امير
هفتومين ما ايسه، گالش شؤمار ِ مئن و امير هو مهر يا ميترا ايسه. مازندران ِ مئن ای ماهه مير ما دخانن.
تبری‌ئن و تالقانی‌ئن اينه مير ما نی دخانن. ای ما نام، مهر و ميترا همره پيوند دأنه.
ای ماهه لش‌کش (کسی کی لشه کشنه) نی دخانن و اين ميترا (ايرانی‌ئن ِ باستانی ايزد) صفت ايسسه کی هر زمت اون ِ شکله کشنن، يه‌ته گؤ ِ مورداله کشه دره.
روايت کؤنن کی يه‌ته سرگالش کی مئن‌دامؤن زندگی کود، يه‌ته خوجير دتر داشت «گوهر» نام و يه‌ته جوؤن، امير نام، اينِ دتره خاست.
امير چن‌دفا لاکو واسی قاصد سرأ دأ بو، با اون‌که لاکو راضی بو، امّا سرگالش رضايت ندی.
امير اندی بوشؤ و بومأ و قوم و خيشؤن اندی اصرار بئودن کی سرگالش راضی بوبؤ، امّا، يه‌ته شرط بنأ. اون‌ام اين‌که اوشؤن خأ تا هالی دار تی‌تی بکونی، صبر بکونن و عروسی کودنِ پسی، او جيگا جی بشون.
سرگالشِ دترأ نی، خو آشپزی کلهٰ دارِ بون به‌پا بئوده تا آتش و تف و الؤ امره، هالی‌دار زودتر تی‌تی بکونی.
ايتورم بوبؤ! هنوز زوموسؤن تومنأ نوبؤ و وهار هانرسه، امير ما بيستم بو کی هالی‌دار تی‌تی بئوده و امير و گوهر کسنِ امره عروسی بئودن و هوتو کی سرگالش شرط بئوده بو، خوشؤنِ کولباره دوسن و را دکتن يئلاق.
امّا، هالی‌دار هچی خوشه‌ره تی‌تی بئوده بو و هوا هنوز سرد بو و زوموسؤ هنوز نوشؤ بو و يئلاق شؤنِ زمات نبو. هنوز چن روز نوگذشته بو کی يه‌ته پيله ورف دگيته و هردوته‌يی بموردن.