شقیق بلخی
شقیق بلخی | |
|---|---|
| آرامگاه | بغداد |
| ملیت | عراق |
| سال‌های فعالیت | سدهٔ دوم هجری |
ابو علی شقیق بن ابراهیم بلخی معروف به شقیق بلخی (متوفی ۱۹۴ ه ق) از عرفای بنام بود. از بنیانگذاران تصوف خراسانی و صاحب قدیمی ترین رساله در تصوف است.[۱]
وی در سدهٔ دوم هجری و معاصر هارون‌الرشید بود. در منابع رجالی و احادیث امامیه و عامه از وی به عنوان فرد ثقه یاد شده است. آثار به جای مانده او در باب مناقب ائمه، او را یکی از پیروان پیشوای هفتم شیعیان معرفی می کند.[۱]
سال های ابتدایی زندگی
[ویرایش]او همشهری و همعصر ابراهیم ادهم بود. در جوانی برای تجارت به ترکستان رفت اما سخن بت‌پرستی او را متحول کرد. پس به بلخ بازگشت و تمام ثروتش را در راه خدا صدقه داد و به تحصیل علم پرداخت.
شاگردان
[ویرایش]- حاتم اصم
- محمد بن ابان بلخی
- عبدالصمد یزید مردویه[۱]
مرگ
[ویرایش]شقیق در سال ۱۹۴ هجری برای جهاد در راه خدا به ترکستان رفت و در نبرد کولان کشته شد و در ختلان دفن شد.
منابع
[ویرایش]
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به شقیق بلخی در ویکی‌گفتاورد موجود است.
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ حسین انصاریان (زمستان ۱۳۹۴)، عناصر شخصیت انسان (عقل، دین، حیا، عمل صالح)، دارالعرفان، ص. ۱۳۸، شابک ۹۷۸-۶۰۰-۶۷۳۷-۲۳-۲
- دهخدا، ذیل «شقیق بلخی»
- محیط‌طباطبایی (۱۳۴۵). «شقیق بلخی کیست». مهر (۱۳۳): ۳۵۲–۳۵۵.
