داریوش اقبالی''' (مشهور به داریوش) [[خواننده]] و [[بازیگر]] [[ایران|ایرانی]] است. |
||
داریوش در ۱۵ بهمن سال ۱۳۲۹ خورشیدی در [[تهران]] به دنیا آمد. پدرش محمود اقبالی، از ملاکان [[آذربایجان]] بود. داریوش دوران کودکی را در [[میانه]]، زادگاه پدر و مادرش گذراند. اولین بار در ۹ سالگی در جشنی در مدرسه [[شهرآرا]] به روی صحنه رفت. دوران [[دبیرستان]] را در دبیرستان‌هایی همچون فارابی [[کرج]]، رازی [[سنندج]]، و آزادگان [[تهران پارس]] می‌گذراند و در مراسم‌های هنری فعالیت داشت. |
داریوش در ۱۵ بهمن سال ۱۳۲۹ خورشیدی در [[تهران]] به دنیا آمد. پدرش محمود اقبالی، از ملاکان [[آذربایجان]] بود. داریوش دوران کودکی را در [[میانه]]، زادگاه پدر و مادرش گذراند. اولین بار در ۹ سالگی در جشنی در مدرسه [[شهرآرا]] به روی صحنه رفت. دوران [[دبیرستان]] را در دبیرستان‌هایی همچون فارابی [[کرج]]، رازی [[سنندج]]، و آزادگان [[تهران پارس]] می‌گذراند و در مراسم‌های هنری فعالیت داشت. |
||
نسخهٔ ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۰۶، ساعت ۱۳:۰۹
داریوش اقبالی (مشهور به داریوش) خواننده و بازیگر ایرانی است. داریوش در ۱۵ بهمن سال ۱۳۲۹ خورشیدی در تهران به دنیا آمد. پدرش محمود اقبالی، از ملاکان آذربایجان بود. داریوش دوران کودکی را در میانه، زادگاه پدر و مادرش گذراند. اولین بار در ۹ سالگی در جشنی در مدرسه شهرآرا به روی صحنه رفت. دوران دبیرستان را در دبیرستان‌هایی همچون فارابی کرج، رازی سنندج، و آزادگان تهران پارس می‌گذراند و در مراسم‌های هنری فعالیت داشت.
در ۱۳۴۹ با حسن خیاطباشی آشنا می‌شود و همین ورود رسمی او به موسیقی حرفه‌ای است. در همین سال او با ترانهٔ «به من نگو دوست دارم» معروف می‌شود.
در دهه ۱۳۵۰ و جو انقلابی ضد شاهی ایران به جرم خواندن ترانه‌هایی همچون "بوی گندم" (از شهیار قنبری) به زندان می‌افتد.
با سر کار آمدن جمهوری اسلامی، داریوش نیز مانند اکثر خوانندگان پاپ ایرانی آن زمان، از کشور خارج شده و در ۱۹۸۱ به انگلستان می‌رود. در خارج همواره از فعالان علیه جمهوری اسلامی بوده است و ترانه "وطن پرنده پر در خون، وطن شگفته گل در خون" را در توصیف وضع ایران در آن سال‌ها اجرا می‌کند.
در سال‌های پس از آن، داریوش همیشه در خارج کشور فعال بوده است و در کشورهای بسیاری همچون آمریکا,انگلستان,آلمان,کانادا و ژاپن کنسرت اجرا کرده است.
او که خود مدت‌ها معتاد بود (بنا بر اظهارات خودش)، اعتیاد را ترک کرد و به عنوان فعال ضد اعتیاد نیز فعالیت می‌کند و از همین رو به همراه جمع دیگری سازمان مرکز بهبودی ایرانیان را تاسیس کرده است. بعدها با تاسیس بنیاد آینه و عضویت در عفو بین الملل بر فعالیت‌های اجتماعی خود افزود. به گزارش سایت شخصی‌اش، از فستیوال ویدئو کلیپ در بحرین جایزه‌ای به مناسب این فعالیت‌ها دریافت کرده است.
ترانه‌ها
داریوش با سبک صدایی خاص و استفاده از مضامینی همچون آزادی، صلح و عشق طرفداران خاص خود را داشته است و دارد.
شعرهای ترانه‌هایش از شاعرانی مانند مولوی، حافظ، شاملو و نادرپور و ترانه سرایانی مانند اردلان سرافراز، شهیار قنبری و ایرج جنتی عطایی است. و با آهنگسازانی چون جلیل و فرید زولاند، بابک بیات، اسفندیار منفردزاده، بابک افشار کار کرده است. از جمله ماندگار ترین کارهای داریوش میتوان به ترانه های " دستای تو " و "چشم من" از ساخته های استاد حسن شماعی زاده نیز اشاره کرد
کارهای داریوش شامل بیش از ۲۰۰ ترانه در ۲۵ آلبوم است.
فیلم شناسی