مناجات شعبانیه
مناجات شعبانیه یکی از مناجاتهای شیعیان در ماه شعبان است که از علی بن ابیطالب (امام اول شیعیان) نقل شدهاست. این دعا به داشتن مضامین عرفانی و بلند مشهور و خواندن آن توسط شیخ عباس قمی در غیر شعبان نیز توصیه شدهاست.[۱]
سید بن طاووس در کتاب اقبال، مولی محمدباقر مجلسی در بحار الانوار، سماهیجی در الصحیفه العلویه و شیخ عباس قمی در مفاتیحالجنان بهطور ارسال این مناجات را نقل کردهاند.(مشاهده متن زیارت)
راوی این روایت حسین بن خالویه و بنا به احتمالی علی بن محمد بن خالویه است.
میرزا جواد ملکی تبریزی از عرفای شیعه درباره این دعا گفتهاست:
مناجات شعبانیه حاوی علوم فراوانی در چگونگی معامله بنده با خدای عزوجل، ادب دعا و استغفار است چنان که بعضی از فقرات آن را شخصی جلیل از اهل معرفت تفسیرکردهاست.[۲]
حسنعلی نجابت حسین مظاهری و محمد محمدی گیلانی شرحهایی بر این دعا نوشتهاند.
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع و پانویس
[ویرایش]- ↑ «مناجات شعبانیه». فرهنگ کوثر آذر ۱۳۷۷ - شماره ۲۱.[پیوند مرده]
- ↑ «مناجات شعبانیه و سند آن». پیام حوزه:: پاییز ۱۳۷۶، شماره ۱۵.