Ver o código fonte de "Dan-Air"

{{Aeroliña|nome=Dan-Air|plan_de_voo_frecuente=|dirixentes=|sede=|eslogan_da_compañía=|holding=[[Davies and Newman]]|destinos=|frota=36 (1992)|subsidiarias=|alianza=|cidades_focais=|imaxe=|centros_de_conexión_secundarios=|centros_de_conexión=|aeroporto_principal=|fin_das_operacións=[[1992]] (fusionada con [[British Airways]])|inicio_das_operacións=|fundación=[[1953]]|indicativo=DAN-AIR|ICAO=DAN|IATA=DA|páxina_web=}}

'''Dan-Air''' (Dan Air Services Limited) foi unha [[aeroliña]] baseada no [[Reino Unido]] e subsidiaria da firma londiniense de corretaxe marítimo Davies and Newman. Foi fundada en 1953 cun único avión. Inicialmente operaba voos chárter de carga e pasaxeiros dendeos [[Aeroporto de Southend|aeroportos de Southend]] (1953-1955) e  [[Aeroporto de Blackbushe|Blackbushe]] (1955-1960) usando distintos avións con motores de pistóns<ref>Simons 1993, p. 10, 3</ref> antes de moverse a unha nova base no [[aeroporto de Gatwick]] en 1960, seguido da expansión a voos chárter de turismo inclusivo (IT) e servizos regulares durante todo o ano.<ref>Heathcote-Smith 1973, p. 836</ref> A introdución de dous reactores [[de Havilland Comet]] da serie 4 en 1966 converteu a Dan-Air na segunda aeroliña independente británica, tras [[British United Airways]], en iniciar operacións sostidas con reactores.

A principios dos anos 70 a compañía mercou un par de reactores de longo alcance [[Boeing 707]] para ser usados en voos ao Canadá e aos Estados Unidos.<ref>Simons 1993, pp. 71-73, 83-84, 120</ref><ref>"Dan-Air", ''Flight International'', 519, 9 de outubro de 1975</ref> En 1973 Dan-Air converteuse na primeira aeroliña británica en operar o trirreactor [[Boeing 727]]. A mediados dos anos 70 converteuse na aeroliña independente británica máis grande, tanto en termos de pasaxeiros transportados como en termos de tamaño de frota, operando a frota chárter máis grande do país. Nesa época un membro do persoal de Dan-Air, Yvonne Pope Sintes, converteuse na primeira muller capitá de reactores de Europa.<ref>{{Cita libro|título=A sociology of commercial flight crew|url=https://www.worldcat.org/oclc/64510458|editorial=Ashgate Pub|data=2006|lugar=Aldershot, England|ISBN=978-0-7546-4317-3|OCLC=64510458|nome=Simon|apelidos=Bennett}}</ref><ref>Simons 1993, pp. 113-115</ref><ref>{{Cita novas|título=Yvonne Pope Sintes obituary|url=https://www.thetimes.co.uk/article/yvonne-pope-sintes-obituary-vfw0s6m8b|data-acceso=2022-05-06|issn=0140-0460|lingua=en}}</ref>

A principios dos anos 80 a aeroliña tamén se convertera no operador líder de voos de apoio de á fixa á industria petroleira, operando unha frota de 13 [[Turbohélice|turbohélices]] [[Hawker Siddeley 748]] entre bases no continente escocés e as [[illas Shetland]] contratada por firmas implicadas na explotación de petróleo no [[Mar do Norte]].<ref>Simons 1993, pp. 93-100</ref> En 1983 Dan-Air foi a primeira aeroliña en lanzar operacións comerciais co reactor rexional [[British Aerospace 146]]. A adquisición dun [[Airbus A300]] en 1986 marcou a estrea de Dan-Air cos avións de fuselaxe ancho, e a finais dos 80 a compañía tivo unha grande expansión das súas actividades regulares, incluída a introdución de servizos de dúas clases nas rutas troncais. O número de pasaxeiros chegou en 1989 aos 6,2 millóns (1,8 millóns en servizos regulares).<ref>Simons 1993, p. 254</ref>

A falta de integración vertical cun touroperador, e unha mestura de frota ineficiente dominada por vellos Boeing 727 e [[BAC One-Eleven]] converteu a Dan-Air nunha aeroliña pouco competitiva, resultando nunha crecente marxinalización e cada vez máis dificultades financeiras, así como un cambio na dirección e na estratexia a principios dos 90.<ref>Simons 1993, pp. 188-190, 193-4, 200-1, 220, 256</ref> Tras intentos pouco exitosos de fusionar Dan-Air cun competidor, a aerliña en problemas foi vendida a [[British Airways]] n 1992 por unha libra.

== Notas ==
{{listaref|2}}

== Bibliografía ==

* {{cite journal|last=Heathcote-Smith|first=Charles|title=Airline Profile: Number Forty-Three in the Series – Dan-Air|journal=Flight International|date=31 May 1973|volume=103|issue=3351|pages=836–839|publisher=Flightglobal.com|url=http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1973/1973%20-%201488.html}}

* {{cite book|last=Simons|first=Graham M.|title=The Spirit of Dan-Air|publisher=GMS Enterprises|place=Peterborough, UK|year=1993|isbn=1-870384-20-2}}

[[Categoría:Aeroliñas do Reino Unido]]