Pascual II, papa

Pascual II, nado co nome de Raniero de Bleda en Bleda di Santa Sofia en 1050 e finado en Roma o 21 de xaneiro de 1118, foi Papa da Igrexa católica do 1099 ao 1118.

Pascual II, papa

Nome orixinal	(la) Paschalis II
Biografía
Nacemento	1053 ↔ 1055 Galeata ()
Morte	21 de xaneiro de 1118 (58/68 anos) Roma, Italia
Lugar de sepultura	Basílica de San Xoán de Latrán
160º Papa
13 de agosto de 1099 – 21 de xaneiro de 1118 ← Urbano II – Xelasio II →
Cardeal
1073 –
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Lugar de traballo	Roma Estados Pontificios
Ocupación	bispo católico (1099–), escritor, sacerdote católico
Orde relixiosa	Orde de San Bieito
Consagración	Odon de Châtillon (pt)
Participou en
9 de marzo de 1088	1088 papal election (en)
24 de maio de 1086	1086 papal election (en)
Descrito pola fonte	Enciclopedia de Otto Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron

Traxectoria

Era monxe dun mosteiro cluniacense situado na Toscana cando foi nomeado cardeal por Gregorio VII en 1076. Durante o seu reinado continuou coa loita polo dereito de investidura, e con este obxectivo instou ao segundo fillo do emperador Henrique IV a se sublevar contra o seu pai.

En 1090 presidiu como legado pontificio o concilio celebrado en León e asistiu ós funerais en honor de García II de Galiza.

O 1105, o sublevado Henrique V convocou unha Dieta en Maguncia para solucionar o enfrontamento co seu pai, que finalizou coa abdicación de Henrique IV a favor do seu fillo Henrique V. Pola Igrexa, a caída dun rival do talle de Henrique IV foi tan importante que Pascual II, crendo que significaría o final do "conflito das investiduras", cometeu o grave erro de recoñecer a Henrique V sen lle esixir antes o recoñecemento que o dereito a investir eclesiásticos era privativo do pontificado.

Henrique V non estaba disposto a ver recortados os seus dereitos e continuou efectuando nomeamentos de bispos invocando os dereitos históricos malia as continuas proclamacións do Papa prohibindo as investiduras laicas. Este enfrontamento proseguiu ata que, en 1110, Henrique V se dirixiu cara a Roma á fronte de todo o seu exército coa intención de facerse coroar emperador por Pascual II.

O febreiro do 1111 Pascual II chegou a un acordo con Henrique V segundo o cal a Igrexa volvería todas as posesións e dereitos que recibira do Imperio desde tempo de Pipino o Breve a cambio da renuncia do emperador aos seus dereitos históricos de investidura. Tamén se estableceu que logo da firma do convenio, o Papa coroaría emperador a Henrique na Catedral de San Pedro.

Pero ao coñecer os termos do acordo, produciuse un levantamento popular que obrigou a Henrique a abandonar Roma levándose a Pascual II como prisioneiro. Ao cabo de sesenta días de prisión, o Papa cedeu ante o emperador mediante a firma dun tratado no que aceptaba a investidura imperial, coroábao emperador e comprometíase a non excomungar nunca Henrique V.

As condicións aceptadas por Pascual II provocaron unha onda de indignación entre os partidarios da reforma gregoriana, que conseguiron que nun concilio celebrado en Letrán o 1112 se declarasen nulos os termos do acordo para posteriormente, noutro concilio celebrado en Vienne, excomungar a Henrique; aínda que Pascual non confirmou a excomuñón ao considerar que sería romper a súa promesa.

O 1113, Pascual recoñeceu a Orde dos Hospitalarios de San Xoán.

Cara ao final do pontificado, en 1115, morreu a condesa Matilde de Tuscia deixando todos os seus territorios á Igrexa. Pero, Henrique V, alegando un acordo secreto, dirixiuse a Roma para considerarse herdeiro lexítimo da condesa. Isto obrigou a Pascual II a fuxir da cidade, non volvendo ata poucos días antes da súa morte, o 21 de xaneiro de 1118.

---

Este artigo sobre Papas é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

---