Alejandro Puccio
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) Alejandro Rafael Puccio  1958 Buenos Aires, Arxentina |
| Morte | 27 de xuño de 2008 (49/50 anos) Avellaneda, Arxentina |
| Actividade | |
| Ocupación | xogador de rugby |
| Período de actividade | 1977 - |
| Deporte | rugby |
| Posición de xogo | Winger (en)  |
| Familia | |
| Pai | Arquímedes Puccio |
Alejandro Rafael Puccio, nado en Buenos Aires en 1958 e finado en Avellaneda o 27 de xuño de 2008, foi un xogador de rugby arxentino. Internacional coa selección arxentina, paralelamente á súa carreira deportiva era secuestrador e membro dunha banda criminal (xunto con varios membros da súa familia) que se dedicaba a secuestrar, torturar e asasinar persoas adiñeiradas.[1][2]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Era fillo de Arquímedes Puccio, contable, avogado e membro da Secretaría de Intelixencia do Estado (SIDE) da Arxentina durante a ditadura militar e de Epifanía Ángeles Calvo, profesora de contabilidade e matemáticas. Tiña catro irmáns: Silvia, Daniel (Maguila), Guillermo e Adriana.[2]
Xogaba de ala de tres cuartos no equipo de rugby do Club Atlético de San Isidro, co que debutou aos 19 anos, en 1977. Militou neste club ata a súa detención en 1985, e gañou tres veces o Torneo da URBA. Internacional coa selección arxentina, proclamouse campión do Campionato Suramericano de 1979.[3]
Actividades criminais
[editar | editar a fonte]Xunto a outros membros da súa familia formaba unha banda criminal dedicada ao secuestro e á extorsión. Liderados polo seu pai, Arquímedes Puccio, secuestraron e asasinaron polo menos a tres empresarios arxentinos entre 1982 e 1985. Tamén secuestraron a unha muller que conseguiu salvar a súa vida cando os membros da familia foron detidos pola policía.
Ricardo Manoukian, de 24 anos e amigo de Alejandro, foi a primeira vítima coñecida do clan criminal, que o secuestrou o 22 de xullo de 1982 en San Isidro, Buenos Aires.[4] O 5 de maio de 1983 secuestraron a Eduardo Aulet, outro xogador de rugby. Aínda que as familias das vítimas pagaron os rescates, os dous mozos foron asasinados por membros da organización criminal.[4] En maio de 1984 tentaron secuestrar o empresario Emilio Naum na rúa a plena luz do día, pero debido á resistencia que este opuxo, acabaron por asasinalo alí mesmo.[5]
O seu pai, Arquímedes Puccio, foi detido pola División de Fraudes e Estafas da Policía Federal Arxentina o 23 de agosto de 1985 nunha estación de servizo, mentres extorsionaba por teléfono á familia de Nélida Bollini de Prado, que naquel momento estaba secuestrada no soto da súa casa. Alejandro foi detido o mesmo día cando se atopaba na casa coa súa moza, Mónica Sörvik, mestra de Educación Infantil.[6][4][7] No momento da súa detención, negou formar parte do clan e non creron na súa culpabilidade nin parte dos seus amigos nin a súa moza, que sempre o defenderon.[8]
O 8 de novembro dese mesmo ano, cando se dirixía a declarar no Palacio de Tribunais, intentou suicidarse saltando dende o quinto piso do interior do edificio.[1] Como consecuencia desta caída, sufriu durante o resto da súa vida unhas convulsións polas que foi medicado con antipsicóticos. O 26 de decembro de 1995 foi condenado a cadea perpetua.[1][6] Os primeiros anos foi visitado pola súa moza Mónica ata que el lle pediu que non fose máis. Máis tarde casou con Nancy Arrat, á quen coñeceu mentres estaba en prisión. No cárcere fíxose amigo íntimo do parricida e estafador Sergio Schoklender.[9] Nunca recoñeceu a súa responsabilidade nos feitos delituosos polos que foi condenado.
Permaneceu no cárcere ata o 7 de abril de 1997 cando quedou en liberdade segundo a lei 2x1, baixo unha fianza de medio millón de pesos.[10] Foi detido de novo o 28 de setembro de 1999.[1][6]
Despois de 22 anos de prisión no cárcere do partido de Florencio Varela, foille concedida a liberdade condicional en novembro de 2007. Morreu fóra do cárcere, en 2008, aos 49 anos, por mor dunha infección contraída nun hospital, onde fora ingresado por sufrir convulsións.[1][6] Ninguén asistiu ao seu velorio.[11]
Na cultura popular
[editar | editar a fonte]En 2015 o xornalista Rodolfo Palacios publicou o seu libro "El Clan Puccio" que recolle longos testemuños do propio Arquímedes Puccio.[6] En agosto de 2015, o director de cine Pablo Trapero levou a historia ao cine no filme El Clan, con Guillermo Francella no papel de Arquímedes Puccio e Peter Lanzani no de Alejandro.[12]
Ademais, en setembro de 2015 estreouse en Telefe a miniserie Historia de un clan, dirixida por Luis Ortega e protagonizada por Alejandro Awada no papel de Arquímedes Puccio e Chino Darín como Alejandro.[13]
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Outros artigos
[editar | editar a fonte]Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 "Murió Alejandro Puccio, integrante de un famoso clan de secuestradores" (en castelán). 30 de xuño de 2008. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2015. Consultado o 6 de xullo de 2022.
- ↑ 2,0 2,1 Martin, Hugo. "EL CLAN PUCCIO: “Arquímedes era un psicópata, pero toda la familia estaba enferma”" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 26 de setembro de 2015. Consultado o 6 de xullo de 2022.
- ↑ "Alejandro Puccio". uar.com.ar (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 25 de novembro de 2015. Consultado o 6 de xullo de 2022.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 "Aquella casa del terror" (en castelán). 18 de xullo de 2010. Arquivado dende o orixinal o 15 de setembro de 2015. Consultado o 6 de xullo de 2022.
- ↑ La Rosa Bonifacio, Erick (18 de decembro de 2020). "Clan Puccio: El crimen como negocio familiar" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 18 de agosto de 2022. Consultado o 6 de xullo de 2022.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Jara, Fernanda (13 de xuño de 2015). "La vida de los Puccio, la familia que secuestraba gente en su casa" (en castelán). Consultado o 6 de xullo de 2022.
- ↑ América TV (27 de agosto de 2015). El hombre que atrapó a los Puccio (YouTube) (en castelán). Consultado o 6 de xullo de 2022.
- ↑ Amaya, Sol (2 de setembro de 2015). "Chapa Branca, ex compañero de rugby de Alejandro Puccio: "Fue un monstruo, un asesino, un traidor"" (en castelán). Consultado o 6 de xullo de 2022.
- ↑ Canal 26 (17 de agosto de 2015). HISTORIA DE UN CLAN MACABRO:LOS PUCCIO parte 1 (YouTube) (en castelán). Consultado o 6 de xullo de 2022.
- ↑ INFORME PUCCIO PARTE 1 (YouTube) (en castelán). 11 de agosto de 2015. Consultado o 6 de xullo de 2022.
- ↑ Cociffi, Gaby (15 de setembro de 2015). "El Clan Puccio, la verdadera historia". Revista Gente (en castelán) (2617): 10–22.
- ↑ "“El clan”, la nueva película de Trapero, al Festival de Venecia". Clarín (en castelán). 29 de xullo de 2015. Consultado o 6 de xullo de 2022.
- ↑ "“Los Puccio, historia de un clan” el nuevo envío que llega en mayo" (en castelán). 15 de marzo de 2015. Consultado o 6 de xullo de 2022.