apócope

Galego

• Pronuncia: /aˈpɔko̝pe̝/ (AFI)

Substantivo feminino

apócope (sg: apócope; pl: apócopes)

1. (Fonética) Fenómeno consistente na eliminación ou perda dun fonema (ou son) na posición final dunha palabra ou secuencia fónica.

Traducións

• Alemán: apokope ^(de).
• Baixo alemán: apokoop ^(nds).
• Bretón: apokoptenn ^(br).
• Castelán: apócope ^(es).
• Catalán: apòcope ^(ca).
• Checo: apokopa ^(cs).
• Eslovaco: apokopa ^(sk).
• Finés: loppuheitto ^(fi).
• Francés: apocope ^(fr).
• Inglés: apocope ^(en).
• Italiano: apocope ^(it).
• Neerlandés: apocope ^(nl).
• Noruegués: apokope ^(no).
• Noruegués nynorsk: apokope ⁽ⁿⁿ⁾.
• Polaco: apokopa ^(pl).
• Portugués: apócope ^(pt).
• Ruso: aпокопа ^(ru).
• Sueco: apokope ^(sv).
• Ucraíno: aпокопа ^(uk).
• Xaponés: 語尾ごび音おん消失しょうしつ ^(ja).